คิดหนี

ตอนที่ 7 คิดหนี

หลายวันมานี้อาชาไนยไม่ได้กลับไปที่เพ้นท์เฮ้าส์ เขาเลือกที่จะกลับไปนอนที่บ้าน พอตอนเช้าก็เข้ามาทำงานที่โรงแรม จนดาหวันเลขาสาวสวยได้แต่นึกแปลกใจ เพราะตอนแรกผู้เป็นเจ้านายบอกกับเธอว่าอาจจะไม่ได้เข้ามาที่โรงแรมอีกหลายวัน แต่เธอก็ยังเห็นเจ้านายหนุ่มสุดหล่อยังคงมาทำงานตามปกติอยู่ทุกวันเหมือนเดิม จนเธอเองได้แต่คิดว่าเจ้านายของเธอคงจะเป็นไบโพล่า

นิ้วมือเรียวยาวพลิกเปิดอ่านแฟ้มเอกสารตรงหน้าไปมา และตรวจเช็ครายละเอียดต่าง ๆ อย่างรอบคอบ

“คุณอาชาคะ คุณพลอยใสมาขอเข้าพบค่ะ” เสียงปลายสายจากเลขาสาวสวยดังขึ้น ก่อนชายหนุ่มจะถอนหายใจออกมาเบา ๆ อย่างรู้สึกเบื่อหน่าย

“อืม ให้เธอเข้ามาได้” น้ำเสียงทุ้มต่ำกรอกผ่านปลายสาย ก่อนหญิงสาวสวยสุดเซ็กซี่ที่มีนามว่าพลอยใสจะเดินกรีดกรายเข้ามาภายในห้อง

“คุณอาชาข๋า..กว่าจะให้พลอยเข้าพบได้ พลอยนี่แทบจะต้องไปดูดวงล่วงหน้าแล้วนะคะเนี่ย” เสียงหวานเย้ายวนชวนขนลุกดังมาจากประตูทางเข้า ใบหน้าคมคายละจากกองเอกสารตรงหน้า พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมามองทางเจ้าของต้นเสียงนั้นด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ก่อนร่างสูงเพรียวราวกับนางแบบของพลอยใสคู่ขาคนโปรดรายล่าสุดจะเดินปรี่เข้ามาหา

หญิงสาวเดินกระเง้ากระงอดตรงเข้ามาหาชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงาน ก่อนจะเดินไปหย่อนสะโพกกลมกลึงลงบนหน้าขาแข็งแกร่ง พร้อมกับสอดประสานแขนเรียวเล็กขึ้นไปโอบกอดลำคอหนาอย่างถือวิสาสะ

“ขยับออกไปหน่อย ผมทำงานไม่ถนัด” ชายหนุ่มพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำปนหงุดหงิด ก่อนจะจับแขนเรียวเล็กของหญิงสาวให้ออกจากการโอบกอด

“ทำไมคะ หรือว่าคุณมีคู่ขาคนใหม่แล้ว ถึงได้มีท่าทีห่างเหินกับพลอยขนาดนี้” น้ำเสียงแหลมเล็กพูดแหวขึ้นมาทันที ก่อนจะลุกขึ้นจากหน้าตักแกร่งของชายหนุ่ม แล้วจึงเปลี่ยนมายืนข้าง ๆ เขาแทน

“คุณก็เห็นว่าตอนนี้ผมยุ่งอยู่ และผมก็ไม่มีเวลาคุยด้วยหรอกนะ ถ้าคุณมีธุระอะไรสำคัญก็รีบ ๆ พูดมาเถอะ”

“แหม๋..พูดซะดูห่างเหินจังเลยนะคะ นี่ถ้าพลอยไม่มีธุระสำคัญอะไร พลอยก็คงไม่มีสิทธิ์ที่จะมาหาคุณอย่างงั้นเหรอคะ!”

น้ำเสียงปนน้อยใจถูกพ่นออกมาจากริมฝีปากบางของหญิงสาว พร้อม ๆ กับทำหน้าง้ำหน้างอใส่อีกฝ่ายเพื่อหวังว่าจะให้อีกฝ่ายงอนง้อ

“เอาไว้ถ้าผมทำงานเสร็จเมื่อไหร่ผมจะไปหา และจะจัดหนักจัดเต็มให้หนำใจ จนคุณคลานลงจากเตียงไม่ได้สักสามวันเลย โอเคไหมครับ? แต่ตอนนี้ผมไม่ว่างจริง ๆ ผมต้องรีบเคลียร์เอกสารพวกนี้ให้เสร็จก่อน หวังว่าคุณคงจะเข้าใจ”

“จริงนะคะ งั้นพลอยโอเคก็ได้ค่ะ ว่าแต่อย่าลืมอย่างที่พูดไว้นะคะ ว่าจะจัดหนักจัดเต็มให้พลอยน่ะ งั้นพลอยกลับก่อนนะคะ จุ๊บ!” นัยน์ตาโฉบเฉี่ยวสุดเซ็กซี่มองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างยั่วยวน ก่อนจะโน้มใบหน้าเรียวเล็กก้มลงไปหอมแก้มสากของเขาเบา ๆ เพื่อเป็นการร่ำลา

“อืม ไว้ผมจะโทรหา” สายตาคมกริบทอดมองไปตามแผ่นหลังขาวเนียนของหญิงสาว เมื่อเธอได้เดินทอดกายออกไปแล้ว พร้อมกับส่ายหัวเบา ๆ อย่างเอือมระอา

เป็นเวลาเกือบหกโมงเย็นที่เขามัวแต่ขลุกอยู่กับกองเอกสารบนโต้ะ หลังจากจัดการเอกสารกองโตเสร็จแล้ว ชายหนุ่มก็เรียกให้ดาหวันเลขาสาวสวยมารับเอกสารไป ก่อนร่างสูงโปร่งกำยำจะลุกขึ้นจากโต้ะผู้บริหาร และตรงดิ่งลงไปที่ลานจอดรถ ซึ่งมีเมธีลูกน้องคนสนิทสแตนบายรออยู่ก่อนแล้ว

“นายจะกลับบ้าน หรือว่าจะกลับไปที่เพ้นท์เฮ้าส์ครับ” เมธีลูกน้องคนสนิทถามขึ้น เมื่อผู้เป็นเจ้านายขึ้นมานั่งอยู่บนรถเรียบร้อยแล้ว

“ไปผับไอ้คีย์ กูมีนัดที่นั่น”

“ครับนาย” เมธีก้มหัวรับคำผู้เป็นเจ้านาย ก่อนจะขับรถมุ่งตรงไปยังจุดหมายทันที

รถยนต์คันหรูขับเคลื่อนเข้ามาจอดที่ลานจอดรถส่วนตัวของผับหรูซึ่งเพื่อนสนิทของเขาเป็นเจ้าของ วันนี้เขามีนัดกับเพื่อนสนิทอย่างคีตภัทรและเจได อีกทั้งเขาเองยังต้องการที่จะดื่มเพื่อผ่อนคลายกับเพื่อน ๆ เช่นกัน ถึงแม้จะยังไม่ถึงเวลาผับเปิดก็ตาม

ร่างสูงก้าวขาลงจากรถ ก่อนจะมุ่งตรงขึ้นไปยังชั้นบนสุด ซึ่งเป็นพื้นที่ส่วนตัวของผู้เป็นเจ้าของผับแห่งนี้ และเป็นพื้นที่สำหรับเพื่อน ๆ ที่ใช้เพื่อดื่มสังสรรค์พูดคุยกัน

“สวัสดีครับคุณอาชา” แรมโบ้ก้มหัวโค้งคำนับให้เพื่อนสนิทของผู้เป็นเจ้านาย ก่อนอาชาไนยจะพยักหน้าเบา ๆ เป็นการตอบรับ

“จัดอะไรแรง ๆ มาให้กูดับกระหายด้วยนะ”

“ได้ครับคุณอาชา” แรมโบ้โค้งคำนับให้อีกครั้ง ก่อนอาชาไนยจะพาร่างสูงโปร่งของตัวเองเดินเลี่ยงขึ้นไปยังชั้นบนทันที เมื่อขึ้นมาถึงชั้นเป้าหมายแล้ว มือหนาก็เปิดประตูเข้าไปด้านในโดยไม่มีการส่งสัญญานอะไรให้บุคคลที่อยู่ข้างในนั้นได้รับทราบ

แกร่ก!!

“หึ มาแล้วเหรอพ่อคนเถื่อน!!” คีตภัทรพูดขึ้นทักทาย เมื่ออาชาเดินเข้ามาด้านในด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง

“นั่งลง แล้วก็เล่ามา กูอยากรู้ว่าเพราะอะไรถึงทำให้ผู้ชายใจเย็น และแสนจะอบอุ่นอย่างมึงเปลี่ยนเป็นคนป่าเถื่อนไปได้ถึงขนาดนี้” คราวนี้เจไดพูดขึ้นมาบ้าง เพราะไม่อยากจะให้เสียเวลาไปมากกว่านี้แล้ว

“ใจร้อนเป็นคนแก่ไปได้นะพวกมึง”

“ไอ้คีย์เล่ามันไม่ได้อรรถรสเหมือนตัวปัญหาอย่างมึงเป็นคนเล่าไงวะ” เจไดพูดขึ้นอย่างทีเล่นทีจริง ก่อนแรมโบ้ลูกน้องคนสนิทของคีตภัทร จะให้เด็กเอาเครื่องดื่มที่เพื่อนสนิทของเจ้านายตัวเองสั่งมาเสิร์ฟให้

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!

“เข้ามา”

“ของที่คุณอาชาสั่งได้แล้วครับ”

“อืม มึงออกไปได้” คีตภัทรพูดขึ้นก่อนจะสั่งให้ลูกน้องในปกครองของตัวเองออกไปด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

“ดื่มแต่หัววันขนาดนี้ กลับถึงบ้านเมียไม่เอาสากกระเบือฟาดหัวกูตายเหรอวะ ดุยิ่งกว่าหมาอยู่ด้วยเมียกู ฮ่า ๆ” คีตภัทรพูดขึ้นอย่างทีเล่นทีจริง ก่อนทั้งสามคนจะหัวเราะชอบใจ และพูดคุยสนทนากันจนเวลาล่วงเลยไปเกือบสองชั่วโมง

เมื่อพอจะทราบเหตุผลจริง ๆ ที่เพื่อนอย่างอาชาได้กระทำลงไปแล้ว ทั้งคีตภัทรและเจไดก็รู้สึกเห็นใจเพื่อนอยู่มากเหมือนกัน เพราะพอจะรู้ว่าอาชารักกันตา หรือน้องกวางผู้เป็นน้องสาวเพียงคนเดียวมากแค่ไหน แต่ถึงกระนั้นเด็กผู้หญิงที่ชื่อกระต่ายเธอเองก็ไม่ได้ทำผิดอะไร แต่เธอต้องมารับผลกรรมแทนพี่ชายของเธอแบบนี้ ก็รู้สึกเห็นใจแม่สาวน้อยคนนั้นไม่น้อยเช่นกัน ถึงแม้ว่าสาเหตุที่ทำให้น้องสาวของอาชาไนยต้องเสียชีวิตจะเป็นเพราะพี่ชายของเธอ ทว่าเธอเองคงจะไม่ได้รู้สึกยินดีที่เพื่อนรักต้องมาตายอย่างน่าอนาถแบบนี้หรอก เพราะจริง ๆ แล้วอุบัติเหตุมันสามารถที่จะเกิดขึ้นได้ทุกเวลา แต่พวกเขาไม่เข้าใจว่าทำไมอาชาต้องโกรธแค้นเธอมากมาย ถึงขนาดต้องเอาผู้หญิงตัวเล็ก ๆ มาขังไว้โดยไม่แม้แต่จะได้รับอิสรภาพแบบนี้

“กูถามจริง ๆ นะเว้ยอาชา มึงแค่ต้องการแก้แค้นไอ้ต่อ และต้องการแค่ให้น้องกระต่ายน้อยเป็นตัวหลอกล่อให้ไอ้พี่ชายชั่ว ๆ นั่นกลับมารับกรรมที่ตัวเองก่อแค่นั้นจริง ๆ เหรอวะ?” เจไดถามขึ้นอีกครั้งด้วยสีหน้าจริงจัง และรอฟังคำตอบจากเพื่อนสนิทอย่างใจจดใจจ่อ

“หรือว่าจริง ๆ แล้ว มึงชอบน้องกระต่ายกันแน่วะ เลยหาเรื่องจะเอาเขามาทำเมีย” คราวนี้คีตภัทรพูดขึ้นมาบ้างพลางจ้องหน้าเพื่อนของเขาอย่างจับผิด

“แล้วมันแปลกตรงไหน ถ้ากูจะเอาเด็กนั่นมาทำเมีย เธอสมควรชดใช้ความผิดแทนไอ้ต่อศักดิ์พี่ชายของเธอ แค่นี้มันยังน้อยไปเสียด้วยซ้ำ กูไม่ฆ่าน้องมันให้ตายตามน้องกูไปก็บุญเท่าไหร่แล้ว” น้ำเสียงเข้มดุดันถูกพ่นออกมาจากริมฝีปากหนา ประกอบกับแววตาแข็งกร้าวที่แสดงออกมาให้เห็น คีตภัทรและเจไดจึงได้แต่ถอนหายใจออกมาเบา ๆ เพียงเท่านั้น เพราะพวกเขาคงไม่อาจไปก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของเพื่อนมากไปกว่านี้ได้

เช้าวันต่อมา…

แค่ก แค่ก!!

กนกรดาไอแค่ก ๆ ก่อนเธอจะค่อย ๆ ก้าวขาเรียวเล็กลงจากเตียงนอน หลายวันมานี้เธอมักจะลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าเธอเองอยู่ตามลำพังเพียงคนเดียว หากเป็นเวลาอาหาร เธอก็จะได้พบกับนมพรซึ่งเป็นแม่นมของผู้ชายคนนั้น นมพรใจดีคอยดูแลป้อนข้าวป้อนยาให้กับเธอ อีกทั้งยังคอยเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ในช่วงเวลาที่เธอไข้ขึ้นสูงและกึ่งหลับกึ่งตื่น แม้แต่เรี่ยวแรงที่จะขยับเนื้อตัวก็แทบจะไม่มี จนกระทั่งตอนนี้เธอรู้สึกมีแรงลุกขึ้นนั่งได้แล้ว

กนกรดาพบว่าตัวเองอยู่ในเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวโคร่ง และน่าจะเป็นเสื้อของผู้ชายคนนั้น แม้แต่ซับในเธอก็ไม่ได้สวมใส่ เธอมีเพียงแค่เสื้อเชิ้ตตัวนี้เพียงตัวเดียวที่ใช้ห่อหุ้มร่างกายของเธออยู่

แกร่ก!!

เสียงไขกุญแจจากภายนอกดังเล็ดออกมาให้ได้ยิน ทำให้เธอหลุดออกจากภวังค์ความคิด ก่อนจะหันขวับกลับไปมองอย่างตื่นตกใจและหวาดระแวง ความคิดที่อยากจะหนีออกไปจากที่นี่วาบขึ้นมาในหัว ถึงแม้ว่าหลายวันที่ผ่านมานมพรจะดูแลเธออย่างดี แต่นั่นก็ไม่ใช่เหตุผลที่เธอจะต้องยินยอมพร้อมใจที่จะต้องถูกขังไว้ที่นี่ ทั้งที่ตัวเธอเองไม่ได้ทำผิดอะไรเลยด้วยซ้ำ

มือเรียวบางยกขึ้นมากำอกเสื้อด้านซ้ายเอาไว้แน่นเพื่อหวังว่าจะลดอัตราการเต้นของก้อนเนื้อหน้าอกด้านซ้าย ที่มันเต้นกระหน่ำจนแทบจะทะลุออกมานอกอก ในขณะที่ดวงตากลมโตกำลังเพ่งเล็งไปที่ประตูบานใหญ่ สองขาเรียวก้าวลงจากเตียงนอน เพื่อที่จะแอบไปอยู่ตรงหลังประตูบานใหญ่เมื่ออีกฝ่ายเปิดเข้ามาจะได้มองไม่เห็นเธอ และเมื่อได้จังหวะที่นมพรเปิดประตูเข้ามา พร้อมกับยกถาดอาหารเช้าเดินเข้ามาภายในห้อง เธอจึงรีบวิ่งพรวดพราดออกไปทันที ก่อนเสียงของนมพรจะอุทานลั่นออกมาตามหลัง

“ตายแล้ว!! คุณต่ายอย่าออกไปค่ะ” กนกรดาหันไปตามเสียงนั้นเพียงนิดแต่เธอก็ไม่ได้สนใจ และตั้งหน้าตั้งตาวิ่งออกไปทันทีก่อนจะชนเข้ากับเจ้าของร่างสูงที่เดินเข้ามา

ปึกกกก!!

“โอ๊ยยยย!!” เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดถูกพ่นออกมาจากริมฝีบางทันที เมื่อเธอกระแทกเข้ากับเจ้าของร่างสูงอย่างจัง จนตัวเองต้องล้มลงไปก้นกระแทกพื้น

“เธอจะไปไหน ห้ะ!! คิดว่าจะหนีไปได้ง่าย ๆ อย่างงั้นเหรอ!!” น้ำเสียงเข้มตวาดออกมา ทำให้กนกรดาสะดุ้งจนไหล่กระตุกเยือก เมื่อชายหนุ่มก้มลงไปกระชากแขนเรียวเล็กให้ลุกขึ้นมาปะทะอกแกร่งของเขาด้วยความเดือดดาล จนกระทั่งได้กลิ่นน้ำหอมผู้ชายราคาแพงลอยโชยเข้าจมูก กลิ่นหอมกรุ่นในแบบของบุรุษเพศ แต่เธอคงจะเกลียดกลิ่นนี้ไปจนตาย

“คุณหนู อย่าทำรุนแรงแบบนั้นสิคะ เธอตัวเล็กแค่นี้เอง” นมพรพูดขึ้นเพื่อพูดปรามชายหนุ่ม เมื่อเห็นว่าเขากระทำรุนแรงกับเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ แต่อาชาไนยก็หาได้สนใจในคำห้ามปรามใด ๆ ไม่

มือหนากระชากข้อแขนของเธอให้ออกห่างจากนมพรซึ่งกำลังตั้งท่าจะเข้ามาช่วย แรงกระชากของเขานั้น ทำให้เธอรู้สึกว่าเท้าของเธอได้ลอยขึ้นเหนือพื้นกว่าคืบไปชั่วขณะหนึ่ง