ตอนที่ 23 ข้าอยากเป็นนายพรานหลังจากที่เฉินอวี้ซินทำให้ผู้เป็นมารดาเบาใจลงมาบ้างแล้ว นางก็ได้เดินไปกล่าวขอบคุณและขอโทษทั้งสองคนที่โดนท่านแม่ต่อว่าทั้งๆ ที่คนกระทำผิดก็คือตัวนางเพียงคนเดียว“ข้าไม่ใช่คนคิดมากขนาดนั้นหรอก อีกอย่างข้าก็เข้าใจว่าท่านป้าเฉินเป็นห่วงพวกเรามากจึงได้โมโหขนาดนั้น”โม่เฟิงยิ้มอ่อนแล้วมองร่างเล็กๆ ที่ส่งสายตาอ่อนโยนมาทางตนด้วยความพึงพอใจ“อะแฮ่ม เจ้าพึ่งลงจากเขามาเหนื่อยๆ กลับไปพักผ่อนที่บ้านก่อนเถอะ หากรั้งอยู่นานแล้วเกิดอาการขาสั่นเหมือนผีเข้าขึ้นมาอีก …มันจะดูไม่ดี”เฉินตงห่าวกดเสียงลงต่ำแล้วกระซิบข้างหูเพื่อนสนิท“เจ้าหวงน้องสาวของเจ้าแล้วอย่างนั้นหรือ”โม่เฟิงเอ่ยถามเสียงเบา“เมื่อก่อนไม่… แต่ตอนนี้ใช่!”ตงห่าวกล่าวไปตามจริง แล้วบอกให้โม่เฟิงกลับบ้านดีดี“ข้ายังไม่ได้แบ่งผลไม้นี่ให้พี่โม่เลย เหตุใดพี่โม่ถึงได้กลับไปไวเช่นนี้”อวี้ซินเห็นเงาของโม่เฟิงเดินออกไปจากตัวบ้านนางก็เอ่ยถามพี่ชายทันที“เจ้าจะแบ่งให้เขามากเท่าไหร่ล่ะ ประเดี๋ยวข้าจะได้นำไปส่งให้เขาพร้อมกับตะกร้าเลยทีเดียว”ตงห่าวเอ่ยถามน้องสาว แม้ว่าเขายังคงใช้กำปั้นทุบเบาๆ ตรงบริเวณหลังและเอวเพื่อไล่ค
ตอนที่ 24 ตกปลาโม่เฟิงนอนตะแคงข้างในห้องนอนหลังจากที่ได้รับคำตอบจากบิดาและได้การยอมรับจากท่านปู่ท่านย่า นับจากนี้ต่อไปเขาได้ตั้งปณิธานด้วยความมุ่งมั่นว่าเขาจะต้องแข็งแกร่งมากยิ่งขึ้น เพื่อที่จะเคียงข้างกับอวี้ซินในภายหน้าถึงแม้ว่าเขาจะรู้ว่าหากจะเป็นนายพรานที่แข็งแกร่งนั้นต้องข้ามผ่านความเหนื่อยล้ามากแค่ไหน หลังจากที่เขาได้เห็นความหนักแน่น และเพียรพยายามของอวี้ซินแล้ว เขาก็มีความตั้งใจว่าเขาจะเป็นผู้ที่มีความอุตสาหะมากกว่านี้………..[โฮสต์ท่านหลับหรือยังขอรับ]เจ้ามะเขือเทศสีแดงลอยไปมาแล้วเอ่ยถาม“อืมมม”เฉินอวี้ซินขานรับ[พรุ่งนี้โฮสต์จะไปที่ลำธารเหรอ]“อือ”อวี้ซินถอนหายใจออกมาอย่างรำคาญก่อนจะพลิกตัวไปอีกด้าน[เช่นนั้นโฮสต์ช่วยไปที่ภูเขาลูกใหญ่อีกครั้งได้หรือเปล่า]เจ้ามะเขือเทศลอยตามไปอีกทางแล้วทำตาปริบๆ“เจ้าจะให้ข้าไปทำอะไรอีกล่ะ ถึงกับต้องงัดลูกอ้อนออกมาใช้กับข้าแบบนี้”อวี้ซินเปิดตาขึ้นก็พบกับสายตาวิบวับของระบบที่ทำตาเล็กตาน้อยใส่นาง[ก็ไม่มีอะไรมากหรอกขอรับ ข้าแค่อยากให้โฮสต์ไปสำรวจภูเขาลูกนั้นสักเล็กน้อย ข้าจะได้เปิดแผนที่รอบๆ ให้ท่านได้เห็น ไม่แน่ว่าที่เขาลูกนั้นนอกจากอโวคา
ตอนที่ 25 วางแผนหลังจากกลับมาจากตัวเมืองเฉิงอัน อวี้ซินก็ได้บอกท่านแม่ไปว่านางต้องการที่จะเริ่มการปลูกผักในฤดูกาลถัดไปเฉินหรูซีเองก็เห็นด้วยกับเหตุผลที่ลูกสาวบอก ว่าหากเราทำการค้าแล้วริเริ่มที่จะปลูกพืชผักสวนครัวไปขาย นั่นจะทำให้ท่านเทพมีความสุขที่สำคัญไปยิ่งกว่านั้นก็คือ บุตรสาวของนางยังจะได้รับรางวัลมากยิ่งขึ้นจากการเพาะปลูกด้วยเฉินอวี้ซินจึงได้บอกมารดาไปว่านางจะเริ่มจากปลูกผักสวนครัวที่ได้รับมาจากระบบ และเริ่มทำการขยายพันธุ์ จากนั้นนางจะไปทดลองเร่ขายในตัวเมืองดูก่อน“หากทำแบบที่น้องสาวว่ามาข้าก็ว่ามันจะต้องสำเร็จเป็นแน่ขอรับ”เฉินตงห่าวกล่าวเสริมน้องสาว ที่วันนี้เขาไม่ได้ออกแรงเลยก็เป็นเพราะอวี้ซิน ดังนั้นเขาจึงเอ่ยปากช่วยนางสักคำ“ในเมื่อพวกเจ้าสองพี่น้องว่าดี เช่นนั้นแม่ก็จะสนับสนุน แต่จนกว่าจะถึงฤดูใบไม้ผลิอีกครั้งก็คงต้องใช้เวลาอีกนาน”“ท่านแม่เจ้าคะ ฤดูหนาวนี่จะยาวนานมากหรือเจ้าคะ”อวี้ซินเอ่ยถาม“หากเป็นดั่งเมื่อก่อนมันก็ใช้เวลามากกว่าสี่เดือน”“ท่านแม่นับรวมวันที่หิมะตกแล้วหรือเจ้าคะ”“ใช่ หากนับตามจริงก็น่าจะประมาณนั้น”เฉินหรูซีตอบบุตรสาวที่กำลังทำท่าครุ่นคิดบางอย่าง“
ตอนที่ 26 เก็บน้ำผึ้งป่าหลังจากเดินทางมาพักใหญ่ ทั้งสามก็ได้เดินมาถึงบริเวณใต้เชิงเขาที่มีพื้นดินชุ่มฉ่ำตลอดสองข้างทางที่เดินลัดเลาะเข้ามาก็มีแต่พวกเครือเถาวัลย์พันตามต้นไม้และโยงยางไปทั่วทั้งบริเวณ หากมีงูเงี้ยวเขี้ยวขอซุกอยู่คงมองออกได้ยากว่ามันคืองูหรือเถาวัลย์ที่ย้อยลงมาตามต้นไม้“ทางเส้นนี้ไม่ค่อยมีคนผ่านมาหรือเจ้าคะ”อวี้ซินเอ่ยถามในระหว่างรอให้ท่านลุงจงเปิดเส้นทางให้อวี้ซินเคยผ่านเส้นทางนี้มาแล้วครั้งหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้เข้าไปสำรวจในถ้ำก่อนหน้านี้ที่ตรงนี้แล้งมาก ไม่คิดว่าเวลาเพียงแค่ไม่กี่เดือนมันจะกลายเป็นป่ารกทึบไปเสียแล้ว“หากไม่จำเป็นก็ไม่มีใครมาหรอกนะ แต่หากเป็นช่วงน้ำผึ้งป่าก็มีคนมามากเหมือนกัน เพราะป่าแถบนี้ยังขึ้นชื่อเรื่องน้ำผึ้งหวานที่หอมและอร่อยมาก”จงเหวินเทียนตอบพร้อมกับใช้มีดพร้าตัดไม้เลื้อยออกไปจากเส้นทาง“ให้ข้าช่วยอีกแรงเถอะขอรับ”ตงห่าวเห็นว่าท่านลุงจงดูจะเหนื่อยล้าจากการคอยเปิดเส้นทางเขาจึงอาสาเข้าไปช่วยอีกแรง“ทางเข้าถ้ำค่อนข้างมืด แต่ลุงเตรียมคบเพลิงมาด้วยแล้วดังนั้นไม่ต้องกลัวไปนะ”จงเหวินเทียนหันไปทางอวี้ซินที่เป็นสตรีเพียงคนเดียวในกลุ่ม“ข้าไม่กลัวหรอก
ตอนที่ 27 ลูกเขียวเช้าตรู่วันถัดมาใบหน้าของตงห่าวที่บวมแดงได้ยุบลงบ้างแล้ว และเขาดูจะหวงแหนยาขวดเล็กสีเขียวนั่นเป็นพิเศษหลังจากทำงานบ้านช่วงเช้าจนแล้วเสร็จ อวี้ซินก็ยกอโวคาโด้ขึ้นรถเข็นไปพร้อมกับน้ำผึ้งป่าหนึ่งไหเมื่อวานหลังจากคั้นเอาน้ำผึ้งแล้วนางก็ได้น้ำผึ้งมาสองไห จึงนำไปเร่ขายด้วยเพียงหนึ่งไห และเก็บอีกหนึ่งไหไว้ใช้ในครัวเรือน“ท่านแม่ขึ้นรถเถอะเจ้าค่ะเดี๋ยวข้าเข็นเองเจ้าค่ะ”หลังจากยกอโวคาโด้ขึ้นรถไปสามตะกร้าพร้อมกับน้ำผึ้งหนึ่งไห อวี้ซินก็เตรียมผ้ามารองนั่งให้กับท่านแม่และพี่ชาย“นั่นมันจะดีหรือ หากทำแบบนั้นเจ้าจะเหนื่อยเอานะ แม่ว่าให้แม่เดินไปพร้อมกับช่วยเจ้าเข็นรถไปด้วยยังจะดีเสียกว่า”“โธ่ท่านแม่นางบอกให้เรานั่งเราก็นั่งๆ ไปเถอะขอรับ”ตงห่าวที่จดจำความสะดวกสบายครั้งก่อนได้แล้วดันมารดาของตนขึ้นไปนั่งปิดท้ายรถอีกฝั่ง จากนั้นเขาก็เดินเทียบเคียงรถเข็นออกไปจนพ้นตัวหมู่บ้านแล้วขึ้นไปนั่งอย่างสบายใจ“พี่ชาย ท่านแม่ พร้อมหรือยังเจ้าคะ”อวี้ซินส่งรอยยิ้มไปทางพี่ชายที่พอจะเข้าใจตงห่าวบอกให้ท่านแม่จับรถเข็นแน่นๆ ส่วนตัวเขานั้นคอยจับไหน้ำผึ้งเอาไว้ พอเขาพยักหน้า อวี้ซินก็เริ่มวิ่งเย
ตอนที่ 28 อีกครั้งวันถัดมา หลังจากที่ตงห่าวกับอวี้ซินตกลงกันแล้วว่าจะขึ้นเขาไปอีกครั้งและนำรถเข็นไปด้วยตงห่าวจึงได้ไปหาโม่เฟิงที่พักนี้ไม่รู้ว่าเขามัวแต่ทำอะไรอยู่ถึงไม่มีข่าวคราวมาบ้างเลย“โม่เฟิงเขาไปกับบ้านฝางหน่ะ”โม่หนานกง บิดาของโม่เฟิงกล่าวด้วยรอยยิ้มปลื้มใจที่ในวันข้างหน้าจะสามารถพึ่งพิงอาศัยบุตรชายเพียงคนเดียวได้“ข้าไม่รู้มาก่อนเลยขอรับว่าเขาจะไปกับบ้านฝางที่เป็นนายพราน”ตงห่าวเอ่ยขึ้น แม้แต่โม่เฟิงที่ก่อนหน้านี้คอยตามติดอวี้ซินเหมือนดั่งเงายังมีความฝันที่อยากจะเป็นนายพราน ส่วนน้องสาวของข้าก็เป็นที่พึ่งพิงแก่ท่านแม่ได้ แล้วตัวข้าล่ะ นอกจากคอยกวนประสาทอวี้ซินและล้อเลียนว่านางเป็นควายถึก ข้ายังทำอะไรได้อีกตงห่าวคอตกแล้วพูดเสียงอ่อยออกไป“เมื่อก่อนข้าก็ไม่เคยคิดว่าเขาจะใจกล้าถึงเพียงนี้ แต่หลังจากที่กลับมาจากบ้านเจ้า อ่อ ใช่ๆ วันที่เขาพาอวี้ซินขึ้นเขาวันนั้น จู่ๆ ตอนกินอาหารค่ำเขาก็บอกว่าอยากเป็นนายพราน ข้าไม่รู้หรอกนะว่าวันนั้นมันเกิดอะไรขึ้นเขาถึงได้กลับบ้านมาด้วยสภาพมอมแมมเช่นนั้น แต่นั่นกลับทำให้โม่เฟิงของข้าคิดถึงเรื่องอนาคต และมีความเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นมากเลยทีเดียว”โม่
ตอนที่ 29 เก็บลูกเขียวอวี้ซินกับตงห่าวใช้ความพยายามอย่างมากกว่าจะข้ามเขาไปอีกลูกได้ระหว่างทางขวากหนามและกิ่งไม้ก็คอยกีดกั้นเส้นทางเอาไว้ตลอดตงห่าวต้องคอยช่วยน้องสาวเปิดทางให้กว้างขึ้น แม้ว่าตนจะเหนื่อยจนเลือดตาแทบกระเด็น แต่เขาก็ไม่ได้บ่นออกมาสักคำอวี้ซินเองก็ต้องลากรถเข็นผ่านป่าหญ้าในจุดที่หญ้าหนาแน่น แถมยังมีกิ่งของต้นไม้เลื้อยเข้ามาพันในล้อรถเข็นบ่อยครั้ง แม้มันจะผ่านไปได้ยาก แต่ทั้งสองพี่น้องก็ร่วมใจฝ่าฟันอุปสรรคไปจนกระทั่งถึงจุดมุ่งหมายระหว่างทาง อวี้ซินก็ได้เจอเห็ดโคนหลายกลุ่มที่กำลังโผล่พ้นพื้นดิน มันมีทั้งดอกตูม ดอกบาน มากมายจนพวกเขาเก็บได้เต็มตะกร้าใบใหญ่หลังจากนั้น….“ครั้งนี้ท่านสามารถเดินมาจนถึงเขาอีกลูกโดยที่ไม่ต้องพึ่งพิงยาเม็ดของข้า หากความมุ่งมั่นของท่านเพิ่มขึ้นมากขนาดนี้ ครั้งหน้าท่านคงจะวิ่งแข่งกับข้าได้อย่างสบายๆ”เฉินอวี้ซินยืนดื่มน้ำจากกระบอกพร้อมกับเอ่ยชมพี่ชายที่นับวันร่างกายของเขาก็เริ่มมีความแข็งแกร่งมากขึ้นตามลำดับขั้น“จริงด้วย!! ครั้งนี้ข้าไม่ได้กินยาเสริมพลังอะไรนั่นเลย และดูเหมือนว่าร่างกายข้าจะดีขึ้นกว่าเดิมมากเป็นเท่าตัว”เฉินตงห่าวพูดออกมาแล้วสำ
ตอนที่ 30 อิงตานหยง“พี่ชายท่านเดินให้มันเร็วๆ หน่อยสิเจ้าคะ”“นี่พี่ก็เร่งฝีเท้าเร็วสุดแล้วนะ เจ้าเองก็เดินให้มันช้าลงหน่อยไม่ได้หรืออย่างไร รถเข็นก็เต็มจนล้นออกมาแบบนั้น แล้ว ไหงเจ้าถึงได้วิ่งปร๋อเช่นนั้นได้อีกล่ะ”เฉินตงห่าวหายใจหอบเหนื่อย ก้าวขาที่แทบจะยกไม่ขึ้นเดินตามหลังน้องสาวไป“ท่านคงจะเพลียมากเลยนะเจ้าคะ รับไปสิเจ้าคะ”อวี้ซินยื่นเม็ดยาให้กับพี่ชายไปด้วยรอยยิ้ม“ท่านอดทนได้ดีมากเลยล่ะเจ้าค่ะ ครั้งก่อนข้าต้องเสียเม็ดยาไปมากกว่าจะช่วยให้ท่านกลับไปถึงบ้านได้ แต่ครั้งนี้ท่านเก่งขึ้นมากแล้วจริงๆ”อวี้ซินส่งยิ้มอ่อนโยนให้กับพี่ชายที่มีความพยายามมากขึ้นกว่าก่อนเก่า“ขอบใจนะ”เฉินตงห่าวรับเอาเม็ดยาจากมือน้องสาวพร้อมกับแสดงสีหน้าผ่อนคลาย“อีกหนึ่งชั่วยามเราก็น่าจะถึงบ้านแล้วนะเจ้าคะ ครั้งนี้พวกเราไปเร็วมาเร็วกันจริงๆ แถมยังได้ของกลับมาด้วยมากมาย หากท่านแม่ได้เห็นคงตกใจจนตาค้างเป็นแน่”อวี้ซินส่งกระบอกน้ำให้ตงห่าวพร้อมกับชวนเขาพูดคุย“อ่า ขอบใจ”ตงห่าวรับน้ำมาดื่มแล้วเช็ดมุมปากที่มีน้ำไหลออกมา“นั่นสินะ หากท่านแม่เห็นหมูป่า กับกวางสองตัวนี้ ท่านคงจะถามไถ่ว่าเราไปทำเช่นไรถึงได้พวกมันกล
ตอนที่ 62 ตอนพิเศษวันแห่งความสุขผ่านพ้นไปแขกเหรื่อที่ยังไม่ได้กลับก็ค้างที่บ้านเฉิน บ้านโม่ รวมทั้งบ้านจงจวบจนวันถัดมา เมื่อรับประทานอาหารเช้ากันเสร็จแขกคนที่เหลือจึงได้บอกลาและแยกย้ายกันจากไปอวี้ซินกับโม่เฟิงโบกมือลาม่านหรง ฟงตี้และคนอื่นๆ พอเห็นพวกเขาจากไปไกลแล้วทั้งสองจึงมองหน้ากันและเดินกลับเข้าบ้านพักไปโม่เฟิงเดินไปส่งเมียรักให้นอนพัก เพราะเมื่อคืนเขาเล่นแรงกับนางไปหน่อย พอส่งนางกลับบ้านที่แยกออกไปเขาก็ไปหาครอบครัวเพื่อปรึกษาหารือกัน“ท่านพ่ออวี้ซินบอกให้พวกเราปลูกผักขอรับ ผักที่ปลูกทางบ้านของเมียข้าจะรับซื้อมันทั้งหมด”โม่เฟิงบอกทางบ้านด้วยรอยยิ้ม“แม่ก็ไม่ได้ทำอะไรอยู่แล้ว ที่หลังบ้านเราก็ซื้อมาตั้งห้าหมู่ หากเราปลูกผักก็เท่ากับช่วยส่งเสริมบ้านเมียของเจ้า แบบนี้ก็ไม่เลวว่าไหมเจ้าคะท่านพี่”โม่อีอีหันไปทางสามี“ท่านพ่อท่านแม่คิดว่าอย่างไรขอรับ”โม่หนานกงเอ่ยถามพ่อกับแม่ของเขา“มีงานให้ทำก็ดีข้าจะได้ไม่เบื่อ”โม่ว่านถิงพยักหน้าเห็นด้วย“เช่นนั้นข้าจะไปบอกอวี้ซินก่อนนะขอรับ”โม่เฟิงยิ้มกว้างแล้วรีบกลับบ้านของตัวเองไป“ท่านพี่ดูสิเจ้าคะ พอโม่เฟิงแต่งเมียเสร็จก็ติดนางงอมแงมเชียว
ตอนที่ 61 งานมงคล n cมื้อเช้าของวันใหม่เป็นไปอย่างราบเรียบมีเพียงแค่อวี้ซินที่ไม่ได้ออกมาจากห้องนอนเพราะไข้ขึ้นเฉินหรูซีมองโม่เฟิงบนโต๊ะอาหารแล้วถอนหายใจออกมาเมื่อคืนเขาเผด็จศึกบุตรสาวของนางอย่างหนัก แถมตอนเช้ายังมิวายล่อลวงนางอีกครั้งหรูซีมองสามีที่อมยิ้มอย่างสบายตัวแล้วได้แต่ส่งเสียงฮึดฮัดในลำคอเบาๆ“เมื่อคืนเจ้าไปไหนมา”หลังจากมื้อเช้าจบลงเฉินตงห่าวรีบเดินเข้าหาเพื่อนสนิท คำถามของตงห่าวทำให้โม่เฟิงอ้ำอึ้งอยู่ไม่น้อยยัง เขาเพียงแค่เดินหนีพี่เขยที่ตามตอแยไม่เลิก แล้วเข้าไปดูอวี้ซินที่นอนซมจากพิษไข้“หรือว่าเจ้ามาเฝ้าไข้อวี้ซินตั้งแต่แรกแล้ว มิน่าล่ะข้าถึงหาเจ้าไม่เจอเลย”ตงห่าวเดินเข้ามาในห้องน้องสาวแล้วตีหน้าขาเหมือนกับว่าเขารู้ทันเพื่อนสนิท“เจ้าเปลี่ยนที่นอนใหม่หรือแล้วเหตุใดถึงไม่ไปเปลี่ยนชุดเครื่องนอนของพี่ด้วย”ตงห่าวนั่งลงข้างน้องสาวที่นอนกะพริบตาปริบๆ“ห้องท่านมีคนอื่นอยู่ด้วยข้าจึงไม่สะดวกที่จะเปลี่ยนให้”อวี้ซินส่งยิ้มอ่อนให้กับพี่ชายใบหน้าของคนอื่นที่อวี้ซินกล่าวถึง “….”เมื่อคืนจวบจนถึงเช้าข้ายังนอนกกกับนางอยู่เลย แต่พอตงห่าวถามขึ้นข้าก็กลายเป็นคนอื่นไปแล้วงั้นหรือ
ตอนที่ 60 อีกครั้ง n cโม่เฟิงนอนฟุบลงที่อกของอวี้ซิน เหงื่อที่ชุ่มไปทั้งตัวของทั้งสองคน ทำให้เขามั่นใจว่าเขาไม่ได้ฝันไป“ขอบคุณที่อดทนเพื่อข้านะ”โม่เฟิงหอมแก้มอวี้ซินอย่างรักใคร่“อืออออ”อวี้ซินเขินอายเล็กน้อยแต่ก็กอดรัดกับโม่เฟิงไว้แน่นเมื่อครู่ข้าคิดว่ามันต้องฉีกแล้วแน่ๆ ความคับแน่นขนาดนี้ข้าอยากเห็นมันชัดๆ ว่าตอนนี้มันจะใหญ่สักแค่ไหนกันเชียว อวี้ซินแอบคิดพิเรนทร์ในใจ“เหนื่อยไหม”โม่เฟิงถามอวี้ซินและเอาผมทัดหูให้นาง พอเห็นอวี้ซินส่ายหัวน้อยๆ จนผมยุ่งไปหมดโม่เฟิงจึงก้มลงไปจูบกับนางอีกครั้ง“ข้าอยากได้อีก”โม่เฟิงกัดริมฝีปากของอวี้ซินเบาๆ และเริ่มมอบความรู้สึกวาบหวิวให้นางอีกครั้งทั้งสองเบียดเสียดกันไปมาและเริ่มค่ำคืนที่ไม่อยากหยุดลงปึก! ปึก!!!!!ร่างบางที่อยู่ในท่าอุ้มแตงเงยหน้าขึ้นด้วยความเสียวสุดขีด แต่ร่างใหญ่ที่จับเอวนางไว้แน่นยังคงตอกอัดจนเกิดเสียงสยิวไปทั่วทั้งห้อง“อะ อ๊ะๆ ๆ ๆ ๆ”เสียงแห่งความสุขดังแว่วขึ้นมาเป็นพักๆ“อืมมม อย่าทำสิข้าจะนอน”เฉินหรูซีที่นอนอยู่ดีๆ ก็ถูกถอดเสื้อผ้าออกจนหมด นางรู้สึกหนาวเย็นขึ้นมาจึงดึงผ้าขึ้นมาห่มจงเหวินเทียนลูบไล้ร่างบางที่อยู่ในผ้าห่ม
ตอนที่ 59 คู่ควร n cหลังจากผ่านการคัดกรองจากบ้านอวี้ซินแล้ว โม่เฟิงจึงได้รีบเดินทางกลับบ้านไป เพื่อที่จะมาขอนางเป็นคู่หมั้นอย่างถูกต้องหรูซีกับอวี้ซินจับเข่าคุยกันอยู่นานกว่านางจะยอมรับโม่เฟิง ตงห่าวเห็นท่านแม่เกิดข้อกังขาจึงเล่าเรื่องราวตั้งแต่อวี้ซินยังไม่ป่วยให้ท่านได้ฟัง ว่า สองคนนี้มีความรู้สึกดีๆ ให้กันมานานแล้ว พอท่านแม่เข้าใจจึงยอมเปิดใจให้ทั้งคู่ท่านย่าจงพอได้รู้ว่าโม่เฟิงจะมาเป็นหลานเขยก็ดีใจจนออกนอกหน้ามีแต่ท่านตาจั่วที่คัดค้านหลังชนฝาว่าไม่ยอมให้อวี้ซินแต่งออกไปโม่เฟิงรู้ว่าทุกคนรักอวี้ซินมากเขาจึงรับปากว่าจะย้ายมาอยู่ใกล้ๆ เพื่อให้ทุกคนได้ไปมาหาสู่กันง่ายขึ้น ท่านตาจั่วจึงค่อยอ่อนลงหลังจากโม่เฟิงจากไป ทั้งบ้านก็มาประชุมกันอย่างลับๆ โดยที่อวี้ซินไม่รับรู้ตงห่าวเป็นคนที่ถูกถามจนต้องตอบคำถามจนคอแห้ง พอได้ฟังจากตงห่าวอีกครั้งก็สรุปว่าพวกเขาคู่กัน ทางฐานะก็ไม่ได้แย่ เหมาะสม ลงตัว“การที่จะรักใครสักคนเหตุใดถึงได้ยุ่งยากขนาดนี้”ตงห่าวที่ถูกตั้งคำถามได้แต่นั่งบ่นให้พ่อจงฟังหลังจากถูกปล่อยตัวออกมา“หากเป็นคนอื่น ก็คงจะง่ายกว่านี้ แต่อวี้ซินนางเปรียบเสมือนแก้วตาดวงใจ แถมยัง
ตอนที่ 58 เขินอายเมื่ออาบน้ำเสร็จตงห่าวเดินเข้าห้องของตนเองไป แล้วบอกให้โม่เฟิงไปใช้ห้องของน้องสาวก่อนเพราะเห็นว่านางเปลี่ยนชุดเสร็จแล้ว“พี่โม่ใช้ห้องของข้าเถอะเจ้าค่ะ”อวี้ซินบอกโม่เฟิงที่ยืนงงๆ อยู่กลางตัวบ้านตอนแรกเขาลังเลเล็กน้อย แต่พอเห็นว่าตงห่าวไม่สนใจเขาเลย เขาจึงบากหน้าเข้าไปในห้องของสตรีที่เขาชื่นชอบโม่เฟิงปิดประตูแต่ไม่ได้ลงกลอน เขาเปลื้องผ้าออกเตรียมจะเปลี่ยนชุด แต่ลืมไปว่าเขาไม่ได้เอาเสื้อผ้าเข้ามาด้วย พอดีกับอวี้ซินเปิดประตูเข้ามาแล้วถือห่อผ้านั้นไว้ในมือดวงตาของอวี้ซินมองไปยังจุดเด่นหรากลางกายของโม่เฟิงอย่างไม่รู้ตัวโม่เฟิงตกใจจนตาค้าง เขาขาดสติไปชั่วขณะจนไม่กล้าขยับร่างกายอวี้ซินเงยหน้าขึ้นทั้งสองจึงสบตากันอวี้ซินรีบเอามือปิดหน้าแล้วโยนห่อผ้าให้โม่เฟิง ก่อนจะปิดประตูดังปึ้ง แล้ววิ่งไปที่ห้องครัวด้วยใบหน้าร้อนผ่าวใหญ่!!! มันใหญ่มากกกไม่สิ! ข้าไม่ควรพูดถึงสิ่งนั้นโถ่เอ๊ย! ข้าน่าจะเคาะประตูก่อนไม่คิดว่าเขาจะถอดเสื้อผ้าออกจนหมดแบบนั้น แถมยังไม่ล็อกห้องอีกแต่ว่าหุ่นเขาน่าจับมาทำพันธุ์มากเลยไม่นะ… ตาข้าจะเป็นกุ้งยิงไหมเนี่ยยยยยโม่เฟิงยืนตัวแข็งทื่อ เรื่องอับอา
ตอนที่ 57 ขออยู่ด้วย“ม้าตัวโตแถมวิ่งเร็วมากเลย มิน่าล่ะพี่ตงห่าวถึงไปกลับได้ว่องไวนัก”กวนม่านหรงมองตามหลังม้าที่ห่างออกไปเรื่อยๆ“ท่านป้าโม่ นั่นคือของฝากที่ตงห่าวนำมาให้ขอรับ”กวนฟงตี้ชี้ไปที่กล่องไม้ขนาดกลาง ก่อนจะลากลับไปโม่อีอีเปิดดูกล่องไม้นางถึงกลับแปลกใจ ด้านในมีผลไม้แห้ง ผักดองหนึ่งขวดโหล และยังมีผลไม้แดงที่ขายกันในเมืองเฉิงอันในราคาที่แสนแพงอีกด้วย“ของฝากที่ข้าจะมอบให้กลายเป็นว่าไม่คู่ควรเลยสักนิด ไม่ได้การแล้วข้าจะต้องไปบอกท่านพี่ให้เตรียมสินสอดที่เหมาะสมกับบ้านเฉินมากกว่านี้”เมื่อคิดได้ดังนั้นโม่อีอีก็นำของฝากเข้าบ้านไปเก็บอย่างดี และรอคอยสามีกลับบ้านมาหนึ่งชั่วยามผ่านไป….ตงห่าวกับโม่เฟิงก็ได้มาถึงหน้าบ้านหลังใหญ่สุด ตงห่าวกับโม่เฟิงลงจากม้าแล้วจูงสายจูงไปผูกกับรั้วบ้านฮี่ ฮี่ ฮี่ เสียงม้าร้องดังขึ้น เฉินหรูซีจึงออกมาดู“กลับมาแล้วหรือ แล้วนั่น….”หรูซีชี้ไปทางโม่เฟิงที่ร่างกายสูงกว่าตงห่าวหนึ่งช่วงศอก ทว่าบนใบหน้ามีรอยยิ้มประดับเอาไว้“ท่านป้าข้าโม่เฟิงเองขอรับ”โม่เฟิงแนะนำตนเองด้วยท่าทางนอบน้อม“โม่เฟิงเองหรือ? พระเจ้า! เหตุใดเจ้าดูดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนอีกล่ะเนี่ย”
ตอนที่ 56 โม่เฟิงมาแล้ว“บร๊ะ! คุณชายเหออะไรนั่นกล้าดีอย่างไรมาทำให้อวี้ซินของข้าเสียใจ”เมื่อโม่เฟิงได้ฟังเรื่องราวจากตงห่าว เขาก็ตบหน้าขาตนเองอย่างแรงด้วยความเกรี้ยวโกรธ“ตอนนี้อวี้ซินดูไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรเลย นางคงจะเสียใจมากเป็นแน่”ตงห่าวที่คิดถึงความรู้สึกของน้องสาวมาก่อนสิ่งใดถึงกับแสดงใบหน้าห่อเหี่ยวใจออกมา“คุณชายบ้าบอนั่น มาหลอกให้อวี้ซินรัก แล้วล่อลวงให้นางไปเป็นอนุภรรยา เขาไปกินดีหมีหัวใจเสือมาจากไหนกัน ถึงได้กล้าคิดว่าแผนกลลวงแบบนี้มันจะได้ผล”กวนม่านหรงนั่งเบ้ปากแล้วบ่นยาวเหยียดถึงจะไม่รู้ว่าอวี้ซินนางคิดอะไร แต่ม่านหลงก็ยอมรับว่าที่อวี้ซินตัดสินใจแบบนี้เป็นทางเลือกที่ถูกต้องแล้วเกิดเป็นสตรี หากได้สามีมากรัก มีหรือที่จะไม่ทำให้ตนเองทุกข์ใจในภายหลัง ถือว่าอวี้ซินทำได้ดี“ทีเจ้ายังแอบทอดสะพานให้พ่อหนุ่มร่างบึกบึนคนนั้นเลย รู้หรือเปล่าว่าเขาดีหรือร้าย”กวนฟงตี้เขกหัวน้องสาวทีเรื่องของตนเองทำเป็นเหนียมอาย เรื่องของคนอื่นกับรู้ไปเสียทุกสิ่ง“ฟงตี้เจ้าพี่บ้า! ท่านตีข้าทำไม หากหัวข้าบวมเหมือนหมูขึ้นมาชายที่ไหนจะเอาข้าทำเมีย”คำพูดของกวนม่านหรงทำให้ผู้เป็นพี่กลั้นขำแทบไม่ไห
ตอนที่ 55 ทำผักดองหนึ่งอาทิตย์ต่อมา…..เฉินอวี้ซินได้ปรับสูตรผักดองจนทุกอย่างลงตัว แม้ว่าจะไม่มีระบบอยู่กับนางแล้ว แต่การทำผักดองก็ไม่ได้ยาก เพียงแต่ต้องควบคุมปริมาณเครื่องปรุงให้พอเหมาะ“รอบนี้ได้แน่นะ”เฉินตงห่าวปาดเหงื่อออกจากหน้าผาก“ครั้งนี้ไม่ได้ครั้งหน้าก็ต้องได้”อวี้ซินกัดฟันตอบอย่างไรเสียในชีวิตก่อนนางก็เคยทำมันออกมาได้ดี แต่พอลองทำอีกทีเหมือนกับว่านางจะฝีมือตกลงไปมากเมื่อก่อนจะทำอะไรเพียงแค่กดหาในคลิปแล้วทำตามสูตร แต่ยุคนี้ไม่มีสูตรอาหาร ไม่มีอะไรรับประกันว่าทำออกมาแล้วจะรสชาติดีดังนั้นอวี้ซินจึงทุ่มเทสุดกำลัง เพราะนางรู้อยู่แล้วว่าผักดองจะขายดีเป็นอย่างมากน่าเสียดายที่ระบบไม่ได้ทิ้งสูตรอาหารอย่างอื่นไว้ให้ หากระบบทิ้งข้อมูลไว้ให้นางบ้างนางคงไม่ต้องมางมสูตรผักดองจนหัวหมุนเช่นนี้“ให้พี่ไปตัดผักกาดขาวมาอีกสักหัวดีไหม”ตงห่าวยิ้มแห้งๆ เพราะรู้สึกว่ามันจะต้องใช้ผักกาดอีกจำนวนหนึ่งตั้งแต่ที่น้องสาวเริ่มต้นทำผักดอง ตงห่าวก็มีหน้าที่ตัดหัวผักกาด แบ่งครึ่งเป็นสี่ส่วน เอาไปแขวนตากให้มันเฉา จากนั้นก็เอามาคั้นกับเกลือจนมันคายน้ำ เขาทำแบบนั้นซ้ำไปซ้ำมา จนชิน และพอเห็นว่าน้องสาวข
ตอนที่ 54 สำรวจป่าเฉินอวี้ซินวิ่งออกจากบ้านไม่นานก็มาถึงเชิงเขานานแล้วที่นางไม่ได้ขึ้นเขามาเพราะอากาศและเส้นทางไม่เอื้ออำนวย[ไปทางนั้นขอรับ]เจ้ามะเขือเทศตาเป็นประกายทันทีที่อวี้ซินมาถึงภูเขา มันสัมผัสได้ถึงพลังที่ล้นเหลือจนแทบจะทะลักออกมาหากวันนี้เป็นไปตามแผนที่วางไว้การสำรวจผืนป่าคงจะเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังต้องกระตุ้นให้โฮสต์ปลูกผักต่อไป เพื่อที่จะทำอีกภารกิจให้สำเร็จสมบูรณ์ในเร็ววันสำรวจภูเขาครบแล้ว ก็เหลือแต่ปลูกพืชพันธุ์ เพียงเท่านี้อีกไม่นานมันก็จะตัดขาดการเชื่อมต่อกับอวี้ซินได้ และไม่สลายหายไปแม้ว่าจะอยู่ห่างจากอวี้ซินมากแค่ไหนก็ตาม“ทางนั้นหรือ”อวี้ซินมองทางขึ้นที่สูงชัน“ไปทางอื่นไม่ได้หรือไง”[หากโฮสต์ต้องการอ้อมขึ้นไป ก็ไปทางเดิมที่ขึ้นครั้งก่อนได้ขอรับ]“ทางนี้ใกล้กว่างั้นสินะ”เมื่อคิดว่าทางเส้นนี้จะขึ้นไปได้เร็วกว่า อวี้ซินก็ตัดสินใจไปตามทางที่ระบบบอก[เป็นการตัดสินใจที่ดีขอรับ]เจ้ามะเขือยิ้มกว้างออกมาไม่นานหลังจากอวี้ซินขึ้นเขาไป นางก็เริ่มเดินไปรอบๆ ภูเขาให้เจ้ามะเขือเทศบันทึกข้อมูลเข้าระบบผ่านไปครึ่งวันข้อมูลของระบบก็เสร็จสมบูรณ์“รวบรวมข้