All Chapters of ข้ามีระบบปลูกผักวิเศษ: Chapter 1 - Chapter 10

ตอนที่ 2 ยอยกหลังจากอวี้ซินขุดหน้าดินไปได้พอสมควรท่านแม่กับพี่ชายของนางก็กลับมาถึงบ้านสองแม่ลูกทำหน้าเหมือนกับจะร้องไห้ ที่เห็นว่าอวี้ซินฟื้นขึ้นมาแล้วพวกเขาพากันดึงตัวของนางที่กำลังพลิกหน้าดินอย่างเอาจริงเอาจังเข้าบ้านไป“ลูกแม่เจ้าฟื้นขึ้นมาแล้วเหตุใดไม่พักผ่อน ไยเจ้าถึงได้ไปขุดพรวนดินอยู่เช่นนั้น”เฉินหรูซีเอ่ยถามบุตรสาวและนั่งลงข้างๆ นางอย่างห่วงใย“ข้าจะปลูกข้าวเจ้าค่ะ”เฉินอวี้ซินที่รู้แล้วว่าสองคนนี้เป็นใคร เพราะระบบได้ทำการแจ้งเตือนขึ้นมานางจึงยิ้มอ่อนหวานให้ท่านแม่และพี่ชายไป“ปลูกข้าว? เราไม่มีเมล็ดพันธุ์ข้าวด้วยซ้ำ เจ้าจะเอาอะไรมาปลูกได้”พอตงห่าวพูดจบ มือน้อยๆ ของอวี้ซินก็ชี้ไปที่ด้านหลังของพี่ชายที่มีกระสอบป่านถุงใหญ่วางอยู่“นั่นข้าวหรือ?”ตงห่าวถึงกลับตาโต“ลูกแม่ ข้าวเปลือกกระสอบนี้เจ้าได้มาจากที่ใด”หรูซีเอ่ยถามบุตรสาวด้วยความสงสัยบ้านของพวกนางก็อยู่รอบนอกถนนเส้นหลัก และชาวบ้านที่อยู่บ้านใกล้เรือนเคียงก็มีความเป็นอยู่ที่ไม่ได้แตกต่างจากนางมากเท่าไหร่นางคงไม่ได้ไปขโมยข้าวใครมาใช่ไหม?ติ๊ง![คำเตือน! โฮสต์ไม่ควรบอกถึงการมีอยู่ของระบบ เพราะมันจะนำเรื่องเดือดร้อน ม

ตอนที่ 4 พลิกหน้าดิน 2“เช่นนั้นท่านลุงจางช่วยรอข้าสักประเดี๋ยวนะเจ้าคะ ข้าจะไปนำปลาย่างเกลือมาให้เจ้าค่ะ”เฉินอวี้ซินยิ้มอ่อน ก่อนจะหันหลังเดินเข้าไปที่ห้องครัวขนาดเล็ก แล้วหยิบเอาปลามาให้ท่านลุงจาง“ขอบใจๆ พอข้ากินมื้อเช้าเสร็จข้าจะมาเริ่มงานในทันที”เฒ่าจางรับเอาปลาย่างตัวโตมาแล้วกล่าวขอบคุณเฉินอวี้ซินอย่างดีอกดีใจ เขาไม่คิดว่าเขาจะได้รับปลามาด้วยวิธีที่ง่ายดายถึงเพียงนี้“เจ้าค่ะ เช่นนั้นข้าขอไปเข้าครัวต่อนะเจ้าคะ”“ได้เลยๆ เชิญเจ้าตามสบาย ข้าขอลา”เฒ่าจางยิ้มกว้างจนปากจะฉีกถึงรูหูแล้วรีบหันหลังจากไป“แค่ปลาย่างตัวเดียว ข้าไม่ยักรู้มาก่อนว่ามันจะทำให้ชาวบ้านตาดำๆ มีความสุขได้ขนาดนี้”เฉินอวี้ซินยิ้มน้อยๆ ที่มุมปากก่อนจะเดินเข้าไปยังห้องครัวติ๊ง![เนื่องจากหมู่บ้านไป๋ซานประสบภัยแล้งมามากกว่าสองปี ทั้งอาหาร และ น้ำดื่ม ทุกอย่างล้วนขัดสน และมีข้อกำหนดที่แน่ชัด ดังนั้นแล้วการได้กินเนื้อสักมื้อ หรือข้าวเต็มถ้วย นั่นถือว่าได้รับพรจากเทพเจ้า…]“ระบบ เจ้าจะบอกข้าว่าข้าโชคดีที่มีเจ้าคอยช่วยเหลือสินะ”เฉินอวี้ซินพูดกับระบบพร้อมกับหยิบไข่สามฟองออกมาแล้วนำไปต้มในเมื่อปลาเหลือเพียงหนึ่งตัว เ

ตอนที่ 6 เริ่มเพาะปลูก“ขอบใจเจ้ามากนะตงห่าว ที่ทั้งบอกทางไปเก็บขิงและต้นหอม แถมยังมอบปลากับไข่ให้ข้าอีก ข้าไม่รู้ว่าควรจะตอบแทนเจ้าอย่างไรดี”โม่เฟิงหันไปทางตงห่าวที่ยืนส่งยิ้มมาทางตน“หากท่านอยากช่วยช่วงบ่ายมาที่บ้านข้าสิเจ้าคะ ข้ากำลังพลิกหน้าดินอยู่พอดี”อวี้ซินกล่าว“น้องพี่เจ้าจะให้โม่เฟิงไปช่วยเจ้า…”“เจ้าค่ะ ก็พี่โม่อยากตอบแทนไม่ใช่หรือ เช่นนั้นก็เหมาะสมแล้ว”อวี้ซินอมยิ้มน้อยๆ ก่อนจะหันไปขยิบตาให้โม่เฟิงที่ยิ้มตอบกลับมา“เช่นนั้นข้าก็จะไปช่วยเจ้าอีกแรง เพราะข้าก็รับของมาจากเจ้าไม่น้อยเช่นกัน”กวนม่านหรงฝืนยิ้มแล้วมองไปทางเฉินอวี้ซิน“เจ้าจะทำไหวรึ! มันเป็นงานที่ต้องใช้แรงมากเลยนะ”ตงห่าวรีบคัดค้านนางทันที“เช่นนั้นข้าจะให้พี่ชายของข้ามาช่วยทำแทนเจ้าค่ะ”ม่านหรงบอกไปพร้อมกับบอกว่าให้เอาตามนี้ ก่อนที่นางจะเดินลิ่วไปทางกลางหมู่บ้านหมู่บ้านไป๋ซาน เป็นหมู่บ้านที่มีประชากรมากกว่าห้าสิบครัวเรือน โดยมีถนนเส้นหลักพาดกลางหมู่บ้าน สองฝั่งข้างทางยังมีซอยเล็กๆ ล้อมรอบเป็นวงรี และยังมีเส้นทางยิบย่อยแตกแยกออกไปอีกหลายสายบ้านของเฉินอวี้ซินนั้นอยู่ทางซ้ายมือของถนนเส้นหลัก แต่อยู่รอบนอกด้านห

ตอนที่ 8 แอบทำเรื่องไม่ดี n c 1หลังจากที่เฉินหรูซีได้นั่งพักจนหายเหนื่อยแล้ว นางก็มาจัดแจงข้าวของในตะกร้าแบ่งเป็นสามส่วนตามที่บุตรสาวบอกตะกร้าใบใหญ่ใส่ผักหนามไว้ครึ่งตะกร้า และแขวนปลาไว้ห้าตัวตะกร้าอีกใบขนาดกลางใส่ผักป่าจนเต็มและอีกใบใส่กระบอกน้ำไว้สามกระบอกพร้อมกับมีดพร้า ซึ่งอวี้ซินได้สะพายตะกร้าที่มีกระบอกน้ำเล็กๆ นั่นหลังจากเดินทางมุ่งไปทางทิศตะวันออกตามถนนสายหลักได้พักใหญ่ สามแม่ลูกก็ได้มาถึงตัวเมืองเฉิงอันในช่วงพระอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำหรูซีรีบพาลูกเดินเร่ขายผักแต่ไม่ทันที่นางจะได้เดินไปร้านอื่น เจ้าของร้านขายของชำร้านแรกก็ได้เหมาของที่พวกนางนำมาขายทั้งหมดอวี้ซินขอให้มารดาซื้อเนื้อหมูหนึ่งชิ้น น้ำมันหมูหนึ่งไห พร้อมกับข้าวสารอีกหนึ่งกิโลเมื่อได้ทุกอย่างที่ต้องการแล้ว ทั้งสามแม่ลูกก็รีบเร่งเดินทางกลับบ้านอย่างรวดเร็วเพราะกลัวจะมืดค่ำจนมองไม่เห็นทางเมื่อกลับมาถึงบ้าน สามแม่ลูกก็จุดคบไฟหน้าบ้านเพิ่มแสงสว่าง และเริ่มหุงหาอาหารทันที“โชคดีจริงๆ ที่เรากลับมาถึงก่อนตะวันตกดิน ไม่เช่นนั้นเราคงได้งมเส้นทางที่มืดมิดกลับบ้านอย่างแน่นอน”ตงห่าวพูดขึ้นในขณะที่กำลังให้อาหารไก่“วันหลัง

ตอนที่ 10 หว่านข้าวเหวินเทียนเขาเลือกที่จะหลีกทางให้เจ้า และไม่ขวางทางรักของเจ้ากับเหยาอันเหลียนเฒ่าจางพูดจบก็ถอนหายใจออกมาจางชิงหมิงได้ฟังเช่นนั้น ก็ทรุดตัวนั่งลงกับพื้น นางตัวสั่นเทา แล้วร้องไห้ออกมานางกล่าวขอโทษสามีว่าตนเองนั้นทำผิดไปแล้ว แต่จงเหวินเทียนก็ไม่ได้พูดตอบโต้อันใดเลยจางหลินบุตรสาวของพวกเขา เหวินเทียนก็ยกให้นางเลี้ยงดูเอง ซึ่งชิงหมิงก็ไม่ขัดข้องอันใดเพราะนางก็ไม่อยากแยกจากลูกสาวเหวินเทียนจึงขอมาหาหลินหลินบ้างเป็นบางครั้ง บางคราว เพราะอย่างไรเสียจางหลินก็เป็นบุตรสาวของเขาเช่นกันเมื่อทั้งสองตกลงกันได้เหวินเทียนจึงไปเก็บเสื้อผ้าแล้วเดินออกจากบ้านจางไปอย่างไม่คิดจะหวนคืน“เจ้าพอใจกับสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้แล้วใช่หรือไม่”เฒ่าจางเอ่ยถามบุตรสาวที่นั่งร้องไห้อยู่กับพื้น โดยมีมารดามาปลอบใจ“ข้าไม่ได้ต้องการให้มันเป็นเช่นนี้เลย”ชิงหมิงสะอื้นไห้จนตัวสั่น แท้จริงแล้วนางพึ่งจะมารู้ว่าการสูญเสียมันทรมานเหลือเกิน และนางเองก็ยังห่วงหาอาลัยกับจงเหวินเทียนอยู่ไม่น้อย“ไม่อยากให้เป็นงั้นหรือ เจ้าเป็นตัวต้นตัวเหตุ แต่กลับกล้าใช้คำพูดเช่นนี้ออกมานี่นะ”เฒ่าจางตบโต๊ะไม้เสียงดัง จนชิงหม