บททั้งหมดของ บำเรอไฟ: บทที่ 1 - บทที่ 10

ตอนที่ 2 เจอหน้ากัน เมื่อเดินทางจากสวิตเซอร์แลนด์มาถึงมาตุภูมิ อาชาไนยให้ลูกน้องเอากระเป๋าเดินทางใบโตขึ้นไปเก็บในเพ้นท์เฮ้าส์จนเสร็จสรรพ ก่อนจะรีบเดินทางไปที่ศาลาตั้งศพและบำเพ็ญกุศลที่วัดทันที @ศาลาบำเพ็ญกุศล ริสาเห็นกระต่ายเพื่อนสาวยังคงนั่งเศร้าซึม เธอจึงรู้สึกเป็นห่วงเลยพลอยไม่สบายใจและเป็นทุกข์ไปด้วย ดวงตากลมโตสีน้ำตาลอ่อนจ้องมองไปยังภาพถ่ายของกันตาเพื่อนรักของเธอ ซึ่งตอนนี้ต่างล้อมรอบและประดับประดาไปด้วยดอกไม้หลากหลายสีสัน เธอดำดิ่งอยู่ในห้วงความคิดยาวนานจนน่ากังวล สายตาเหม่อลอยยังคอยจดจ้องมองหน้าเพื่อนรัก ผ่านภาพถ่ายอยู่แบบนั้นเป็นเวลานานหลายนาทีแล้ว “ต่าย กินอะไรสักหน่อยเถอะ สาไม่เห็นต่ายทานอะไรเลยตั้งแต่เช้าเลยนะ เดี๋ยวก็ป็นลมเป็นแล้งไปอีกคนหรอก ถ้าต่ายเป็นอะไรไปอีกคนสาจะทำยังไง สาไม่มีเพื่อนที่ไหนอีกแล้วนะ” ริสายื่นแซนด์วิชกับนมให้กนกรดาด้วยความเป็นห่วง เพราะเห็นเพื่อนเอาแต่นั่งจ้องภาพถ่ายของกันตาอยู่แบบนี้นานหลายนาทีแล้ว “ขอบใจมากนะริสา แต่ต่ายทานไม่ลงจริง ๆ พูดตรง ๆ เลยว่าตอนนี้ต่ายยังทำใจไม่ได้ ต่ายไม่อยากจะเชื่อเลยว่ากวางจะทิ้งพวกเราไปเร็วขนาดน

ตอนที่ 4 จะชดใช้ยังไง หลังจากงานศพของกันตาเสร็จสิ้นไปได้สองอาทิตย์ กนกรดาต่างก็ดำเนินชีวิตเป็นไปตามปกติอย่างเช่นทุกวัน ต่อศักดิ์พี่ชายเพียงคนเดียวของเธอได้ติดต่อมาหาเธอเพียงแค่หนึ่งครั้ง เพื่อส่งข่าวมาบอกน้องสาวว่าตอนนี้เขาได้ขายทอดตลาดกิจการทั้งหมดด้วยราคาที่ถูก ๆ ให้กับคุณอาดนัย ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของพ่อเธอ ตอนนี้บริษัทของพ่อแม่เธอที่สร้างขึ้นมาได้ตกไปเป็นของคนอื่นแล้ว แต่ถึงกระนั้นก็ยังไม่พอใช้หนี้ทั้งหมดเลยด้วยซ้ำ เพราะหนี้นอกระบบที่ต่อศักดิ์ไปกู้ยืมมาจากพวกมาเฟียนั้นมากกว่าห้าสิบล้านบาท จนถึงตอนนี้เขาเองก็ยังต้องหนีหัวซุกหัวซุน ทางด้านตัวของกนกรดาเองเธอก็ต้องดิ้นรนเพื่อหางานพิเศษทำ เพราะเธอไม่มีที่พึ่งอีกแล้ว พี่ชายเพียงคนเดียวที่เธอมีอยู่ก็ไม่สามารถที่จะอยู่กางปีกปกป้องน้องสาวเช่นเธอได้อีกต่อไป เงินที่ต่อศักดิ์โอนมาให้เธอจำนวนห้าแสนบาท เพื่อให้เธอเก็บไว้ใช้จ่าย เธอเองก็ไม่กล้าที่จะเอามันออกมาใช้เลยด้วยซ้ำ เพราะเธออยากจะเก็บเอาไว้เพื่อใช้ในคราวจำเป็น เธอเองจึงต้องหางานพิเศษทำช่วงหลังเลิกเรียน สายฝนที่กระหน่ำโปรยปรายลงมาอย่างหนักเป็นเวลากว่าชั่วโมงแล้ว ทำให้ร่างเล

ตอนที่ 6 ความลับที่เพื่อนรู้ รถสปอร์ตสุดหรูได้ขับเคลื่อนเข้ามาภายในบริเวณโรงแรมหรูระดับห้าดาวซึ่งเขาเป็นเจ้าของ ก่อนร่างสูงโปร่งกำยำในชุดสูทสากลจะก้าวขายาว ๆ เข้ามาภายในโรงแรม ตามด้วยลูกน้องอีกสองคนเดินมาตามประกบผู้เป็นเจ้านายติด ๆ ใบหน้าคมคายภายใต้สีหน้าเรียบนิ่งของชายหนุ่มสอดส่ายสายตามองไปรอบ ๆ เพียงแค่ผู้บริหารหนุ่มรูปหล่อเดินเข้ามาภายในโรงแรม พนักงานทุกคนต่างก็ชื่นชมในความหล่อดูดีและสมบูรณ์แบบของเขา ไม่ว่าจะเป็นหน้าตาท่าทางที่ดูสุขุมและสง่า ภายใต้ส่วนสูงที่คาดว่าคงไม่ต่ำกว่า185เซนติเมตรนั้น แทบจะหาที่ติไม่ได้เลยตั้งแต่หัวจรดเท้า อาชาไนยเดินเลี่ยงเข้าลิฟต์ส่วนตัวของผู้บริหาร เพื่อมุ่งตรงไปยังชั้นเป้าเหมายทันทีด้วยความรีบร้อน เพราะเขามีเรื่องที่จะต้องสะสางอีกมากโข “เรื่องไอ้ต่อศักดิ์เป็นยังไงบ้าง” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยถามเมธีลูกน้องคนสนิทขึ้น เมื่อเข้ามาอยู่ภายในลิฟต์เรียบร้อยแล้ว “ไม่เจอตัวมันเลยครับนาย มันหายไปราวกับว่าหายตัวได้” “ตามหามันต่อไป กูจะลากคอมันให้กลับมาคลานเข่าเหมือนหมาขี้เรื้อนเพื่อขอโทษน้องสาวกูต่อหน้าอัฐิยัยกวางให้ได้” “สายรายงานความคืบหน้าล่าสุด

ตอนที่ 8 ของฝาก “ปล่อยให้ผมจัดการเองครับนม ผู้หญิงพยศอย่างยัยนี่ ต้องกำราบให้เข็ด!!” น้ำเสียงแข็งกร้าวตวาดขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะหันมารวบต้นแขนของเธอแรง ๆ ราวกับว่าจงใจจะให้กระดูกเธอหักออกมา “ปล่อยนะคะ ฉันเจ็บ!!” เสียงอุทานถูกพ่นออกมาในลำคอ เมื่อฝ่ามือหนาราวกับศิลายื่นออกมาบีบคางเรียวเล็กของเธออย่างแรง และเชยคางขึ้นให้มาสบกับดวงตาแข็งกร้าวของเขา มือเรียวบางพยายามแกะมือหนาของเขาออกจากใบหน้า แต่มันก็ไม่เป็นผล “บอกฉันมา ว่าไอ้ต่อศักดิ์พี่เธอมันไปมุดหัวอยู่ที่ไหน!!” น้ำเสียงแข็งกร้าวถูกพ่นออกมาอีกครั้ง กนกรดาได้แต่ส่ายศีรษะไปมา พร้อมกับน้ำตารินไหลรดหลังมือหนาที่บีบคางเธอไว้ แต่กระนั้นเขาก็ยังลงแรงบีบคางเธอแรงขึ้นอีก “ฉะ ฉันไม่รู้ ฮึก!” น้ำเสียงสั่นคลอนพูดออกมาอย่างยากลำบาก “อย่ามาตอแหล!! เธอเป็นน้องมัน เธอต้องรู้อะไรบ้าง พวกเธอมีญาติโกโหติกาอยู่ที่ไหนอีก บอกฉันมาให้หมด!!!” เขาออกแรงอีกครั้งจนใบหน้าเนียนใสแดงปื้นขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด แต่กระนั้นกนกรดายังคงเม้มปากแน่น ก่อนจะหลับตาลงช้า ๆ อย่างคนหมดเรี่ยวแรง โดยไม่มีแม้แต่คำตอบใด ๆ ให้เขา เพราะเธอเองไม่รู้จริง ๆ ว่าพี่ชา

ตอนที่ 10 ง่ายเกินไปฉันไม่ตื่นเต้น “อ้ะ อื้ม…” “หึ” เสียงเค้นหัวเราะเบา ๆ ในลำคออย่างคนพอใจกับผลงานที่ตัวเองทำ กนกรดาหอบหายใจถี่รัวซุกใบหน้าหวานกับซอกคอของเขา ดูเหมือนว่าตอนนี้เธอกำลังจะได้สติขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากที่มันเตลิดหนีออกไปไกลแสนไกล มือเรียวบางขยำเสื้อเขาแน่นจนตัวสั่น แต่ทว่ากลับไม่ใช่เกิดจากความสุขอันเสียวซ่านที่เขามอบให้ อาชาไนยรู้ดีว่าตอนนี้แม่กระต่ายน้อยเธอกำลังรู้สึกอับอายที่เผลอปล่อยตัวปล่อยใจไปกับเขาเอาเสียง่าย ๆ แบบนี้ และคงอาจจะกลัวในสิ่งที่กำลังจะตามมาหลังจากนี้ซะมากกว่า กนกรดาถึงกับสะดุ้งโหยงเมื่อเขาชักมือหนาออกจากร่างกายของเธอ ก่อนจะพูดประโยคถัดมาที่ทำเอาเธอถึงกับชาไปทั้งตัวด้วยความอับอาย “หึ ง่ายเกินไป ฉันไม่ตื่นเต้น!!” อาชาไนยลุกขึ้นพรวดพราดจากเตียงนอน ก่อนจะเอื้อมไปคว้าผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างอ่อนหวานน่าปรารถนานั้นเอาไว้ โดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง เขาก้าวขายาว ๆ เดินออกจากห้องไป และปิดประตูตามหลังเสียงดังปัง! ร่างสูงโปร่งยืนเอาหลังพิงประตูก่อนจะหลับตาลงนิ่ง ๆ เป็นเวลานาน เพื่อพยายามข่มความต้องการของตัวเองเอาไว้ให้ลึกสุด แต่ความร้อนภายในกายที่แผดเผามันช