ของฝาก

ตอนที่ 8 ของฝาก

“ปล่อยให้ผมจัดการเองครับนม ผู้หญิงพยศอย่างยัยนี่ ต้องกำราบให้เข็ด!!” น้ำเสียงแข็งกร้าวตวาดขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะหันมารวบต้นแขนของเธอแรง ๆ ราวกับว่าจงใจจะให้กระดูกเธอหักออกมา

“ปล่อยนะคะ ฉันเจ็บ!!” เสียงอุทานถูกพ่นออกมาในลำคอ เมื่อฝ่ามือหนาราวกับศิลายื่นออกมาบีบคางเรียวเล็กของเธออย่างแรง และเชยคางขึ้นให้มาสบกับดวงตาแข็งกร้าวของเขา มือเรียวบางพยายามแกะมือหนาของเขาออกจากใบหน้า แต่มันก็ไม่เป็นผล

“บอกฉันมา ว่าไอ้ต่อศักดิ์พี่เธอมันไปมุดหัวอยู่ที่ไหน!!” น้ำเสียงแข็งกร้าวถูกพ่นออกมาอีกครั้ง กนกรดาได้แต่ส่ายศีรษะไปมา พร้อมกับน้ำตารินไหลรดหลังมือหนาที่บีบคางเธอไว้ แต่กระนั้นเขาก็ยังลงแรงบีบคางเธอแรงขึ้นอีก

“ฉะ ฉันไม่รู้ ฮึก!” น้ำเสียงสั่นคลอนพูดออกมาอย่างยากลำบาก

“อย่ามาตอแหล!! เธอเป็นน้องมัน เธอต้องรู้อะไรบ้าง พวกเธอมีญาติโกโหติกาอยู่ที่ไหนอีก บอกฉันมาให้หมด!!!” เขาออกแรงอีกครั้งจนใบหน้าเนียนใสแดงปื้นขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด แต่กระนั้นกนกรดายังคงเม้มปากแน่น ก่อนจะหลับตาลงช้า ๆ อย่างคนหมดเรี่ยวแรง โดยไม่มีแม้แต่คำตอบใด ๆ ให้เขา เพราะเธอเองไม่รู้จริง ๆ ว่าพี่ชายเพียงคนเดียวของเธอนั้นหลบหนีไปอยู่ที่ไหน

“ฉะ ฉัน เจ็บ” อาชาไนยสะบัดมือออกจากใบหน้าเรียวเล็ก ขณะจ้องมองหน้าเธออย่างเย้ยหยัน

“หึ เจ็บแค่นี้มันไม่ตายเหมือนน้องสาวฉันหรอก!!”

ดวงตากลมโตช้อนสายตาขึ้นมาสบกับนัยน์ตาสีรัตติกาลที่เต็มไปด้วยไฟโทสะของคนตรงหน้า ซึ่งกำลังยืนจ้องมองร่างเล็กบอบบางของเธออยู่อย่างเดือดดาล ทุกคำพูดของเขามันช่างเชือดเฉือน จนเธอต้องกลืนคำพูดที่จุกอยู่ในอกลงคอจนต้องก้มหน้าลงอีกครั้ง

“ถ้าคนอย่างเธอมันปากแข็งนัก ก็เตรียมลงนรกไปพร้อมกับคนอย่างฉันเลยแล้วกัน” พูดเพียงแค่นั้นนมพรถึงกับร้องอุทานออกมาเสียงดังลั่น เมื่อคุณหนูของเธอฉุดกระชากลากถูร่างเล็กบอบบางของหญิงสาวเข้าไปในห้อง ก่อนจะผลักเธอล้มลงกับพื้นอย่างเต็มแรง โดยไม่แม้แต่จะมีความปราณีใด ๆ ต่อหน้าแม่นมผู้ที่เลี้ยงดูมาตั้งแต่อ้อนแต่ออก นมพรถึงกับเบิกตาโพลงอย่างตะลึงงัน และถึงกับพูดไม่ออกเมื่อได้เห็นภาพที่อยู่เบื้องหน้า เมื่ออาชาไนยเดินไปหยิบเอาอะไรบางอย่างออกมา และมันก็คือโซ่ที่เขาสั่งทำพิเศษ ความยาวของมันสามารถเดินออกไปถึงห้องรับแขกได้ ชายหนุ่มเดินก้าวขายาว ๆ เข้าไปกระชากข้อเท้าขาวเนียนของเธออย่างแรง แล้วนำมันมาใส่ที่ขาของเธอและล็อกเท้าเธอไว้ด้วยโซ่ที่สั่งทำมาเพื่อการนี้

“คุณจะทำอะไรคะ มะ ไม่นะ คุณไม่มีสิทธิ์มาทำอะไรแบบนี้กับฉันนะ!!”

“ฉันมีสิทธิ์ทำได้มากกว่าล่ามโซ่เธออีก แม้แต่เอามีดเชือดคอเธอฉันก็มีสิทธิ์!!” อาชาไนยสบถออกมาด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด ก่อนคำสั่งเฉียบขาดจากน้ำเสียงเข้มจะพูดออกคำสั่งอีกครั้ง

“นมกลับไปพักผ่อนที่บ้านเถอะ ส่วนทางนี้ผมจะดูแลและจัดการต่อเอง!!”

“คุณหนู!!”

ปังงง!!!

ประตูห้องนอนถูกปิดลงเสียงดัง ร่างบอบบางของกนกรดาพยายามพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นจากพื้นห้อง ตอนนี้เธอรู้สึกเจ็บไปทั่วทั้งร่าง ร่อยรอยที่เกิดจากการกระแทกจนห้อเลือดทำให้หญิงสาวอดคิดไม่ได้ว่า ถ้าขืนผู้ชายป่าเถื่อนตรงหน้านี้ยังกักขังเธอไว้อยู่แบบนี้ สักวันเธอคงจะต้องถูกเขาฆ่าตายอยู่ที่นี่แน่ ๆ

เสียงวางถาดอาหารกระแทกโต๊ะดังปึ้งทำให้ร่างบางถึงกับสะดุ้งโหยงทันที ก่อนจะรีบเขยิบหนีเมื่อเขาย่างกรายเข้ามาใกล้ สองขาเรียวก้าวถอยหลังอย่างอัตโนมัติทันทีพร้อม ๆ กับเสียงลากโซ่ ก่อนจะถอยร่นไปชนเข้ากับขอบเตียงขนาดคิงไซส์

“ยะ อย่า อย่าเข้ามานะ!”

“หึ!กลัวงั้นเหรอ?” ชายหนุ่มแสยะยิ้มมุมปากราวกับว่าเขาพอใจเป็นอย่างมาก ที่ทำเธออกสั่นขวัญแขวนได้ถึงขนาดนี้

สองขาเรียวยาวรีบยกขึ้นจากพื้นทันที และรีบถอยร่นขึ้นไปบนเตียงนอนหนานุ่มจนแผ่นหลังบางประชิดกับหัวเตียง ก่อนจะรีบคว้าหมอนขึ้นมาบังไว้ตรงหน้า หัวใจดวงน้อย ๆ เต้นถี่รัวแทบจะทะลุออกมานอกอกด้วยความหวาดกลัว เธอกอดหมอนเอาไว้แน่นและหลับตาปี๋ เมื่อร่างสูงสง่าก้าวขาตามขึ้นมาบนเตียง สายตาคมกริบลากระดับสายตาจากปลายเท้าขาวสะอาด และมองตามเรียวขานวลเนียนของเธอขึ้นมาเรื่อย ๆ เมื่อกนกรดาเห็นสายตาของเขาที่มองเธออย่างโลมเลีย จึงรีบคว้าผ้าห่มขึ้นมาคลุมขาตัวเองเอาไว้ แก้มเนียนใสเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อขึ้นมาทันที เมื่อคิดได้ว่าภายใต้เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวใหญ่โคร่งนี้ เธอไม่ได้สวมอะไรเลยแม้แต่ชิ้นเดียว จนกระทั่งเสียงโทรศัพท์มือของเขาดังขึ้น ราวกับว่ามันเป็นเสียงของสวรรค์ที่มาโปรดสัตว์อย่างเธอในยามคับขันเช่นนี้

ครืด ครืด ครืด!!

อาชายืดตัวขึ้นก่อนจะล้วงเอาโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง สายตาคมกริบยังคงจดจ้องใบหน้าเธอนิ่ง ในขณะที่กดรับคนปลายสาย

อาชา : (มีอะไร)

เมธี : (ของที่นายลืมไว้ในรถผมเอาขึ้นมาให้แล้วครับ)

อาชา : (อืม เดี๋ยวกูออกไป)

พอสิ้นประโยคใบหน้าคมคายหันขวับมาจ้องหน้าเธออีกครั้งด้วยสายตาที่ดูเย็นชา จนเธอไม่สามารถที่จะคาดเดาคนตรงหน้านี้ได้เลยว่าเขาจะทำอะไรต่อจากนี้

ยิ่งนัยน์ตาสีรัตติกาลที่จ้องมองเธอนั้น มันช่างหลากหลายอารมณ์จนเธอเองทำตัวไม่ถูก เพียงครู่หนึ่งร่างสูงโปร่งก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนจะสาวเท้ายาว ๆ เดินออกจากห้องไปโดยไม่พูดอะไรออกมาสักประโยค กนกรดาได้แต่ถอนหายใจออกมาพรืดยาวด้วยความรู้สึกโล่ง

เพียงไม่ถึงสิบนาทีเจ้าของร่างสูงก็เดินกลับเข้ามาภายในห้องอีกครั้ง หัวใจดวงน้อย ๆ ที่เพิ่งจะสงบกลับเต้นถี่รัวขึ้นมาอีกครั้งอย่างห้ามไว้ไม่ได้ เมื่อชายหนุ่มเดินย่างสามขุมเข้ามาหาเธอ ก่อนจะยื่นถุงอะไรบางอย่างให้กับเธอ

“เอาไป!! หวังว่าเธอจะใส่ได้ เพราะฉันวัดขนาดของมันด้วยมือของฉันมาแล้ว” อาชาไนยวางถุงกระดาษจำนวนหกถุงลงข้างตัวของหญิงสาว ก่อนจะขยับลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

“อะ อะไรเหรอคะ?”

“ชุดชั้นใน ของฝากจากฉัน แต่เธอจะใส่หรือไม่ใส่ก็คงแล้วแต่เธอนะ เพราะเธออยู่แบบโล่ง ๆ แบบนี้มามานานหลายวัน บางทีเธออาจจะชินกับการไม่ใส่อะไรแบบนี้ไปแล้วก็ได้”

พอพูดจบประโยค ร่างสูงก็เดินทอดกายออกไปจากห้องทันที โดยไม่แม้แต่จะรอฟังคำตอบใด ๆ จากเธอ กนกรดาได้แต่ถอนหายใจออกมาพรืดยาวอีกครั้ง เพื่อคลายความอึดอัดเมื่อก่อนหน้านี้ออกมายาวเหยียด เป็นเวลาหลายนาทีกว่ามือขาวบางจะเอื้อมไปหยิบถุงกระดาษแต่ละใบนั้นมาเปิดดูของที่อยู่ข้างใน ดวงตากลมโตเบิกโพลงขึ้นมาอย่างคาดไม่ถึง ว่าผู้ชายป่าเถื่อนแบบเขาจะซื้ออะไรแบบนี้มาให้เธอ มิหนำซ้ำของในแต่ละถุงยังเป็นของแบบเดียวกันทั้งหมด มีแค่สีขาวและสีดำเพียงสองสีเท่านั้น บราเซียลูกไม้สีดำและสีขาวขนาดพอดีกับหน้าอกของเธอเป้ะ ๆ ราวกับว่าเขาวัดขนาดไว้ รวมทั้งแพนตี้ที่เข้าชุดกันแบบเป็นเชือกผูกข้างเอว รวม ๆ แล้วทั้งหมดนี้ประมาณสามสิบชุดได้ นี่เขากะจะให้เธอใส่แค่ชุดชั้นในพวกนี้หรือยังไง เสื้อผ้าเขากลับไม่ซื้อมาให้เธอได้เปลี่ยนเลยแม้แต่ชุดเดียว

ใบหน้าหวานขมวดคิ้วเข้าหากันเป็นปม แต่ในใจเธอกลับนึกขำเขาขึ้นมา นี่เขาคิดว่าผู้หญิงคนหนึ่งควรจะต้องมีชุดชั้นในเยอะมากมายขนาดนี้เลยเหรอ เขาต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ

หลายชั่วโมงผ่านไป...

อาชาไนยเดินเลี่ยงออกมาตรงระเบียง ก่อนจะอัดควันบุหรี่ราคาแพงเข้าปอดอย่างใจเย็น สักพักมือหนาจึงเขี่ยก้นบุหรี่ลงไปบนที่เขี่ยบุหรี่ ดวงตาสีรัตติกาลทอดมองแสงสุดท้ายของดวงตะวัน ก่อนมันจะจางหายลาลับขอบฟ้าไป เมธีลูกน้องคนสนิทกดกริ่งเรียกและเปิดประตูเข้ามาพร้อม ๆ กับเข็นรถเข็นอาหารเย็นเข้ามาด้านในห้องตามที่ผู้เป็นเจ้านายได้สั่ง

“วางไว้ตรงนั้นแหละ เดี๋ยวกูจัดการเอง”

“ครับนาย” เมธีก้มศีรษะรับคำสั่งเล็กน้อย ก่อนจะก้าวขาออกไป มือหนาของชายหนุ่มเอื้อมไปเปิดฝาที่ครอบอาหารไว้ออกดูเพียงนิดเท่านั้น ก่อนจะปิดมันไว้ตามเดิม

อาชาไนยดันประตูห้องเปิดออกช้า ๆ พร้อมกลับเหลือบไปเห็นแผ่นหลังบางของหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างหน้าต่างนั้นสะดุ้งเล็กน้อย กนกรดาหันกลับมาเผชิญหน้ากับคนป่าเถื่อนอย่างเขาอีกครั้งด้วยดวงตาที่ดูตื่นตระหนก เพียงเสี้ยววินาทีใบหน้าหวานของเธอก็กลับมาเรียบนิ่งราวกลับว่าไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไร หากแต่ว่ามืออีกข้างของเธอกำลังกำอะไรบางอย่างเอาไว้แน่น และพยายามจะซุกซ่อนของสิ่งนั้นไว้

อาชาไนยปิดประตูตามหลังโดยไม่ละสายตาจากเธอ สายตาคมกริบจดจ้องคนตรงหน้าอย่างคนจับผิด ก่อนจะผละออกจากรถเข็นอาหาร และสาวเท้ายาว ๆ เดินย่างกรายเข้าไปหาเธอด้วยความเร็ว ขาเรียวเล็กทั้งสองข้างของหญิงสาวรีบถอยกรูดทันที จนแผ่นหลังบอบบางชิดหน้าต่างกรุกระจกใสด้านหลัง

“เธอทำอะไร แล้วนั่นเธอซ่อนอะไรไว้!!” น้ำเสียงห้วน ๆ ปนดุ ประกอบกับใบหน้าที่ดุโดยไม่รู้ตัว กนกรดาตกใจกลัวอย่างเห็นได้ชัด และพยายามหลุบสายตามองลงต่ำ เพื่อหลบสายตาคมกริบของเขาที่กำลังจ้องจับผิดอย่างเอาเรื่อง

“ปะ เปล่าค่ะ” น้ำเสียงสั่นเครือถูกพ่นออกมาเมื่อเขาเอื้อมมือหนาไปจับข้อมือ และออกแรงกระชากให้ตัวของเธอมาประชิดตัวของเขา หน้าอกอวบใหญ่ที่ไร้บราปกปิดบดเบียดตราตรึงกับแผ่นอกกว้าง ส่งผลให้ไอร้อนจากเลือดในกายของชายหนุ่ม สูบฉีดไหลพล่านไปประจุกอยู่ตรงกลางลำตัวอย่างช่วยไม่ได้ ดวงตากลมโตสีน้ำตาลอ่อนสั่นเทาและนิ่งงันไปทันที เมื่อเธอรับรู้ถึงความแข็งแกร่งอะไรบางอย่าง ที่กำลังบดเบียดต้นขาของเธออยู่

“เธอซ่อนอะไรเอาไว้ ห้ะ!!”

“ปะ เปล่านะคะ จู่ ๆ คุณก็พรวดพราดเข้ามาแบบนี้ ฉันเลย คะ แค่..ตกใจ” กนกรดาพูดตะกุกตะกักออกมาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ เมื่ออีกฝ่ายยังคงจ้องหน้าเธอด้วยดวงตาแข็งกร้าว

“เธอจะบอกฉันมาดี ๆ หรือต้องให้ฉันใช้กำลัง”

เขาก้มลงกระซิบถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำจนน่าขนลุก ก่อนจะค่อย ๆ เลื่อนมือไปยังมือน้อย ๆ ที่เขาตรึงไว้ตรงแผ่นหลังบอบบาง และพบว่าในมือของเธอถือช้อนส้อมอยู่ ก่อนมือหนาจะพยายามแกะมือเธอออก และหยิบมันออกมาอย่างนึกโมโห

“เธอคิดเหรอ ว่ากะอีแค่ช้อนส้อมแล้วจะทำอะไรฉันได้!!”

“ฉะ ฉันเปล่าคิดแบบนั้นซะหน่อย แค่นมพรเก็บมันไปไม่หมด ฉันเห็นมันวางอยู่บนโต้ะนั่น..ก็เลยหยิบมา”

“ก็เลยหยิบมาเพื่อจะจิ้มฉันน่ะสิ!! ฉันไม่โง่ปล่อยให้คนอย่างเธอมาจิ้มฉันได้ง่าย ๆ หรอกนะ นอกจากฉันที่จะเป็นฝ่ายจิ้มเธอ!!”