บททั้งหมดของ บุปผาไร้ใจแห่งตำหนักทิศประจิม: บทที่ 11 - บทที่ 20

ตอนที่ 11แสร้งปล่อยเพื่อจับ?ภายในห้องหอยามนี้มีเพียงแสงสว่างเล็กน้อยจากเทียนมงคลที่ตั้งอยู่ที่โต๊ะกลางห้องหอเพียงเท่านั้นม่านมุ้งแพรสีแดงมงคลหรูสำหรับใช้กั้นที่เตียงนอนถูกกลางออกจนทำให้ไม่สามารถมองเห็นทะลุผ่านเข้าไปด้านในเตียงได้ โม่หลงอวี้เอื้อมพระหัตถ์เลิกม่านกั้นมุ้งออกเล็กน้อย ถึงได้พบว่ายามนี้มีสตรีผู้หนึ่งกำลังนอนหลับสบายอยู่บนเตียง มิหนำซ้ำนางยังนอนทั้งที่มีผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวสีแดงสดคลุมอยู่ เสียด้วยทั่วแคว้นเป่ยซีคงจะมีเพียงเฉินจินฮวา ชายารองผู้นี้ของพระองค์เท่านั้นที่กล้าทำเช่นนี้ หากเป็นสตรีอื่นพระองค์มั่นใจ เป็นอย่างยิ่งว่าอย่างไรก็ไม่มีทางหลับลงในคืนเข้าหอเช่นนี้ที่เจ้าบ่าวยังทันทีจะเปิดผ้าคลุมหน้าให้แน่ยิ่งกว่านั้นผู้ที่นางแต่งด้วยคือเขาที่มีศักดิเป็นถึงไท่จื่อรัชทายาทที่ถูกแต่งตั้งอย่างถูกต้อง มากไปด้วยอำนาจวาสนาอันยิ่งใหญ่ คืนเขาหออันสำคัญเช่นนี้นางยังกล้านอนหลับได้ลงคอดูท่าแล้วเห็นทีว่าสตรีผู้นี้ก็ไม่ได้ยินดียินร้ายกับการที่ต้องเข้ามาเป็นชายารองของเขาเลยแม้แต่น้อย ครั้งที่ได้พบนางเมื่อหลายวันก่อนพระองค์ยังทรงคิดว่าอาจเป็นเพราะนางตั้งใจรักษากิริยาท่าทางเพื่อให้ดูดี

ตอนที่ 13เคราะห์ร้าย?โม่หลงอวี้เพิ่งจะอ่านรายงานลับจบไปเพียงเรื่องเดียวเท่านั้น ฝูกงกงก็เร่งเข้ามาแจ้งว่าทางตำหนักทิศประจิมนั้นเกิดเรื่อง ชายาคนใหม่ของพระองค์หมดสติไปหลังจากทานโจ๊กเป๋าฮื้อที่พระองค์ให้ฝูกงกงนำไปให้ พระองค์จึงต้องเสด็จไปยังตำหนักทิศประจิมอีกครั้ง ทั้ง ๆ ที่เพิ่งจะกลับออกมาได้เพียงครึ่งชั่วยามเท่านั้นเมื่อพระองค์มาถึงตำหนักทิศประจิมก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ท่านหมอตรวจอาการชายารองคนใหม่ของพระองค์เสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้ว“เฉินเช่อเฟยเป็นเช่นไรบ้าง เหตุใดนางทานโจ๊กเป๋าฮื้อเข้าไปแล้วจึงได้หมดสติไปเช่นนี้” โม่หลงอวี้เอ่ยถามหมอหลวงหวัง“ทูลองค์ไท่จื่อ เป็นเพราะในโจ๊กเป๋าฮื้อนั้นมีผงรากบัวเจือป่นอยู่พ่ะย่ะค่ะ พระชายารองเฉินนั้นมีอาการแพ้รากบัวอย่างรุนแรงจึงได้หมดสติไปในทันที”“โจ๊กเป๋าฮื้อจะมีผงรากบัวได้อย่างไร ฝูกงกงเจ้าเร่งให้คนไปที่โรงครัวใหญ่แล้วพาตัวหัวหน้าพ่อครัวมาให้เปิ่นไท่จื่อเดี๋ยวนี้”“พ่ะย่ะค่ะ องค์ไท่จื่อบ่าวจะเร่งส่งคนไปเดี๋ยวนี้” ฝูกงกงขานรับคำสั่ง ก่อนจะหันไปสั่งขันทีคนสนิทข้างกายให้ไปจัดการตามคำสั่งขององค์ไท่จื่อในทันที“เมื่อครู่ท่านหมอหลวงหวังกล่าวว่าน

ตอนที่ 15เปลี่ยนศัตรูให้เป็นมิตร“ข้าว่าเฉินเช่อเฟยที่เพิ่งเข้าตำหนักบูรพามาใหม่ คงเป็นสตรี มากแผนการแน่ เจ้าคิดเหมือนกันหรือไม่หมิงเช่อเฟย” สวีเช่อเฟย หรือสวีฟางซินเป็นผู้เอ่ยถามขึ้น ตั้งแต่ตำหนักบูรพารับเช่อเฟยคนใหม่เข้ามานางเองก็เริ่มเกิด ความวิตกกังวลขึ้น ยามนี้ภายในใจจึงค่อนข้างร้อนรนเป็นอย่างมาก“เจ้าและข้าต่างก็ยังไม่เคยเจอนาง จะไม่เร็วไปหน่อยหรือหาก จะตัดสินนางทั้งที่ไม่เคยพบ” หมิงเช่อเฟยหรือหมิงเย่หานเอ่ยตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเรียบ สายตาของนางยังคงจับจ้องอยู่ที่หนังสือเล่ม หนาในมืออย่างสนใจ“ไม่เร็วไปหรอก ยังไม่เจอตัวก็รู้แล้วว่านางต้องไม่ธรรมดา เข้า ตำหนักมาไม่กี่วันก็สร้างเรื่องขึ้นมาเพื่อเรียกร้องความสนพระทัยจากองค์ไท่จื่อ” สวีเช่อเฟยกล่าวออกมาอย่างไม่พอใจ ซ้ำใบหน้างามแสดง สีหน้าไม่พอใจออกมาอย่างไม่ปิดบัง“ความสนพระทัยขององค์ไท่จื่อ ใช่ว่าเรียกร้องแล้วจะได้เสีย เมื่อไหร่กัน เจ้าเองก็น่าจะรู้ดีที่สุดมิใช่เหรอ ว่าหากพระองค์ไม่ทรงสน พระทัยต่อให้ใช้กี่ร้อยวิธีก็ไร้ผล” หมิงเช่อเฟยกล่าวขึ้นเสียงเรียบเช่นเดิม แต่คำพูดนี้ของนางกลับบาดลึกลงสู่หัวใจของสวีฟางซินเป็น อย่างยิ่ง เพรา

ตอนที่ 17เตียงอุ่นเป็นอันแน่ชัดแล้วว่าในคืนนี้องค์ไท่จื่อจะประทับค้างคืนอยู่ที่ ตำหนักของนางไม่เสด็จกลับตำหนักบรรทมส่วนพระองค์เมื่อครู่นางยังไม่ทันเอ่ยถามอย่างชัดเจน ฝูกงกงก็เป็นผู้ถาม ออกไปเสียก่อน“องค์ไท่จื่อ คืนนี้พระองค์จะทรงบรรทมที่ตำหนัก…”“เปิ่นไท่จื่อจะนอนที่นี่ เจ้าให้คนไปเตรียมน้ำเถอะข้าจะอาบน้ำก่อนค่อยเข้านอน”ฝูกงกงรับคำสั่งแล้วก็หายออกไปทันที คงจะกำลังไปสั่งการเตรียมห้องสรงน้ำให้ผู้เป็นนายตนเป็นแน่“เจ้าจะอาบน้ำด้วยหรือไม่” เขาหันไปถามเจ้าของร่างบางข้างกาย“หม่อมฉันอาบแล้วเพคะ ประเดี๋ยวให้อาหลัวนำอ่างน้ำสักอ่างมาให้ล้างเนื้อล้างตัวสักหน่อยก็พอแล้ว” นางเอ่ยตอบอย่างรู้สึกโล่งใจที่ตนเองนั้นเลือกที่จะอาบน้ำไปก่อนแล้วในช่วงเย็น“ดีแล้ว อาบน้ำยามกลางคืนอาจจะไม่ดีต่อร่างกายของเจ้า”นางได้แต่ยิ้มตอบกลับไปเพียงเท่านั้น ทั้ง ๆ ที่ในใจเมื่อได้ยินที่ทรงตรัสออกมาเมื่อครู่แล้วนางอยากถามสวนกลับไปว่า ‘เช่นนั้นพระองค์สรงน้ำในยามนี้ดีต่อพระวรกายเช่นนั้นหรือ’เฉินจินฮวาเลือกที่จะไม่เอ่ยออกมาอย่างที่ใจคิด นั่งมองบ่าวรับใช้สองคนหาบน้ำร้อนเข้าไปที่ห้องอาบน้ำซึ่งอยู่เยื้องออกไปกลับห้องนอนขอ

ตอนที่ 19 แสดงความจริงใจหลังจากที่นางเอ่ยออกไปว่านางมีคนที่รักอยู่แล้ว บรรยากาศที่ศาลารับลมก็เงียบลงในทันที“เรื่องเช่นนี้เอ่ยออกมาเล่น ๆ ไม่ได้นะ” สวีเช่อเฟยเอ่ยขึ้น พลางมองมาที่นาง“โชคดีที่มีแต่คนสนิท ไม่เช่นนั้นเรื่องที่เฉินเช่อเฟยพูดมาเมื่อครู่ไม่นานคงรู้กันทั้งวังบูรพาแล้ว” เป็นหมิงเช่อเฟยที่เอ่ยขึ้น หลังจากที่มองสำรวจรอบข้างอย่างดีแล้วก็เห็นเพียงสาวใช้คนสนิทของพวกนางเพียงสามคนเท่านั้น“หากข้าไม่พูดความจริงออกมา พวกท่านทั้งสองจะเชื่อได้ อย่างไรว่าข้าไม่คิดจะแย่งชิงความโปรดปรานจริง ๆ พวกท่านทั้งสองแท้จริงแล้วพวกเราแต่งเข้ามาในตำหนักบูรพาแห่งนี้โดยไม่อาจเลือกได้เลย หากขัดราชโองการมีความผิดต้องโทษทั้งตระกูล หมิงเช่อเฟยข้าขอถามท่านหน่อยว่ายามท่านแต่งเข้ามาในตำหนักมีความคิดเช่นไรอยู่ในหัวของท่านเป็นอันดับแรก”“ข้าคิดว่าในตำหนักบูรพาแห่งนี้คงจะมีตำราหนังสือหายากมากมายให้ข้าได้อ่าน”“สวีเช่อเฟยท่านเล่าคิดสิ่งใดเป็นสิ่งแรกยามที่แต่งเข้ามาในตำหนัก” เฉินจินฮวาหันไปถามสวีเช่อเฟยต่อ“เหตุใดข้าต้องบอกเจ้า” สวีเช่อเฟยเอ่ยเสียแข็ง“สวีเช่อเฟยไม่ตอบคำถามข้าก็ไม่เป็นไร เช่นนั้นข้าจะเอ่ยบอกคำตอ