บททั้งหมดของ บุปผาไร้ใจแห่งตำหนักทิศประจิม: บทที่ 31 - บทที่ 40

ตอนที่ 31 พระองค์ทรงโปรดปรานเจ้าองค์ไท่จื่อเสด็จกลับไปยังตำหนักแล้วหลังจากที่ฝูกงกงมาทูลรายงานว่ามีขุนนางมาของเข้าพบพระองค์ ยามนี้ที่ศาลากลางน้ำจึงเหลือเพียงนางและหมิงเช่อเฟยเพียงเท่านั้น“หมิงเช่อเฟย ข้ามีเรื่องอยากให้เจ้าช่วยเรื่องหนึ่ง”“เจ้าอยากให้ข้าช่วยเรื่องอะไรหรือ”“ข้าเห็นว่าทิวทัศน์ที่บึงเหลียนฮวาหยกนี่งดงามเป็นอย่างยิ่ง น่าจะเหมาะกับการจัดงานเลี้ยงมื้อค่ำเล็ก ๆ ไม่รู้ว่าหากข้าเอ่ยชวนเจ้ามาร่วมจัดงานเลี้ยงด้วยกันจะได้หรือไม่”“นั่นก็ขึ้นอยู่กับว่างานเลี้ยงมื้อค่ำของเจ้ามีนัยพิเศษอะไรซ่อนเอาไว้หรือไม่”“ในเมื่อหมิงเช่อเฟยมองออก ข้าเองก็ไม่ขอปิดบัง ตัวข้านั้นได้เคยออกปากว่าจะช่วยสวีเช่อเฟยให้เป็นที่โปรดปรานเรื่องนี้เจ้าเองก็รู้”“เจ้าตั้งใจจะสร้างโอกาสให้นางในคืนงานเลี้ยงมื้อค่ำสินะ”“ข้าได้ยินมาว่าสวีเช่อเฟยมีความสามารถมากในฝีมือด้านดนตรี หากในวันนั้นบรรยากาศและเสียงเพลงเป็นใจสวีเช่อเฟยย่อมโดดเด่นมากเป็นแน่ องค์ไท่จื่อก็คงถูกนางดึงดูดได้ไม่ยาก” นางเอ่ยขึ้นกับหมิงเช่อเฟย แต่ไม่ได้บอกแผนการลับออกไป เพราะกลัวว่าหมิงเช่อเฟยจะไม่เอาด้วยกับนางหากล่วงรู้ถึงแผนการที่แท้จริง“หากจะ

ตอนที่ 33 โทสะนี้แน่นอนว่าเป็นเจ้าที่จะต้องรับเอาไว้ 1 ยามนี้หัวใจของสวีฟางซินเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ ใบหน้างามเต็มไปด้วยความขัดเขินอย่างเห็นได้ชัดเจน ครั้งพระพักตร์คมคาย เคลื่อนเข้ามาใกล้ นางจึงหลับตาลงเตรียมตัวรับความใกล้ชิดลึกซึ้งที่กำลังจะเกิดขึ้นตามความปรารถนาของพระองค์ที่มีทว่ายังไม่ทันที่ความใกล้ชิดใด ๆ จะเกิดขึ้นอย่างที่นางคาดคิดเอาไว้ ความขวยเขินก่อนหน้านี้เป็นอันต้องหายลับไปและถูกแทนที่ด้วยความหวาดกลัวแทนเมื่อองค์ไท่จื่อที่สมควรจะต้องโอบกอดนางลงที่ประทับอย่างเร่าร้อนกลับผลักนางลงมาจากเตียงบรรทมอย่างแรง จนนางล้มลงอย่างไม่เป็นท่าอยู่ที่พื้นด้านล่างเตียงบรรทม“เพียงเพื่อที่จะได้ปีนขึ้นเตียงบรรทมข้า เจ้าที่มาจากสกุลใหญ่ถึงขั้นใช้วิธีสกปรกที่สุดอย่างการวางยาปลุกกำหนัดได้อย่างไม่รู้สึกละอาย” พระสุรเสียงที่เต็มไปด้วยโทสะและความเดือดดาลเต็มทีตรัสออกมาอย่างไม่ไว้หน้าโชคดีที่พระองค์มีวรยุทธ์จึงได้สามารถสกัดฤทธิ์ยาปลุกกำหนัดเอาไว้ได้ครู่หนึ่ง แม้พระวรกายจะยังมีความต้องการอย่างห้ามไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้ร้อนรุ่มอย่างหน้ามืดตามัวอีก“หม่อมฉันไม่ได้ทำนะเพคะ หม่อมฉันไม่ได้เป็นคนวางยาพระองค์”

ตอนที่ 35 โทสะนี้แน่นอนว่าเป็นเจ้าที่จะต้องรับเอาไว้ 3ไม่ทันได้ตั้งตัวร่างสูงที่คร่อมเหนือร่างกายของนางก็โน้มพระพักตร์ลงมาก่อนที่ริมฝีปากร้อนจะทาบทับลงมาที่ริมฝีปากบางของนางอย่างรวดเร็วและดุดัน เฉินจินฮวาตกใจกับการกระทำของคนร่างสูงนางพยายามจะหันหน้าหนีจุมพิตร้อนนี้แต่ก็ไม่อาจจะหลบพ้นไปได้ ในนางถูกพระองค์เอื้อมพระหัตถ์มาจับใบหน้าของนางเอาไว้ไม่ให้หันหนีได้จุมพิตร้อนของพระองค์เริ่มที่จะรุกล้ำเข้ามาในโพร่งปากเล็กของนาง หญิงสาวไม่อาจเม้มปากปิดกั้นการรุกล้ำของลิ้นร้อนที่หมายจะเข้ามาดูดกลืนความหวานภายในปากเล็กได้เลย จำต้องถูกเจ้าของลิ้นร้ายเข้ามาตักตวงสำรวจไปทั่วช่องปากหวานอย่างเข้าแต่ใจลิ้นร้อนนั้นแสนเอาแต่ใจ ไม่ยอมให้นางที่ไม่มีประสบการณ์ได้หลบหลีกแต่อย่างไร ดูดดึงลิ้มรสจากปากของนางจนร่างเล็กแทบจะหายใจไม่ทัน กว่าที่จะทรงปล่อยริมฝีปากนางเป็นอิสระก็ทำเอานางเกือบจะหายใจไม่ทัน“ทรง…จะฆ่าหม่อมฉันแล้ว”“หึ แค่จูบไม่กี่นาทีไม่อาจทำเจ้าตาย”น้ำเสียงที่พระองค์กล่าวเมื่อครู่บ่งบอกว่ากำลังพอพระทัยเป็นอย่างยิ่ง นางรู้สึกได้ว่ายิ่งพระองค์เห็นท่าทีที่ไม่อาจหลบหลีกได้ของนางยามถูกพระองค์รังแกก็ยิ่ง

ตอนที่ 37โปรดปรานนางรอเวลาจนผ่านไปครึ่งวันจากที่คิดว่าจะมีคนจากตำหนักหลักหรือฝูกงกงเป็นผู้มาส่งยาป้องกันการตั้งครรภ์ให้นางด้วยตัวเองแต่ก็ไม่มี จนเวลาล่วงเลยมาเช่นนี้นางถึงไปต้องไปจัดการหายามาด้วยตัวเององค์ไท่จื่อไม่ทรงส่งยามาให้นางเป็นไปไม่ได้ที่พระองค์จะทรงลืม หรือหากพระองค์เผลอลืมไปจริง ๆ อย่างไรฝูกงกงก็ไม่มีทางลืมแน่เพราะนั่นคือหน้าที่ของเขาที่ต้องคอยจัดการรวมไปถึงเตือนความจำขององค์ไท่จื่อไม่ให้มีสิ่งใดผิดพลาดไปจากที่ทรงตั้งพระทัยเอาไว้องค์ไท่จื่อคือบุรุษที่เพียบพร้อมทั้งอำนาจและเงินทองเกียรติยศ พระองค์มีพร้อมทุกอย่างและอยู่เหนือบุรุษทุกคน สตรีรายล้อมมากมายจนนับไม่ถ้วน ยิ่งนับรวมความเชี่ยวชาญเป็นอย่างดีใน เรื่องลึกซึ้งระหว่างหญิงชายอย่างเมื่อคืนแล้วนั้นก็เป็นอันยืนยันได้ว่า ทรงเป็นผู้ที่คลุกคลีกับสตรีมาไม่น้อยซ้ำย่อมต้องเป็นเช่นนั้นอยู่แล้ว ทรงเป็นบุรุษที่มีพร้อมทุกอย่าง ไฉนจะต้องเกือบงำความต้องการตามธรรมชาติของตนเอาไว้ด้วยเพียงแต่พระองค์ทรงไม่ยอมให้สตรีใดมีโอกาสให้กำเนิด โอรสหรือธิดาให้พระองค์ได้เลย ดูจากการนี้ก็สามารถรู้ได้อย่างชัดเจน แล้วว่าทรงไม่ต้องการให้สตรีใดตั้งครรภ์

ตอนที่ 39เฉินกุ้ยผินใกล้ยามอู่เต็มที่(เวลาประมาณใกล้ 11.00 น.) ยามนี้เฉินจินฮวากำลังก้าวเท้าตามการนำทางของกงกงน้อยที่นางได้พบเมื่อวานที่ตำหนักบรรทมขององค์ไท่จื่อ จากที่ได้พูดคุยทำความรู้จักกันมากขึ้นนางจึงได้รู้ว่าขันทีผู้นี้มีนามว่าเสี่ยวหม่า หรือ หม่ากงกง เขาเองก็เป็นหนึ่งในขันทีรับใช้ที่ติดตามองค์ไท่จื่อมานาน ถือเป็นหนึ่งในข้ารับใช้คนสนิทที่องค์ไท่จื่อวางใจให้อยู่รับใช้ใกล้ชิดในตำหนักเหตุที่นางต้องมาด้วยกันกับเสี่ยวหม่ากงกงนั้นก็เป็นเพราะว่านางกำลังเดินทางเข้าวังนั่นเองและที่นี่ห้ามผู้ที่ไม่เกี่ยวข้องเข้าไปโดยเด็ดขาด แน่นอนว่าสาวใช้ทั้งสองของนางไม่อาจเข้าได้ แต่เสี่ยวหม่ากงกงนั้นไม่เหมือนกันเขามีป้ายที่สามารถผ่านเข้าวังได้โดยไม่ติดขัดใด ๆ เลยเมื่อช่วงต้นยามซื่อ(เวลาประมาณ 09.00น.)นางลืมตาตื่นขึ้นมาในตำหนักบรรทมด้วยความหิวก็พบเข้ากับเสี่ยวหม่ากงกงผู้นี้ พร้อมกับได้รู้ว่าเสี่ยวหม่ากงกงจะเป็นผู้นำทางนางเพื่อไปเข้าพบเฉินกุ้ยผินหรือท่านย่าเล็กของนางตามรับสั่งขององค์ไท่จื่อเฉินจินฮวาได้ยินเช่นนั้นถึงขั้นตาสว่างขึ้นมาในทันที จากที่ตั้งใจจะลุกขึ้นมาหาของกินประทังความหิวเพียงเล็กน้อยแล