บททั้งหมดของ นางเช่า: บทที่ 21 - บทที่ 30

“โอ๊ย! ไม่นะ เอาคืนมา” เธอไขว่คว้าเอาขวดเล็กๆ ที่บรรจุน้ำสีอำพันเอาไว้ วิสกี้ขวดพกพาเธอแอบซื้อมาเมื่อเช้าตอนที่เขาพาไปซื้อเสื้อผ้า“ฉันไม่ชอบให้เธอมีลมหายใจกลิ่นวิสกี้ มันน่าเบื่อ” ว่าแล้วก็โยนขวดเล็กๆ ลงข้างทาง ไม่สนว่ามันจะตกแตกแล้วทำให้รถคันอื่นต้องมีปัญหากับล้อยาง“คุณเองก็ดื่ม”“แต่ไม่ได้ดื่มพร่ำเพรื่ออย่างเธอ ฉันดื่มเพราะต้องเข้าสังคม”“ฉันดื่มเอาเมา! ได้ยินหรือยังฮะ รถจอดเมื่อไหร่ไปหาเจ้าขวดเล็กๆ นั่นมาคืนด้วย”“ฉันไม่รับคำสั่งใคร”เขาบอกอย่างถือดี ขยับนั่งตัวตรงแล้วมองไปนอกหน้าต่าง“โธ่เว้ย! นี่ฉันอยู่กับมนุษย์ถ้ำหรือยังไง เบื่อ! ได้ยินไหมว่าเบื่อๆๆ อื้อออ!!!”การหลับตาท่องคำว่าเบื่ออย่างเอาเป็นเอาตายทำให้ทรายทองได้รับจุมพิตร้อนๆ ของอังเดรเป็นสิ่งตอบแทน เขาหันหน้ากลับมาหาและโจนจ้วงลิ้นร้อนๆ เข้าใส่ริมฝีปากช่างจ้อนั่น แล้วไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น ทรายทองก็แทบอ่อนเรี่ยวแรง“มันดีกว่าสั่งให้เธอหุบปากเยอะเลย หึๆๆ”เข

“ยัยติงต๊องเอ๊ย”เขาว่าหล่อนเลยถูกแย่งขาหมูกรอบๆ ไปจากจานทั้งที่ตักมันมาแล้ว“ค่าที่คุณว่าฉัน คุณต้องสละขาหมูชิ้นนี้ให้ฉัน เพราะว่าฉันเป็นสตรีร่างบอบบางที่สมควรอย่างยิ่งในการขุนให้อ้วนพี”“เชิญ...” เขาเอ่ยอย่างระอา เอื้อมมือไปตักเอาขาหมูอีกชิ้น ทว่าส่วนที่กรอบและอร่อยได้ถูกตักไปจนสิ้นแล้วด้วยช้อนของปรายรุ้งหนุ่มสาวรับประทานมื้อค่ำในตอนหกโมงเย็น กว่าจะเสร็จสิ้นก็ปาเข้าไปทุ่มเศษๆ“แน่ใจนะว่าคุณจะไม่เอาขนมเค้ก”“กระเพาะฉันไม่ใช่กระเพาะหมูนะ มื้อนี้ฉันกินเยอะแล้วจริงๆ”ปรายรุ้งเบะปากใส่ ก้มลงมองท้องของตัวเองแล้วส่ายหน้า มันยื่นออกมาน้อยๆ ราวกับสตรีมีครรภ์ไม่มีผิด“ฉันดูเหมือนคนท้องอ่อนๆ”“ไม่...ฉันว่าน่าจะสักห้าเดือน ฮ่าๆๆ”“คุณโชกุน!” ปรายรุ้งร้องโอดโอย วางจานขนมเค้กลงอย่างเคืองๆ เธอเก็บจานชามเข้าไปล้างโดยที่ชลกรทำเพียงแค่ส่งกำลังใจและรอยยิ้มหวานๆ มาให้ อย่าได้ฝันว่าเขาจะมาช่วยเธอล้างจาน นั่นมันละครย่ะ ไม่ใช่ความจริง

“อาฮะ แต่อย่าโป๊มาก ไม่ชอบ”“โอ...ใจดีที่สุดเลย รับรองไม่โป๊ จะปิดตั้งแต่คางยันตาตุ่มเลยค่า” คนสวยโผเข้ากอดอังเดร ทั้งยังจุมพิตปลายคางสากอย่างมันเขี้ยว เขาหล่อเหลานั่นเรื่องจริง แต่คงดีกว่านี้หากเขายอมยิ้มเสียบ้าง“ฉันจะเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วลงไปรอที่สระ” เขาบอก ความจริงคืออยากพาตัวเองออกจากความน่ารักของทรายทอง รอยยิ้มของหล่อนกำลังทำให้ใจเขาเต้นแรง เขาไม่ชอบความรู้สึกนี้ เพราะมันไม่สามารถควบคุมได้ด้วยสมองอังเดรเปลี่ยนเสื้อผ้าโดยสวมกางเกงว่ายน้ำแล้วนุ่งเสื้อคลุมลงไปรอที่สระ เวลานี้แดดร่มลมตกไม่ร้อนสักเท่าไหร่ อากาศกำลังดีทีเดียว และเขาหวังอย่างยิ่งว่าจะได้เจอมิสเตอร์รูจที่นั่นทรายทองแต่งตัวเสร็จหลังอังเดร เธออยู่ในชุดว่ายน้ำสีเหลืองอ๋อย ท่อนบนนั้นเหมือนเอาผ้าแถบมาปิดปลายถันเอาไว้ มีสายเสื้อเส้นเล็กๆ เกี่ยวไขว่กันที่ด้านหลัง ส่วนตัวกางเกงนั้นออกแบบมาให้เปิดเปลือยเนื้อหนังบั้นท้ายอย่างเต็มที่ น่าจะเรียกมันว่าจีสตริงเสียมากกว่า โดยรวมแล้วทรายทองดูยิ่งกว่าคำว่าเซ็กซี่เสียอีกหญิงสาวแต่งตัวเสร็จก็สวมเสื้อคลุมบางๆ ทับอีก

อังเดรฉลองความสำเร็จเล็กๆ ด้วยการลากทรายทองกลับห้อง เขาบำรุงบำเรอหล่อนด้วยบทรักที่ทรายทองต้องร้องขอชีวิต มันสุขสมและเสียวซ่านกว่าทุกๆ ครั้งที่เคยพบพาน ทรายทองคิดเอาว่าเขาคงดีใจที่กำลังจะได้ลูกค้ารายใหญ่ แต่สำหรับอังเดรแล้ว เขาเชื่อว่ามันมาจากสายตาของชายอื่นที่เฝ้ามองหล่อนเขาไม่ชอบ และไม่อยากให้ทรายทองมองใครด้วยสายตาแห่งความปลาบปลื้ม เขาจึงพยายามอย่างยิ่งในการฉุดหล่อนไว้ด้วยตัณหาราคะอันมืดดำ เพราะเขารู้ดีว่านอกจากตัวเองแล้ว ไม่มีทางที่ใครจะได้ทำแบบนี้ อย่างน้อยสิ่งหนึ่งที่เขานับถือทรายทองก็คือ การที่หล่อนมีเพียงเขาเท่านั้นที่อยู่บนเตียง“เบาๆ สิคะ ทรายช้ำหมดแล้ว” บอกเขายามที่ตัวตนแห่งชายเร่งการสวมสอดเสียดสี ร่องรูลึกลับของอิสตรีกำลังอ้าอมเอาส่วนนั้นของเขาจนเธอทั้งปวดร้าวและเสียวซ่าน ความแข็งแกร่งที่บุกทะลวงเข้ามาเต็มไปด้วยความร้อนผ่าวและชุ่มฉ่ำ มันกำลังเติมเต็มเธอเหมือนทุกๆ ครั้งที่ผ่านมา“ไม่...ฉันกำลังให้รางวัลเธออยู่...อ๊า...”เขาครางกระเส่า จับยกสองขาหล่อนขึ้นสูงในลักษณะตั้งฉาก มือแกร่งจับข้อเท้าเล็กๆ ไว้มั่น ใช้มันเป็นที่ยึดขณะดันตัวตนแห่งชายเข้าหาร่

‘แต่พี่ไม่อยากเสี่ยงกับคนคนนี้ ไม่อยากให้แกต้องเจ็บหากโดนเขาเล่นงาน’อังเดรส่ายหน้ารัวๆ รู้สึกได้ว่าอุษณีกำลังกลัวแม้แต่ชื่อของผู้ชายคนนี้“ผมจะคุยกับเขา และถ้าตกลงกันได้ ทุกๆ อย่างที่เรามี จะถูกส่งไปหาเขา เขาจะช่วยเปิดตลาดในประเทศของเขาและประเทศอื่นๆ ที่เขามีฐานธุรกิจอยู่ สิ่งที่เราต้องทำให้ได้ก็คือผลิตสิ่งที่เขาต้องการ ให้มีมาตรฐานและคุณภาพ ส่งไปให้เขา แล้วเฝ้ารอกำไร มันง่ายมากเลยพี่อุ่น”‘เชื่อสิ แกต้องไม่อยากรู้จักเขา ไม่อยากแน่ๆ เขาไม่ใช่คนธรรมดา เขามีความสามารถในการค้นหาความลับอย่างที่แกไม่เคยพบเชียวล่ะ’“พี่พูดเรื่องอะไร ความลับอะไรกัน”‘ช่างเถอะ พี่เอ่อ...จะเข้าบริษัทให้ก็แล้วกัน แค่นี้นะ’ตู๊ด...สัญญาณตัดสายดังขึ้นในทันทีที่อุษณีกล่าวจบ อังเดรไม่เข้าใจในสิ่งที่อุษณีบอก แต่มันไร้สาระเกินกว่าจะเอามาขบคิด เขาต้องรีบกลับไปที่โรงแรม ศึกษาเอกสารที่จำเป็นในการเจรจา และลงมาพบมิสเตอร์รูจตามที่นัดไว้ เขาเชื่อว่ามันจะสำเร็จ เขามั่นใจ____________________________________