All Chapters of บุปผาไร้ใจแห่งตำหนักทิศประจิม: Chapter 21 - Chapter 30

ตอนที่ 20แขกที่ไม่ได้รับเชิญเพราะนางแต่งกับเชื้อพระวงศ์ชั้นสูง วันกลับมาเยี่ยมบ้านครั้งแรกจึงไม่จำเป็นต้องให้สามีมาด้วยกัน อีกอย่างแม้นางจะแต่งเข้าตำหนักบูรพาแต่ก็เป็นเพียงพระชายารองแม้จะถือว่าเป็นตำแหน่งสูงกว่าฮูหยินเอกของขุนนางชั้นเอกแต่ชายารองก็คือชายารองอยู่วันยังค่ำองค์ไท่จื่อยังไม่มีไท่จื่อเฟยตำแหน่งชายาเอกแห่งตำหนักบูรพายังว่างเว้นอยู่เพราะฉะนั้นเหล่าชายารองเช่นนางจึงเป็นที่จับตามองจากหลายฝ่าย ยิ่งนางที่เพิ่งเข้าตำหนักบูรพาไปได้ไม่นานยิ่งเป็นที่จับจ้องจากสายตาในมุมมืดหลายคู่ ซึ่งไม่รู้ว่าจะคอยหาโอกาสทำลายสกุลเฉินหรือว่าสร้างเรื่องให้ตำหนักบูรพาอีกเมื่อไหร่ที่ได้โอกาสวันนี้นางออกจากตำหนักบูรพาตั้งแต่เช้าตรู่ นั่งรถม้าของตำหนักที่ตกแต่งอย่างเรียบง่ายไม่หรูหรามาพร้อมกับพี่รองของนางเฉินซือหมิงที่มารอรับนางกลับจวนตั้งแต่ฟ้ายังไม่ทันสางหากไม่ติดว่าตอนนี้ฐานะของนางไม่เหมือนเก่า เห็นทีว่ายามนี้พี่ชายของนางผู้นี้คงจะกระโดดขึ้นรถม้าเข้ามานั่งสนทนากับนางแล้ว ไม่ทนควบม้าอย่างองอาจนำขบวนอยู่เช่นนี้หรอกไม่นานรถม้าของนางก็มาถึงจวนสกุลเฉินในที่สุด เฉินจินฮวาลงจากรถม้าโดยมีอาหลัวสาวใช้คนส

ตอนที่ 22ชายารองหรือสาวใช้ส่วนตัวกันแน่'มีแค่ข้าคนเดียวก็พอแล้ว จะพอได้อย่างไร นางหรือจะรู้พระทัยรับใช้ได้อย่างคล่องแคล่วเท่าฝูกงกง' เจ้าของความคิดได้เพียงแต่ฝืนยิ้มออกมาเท่านั้น แม้ในใจจะกรีดร้องออกมาแต่ก็ไม่ได้แสดงออกถึงความไม่พอใจออกมาทางสีหน้า ฝูกงกงทูลลากลับไปแล้ว หน้าที่ปรนนิบัติดูแลองค์ไท่จื่อผู้นี้จึงกลับมาเป็นของนางอย่างเต็มตัวอีกครั้ง (หลังจากไม่ได้ทำหน้าที่มาสามวัน) เดิมทีนางคิดว่ามื้อเช้าวันนี้จะรอดพ้นจากหน้าที่อำนวยความสะดวกในการเสวยแล้วแต่ก็ไม่อาจหลุดพ้นได้นางแอบถอนหายใจเล็ก ๆ ก่อนจะลงมือใช้ตะเกียบแยกก้างปลาในอาหารตรงหน้าออกอย่างรวดเร็วเนื่องด้วยเริ่มชำนาญการแล้วเมื่อครู่ยามที่นางแอบถอนหายใจได้ยินเหมือนเสียงหัวเราะในลำคอเบา ๆ จากบุรุษข้างกาย แต่ยามที่นางหันไปมองที่องค์ไท่จื่อที่ประทับอยู่ข้าง ๆ พระองค์กับจดจ่ออยู่ที่ถ้วยเสวยของพระองค์ไม่ได้หันมาสนใจที่นางแต่อย่างใด แต่ถึงกระนั้นนางก็รู้สึกมั่นใจกว่าครึ่งว่าเสียงหัวเราะเบา ๆ เมื่อครู่ที่นางได้ยินเป็นเสียงหัวเราะขององค์ไท่จื่อผู้นี้ที่รู้สึกพอพระทัยเมื่อเห็นว่านางกำลังเป็นทุกข์'ประเดี๋ยวมารดาก็เอาก้างปลากรอกปากให้เสว

ตอนที่ 24เปลี่ยน“คุณหนูตื่นเถิดเจ้าค่ะ” ผู้เป็นสาวใช้เอ่ยเรียกคุณหนูของนางให้ตื่นจากห้วงนิทรา แม้ว่าเมื่อครู่องค์ไท่จื่อจะรับสั่งให้นางเพียงเข้ามาเฝ้าคุณหนูเท่านั้น แต่อาหลัวคิดว่านางควรจะเรียกให้คุณหนูตื่นซะมากกว่า นางจึงได้เดินเข้ามาเรียกคุณหนูของนางในห้องนอนด้านในที่เมื่อก่อนครั้งที่คุณหนูยังไม่ได้แต่งเข้าตำหนักบูรพานั้นก็จะพักอยู่ที่นี่มาตั้งแต่เยาว์วัย“อือ…อาหลัวนั่นเจ้าหรือ” เฉินจินฮวาถามขึ้นทั้ง ๆ ที่ยังงัวเงียอยู่บนเตียงกว้าง“บ่าวเองเจ้าค่ะ คุณหนูท่านรีบตื่นเถิดนะเจ้าค่ะ” “เพิ่งจะเช้าไม่ใช่หรือ ให้ข้านอนต่ออีกสักครึ่งชั่วยามไม่ได้หรือ”เจ้าของร่างบางเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียเบา เปลือกตาทั้งสองของนางยังปิดสนิทเสมอ ซ้ำยังดูเหมือนไม่ง่ายเลยที่จะลืมตาขึ้นมาง่าย ๆ“เพิ่งจะเช้าซะที่ไหนกันเล่าเจ้าค่ะ ใกล้จะล่วงเข้ายามบ่ายของวันแล้วต่างหากเจ้าค่ะ”“บ่ายหรือ ข้ายังไม่หิวนอนต่ออีกครึ่งชั่วยามข้าค่อยตื่นมากินก็แล้วกัน”“ไม่ได้นะเจ้าค่ะ คุณหนูไม่หิวแต่องค์ไท่จื่อทรงต้องเสวยมื้อเที่ยงนะเพคะ”เมื่อได้ยินสาวใช้คนสนิทเอ่ยถึงไท่จื่อหนุ่มเฉินจินฮวาที่เมื่อครู่ยังงัวเงียไม่อยากตื่นพลันเด้งตัวลุก

ตอนที่ 26รอช้าไม่ได้อีกแล้วภายในห้องอาบน้ำเงียบสนิท เบื้องหน้าของเฉินจินฮวายามนี้มีเจ้าของร่างสูงกำลังประทับนั่งอยู่ในอ่างอาบน้ำไม้ทรงโค้งกลมขนาดใหญ่ แรกเห็นเฉินจินฮวาอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว เนื่องด้วยเมื่อก่อนนั้นมีเพียงนางเพียงคนเดียวที่เคยอาบน้ำในถังอาบน้ำไม้นี้ ยามนี้ภายในห้องอาบน้ำมีไอร้อนจากน้ำที่ผสมอยู่ในอ่างอาบน้ำลอยอยู่ไม่น้อยทีเดียว นางค่อย ๆ ก้าวเดินเข้าไปใกล้ไท่จื่อหนุ่มที่กำลังสรงน้ำอยู่อย่างไม่เร่งรีบ ไม่เร่งรีบที่ว่าก็คือนาน ๆ จึงจะก้าวเท้าเดินสักครั้งหนึ่ง คงเป็นเพราะรอท่าอยู่นานแล้วหรือไม่ก็รู้สึกไม่สามารถทนต่อความเชื่องช้าของนางได้แล้วพระองค์จึงได้ตรัสถามขึ้น"ชายารัก หากเจ้ายังมัวแต่เชื่องช้าอยู่เช่นนั้นเห็นทีน้ำในอ่างคงจะเย็นหมดเสียก่อน""หม่อมฉันไม่เคยปรนนิบัติผู้ใดอาบน้ำมาก่อนอาจจะปรนนิบัติพระองค์ได้ไม่ดีนักนะเพคะ" นางเอ่ยดักคอขึ้นมาก่อน แล้วจึงรวบรวมความกล้าก้าวเข้าไปหยุดอยู่ที่ด้านหลังอ่างอาบน้ำไม้ที่ทรงแช่ตัวอย่างผ่อนคลายอยู่"เรื่องนั้นข้าจะถือสาได้อย่างไร มิใช่ว่าก็ควรแล้วมิใช่หรือที่เจ้าจะไม่เคยปรนนิบัติผู้อื่น เจ้าเป็นคนของข้าก็ควรจะปรนนิบัติเพียงข้าถูก

ตอนที่ 28เชื่อใจไม่ได้?องค์ไท่จื่อทรงเข้าวังไปในเวลาใกล้ค่ำเช่นนี้เฉินจินฮวาคิดว่า ทรงจะต้องประทับค้างคืนในวังหลวงเป็นแน่ คืนนี้นางก็สามารถมั่นใจ ได้ว่าความสงบสุขในค่ำคืนจะไม่ถูกก่อกวนอีกจึงได้เข้านอนตั้งแต่ หัวค่ำคงเป็นเพราะมื้อเย็นนางรู้สึกไม่อยากอาหารเท่าไหร่นักจึงทาน โจ๊กไปเพียงไม่กี่คำ ตกดึกจึงได้ตื่นขึ้นมาเพราะความหิว“อาหลัว” นางเอ่ยเรียกสาวใช้คนสนิทของตนที่น่าจะนอนเฝ้า ประตูอยู่ที่ห้องด้านนอก ส่งเสียงเรียกเพียงครั้งเดียวเจ้าของร่างอัน คุ้นเคยก็ก้าวเข้ามาอย่างรวดเร็วก่อนจะช่วยนางรวบม่านกั้นเตียงที่ปิดอยู่ขึ้น“คุณหนู ท่านต้องการสิ่งใดหรือเจ้าค่ะ”“ข้ารู้สึกหิวมากเลยอาหลัว”“คุณหนูรอบ่าวสักครู่ บ่าวจะไปดูที่ห้องครัวว่ามีสิ่งใดพอจะนำมาให้คุณหนูรับประทานได้บ้าง” อาหลัวเสนอขึ้น“ข้าไม่อยากรอ ไปพร้อมกันกับเจ้าเลยจะดีกว่า เจ้าจะได้ไม่ต้องเทียวไปเทียวมาด้วย”“เช่นนั้นบ่าวไปหยิบเสื้อคลุมมาให้คุณหนูสวมนะเจ้าคะ”หลังจากที่เฉินจินฮวาสวมเสื้อคลุมที่อาหลัวไปหยิบมาให้เรียบร้อยแล้ว สองนายบ่าวก็ออกจากเรือนนอนหลักของตำหนักไปยังโรงครัวที่ตั้งอยู่หลังเรือนหลักของตำหนักทิศประจิมตลอดเส้นทางจากเ