All Chapters of ภรรยาในนาม: Chapter 51 - Chapter 60

คืนเดียวกันนั้น..อัญชัญนอนไม่หลับจนต้องได้พึ่งยา กัลยาคิดว่าที่แม่นอนไม่หลับเพราะยังกลัวเหตุการณ์ที่เพิ่งจะเกิดขึ้น ..วันนี้เธอก็เลยมานอนเป็นเพื่อนแม่"เธอทำแบบนี้ทำไม""แม่คะ?""ฉันถามว่าเธอทำแบบนี้ทำไม!""แม่.. ตื่นสิคะแม่" กัลยานอนยังไม่หลับเลยด้วยซ้ำ ก็ได้ยินเสียงแม่ละเมอออกมา แต่คงเพราะฤทธิ์ยาปลุกยังไงนางก็ไม่ตื่นส่วนลูกสาวไม่เป็นอันหลับอันนอน มัวแต่ดูอาการของแม่จนถึงเช้า อัญชัญถึงได้ตื่นขึ้นมา"แม่เป็นยังไงบ้างคะ""ฉันจะเป็นอะไร""เมื่อคืนนี้ได้ยินแม่ละเมอ""ละเมอว่าอะไร!" อัญชัญชักจะตกใจ เพราะกลัวเผลอพูดเรื่องที่ตัวเองทำผิดออกมา"แม่พูดว่าเธอทำแบบนี้ทำไม 2-3 ครั้งเลย มันคืออะไรคะ" ทุกคนไม่รู้ว่าที่รรรรรรถูกตบด้วยด้ามปืน เพราะช่วยแม่ของเขา และไม่มีคนเอ่ยพูดคำนั้นออกมาสักคนแม้แต่แม่บ้าน"จะถามอะไรนักหนา" ว่าแล้วนางก็เดินลงมาข้างล่าง กัลยาเดินตามแม่มาติดๆ"คุณจะออกไปทำงานแล้วหรือคะ" พอลงมาเห็นสามีเตรียมตัวออกจากบ้านพอดี"ใช่ครับ""จะรีบไปทำงานหรือรีบไปหาใครล่ะ" นางพูดเหมือนไม่จริงจังนักแต่มันก็ทำให้กัลยามองหน้าสามี"ผมไปทำงานนะครับ" ว่าแล้วสันติก็ออกจากบ้าน เขาพยายามจะอดทนอีกสัก

"คุณกำลังคิดอะไรอยู่" คฑาเห็นว่าเธอเงียบแต่ก็ไม่ได้หลับ ใบหน้าคมผงกมองต่ำลงมา"ไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย" ตอบเขาออกไปเพียงแค่เบาๆ"ถ้าคุณเป็นกังวลเรื่องแม่ ก็ไม่ต้องคิดแล้วนะ" ได้ยินคำพูดของแม่ก่อนที่จะขึ้นมา ก็รู้แล้วว่าท่านคงจะไม่มีอคติกับเธออีกแล้ว เพราะลูกสะใภ้แบบนี้จะหาได้จากที่ไหนอีก"ค่ะ" รรรรรรตอบออกไปแบบน้อยใจ เขาจะรู้ไหมว่าเราต้องการอะไร ก็ในเมื่อเขาไม่ได้คิดแบบนั้นกับเรา เขาจะพูดออกมาได้ยังไง ..หญิงสาวก็เลยถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่"ไหนบอกไม่คิดอะไรไง" จากที่ให้เธอนอนหนุนแขนเขาก็จับเธอหนุนไว้ที่หมอน แล้วคนตัวโตก็ยันกายขึ้นคร่อมร่างระหงไว้ "บอกผมได้ไหมว่าคุณคิดอะไรอยู่" คฑากลัวว่าเธอยังน้อยใจเรื่องแม่อยู่ก็เลยอยากจะเคลียร์ให้รู้เรื่อง"ถ้าฉันคลอดลูกแล้ว และถ้าคุณมีผู้หญิงที่คุณคิดว่า..รักเธอ..ฉันก็จะยอมไป" ถึงแม้เธอจะมีความน้อยใจอยู่บ้าง แต่ต้องพูดให้เข้าใจกันก่อน เพราะคิดว่าสักวันเขาต้องเจอคนที่ใช่ และถ้าถึงวันนั้นเธอก็จะยอมถอยออกมา"ผมไม่มีวันปล่อยคุณไป""แต่คุณไม่ได้รักฉัน ทุกอย่างที่เกิดขึ้นสำหรับเรามันเป็นแค่ความบังเอิญ" จะไม่เรียกว่าบังเอิญได้ยังไง เขาเองไม่ใช่เหรอที่ดึงเธอเ

"หนูรักดื่มนมกันดีกว่าค่ะลูก" รรินธรเปิดที่ปิดจุกนมแล้วก็ส่งใส่ปากของรักนรินทร์"ชื่อรักเหรอ" อัญชัญยังคงมองดูเด็กไม่ยอมวาง"ใช่ค่ะชื่อรัก..รักนรินทร์""เข้าใจตั้งชื่อดีนิ" ที่นางพูดแบบนี้เพราะรู้ดีว่าชื่อแม่ของเด็กชื่ออะไร และชื่อน้าของเด็กชื่ออะไร มันก็เลยดูคล้องจองกันไปหมด"น้าของหนูรักเป็นคนตั้งให้ค่ะ""น้า?""ใช่ค่ะยัยรันตั้งชื่อให้หลาน ตอนนั้นรินยังไม่ฟื้น""ยังไม่ฟื้น?" ประโยคนี้อัญชัญมองดูคนที่เป็นแม่ของเด็กแบบสงสัย"รินเกิดอุบัติเหตุค่ะ ก็เลยต้องได้ผ่าคลอดด่วน"ในขณะที่รรินธรกำลังเล่า น้องสาวก็ได้ลงมาพอดี"ลงมาทำไม อยากได้อะไรก็บอกพี่สิ"สายตาอัญชัญจ้องมองรรินธรไม่ยอมละไปไหน"รินไม่เห็นพี่อยู่บนห้องก็เลยลงมาดูเฉยๆ ค่ะ""พี่พาหนูรักลงมาเดินเล่นก็เลยคุยกับคุณ.." รรินธรก็ไม่รู้ว่าจะเรียกแม่ของบอสยังไงดี ตอนที่เป็นเลขาอยู่เธอเรียกว่าคุณแม่ของท่านประธาน"จะกลัวอะไรฉันนักหนาทั้งพี่ทั้งน้อง ฉันแก่ขนาดนี้แล้วถ้าไม่เรียกแม่ก็เรียกป้าไปเถอะ" ว่าแล้วนางก็ลุกเดินหนีจากตรงนั้น พี่กับน้องทำได้แค่มองหน้ากัน ดูเหมือนว่านางอยากจะคุยด้วยแต่ไม่รู้ว่าจะคุยยังไง[บริษัท]>>{"ไม่ต้องรับ"} คฑาพูดกั

รถคันสวยได้วิ่งมาจอดที่ลานจอดรถของบริษัท รถที่บ้านหลังนั้นมีหลายคันมาก เธอก็เลยเลือกรุ่นเก่าหน่อยเอามาใช้ แต่ก็ยังราคาแพงอยู่ดีหญิงสาวก้าวลงจากรถแล้วเดินตรงเข้าไปในบริษัท"สวัสดีค่ะดิฉันมาทำงาน""คุณใช่ไหมคะที่จะมาทำงานเลขา" คำพูดของพนักงานด้านหน้าเหมือนกับถูกบังคับให้พูดกับเธอ"ใช่ค่ะ""เชิญขึ้นไปชั้น 5 เลยค่ะ" ชั้น 5 คือชั้นที่สูงสุดแล้ว บริษัทนี้มีไม่หลายชั้นนัก แต่จะเน้นกว้างเพราะมีโซนของโรงงานที่อยู่ด้านหลังรรินธรก็เลยทำตามโดยการมาขึ้นลิฟต์"ลิฟต์เสียเหรอ?" หญิงสาวกดขึ้นแต่ไม่มีไฟสัญญาณใดๆ ออกมา และลิฟต์ก็ไม่เปิดสักที"บางครั้งก็เป็นแบบนี้ล่ะคะ คุณคงต้องได้เดินขึ้นไปเองแล้วแหละ" พนักงานคนเดิมเดินมาบอก"ค่ะ" เธอก็เลยจำเป็นต้องใช้บันได เดินขึ้นมาจนถึงชั้นบน พอมาถึงก็เห็นพนักงานคนอื่นใช้ลิฟต์ปกติ"วันแรกก็เจอแล้วหรือเรา" เธอเจอมาทุกรูปแบบแล้วกว่าจะถึงวันนี้ แต่ก็ไม่คิดจะถอยหรอกรรินธรเดินตรงไปที่ที่คิดว่าเป็นโต๊ะของเลขา"??" รรินธรเห็นโพสอิทที่เขียนติดไว้ ถึงกับงงว่าเขาเขียนไว้ให้ใคร เพราะข้อความนั้น เหมือนกับสาปแช่งคนที่จะต้องได้มาใช้โต๊ะตัวนี้ต่อหญิงสาวก็คิดไปในทางที่ดี เธอดึงก

เย็นวันเดียวกันนั้น..ขณะที่รรินธรขับรถกลับบ้าน ก็ได้มีรถปริศนาขับตามหลังมา"???" รถคันนั้นขับตามจนถึงบ้านหลังใหญ่ แต่ใหญ่ขนาดนี้จะเรียกว่าบ้านก็คงไม่ใช่แล้ว"คิดถึงหนูรักจังเลยลูก" หญิงสาวเดินตรงเข้าไปอุ้มลูกจากพี่เลี้ยงเด็ก "วันนี้หนูดื้อไหม""ไม่ดื้อหรอกค่ะ คุณรักนรินทร์เป็นเด็กที่เลี้ยงง่าย""ฉันบอกพี่แล้วไงว่าเรียกน้องรักเฉยๆ ก็ได้ค่ะ ไม่ต้องเรียกเต็มขนาดนั้นหรอก""ค่ะ"แล้วรรินธรก็พาลูกสาวกลับขึ้นห้อง ที่ไม่ได้ถามหาน้อง เพราะวันนี้คฑาพารรรรรรไปตามนัดของคุณหมอ ซึ่งน้องสาวได้บอกไว้ก่อนที่จะออกจากบ้านเมื่อเช้านี้แล้ว"หนูไม่ต้องเสียใจนะลูก หนูรักมีแม่แค่คนเดียวก็พอแล้ว" พอคิดได้ว่าน้องสาวมีครอบครัวของตัวเองแล้ว ต่อไปนี้คงจะมีเวลาให้เธอกับลูกน้อยลง ก็อดใจหายไม่ได้ แต่ทุกคนก็ต้องมีครอบครัวเป็นของตัวเอง ถ้าถึงวันนั้น เธอก็คงต้องได้แยกออกไป เพราะเธอไม่ได้เป็นอะไรกับคนบ้านนี้"แม่จะเก็บเงินสักก้อน เรากลับไปอยู่บ้านเดิมกันนะ" รรินธรไม่คิดจะอาศัยที่นี่ตลอดไปอยู่แล้วเช้าวันต่อมา.."แม่ไปทำงานก่อนนะ หนูอย่าดื้อกับป้าเขานะคะ" หญิงสาวส่งลูกให้กับพี่เลี้ยงเด็ก แล้วก็ขับรถตรงออกจากบ้าน ถึงแม้เ