ตอนที่ 16 เริ่มทำนาบ่ายแก่ๆ เฉินอวี้ซินเดินคอตกกลับมาที่บ้าน แล้ววางตะกร้าปลาที่มีมากกว่าสิบตัว รวมทั้งผักอีกหลายชนิดลงบนแคร่ไม้ไผ่ที่พึ่งสร้างเสร็จนางไม่ทันได้สังเกตด้วยซ้ำว่าห้องครัวถูกสร้างจนเสร็จ แถมยังมีสิ่งอำนวยความสะดวกเพิ่มขึ้นมาอีกเล็กน้อยเพราะในใจของนางตอนนี้รู้สึกท้อแท้หมดหวัง“เวลาอีกตั้งสิบปีเชียวหรือ แล้วข้าควรจะทำเช่นไรต่อไปดี”อวี้ซินบ่นออกมาเบาๆ นางเอาผักออกมาเพื่อเตรียมจะทำมื้ออาหาร“ตงห่าว น้องสาวของเจ้าได้ของมามากมาย แต่เหตุใดจิตใจของนางถึงได้เหม่อลอยเช่นนั้น”หรูซีที่นั่งอยู่โต๊ะไม้หน้าห้องครัวที่พึ่งทำเสร็จใหม่ๆ เอ่ยถามบุตรชายอย่างสงสัย“นั่นสิขอรับ ขนาดบ้านเราพึ่งทำห้องครัว โต๊ะไม้ และแคร่ไม้ไผ่เสร็จ นางก็ไม่ได้หันมามองหรือตื่นเต้นเลย”เฉินตงห่าวหันไปกระซิบกระซาบกับผู้เป็นแม่“เช่นนั้นแม่จะเดินไปดูนางเสียหน่อยเผื่อว่านางจะมีอะไรในใจ”หรูซีบอกบุตรชายก่อนจะเดินไปหาอวี้ซินที่กำลังนั่งขอดเกล็ดปลาพร้อมกับถอนหายใจ“อวี้ซินกลับมาแล้วหรือลูก วันนี้เจ้าขึ้นเขาไปคนเดียวเหตุใดถึงไม่ชวนพี่ชายของเจ้าไปด้วยล่ะ”หรูซีดึงตั่งไม้ไปนั่งฝั่งตรงข้ามแล้วยื่นมือไปจะช่วยอวี้ซินขอดเ
ตอนที่ 17 ผู้มาเยือน“คุณชาย หมู่บ้านไป๋ซานที่มีข่าวว่า มีผู้เรียกลม เรียกฝน อยู่ด้านหน้านั่นแล้วขอรับ”เสียงของเหวินตงหานที่เป็นผู้ควบคุมบังเหียนม้าและผู้ติดตามกล่าวขึ้นในระหว่างชะลอความเร็วของรถม้าลง“ด้านหน้ารึ หมูบ้านก็ไม่ได้ใหญ่โตอันใด แต่กลับมีผู้มีความสามารถมาหลบซ่อนอยู่?”เสียงอันเนิบช้าและมีสติกล่าว“คุณชายขอรับ อากาศที่นี่ดูสดชื่นมากกว่าในตัวเมืองเฉิงอันอีกนะขอรับ”ตงหวางเทียนผู้ติดตามอีกคนกล่าวขึ้นหลังจากเปิดม่านหน้าต่างออกมาดูความเขียวชอุ่มตลอดสองข้างทาง“ไม่แปลกอันใดหรอก หมู่บ้านแห่งนี้ได้น้ำฝนมาตลอด พื้นดินจึงอุดมสมบูรณ์มากกว่าที่อื่นๆ”เหวินตงหานที่นั่งอยู่ด้านนอกรถม้าเอ่ยไปตามประสา“ข้าล่ะอยากให้ในเมืองของเรามีเมฆฝนบ้าง ไม่เช่นนั้นข้าคงได้เฉาตายไปเหมือนกับต้นไม้น้อยใหญ่ในจวนอย่างแน่นอน”ตงหวางเทียนห่อไหล่กลับเมื่อได้ยินเพื่อนของเขากล่าว“ก็เพราะเหตุนี้เราจึงได้มาที่หมู่บ้านแถบชนบทอย่างไรเล่า คุณชายขอรับ ท่านจะให้ข้าน้อยไปถามทางไปบ้านเด็กหนุ่มคนนั้นเลยหรือไม่ขอรับ”เหวินตงหานคนจับบังเหียนส่งเสียงเบาๆ เอ่ยถามผู้เป็นนายหลังจากที่พูดโต้ตอบกับผู้ติดตามอีกคนจบ“อืม แวะถามทาง
ตอนที่ 18 โต้ตอบ“ท่านนี่มัน…”เฉินอวี้ซินเห็นจางชิงหมิงพลิกขาวไปเป็นดำอย่างหน้าด้านๆ จึงหลุดเสียงหัวเราะเยาะออกมา[โฮสต์ ข้าว่าแม่นางผู้นี้สติไม่สมประกอบนะขอรับ ข้าแนะนำท่านว่าอย่าไปต่อความยาวสาวความยืดกับนางเลยจะดีกว่า]เจ้ามะเขือเทศที่นั่งบนบ่าของผู้เป็นนายกล่าวเตือน“ใครว่าข้าใส่ใจนางถึงเพียงนั้น ข้าแค่อยากให้นางเจอเรื่องอับอายสักหน่อยเพียงเท่านั้นเอง”อวี้ซินหันไปด้านข้างเหมือนมองชมวิวแล้วพูดเสียงลอดไรฟันออกมา“เจ้าหัวเราะอันใด?”จู่ๆ จางชิงหมิงที่อ่อนหวานเมื่อครู่ ก็บันดาลโทสะออกมาและผละออกจากแขนของเหยาอันเหลียน ทำให้เหยาอันเหลียนถึงกับงงงวยในการกระทำของนาง“เปล่าหนิเจ้าคะ ข้าไม่ได้หัวเราะเสียหน่อย เมื่อครู่ข้าแค่เห็นว่าท่านรักกับท่านลุงอันเหลียนดีอยู่ ข้าแค่สงสัยว่า…”อวี้ซินรีบเอามือปิดปากแล้วไม่ถามต่อ ก่อนจะเฉไฉไปกล่าวทักทายท่านลุงกงทั้งสองที่แวะมาหาตน“ท่านลุงทั้งสองมาหาท่านแม่หรือเจ้าคะ แต่บังเอิญว่าวันนี้ท่านแม่ขึ้นเขาไปกับพี่ชายแล้วเจ้าค่ะ”เฉินอวี้ซินกล่าวทักทายท่านผู้นำหมู่บ้านและอดีตท่านผู้นำหมู่บ้านอย่างเป็นมิตร“เจ้าอย่ามาเปลี่ยนเรื่องนะนางเด็กปากดี!”จางชิงหมิงเดินไ
ตอนที่ 19 เก็บเกี่ยว 1“อ้าว! อวี้ซินเหตุใดเจ้ามานั่งงอตัวอยู่ตรงนี้ แล้วพี่ชายกับแม่ของเจ้าไปไหน”โม่เฟิงเดินลัดเลาะออกมาทางบ้านเฉิน เห็นเฉินอวี้ซินนั่งอยู่หน้ารั้วบ้านเพียงลำพังจึงเอ่ยถาม“พี่โม่หรือเจ้าคะ”อวี้ซินที่ขอบตาแดงก่ำและมีน้ำตาเอ่อนองรอบๆ ขอบตาเอ่ยถาม“อื้มข้าเอง จะ เจ้า… ไม่เป็นไรใช่ไหม”โม่เฟิงที่เห็นว่าอวี้ซินรีบเช็ดน้ำตาออกจากขอบตาจึงถามอย่างเป็นห่วง“หาววววว ข้าง่วงนอนหน่ะเจ้าคะ ท่านมาหาพี่ชายของข้าหรือเจ้าคะ”อวี้ซินเงยหน้าขึ้นและขยี้ตาเบาๆ“เปล่าหรอก ข้าแค่ผ่านทางมาหน่ะแล้วก็แวะเอานี่มาให้เจ้ากินด้วย”โม่เฟิงยื่นลูกพลับแห้งที่เขานำติดตัวมาหนึ่งลูกให้อวี้ซินไป“ขอบคุณเจ้าค่ะ”เฉินอวี้ซินลุกขึ้นยืนก่อนจะบิดขี้เกียจและยื่นมือไปรับลูกพลับแห้งมา“แล้วพี่ชายกับแม่ของเจ้าไม่อยู่หรือ”โม่เฟิงเอ่ยถามอีกครั้ง“พวกท่านขึ้นเขาไปเก็บผักหน่ะเจ้าค่ะ ขอบคุณสำหรับลูกพลับแห้งนี่ด้วยนะเจ้าคะ แต่ข้ายังไม่หิวข้าขอเก็บไว้กินช่วงเย็นนะเจ้าคะ”เฉินอวี้ซินชูลูกพลับที่แห้งดีแล้วเป็นเชิงว่าขอบคุณสำหรับสิ่งนี้ ก่อนที่นางจะเก็บมันเข้าไปในอกเสื้อเฮ้อออ… ลูกพลับแห้งที่บ้านข้ามีมากกว่าพวกท่านเสี
ตอนที่ 20 เก็บเกี่ยว 2“เจ้าจะไปรู้อะไร หากต้องย้ายถิ่นฐานจริง สิ่งที่จำเป็นเช่นเงินทองต้องไม่ขาดมือ กลับกันท่านแม่ของข้ามีอีแปะในมือเพียงขี้ปะติ๋ว การซื้อที่ทางก็ล้วนแต่จำเป็นต้องมีอีกหลายองค์ประกอบ”[โฮสต์ก็บอกท่านแม่ไปสิขอรับว่า… ท่านเทพอยากให้ย้ายไปที่อื่นที่ดีกว่าและพัฒนาพื้นที่ตรงแถบนั้นให้เป็นผืนดินที่เขียวชอุ่ม หากโฮสต์บอกไปเช่นนั้นรับรองว่าท่านแม่ของโฮสต์จะเห็นดีเห็นงามด้วยอย่างแน่นอน]“แล้วทำไมข้าต้องหยิบยกท่านเทพมะเขือเผาะอย่างเจ้าขึ้นมาอ้างด้วยล่ะ”[โฮสต์ข้าทำเพื่อโฮสต์นะขอรับ ท่านไม่เห็นหรืออย่างไรว่าหลังๆ มานี้ข้าไม่จำเป็นต้องนั่งบนบ่าของท่านอีกแล้ว แถมข้ายังไปไหนมาไหนได้อย่างสะดวกมากยิ่งขึ้น]“แล้วมันอย่างไร”[โฮสต์ท่านไม่รู้จริงๆ หรือ เช่นนั้นข้าจะบอกท่านให้เอาบุญก็ได้ การที่ข้าลอยไปไหนมาไหนได้ตามใจชอบนั้นก็เท่ากับว่า พลังของข้าเริ่มเพิ่มขึ้น นั่นไม่เท่ากับว่าอีกไม่นานท่านจะได้กลับไปยังถิ่นที่จากมาหรอกหรือ]เจ้าระบบมะเขือเทศยกยิ้มมุมปากหลังจากที่พูดให้ความหวังโฮสต์ของเขาจบ“เจ้าจะบอกว่าเจ้าเริ่มมีพลังมากยิ่งขึ้นแล้วสินะ”[แน่นอนขอรับ]“อืมมม งั้นเอาไว้ข้าจะหาโอกาสเหมาะ
ตอนที่ 21 เก็บเกี่ยว 3“ขอบใจที่ให้โอกาสข้านะตงห่าว แต่ถึงจะเป็นเช่นนั้นจริงข้าว่ามันก็ยังไม่ถึงเวลาอยู่ดีที่นางควรจะมีความรัก”โม่เฟิงยิ้มออกมาอย่างเบาใจ ไม่ว่าอย่างไรเด็กสาวที่อายุเพียงแค่สิบขวบก็ยังไม่พร้อมกับเรื่องรักๆ ใคร่ๆ แม้แต่ตัวเขาเองก็เช่นกันกล่าวกันตามจริงแล้วเรื่องความรักหรือการแต่งงานส่วนมากเป็นพ่อแม่หรือญาติผู้ใหญ่จัดหามาให้เมื่ออายุย่างเข้าสิบห้าปี หากยังไม่มีคนในใจก็จะถูกจับคู่ หรือ คลุมถุงชน ตามประเพณีดั้งเดิมที่สืบทอดกันมาเป็นรุ่นๆ แต่ก็มีบ้างบางครอบครัวที่ให้สิทธิ์ลูกๆ เป็นผู้ตัดสินใจด้วยตัวเองยิ่งในยุคข้าวยากหมากแพง ทุกอย่างในช่วงหลังๆ มานี้ก็มีบางครัวเรือนที่ขายลูกให้กับบ้านที่มีฐานะร่ำรวยกว่า และให้นางไปเป็นสาวใช้อุ่นเตียง ที่ไม่มีสิทธิ์หรือเสียงอันใดที่จะเรียกร้องความชอบธรรมทว่าเป็นเรื่องที่ดีที่ในหมู่บ้านไป๋ซานแห่งนี้ ไม่มีการขายบุตรออกไปแม้แต่คนเดียว จะมีก็เพียงแต่การแยกย้ายกันหลังจากแต่งงานแล้วอยู่กินกันไม่ลงตัวเพียงเท่านั้นเมื่อแยกย้ายกันอยู่แล้ว ต่างฝ่ายก็ควรให้เกียรติซึ่งกันและกัน นั่นจึงกลายเป็นกฎเหล็กของชุมชนแห่งนี้ และทำให้ทุกคนในหมู่บ้านอาศัยอยู่
ตอนที่ 22 ผลไม้สีเขียวหลังจากมื้อเที่ยงจบลง….เฉินอวี้ซินก็ได้ไปพบกับม่านหรงตามที่ตนบอกมารดาไว้ทว่า ม่านหรงมีงานบ้านที่ต้องไปทำ นางจึงบอกปัดอวี้ซินไปตามจริงกวนฟงตี้ที่อยู่กับน้องสาวในยามนั้นจึงบอกให้อวี้ซินรอเขาก่อนสักครู่หลังจากนั้นไม่นานนักฟงตี้ก็ได้เดินมากับโม่เฟิงที่สะพายตะกร้าพร้อมกับข้าวของที่จำเป็นต้องใช้ในการขึ้นเขา“เจ้าจะว่าอะไรไหมหากข้าจะขอขึ้นเขาไปพร้อมกับเจ้าแทนม่านหรง”โม่เฟิงพูดเสียงสั่นเล็กน้อยเพราะความตื่นเต้น แต่เขาก็วางท่าทางให้สมกับเป็นสุภาพบุรุษที่ดีเอาไว้“หากท่านยินดีไปเป็นเพื่อนข้า เช่นนั้นก็ย่อมได้เจ้าค่ะ”อวี้ซินเอียงคอมองดูโม่เฟิงที่เตรียมความพร้อมมาอย่างดีแล้วส่งยิ้มให้ และรอยยิ้มครั้งนี้ของนางก็ไม่ได้เหมือนกับคนฝืนยิ้มดั่งคราก่อนๆ นั่นยิ่งทำให้โม่เฟิงอดไม่ได้ที่จะยิ้มกว้างๆ ตอบกลับไป“เช่นนั้นข้าไปเอาตะกร้าของข้าก่อนนะเจ้าคะ”อวี้ซินชี้มือไปทางบ้านของตน“เอ่อ ข้าไปพร้อมเจ้าแล้วกัน อย่างน้อยแม่ของเจ้าจะได้เบาใจว่าเจ้าไม่ได้ขึ้นเขาไปเพียงลำพัง”“เจ้าค่ะ ข้าไปนะเจ้าคะ”อวี้ซินพูดกับพี่โม่เฟิงจบนางก็หันไปทางสองพี่น้องพร้อมกับบอกลา“ระวังตัวด้วยล่ะ อย่าได้เ
ตอนที่ 23 ข้าอยากเป็นนายพรานหลังจากที่เฉินอวี้ซินทำให้ผู้เป็นมารดาเบาใจลงมาบ้างแล้ว นางก็ได้เดินไปกล่าวขอบคุณและขอโทษทั้งสองคนที่โดนท่านแม่ต่อว่าทั้งๆ ที่คนกระทำผิดก็คือตัวนางเพียงคนเดียว“ข้าไม่ใช่คนคิดมากขนาดนั้นหรอก อีกอย่างข้าก็เข้าใจว่าท่านป้าเฉินเป็นห่วงพวกเรามากจึงได้โมโหขนาดนั้น”โม่เฟิงยิ้มอ่อนแล้วมองร่างเล็กๆ ที่ส่งสายตาอ่อนโยนมาทางตนด้วยความพึงพอใจ“อะแฮ่ม เจ้าพึ่งลงจากเขามาเหนื่อยๆ กลับไปพักผ่อนที่บ้านก่อนเถอะ หากรั้งอยู่นานแล้วเกิดอาการขาสั่นเหมือนผีเข้าขึ้นมาอีก …มันจะดูไม่ดี”เฉินตงห่าวกดเสียงลงต่ำแล้วกระซิบข้างหูเพื่อนสนิท“เจ้าหวงน้องสาวของเจ้าแล้วอย่างนั้นหรือ”โม่เฟิงเอ่ยถามเสียงเบา“เมื่อก่อนไม่… แต่ตอนนี้ใช่!”ตงห่าวกล่าวไปตามจริง แล้วบอกให้โม่เฟิงกลับบ้านดีดี“ข้ายังไม่ได้แบ่งผลไม้นี่ให้พี่โม่เลย เหตุใดพี่โม่ถึงได้กลับไปไวเช่นนี้”อวี้ซินเห็นเงาของโม่เฟิงเดินออกไปจากตัวบ้านนางก็เอ่ยถามพี่ชายทันที“เจ้าจะแบ่งให้เขามากเท่าไหร่ล่ะ ประเดี๋ยวข้าจะได้นำไปส่งให้เขาพร้อมกับตะกร้าเลยทีเดียว”ตงห่าวเอ่ยถามน้องสาว แม้ว่าเขายังคงใช้กำปั้นทุบเบาๆ ตรงบริเวณหลังและเอวเพื่อไล่ค
ตอนที่ 62 ตอนพิเศษวันแห่งความสุขผ่านพ้นไปแขกเหรื่อที่ยังไม่ได้กลับก็ค้างที่บ้านเฉิน บ้านโม่ รวมทั้งบ้านจงจวบจนวันถัดมา เมื่อรับประทานอาหารเช้ากันเสร็จแขกคนที่เหลือจึงได้บอกลาและแยกย้ายกันจากไปอวี้ซินกับโม่เฟิงโบกมือลาม่านหรง ฟงตี้และคนอื่นๆ พอเห็นพวกเขาจากไปไกลแล้วทั้งสองจึงมองหน้ากันและเดินกลับเข้าบ้านพักไปโม่เฟิงเดินไปส่งเมียรักให้นอนพัก เพราะเมื่อคืนเขาเล่นแรงกับนางไปหน่อย พอส่งนางกลับบ้านที่แยกออกไปเขาก็ไปหาครอบครัวเพื่อปรึกษาหารือกัน“ท่านพ่ออวี้ซินบอกให้พวกเราปลูกผักขอรับ ผักที่ปลูกทางบ้านของเมียข้าจะรับซื้อมันทั้งหมด”โม่เฟิงบอกทางบ้านด้วยรอยยิ้ม“แม่ก็ไม่ได้ทำอะไรอยู่แล้ว ที่หลังบ้านเราก็ซื้อมาตั้งห้าหมู่ หากเราปลูกผักก็เท่ากับช่วยส่งเสริมบ้านเมียของเจ้า แบบนี้ก็ไม่เลวว่าไหมเจ้าคะท่านพี่”โม่อีอีหันไปทางสามี“ท่านพ่อท่านแม่คิดว่าอย่างไรขอรับ”โม่หนานกงเอ่ยถามพ่อกับแม่ของเขา“มีงานให้ทำก็ดีข้าจะได้ไม่เบื่อ”โม่ว่านถิงพยักหน้าเห็นด้วย“เช่นนั้นข้าจะไปบอกอวี้ซินก่อนนะขอรับ”โม่เฟิงยิ้มกว้างแล้วรีบกลับบ้านของตัวเองไป“ท่านพี่ดูสิเจ้าคะ พอโม่เฟิงแต่งเมียเสร็จก็ติดนางงอมแงมเชียว
ตอนที่ 61 งานมงคล n cมื้อเช้าของวันใหม่เป็นไปอย่างราบเรียบมีเพียงแค่อวี้ซินที่ไม่ได้ออกมาจากห้องนอนเพราะไข้ขึ้นเฉินหรูซีมองโม่เฟิงบนโต๊ะอาหารแล้วถอนหายใจออกมาเมื่อคืนเขาเผด็จศึกบุตรสาวของนางอย่างหนัก แถมตอนเช้ายังมิวายล่อลวงนางอีกครั้งหรูซีมองสามีที่อมยิ้มอย่างสบายตัวแล้วได้แต่ส่งเสียงฮึดฮัดในลำคอเบาๆ“เมื่อคืนเจ้าไปไหนมา”หลังจากมื้อเช้าจบลงเฉินตงห่าวรีบเดินเข้าหาเพื่อนสนิท คำถามของตงห่าวทำให้โม่เฟิงอ้ำอึ้งอยู่ไม่น้อยยัง เขาเพียงแค่เดินหนีพี่เขยที่ตามตอแยไม่เลิก แล้วเข้าไปดูอวี้ซินที่นอนซมจากพิษไข้“หรือว่าเจ้ามาเฝ้าไข้อวี้ซินตั้งแต่แรกแล้ว มิน่าล่ะข้าถึงหาเจ้าไม่เจอเลย”ตงห่าวเดินเข้ามาในห้องน้องสาวแล้วตีหน้าขาเหมือนกับว่าเขารู้ทันเพื่อนสนิท“เจ้าเปลี่ยนที่นอนใหม่หรือแล้วเหตุใดถึงไม่ไปเปลี่ยนชุดเครื่องนอนของพี่ด้วย”ตงห่าวนั่งลงข้างน้องสาวที่นอนกะพริบตาปริบๆ“ห้องท่านมีคนอื่นอยู่ด้วยข้าจึงไม่สะดวกที่จะเปลี่ยนให้”อวี้ซินส่งยิ้มอ่อนให้กับพี่ชายใบหน้าของคนอื่นที่อวี้ซินกล่าวถึง “….”เมื่อคืนจวบจนถึงเช้าข้ายังนอนกกกับนางอยู่เลย แต่พอตงห่าวถามขึ้นข้าก็กลายเป็นคนอื่นไปแล้วงั้นหรือ
ตอนที่ 60 อีกครั้ง n cโม่เฟิงนอนฟุบลงที่อกของอวี้ซิน เหงื่อที่ชุ่มไปทั้งตัวของทั้งสองคน ทำให้เขามั่นใจว่าเขาไม่ได้ฝันไป“ขอบคุณที่อดทนเพื่อข้านะ”โม่เฟิงหอมแก้มอวี้ซินอย่างรักใคร่“อืออออ”อวี้ซินเขินอายเล็กน้อยแต่ก็กอดรัดกับโม่เฟิงไว้แน่นเมื่อครู่ข้าคิดว่ามันต้องฉีกแล้วแน่ๆ ความคับแน่นขนาดนี้ข้าอยากเห็นมันชัดๆ ว่าตอนนี้มันจะใหญ่สักแค่ไหนกันเชียว อวี้ซินแอบคิดพิเรนทร์ในใจ“เหนื่อยไหม”โม่เฟิงถามอวี้ซินและเอาผมทัดหูให้นาง พอเห็นอวี้ซินส่ายหัวน้อยๆ จนผมยุ่งไปหมดโม่เฟิงจึงก้มลงไปจูบกับนางอีกครั้ง“ข้าอยากได้อีก”โม่เฟิงกัดริมฝีปากของอวี้ซินเบาๆ และเริ่มมอบความรู้สึกวาบหวิวให้นางอีกครั้งทั้งสองเบียดเสียดกันไปมาและเริ่มค่ำคืนที่ไม่อยากหยุดลงปึก! ปึก!!!!!ร่างบางที่อยู่ในท่าอุ้มแตงเงยหน้าขึ้นด้วยความเสียวสุดขีด แต่ร่างใหญ่ที่จับเอวนางไว้แน่นยังคงตอกอัดจนเกิดเสียงสยิวไปทั่วทั้งห้อง“อะ อ๊ะๆ ๆ ๆ ๆ”เสียงแห่งความสุขดังแว่วขึ้นมาเป็นพักๆ“อืมมม อย่าทำสิข้าจะนอน”เฉินหรูซีที่นอนอยู่ดีๆ ก็ถูกถอดเสื้อผ้าออกจนหมด นางรู้สึกหนาวเย็นขึ้นมาจึงดึงผ้าขึ้นมาห่มจงเหวินเทียนลูบไล้ร่างบางที่อยู่ในผ้าห่ม
ตอนที่ 59 คู่ควร n cหลังจากผ่านการคัดกรองจากบ้านอวี้ซินแล้ว โม่เฟิงจึงได้รีบเดินทางกลับบ้านไป เพื่อที่จะมาขอนางเป็นคู่หมั้นอย่างถูกต้องหรูซีกับอวี้ซินจับเข่าคุยกันอยู่นานกว่านางจะยอมรับโม่เฟิง ตงห่าวเห็นท่านแม่เกิดข้อกังขาจึงเล่าเรื่องราวตั้งแต่อวี้ซินยังไม่ป่วยให้ท่านได้ฟัง ว่า สองคนนี้มีความรู้สึกดีๆ ให้กันมานานแล้ว พอท่านแม่เข้าใจจึงยอมเปิดใจให้ทั้งคู่ท่านย่าจงพอได้รู้ว่าโม่เฟิงจะมาเป็นหลานเขยก็ดีใจจนออกนอกหน้ามีแต่ท่านตาจั่วที่คัดค้านหลังชนฝาว่าไม่ยอมให้อวี้ซินแต่งออกไปโม่เฟิงรู้ว่าทุกคนรักอวี้ซินมากเขาจึงรับปากว่าจะย้ายมาอยู่ใกล้ๆ เพื่อให้ทุกคนได้ไปมาหาสู่กันง่ายขึ้น ท่านตาจั่วจึงค่อยอ่อนลงหลังจากโม่เฟิงจากไป ทั้งบ้านก็มาประชุมกันอย่างลับๆ โดยที่อวี้ซินไม่รับรู้ตงห่าวเป็นคนที่ถูกถามจนต้องตอบคำถามจนคอแห้ง พอได้ฟังจากตงห่าวอีกครั้งก็สรุปว่าพวกเขาคู่กัน ทางฐานะก็ไม่ได้แย่ เหมาะสม ลงตัว“การที่จะรักใครสักคนเหตุใดถึงได้ยุ่งยากขนาดนี้”ตงห่าวที่ถูกตั้งคำถามได้แต่นั่งบ่นให้พ่อจงฟังหลังจากถูกปล่อยตัวออกมา“หากเป็นคนอื่น ก็คงจะง่ายกว่านี้ แต่อวี้ซินนางเปรียบเสมือนแก้วตาดวงใจ แถมยัง
ตอนที่ 58 เขินอายเมื่ออาบน้ำเสร็จตงห่าวเดินเข้าห้องของตนเองไป แล้วบอกให้โม่เฟิงไปใช้ห้องของน้องสาวก่อนเพราะเห็นว่านางเปลี่ยนชุดเสร็จแล้ว“พี่โม่ใช้ห้องของข้าเถอะเจ้าค่ะ”อวี้ซินบอกโม่เฟิงที่ยืนงงๆ อยู่กลางตัวบ้านตอนแรกเขาลังเลเล็กน้อย แต่พอเห็นว่าตงห่าวไม่สนใจเขาเลย เขาจึงบากหน้าเข้าไปในห้องของสตรีที่เขาชื่นชอบโม่เฟิงปิดประตูแต่ไม่ได้ลงกลอน เขาเปลื้องผ้าออกเตรียมจะเปลี่ยนชุด แต่ลืมไปว่าเขาไม่ได้เอาเสื้อผ้าเข้ามาด้วย พอดีกับอวี้ซินเปิดประตูเข้ามาแล้วถือห่อผ้านั้นไว้ในมือดวงตาของอวี้ซินมองไปยังจุดเด่นหรากลางกายของโม่เฟิงอย่างไม่รู้ตัวโม่เฟิงตกใจจนตาค้าง เขาขาดสติไปชั่วขณะจนไม่กล้าขยับร่างกายอวี้ซินเงยหน้าขึ้นทั้งสองจึงสบตากันอวี้ซินรีบเอามือปิดหน้าแล้วโยนห่อผ้าให้โม่เฟิง ก่อนจะปิดประตูดังปึ้ง แล้ววิ่งไปที่ห้องครัวด้วยใบหน้าร้อนผ่าวใหญ่!!! มันใหญ่มากกกไม่สิ! ข้าไม่ควรพูดถึงสิ่งนั้นโถ่เอ๊ย! ข้าน่าจะเคาะประตูก่อนไม่คิดว่าเขาจะถอดเสื้อผ้าออกจนหมดแบบนั้น แถมยังไม่ล็อกห้องอีกแต่ว่าหุ่นเขาน่าจับมาทำพันธุ์มากเลยไม่นะ… ตาข้าจะเป็นกุ้งยิงไหมเนี่ยยยยยโม่เฟิงยืนตัวแข็งทื่อ เรื่องอับอา
ตอนที่ 57 ขออยู่ด้วย“ม้าตัวโตแถมวิ่งเร็วมากเลย มิน่าล่ะพี่ตงห่าวถึงไปกลับได้ว่องไวนัก”กวนม่านหรงมองตามหลังม้าที่ห่างออกไปเรื่อยๆ“ท่านป้าโม่ นั่นคือของฝากที่ตงห่าวนำมาให้ขอรับ”กวนฟงตี้ชี้ไปที่กล่องไม้ขนาดกลาง ก่อนจะลากลับไปโม่อีอีเปิดดูกล่องไม้นางถึงกลับแปลกใจ ด้านในมีผลไม้แห้ง ผักดองหนึ่งขวดโหล และยังมีผลไม้แดงที่ขายกันในเมืองเฉิงอันในราคาที่แสนแพงอีกด้วย“ของฝากที่ข้าจะมอบให้กลายเป็นว่าไม่คู่ควรเลยสักนิด ไม่ได้การแล้วข้าจะต้องไปบอกท่านพี่ให้เตรียมสินสอดที่เหมาะสมกับบ้านเฉินมากกว่านี้”เมื่อคิดได้ดังนั้นโม่อีอีก็นำของฝากเข้าบ้านไปเก็บอย่างดี และรอคอยสามีกลับบ้านมาหนึ่งชั่วยามผ่านไป….ตงห่าวกับโม่เฟิงก็ได้มาถึงหน้าบ้านหลังใหญ่สุด ตงห่าวกับโม่เฟิงลงจากม้าแล้วจูงสายจูงไปผูกกับรั้วบ้านฮี่ ฮี่ ฮี่ เสียงม้าร้องดังขึ้น เฉินหรูซีจึงออกมาดู“กลับมาแล้วหรือ แล้วนั่น….”หรูซีชี้ไปทางโม่เฟิงที่ร่างกายสูงกว่าตงห่าวหนึ่งช่วงศอก ทว่าบนใบหน้ามีรอยยิ้มประดับเอาไว้“ท่านป้าข้าโม่เฟิงเองขอรับ”โม่เฟิงแนะนำตนเองด้วยท่าทางนอบน้อม“โม่เฟิงเองหรือ? พระเจ้า! เหตุใดเจ้าดูดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนอีกล่ะเนี่ย”
ตอนที่ 56 โม่เฟิงมาแล้ว“บร๊ะ! คุณชายเหออะไรนั่นกล้าดีอย่างไรมาทำให้อวี้ซินของข้าเสียใจ”เมื่อโม่เฟิงได้ฟังเรื่องราวจากตงห่าว เขาก็ตบหน้าขาตนเองอย่างแรงด้วยความเกรี้ยวโกรธ“ตอนนี้อวี้ซินดูไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรเลย นางคงจะเสียใจมากเป็นแน่”ตงห่าวที่คิดถึงความรู้สึกของน้องสาวมาก่อนสิ่งใดถึงกับแสดงใบหน้าห่อเหี่ยวใจออกมา“คุณชายบ้าบอนั่น มาหลอกให้อวี้ซินรัก แล้วล่อลวงให้นางไปเป็นอนุภรรยา เขาไปกินดีหมีหัวใจเสือมาจากไหนกัน ถึงได้กล้าคิดว่าแผนกลลวงแบบนี้มันจะได้ผล”กวนม่านหรงนั่งเบ้ปากแล้วบ่นยาวเหยียดถึงจะไม่รู้ว่าอวี้ซินนางคิดอะไร แต่ม่านหลงก็ยอมรับว่าที่อวี้ซินตัดสินใจแบบนี้เป็นทางเลือกที่ถูกต้องแล้วเกิดเป็นสตรี หากได้สามีมากรัก มีหรือที่จะไม่ทำให้ตนเองทุกข์ใจในภายหลัง ถือว่าอวี้ซินทำได้ดี“ทีเจ้ายังแอบทอดสะพานให้พ่อหนุ่มร่างบึกบึนคนนั้นเลย รู้หรือเปล่าว่าเขาดีหรือร้าย”กวนฟงตี้เขกหัวน้องสาวทีเรื่องของตนเองทำเป็นเหนียมอาย เรื่องของคนอื่นกับรู้ไปเสียทุกสิ่ง“ฟงตี้เจ้าพี่บ้า! ท่านตีข้าทำไม หากหัวข้าบวมเหมือนหมูขึ้นมาชายที่ไหนจะเอาข้าทำเมีย”คำพูดของกวนม่านหรงทำให้ผู้เป็นพี่กลั้นขำแทบไม่ไห
ตอนที่ 55 ทำผักดองหนึ่งอาทิตย์ต่อมา…..เฉินอวี้ซินได้ปรับสูตรผักดองจนทุกอย่างลงตัว แม้ว่าจะไม่มีระบบอยู่กับนางแล้ว แต่การทำผักดองก็ไม่ได้ยาก เพียงแต่ต้องควบคุมปริมาณเครื่องปรุงให้พอเหมาะ“รอบนี้ได้แน่นะ”เฉินตงห่าวปาดเหงื่อออกจากหน้าผาก“ครั้งนี้ไม่ได้ครั้งหน้าก็ต้องได้”อวี้ซินกัดฟันตอบอย่างไรเสียในชีวิตก่อนนางก็เคยทำมันออกมาได้ดี แต่พอลองทำอีกทีเหมือนกับว่านางจะฝีมือตกลงไปมากเมื่อก่อนจะทำอะไรเพียงแค่กดหาในคลิปแล้วทำตามสูตร แต่ยุคนี้ไม่มีสูตรอาหาร ไม่มีอะไรรับประกันว่าทำออกมาแล้วจะรสชาติดีดังนั้นอวี้ซินจึงทุ่มเทสุดกำลัง เพราะนางรู้อยู่แล้วว่าผักดองจะขายดีเป็นอย่างมากน่าเสียดายที่ระบบไม่ได้ทิ้งสูตรอาหารอย่างอื่นไว้ให้ หากระบบทิ้งข้อมูลไว้ให้นางบ้างนางคงไม่ต้องมางมสูตรผักดองจนหัวหมุนเช่นนี้“ให้พี่ไปตัดผักกาดขาวมาอีกสักหัวดีไหม”ตงห่าวยิ้มแห้งๆ เพราะรู้สึกว่ามันจะต้องใช้ผักกาดอีกจำนวนหนึ่งตั้งแต่ที่น้องสาวเริ่มต้นทำผักดอง ตงห่าวก็มีหน้าที่ตัดหัวผักกาด แบ่งครึ่งเป็นสี่ส่วน เอาไปแขวนตากให้มันเฉา จากนั้นก็เอามาคั้นกับเกลือจนมันคายน้ำ เขาทำแบบนั้นซ้ำไปซ้ำมา จนชิน และพอเห็นว่าน้องสาวข
ตอนที่ 54 สำรวจป่าเฉินอวี้ซินวิ่งออกจากบ้านไม่นานก็มาถึงเชิงเขานานแล้วที่นางไม่ได้ขึ้นเขามาเพราะอากาศและเส้นทางไม่เอื้ออำนวย[ไปทางนั้นขอรับ]เจ้ามะเขือเทศตาเป็นประกายทันทีที่อวี้ซินมาถึงภูเขา มันสัมผัสได้ถึงพลังที่ล้นเหลือจนแทบจะทะลักออกมาหากวันนี้เป็นไปตามแผนที่วางไว้การสำรวจผืนป่าคงจะเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังต้องกระตุ้นให้โฮสต์ปลูกผักต่อไป เพื่อที่จะทำอีกภารกิจให้สำเร็จสมบูรณ์ในเร็ววันสำรวจภูเขาครบแล้ว ก็เหลือแต่ปลูกพืชพันธุ์ เพียงเท่านี้อีกไม่นานมันก็จะตัดขาดการเชื่อมต่อกับอวี้ซินได้ และไม่สลายหายไปแม้ว่าจะอยู่ห่างจากอวี้ซินมากแค่ไหนก็ตาม“ทางนั้นหรือ”อวี้ซินมองทางขึ้นที่สูงชัน“ไปทางอื่นไม่ได้หรือไง”[หากโฮสต์ต้องการอ้อมขึ้นไป ก็ไปทางเดิมที่ขึ้นครั้งก่อนได้ขอรับ]“ทางนี้ใกล้กว่างั้นสินะ”เมื่อคิดว่าทางเส้นนี้จะขึ้นไปได้เร็วกว่า อวี้ซินก็ตัดสินใจไปตามทางที่ระบบบอก[เป็นการตัดสินใจที่ดีขอรับ]เจ้ามะเขือยิ้มกว้างออกมาไม่นานหลังจากอวี้ซินขึ้นเขาไป นางก็เริ่มเดินไปรอบๆ ภูเขาให้เจ้ามะเขือเทศบันทึกข้อมูลเข้าระบบผ่านไปครึ่งวันข้อมูลของระบบก็เสร็จสมบูรณ์“รวบรวมข้