All Chapters of บุปผาไร้ใจแห่งตำหนักทิศประจิม: Chapter 41 - Chapter 50

ตอนที่ 41ตามเสด็จประพาสรักษาตัวอยู่ในวังหลวงที่ตำหนักพักผ่อนขององค์ไท่จื่อสองวันเต็มเฉินจินฮวาจึงได้กลับมาที่ตำหนักทิศประจิม ก่อนหน้านั้นหลังจากที่นางฟื้นได้สติก็คิดจะกลับตำหนักของตนแต่ก็ไม่ได้รับความยินยอมจากตัวต้นเหตุอย่างองค์ไท่จื่อแน่นอนว่าแม้นางจะอยากรีบออกจากวังหลวงมากแค่ไหน แต่ที่นั่นใช่ว่านางจะขยับตัวได้ง่าย วังหลวงไม่ใช่ผู้ใดอยากเข้าก็เข้าอยากออกก็สามารถออกได้ โชคดีที่สองวันมานี้องค์ไท่จื่อปล่อยให้นางได้นอนหลับพักผ่อนอย่างเต็มที่ ตกกลางคืนก็ไม่ได้ยุ่มย่ามกับนางอีก ทรงกระทำเพียงดึงนางเข้าไปไว้ในอ้อมแขนเฉย ๆ ทุกคืนเพียงแค่นั้นเฉินจินฮวาไม่ได้ลืมเรื่องของสวีเช่อเฟย นางได้ทูลขององค์ไท่จื่อให้ยกเลิกกักบริเวณสวีเช่อเฟยแล้ว พระองค์ตรัสว่านางหายดีกลับไปที่ตำหนักบูรพาเมื่อใดก็จะเป็นวันที่สวีเช่อเฟยเป็นอิสระรวมแล้วก็เป็นเวลาสามวันที่สวีเช่อเฟยถูกกักบริเวณ นางให้อาจูไปดูที่ตำหนักของสวีเช่อเฟย เพื่อดูว่านางเป็นอย่างไรบ้าง ปรากฏว่าอาจูกลับมารายงานนางว่าสวีเช่อเฟยนั้นมีคำสั่งให้ปิดตำหนักตนเองแทน ไม่รับแขกจากตำหนักใดทั้งนั้น ซึ่งนางคิดว่าสวีเช่อเฟยอาจจะกำลังอับอายที่ถูกสั่งลงโทษจึงได้ท

ตอนที่ 43 ง้อ“ฝูกงกงองค์ไท่จื่อเสวยหรือยัง” นางเอ่ยถามฝูกงกงที่เพิ่ง ออกมาจากกระโจม“ทรงยังไม่ได้เสวยเลย ดูเหมือนจะทรงอารมณ์ไม่ค่อยดีด้วย กระหม่อมก็เพิ่งถูกไล่ออกมา” ฝูกงกงตอบด้วยสีหน้าเป็นกังวล“สำรับตั้งเรียบร้อยแล้วใช่หรือไม่”“เรียบร้อยแล้วขอรับ ข้าน้อยนำไปจัดเอาไว้ที่โต๊ะด้านในด้วยตัวเองเมื่อครู่นี้”“ฝูกงกงไม่ต้องห่วง ข้าจะเข้าไปปรนนิบัติพระองค์เสวยเอง”“เฉินเช่อเฟย ท่านเข้าไปยามนี้เกรงว่าจะทำให้ทรงกริ้วท่านได้”“ไม่เป็นไร อย่างไรตอนนี้พระองค์ก็กริ้วข้าอยู่แล้ว จะกริ้วเพิ่มขึ้นหน่อยข้ารับได้สบายมาก” นางเอ่ยบอกก่อนจะเดินตรงเข้าไปในกระโจมหลักที่เป็นที่ประทับขององค์ไท่จื่อยามเมื่อนางเปิดกระโจมเข้าไปด้านในกระโจมใหญ่แน่นอนว่าองค์ไท่จื่อย่อมต้องมองมาที่ทางเข้ากระโจมว่าใครกันที่กล้าเข้ามาหาพระองค์โดยที่ไม่ได้ขออนุญาตเฉินจินฮวาเห็นพระองค์ประทับอยู่ที่โต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหารแต่ก็ไม่ได้แตะต้องอาหารบนโต๊ะเลยองค์ไท่จื่อก็มองตรงมาที่นางเช่นกันแต่ก็ไม่ได้เอ่ยสิ่งใดกับนางทำเพียงเมินสายตาไปที่อื่นแทนทำเมินนางแต่ก็ไม่ได้เอ่ยปากไล่ออกไป แสดงว่าลึก ๆ ในใจพระองค์ก็คงกำลังรอให้นางมาง้ออยู่เป็นแ

ตอนที่ 45ระบำต้าเหอเจ้าของใบหน้าหวานจำต้องขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจนักเมื่อนางกับหมิงเช่อเฟยออกมาจากกระโจมก็พบว่าองค์ไท่จื่อที่รออยู่นั้นสวมใส่อารมณ์สีขาวแซมฟ้าโทนสีใกล้เคียงกันกับนางเลยทั้ง ๆ ที่นางได้ยินมาว่าทรงจะสวมใส่อาภรณ์สีน้ำเงินเข้มในคืนนี้เหตุใดจึงได้เปลี่ยนแปลงไปได้ รู้อย่างนี้เมื่อครู่นางเปลี่ยนเป็นชุดที่ฉุนหวงกุ้ยเฟยประทานให้ก็คงจะดีซะกว่าความบังเอิญมันเกิดขึ้นเช่นนี้ได้อย่างไรกัน อย่างนี้คนที่งานจะไม่คิดว่านางและองค์ไท่จื่อตั้งใจใส่ชุดคล้ายกันหรอกหรือ อาจจะถึงขั้นเอ่ยว่านางอยากเป็นที่ถูกจับจ้องถึงขั้นตั้งใจใส่ชุดคล้ายกับองค์ไท่จื่อก็เป็นไปได้หรือว่านางควรจะขอตัวกลับไปเปลี่ยนชุดดี นางว่าตนไปเปลี่ยนเป็นชุดที่ฉุนหวงกุ้ยเฟยประทานมาดีกว่าเมื่อตัดสินใจได้แล้วนางจึงคิดจะเอ่ยของตามไปที่งานเลี้ยงที่หลังแต่ยังไม่ทันจะเอ่ยองค์ไท่จื่อกับตรัสขึ้นตัดบทนางซะก่อน“หม่อมฉันขอ….”“ใกล้ถึงเวลาแล้วไปกันเถอะ” พระองค์ไม่เพียงตรัสขึ้นเท่านั้น ยังเอื้อมมือไปดึงชายารักของตนให้มาเดินข้างกายพระองค์อีกด้วย “หม่อมฉันต้องเดินตามหลังพระองค์เพคะ” นางเอ่ยขึ้นและ พยายามดึงมือของตนออกจากพระหัตถ์ดุจปลอก

ตอนที่ 47องค์หญิงเฮ่อหลินจือณ วังหลวงแคว้นเป่ยซี ภายในห้องทรงพระอักษรของฮ่องเต้โม่หลงเซียว ยามนี้องค์ไท่จื่อโม่หลงอวี้กำลังเดินหมากอยู่กับเสด็จพ่ออีกทั้งพระองค์กำลังเป็นฝ่ายได้เปรียบอยู่ด้วย “คณะทูตจากเผ่าต้าเหอจะอยู่ที่เมืองหลวงอีกหลายวัน เจ้ารองทำการดูแลคณะทูตได้ดีไม่มีสิ่งใดเกิดปัญญา”“หน้าที่ดูแลคณะทูตจากต่างแดนเหมาะสมกับน้องรองมาก หากมีทูตมาจากที่อื่นลูกก็เชื่อว่าเขาจะจัดการได้ดียิ่งขึ้นไปอีก” ไท่จื่อหนุ่มเอ่ยขึ้นสนับสนุนผู้เป็นน้องชายตน ถึงแม้ภายนอกน้องรองของพระองค์จะดูช่างพูดจนน่ารำคาญอยู่บ้างแต่ก็เหมาะกับตำแหน่งต้อนรับทูตดี อีกทั้งเวลาทำงานก็ตั้งใจดีไม่น้อย“พ่อก็คิดเช่นเดียวกับเจ้า ภายหน้าเจ้ารองกับเจ้าสามจะช่วยแบ่งเบางานเจ้าได้มาก”“พ่ะย่ะค่ะ”“ยังมีอีกเรื่องที่พ่อยังต้องบอกและปรึกษาเจ้า” ทรงตรัสขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง“เรื่องใดหรือพ่ะย่ะค่ะ” พระองค์วางมือจากหมากในมือลง แล้วหันไปสนใจเสด็จพ่อของตนด้วยสีหน้าจริงจังไม่แพ้กัน“หัวหน้าเผ่าส่งสาส์นมาถึงจ้า ต้องการให้องค์หญิงบุญธรรมเฮ่อหลินจือแต่งกับเจ้า”“กระหม่อมของปฏิเสธพ่ะย่ะค่ะ” โม่หลงอวี้ตอกกลับออกมาทันทีโดยไม่ต้องคิด“เพร

ตอนที่ 49สุมไฟโม่หลงอวี้กว่าจะกลับถึงตำหนักบูรพาฟ้าก็ใกล้จะมืดเต็มที่แล้ว พระองค์เสด็จไปยังตำหนักทรงอักษรส่วนพระองค์ทันทีที่กลับมาถึง เมื่อทรงเข้ามาในตำหนักทรงอักษรแล้วก็มีรับสั่งไม่ให้ผู้ใดรบกวน“ลู่เหยียน” สิ้นเสียงเรียกเพียงครั้งเดียวองครักษ์หนุ่มก็ออกมาจากเงามืดทันที เขามาหยุดอยู่เบื้องหน้าผู้เป็นนายเหนือหัวก่อนจะก้มลงคุกเข่า“องค์ไท่จื่อ”“เปิ่นไท่จื่อสั่งให้เจ้าคอยจับตาตำหนักหรดีเอาไว้ได้ความว่าอย่างไร”“ทูลองค์ไท่จื่อ หลังจากพระองค์เสด็จออกไปจากตำหนักบูรพาไม่นานเฮ่อเช่อเฟยก็ไปที่ตำหนักทิศประจิมพ่ะย่ะค่ะ”“หลังจากนั้นเล่า” ทรงตรัสถามต่อ“เช่อเฟยทั้งสองสนทนากันครู่หนึ่ง ก่อนที่ฮูหยินรองแม่ทัพมู่จะมาพบเฉินเช่อเฟย เฮ่อเช่อเฟยถึงได้แยกกลับตำหนักพ่ะย่ะค่ะ”“พวกนางเพียงพูดคุยกันเท่านั้นหรือ”“เริ่มแรกสนทนากันอย่างเป็นมิตรอย่างยิ่งพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมลอบฟังได้เล็กน้อยก็รู้สึกเหมือนมีสิ่งใดผิดปกติจึงได้ตามไปดู การสนทนาหลังจากนั้นจึงไม่ทราบเลยพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมต้องขอประทานอภัยด้วย”“นอกจากตำหนักทิศประจิมแล้ว เฮ่อเช่อเฟยได้ไปอีกสองตำหนักอีกหรือไม่”“ไม่พ่ะย่ะค่ะ”“ลู่เหยียน จงรับคำสั่ง” ไ