All Chapters of ภรรยาในนาม: Chapter 31 - Chapter 40

เย็นวันเดียวกัน..กัลยาให้คนรถมารอรับรรรรรรหลังเลิกงาน และเธอก็ยอมขึ้นรถคันนั้นมาที่โรงแรม"สวัสดีครับคุณ..""สวัสดีค่ะคุณอิฐ" ใบหน้างามยกยิ้มทักทายผู้จัดการของโรงแรมทันทีที่เห็นเขาทักมาก่อน"คุณกัลยาให้ผมมารับไปที่ห้องอาหารครับ""ให้ผู้จัดการมารับเลยเหรอคะ เกรงใจจังเลย" ทีแรกคิดว่าบังเอิญมาเจอกัน แต่ที่ไหนได้เขาออกมารอรับเรางั้นเหรอ ..รู้สึกเป็นคนสำคัญขึ้นมาทันทีแต่ขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกันอยู่นั้น ก็ได้มีผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่ในรถคันหรูมองแบบไม่พอใจ"เชิญตามผมมาข้างในเลยครับ" ว่าแล้วอิฐก็ได้เดินนำหน้าไปก่อนแต่ทันใดนั้นโทรศัพท์ของเธอก็มีเสียงข้อความเข้ามา หญิงสาวรีบเอาขึ้นมาแล้วเลื่อนดู ..พอเห็นว่าเป็นข้อความของใคร ขาเรียวที่กำลังก้าวเดินอยู่ถึงกับหยุด"ฉันคงไปไม่ได้แล้วค่ะ""มีอะไรหรือเปล่าครับ""เออ.. ฉันต้องรีบกลับบริษัท ขอโทษด้วยนะคะ" ว่าแล้วหญิงสาวก็หันหลังรีบสาวเท้าเดินออกมา"คุณจะรีบไปไหนครับ" อิฐยังคงเดินตามมาถามแบบเป็นห่วง"มีงานด่วนที่บริษัทค่ะ ฉันไปนะคะ" หญิงสาวคิดว่าจะเดินออกมาเรียกแท็กซี่"เดี๋ยวผมไปส่งเอง" ว่าแล้วอิฐก็คว้ามือของเธอให้เดินมาที่รถของตัวเอง"เกรงใจจังเล

"เลขาคนไหน" คฑาถามกลับไปทันทีที่ได้ยินผู้ช่วยบอกว่ามอบโปรเจคให้กับเลขาไป เพราะเขามีเลขาอยู่สองคน"เดี๋ยวผมตามเข้ามาเลยดีกว่าครับ" ว่าแล้วนิรันดร์ก็ลุกออกจากโต๊ะแล้วเดินไปเปิดประตูห้องประชุมเพียงไม่นานรรรรรรก็เดินตามนิรันดร์เข้ามา"คุณมีอะไรจะพูดไหม" เห็นว่าในที่ประชุมกำลังรอฟังคำอธิบาย นิรันดร์ก็เลยเป็นคนถามขึ้น"พูดเรื่องอะไรคะ""ก็เรื่องโปรเจคที่ผมมอบหมายให้คุณทำไง""แต่โปรเจคนี้คุณ.." ที่เธอไม่ติดตามงาน เพราะวันนั้นกัลยาก็ให้นิรันดร์และชมพูนุชเป็นคนทำต่อ แต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าคงจะถูกแกล้ง"กำลังหาเรื่องแก้ตัวอยู่ล่ะสิ ถึงได้เงียบ""คุณกัลยาสั่งให้คุณเป็นคนทำต่อไม่ใช่เหรอคะ" ว่าจะไม่เอ่ยชื่อกัลยาขึ้นมาแล้วนะ แต่เธอจะพูดบิดเบือนความจริงไม่ได้"อยากจะเอาตัวรอด จนอ้างลูกสาวฉันเลยเหรอ" ทันใดนั้นก็มีเสียงของใครบางคนพูดขึ้นที่หน้าประตู"คุณแม่?" ที่คฑาตกใจเพราะแม่ไม่เคยเข้ามาวุ่นวายกับห้องประชุม"แม่ว่าจะชวนลูกไปทานข้าว เห็นว่าอยู่ในห้องประชุม พี่สาวเราก็กำลังมา จะไปทานข้าวพร้อมกันเลย""เธอคิดเหรอว่าคุณกัลยาจะอยู่ข้างเธอ คุณกัลยาแค่เล่นละครให้เธอตายใจเท่านั้นแหละ" คนที่พูดก็คือชมพูนุช ที

เย็นวันเดียวกันนั้น.. ที่คฤหาสน์"นอนตั้งแต่เมื่อตอนกลางวันแล้วค่ะ" พอคฑากลับมาถึงบ้านก็ได้ยินแม่บ้านบอกว่าแม่ของเขาไม่ค่อยสบายและนอนตั้งแต่กลางวัน"แล้วคุณแม่ทานยาหรือยัง" ชายหนุ่มถามออกไปพร้อมกับเอื้อมมือไปแตะหน้าผากเพื่อเช็คอุณหภูมิ "ตัวร้อนด้วยนี่ เรียกคุณหมอดีกว่า""ไม่..ปล่อยให้แม่ตายไปเถอะ""คุณแม่ ตื่นแล้วเหรอครับ""ไม่ต้องมาสนใจแม่หรอก ไหนลูกบอกว่าจะจัดการกับมันไง" นี่แหละคือสิ่งที่คฑาหนักใจมาทั้งวัน และแม่ของเขาก็เช็คจากนิรันดร์แล้ว ทางนั้นก็รายงานมาว่าไม่เห็นท่านประธานจัดการอะไรกับเธอคนนั้นเลย"แต่แม่ครับ..""ออกไป และไม่ต้องมาสนใจแม่ ปล่อยให้อีแก่คนนี้มันตายไปเถอะ""แม่ครับ แม่อย่าพูดแบบนี้อีกนะ"ชายหนุ่มก็เลยออกมาจากห้อง..เพื่อที่จะโทรหาแพทย์ประจำตระกูลพอลูกชายเดินพ้นประตูออกไปนางก็รีบลุกขึ้น "ให้มันรู้ซะบ้างใครเป็นใคร เห็นผู้หญิงคนอื่นดีกว่าแม่ลองดูสิ..โอ๊ยร้อน" นางรีบเอาถุงน้ำร้อนออกจากตัว เพราะก่อนที่ลูกชายจะเข้ามา นางได้ใช้ถุงนี้แหละประคบศีรษะไว้เพียงไม่นานคุณหมอก็มาถึงบ้าน"มีอะไรเหรอคะป้า คุณหมอมาทำไม" กัลยาก็มาถึงเช่นกัน"คุณผู้หญิงไม่สบายค่ะ คุณคฑาก็เลยเรียกหมอม

>>{"อะไรนะ..วันนี้คุณพิกุลมาไม่ได้หรือครับ ผมอุตส่าห์เตรียมของที่คุณพิกุลชอบไว้ให้..ไม่เป็นไรครับ วันหลังเรานัดทานข้าวกันใหม่นะครับ"} คฑาคุยโทรศัพท์อยู่ครู่หนึ่งก็วางสายไป"ทำไงกับของพวกนี้ดี" ชายหนุ่มมองไปดูผลไม้ที่วางอยู่บนโต๊ะ "คุณชอบทานไหม""คะ?" รรรรรรซึ่งแกล้งทำเป็นไม่สนใจรีบหันไปมอง แต่ไม่ได้มองเขานะ "ทานได้เหรอคะ" พูดแล้วก็น้ำลายแทบจะไหลออกมา"เอาไปทานสิ" ว่าแล้วชายหนุ่มก็เอื้อมมือไปหยิบเอกสารแล้วเดินออกจากห้องไป"ลาภปากเราแล้วลูก เมื่อวานนี้บ่นอยากกินอยู่พอดีเลย" หญิงสาวรีบลุกขึ้นแล้วเดินตรงไปนั่งที่โซฟารับแขก"อื้อออ..ซี๊ดดดด..ซาดดดด" มันคือเสียงที่เธอกินผลตะลิงปลิง "สุดยอดจริงๆ เลย เพิ่งรู้ว่ามันอร่อยขนาดนี้นะเนี่ย อ้าาา ซี๊ดดดด" พูดไปด้วยเคี้ยวไปด้วย น้ำของมันแตกกระจายอยู่ในปาก พร้อมกับเครื่องปรุงที่เธอจิ้มเข้าไป "แซ่บมากก"อีกห้องที่อยู่ไม่ไกลกัน.."แอ๊ะ!!แอ๊ะ!!" ชายหนุ่มรีบถุยสิ่งที่เพิ่งจะกัดเข้าไปออกจากปาก แล้วหาอะไรมาเช็ดมันออกให้หมด ..ใช่แล้วเขาแอบหยิบออกมาด้วยหนึ่งลูก อยากรู้ที่เธอพูดว่าเขาลือเรื่องความเปรี้ยวมันจริงไหม "กินเข้าไปได้ยังไงเนี่ย" สายตาคมมองผ่านกล้องวง

"คุณทำอะไร" คฑาถามขึ้นในขณะที่เห็นเธอกำลังเก็บของบนโต๊ะทำงาน"ทำไมฉันต้องรอให้คุณไล่ออกด้วย ลาออกก่อนจะดูไม่มีค่ามากกว่าเหรอ""ใครจะไล่คุณออก""ในเมื่อแม่ของคุณเกลียดฉันมากขนาดนี้ คุณคิดเหรอว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้าย ถ้าฉันถูกแจ็คพอตมา ครอบครัวฉันจะอยู่ยังไง" ถึงแม้เธอจะพูดแต่ก็ยังคงเก็บของต่อ"มันจะไม่มีแบบนี้อีกแล้ว""คุณเอาอะไรมารับประกัน ว่ามันจะไม่มีอีก ..ครั้งนี้อาจจะเป็นโชคดีของฉัน คนเราไม่ได้โชคดีเสมอไปหรอกนะ""คุณต้องการยังไงก็บอกมา""คุณกล้าที่จะทำตามสิ่งที่ฉันต้องการหรือคะ"เสียงสูดลมหายใจเข้าปอด ก่อนที่จะพยักหน้าเพื่อเป็นการตอบ"ฉันต้องการให้ดำเนินคดีกับคนผิด.. คุณรู้ใช่ไหมมันไม่ใช่แค่การกลั่นแกล้งกันธรรมดา ถ้าสมมุติว่ายาไอซ์ที่ตำรวจพูดถึง มันอยู่ในโต๊ะทำงานของฉัน ถ้าไม่มีเงินมากพอ ฉันก็คงต้อง.." พูดแค่นี้เขาคงจะรู้ หญิงสาวก็เลยหยุดพูด..ชายหนุ่มร่างสูงเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานของตัวเอง แล้วยกหูโทรศัพท์ขึ้นมา เพื่อกดโทรออกไปที่..>>{"ทำเรื่องให้พนักงานออกด้วย"}เห็นไหมระหว่างเรากับแม่ เขาต้องเลือกแม่อยู่แล้ว รัน..เธอคิดอะไรเนี่ย อุตส่าห์คิดว่าเขาจะมีความยุติธรรมในตัวบ้าง หญิงสา