All Chapters of นางเช่า: Chapter 41 - Chapter 50

[8]จิ้ม...ล้างหนี้ ร้อยทีคงพอ********** ทรายทองยังไม่กลับมาตอนที่ปรายรุ้งมาถึงบ้าน หญิงสาวจัดการกินยาตามที่ฉลากเขียนบอกไว้ ก่อนจะเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เพื่อเตรียมตัวหลับสักงีบ โปรแกรมออกไปเดินหางานคงต้องพับเก็บไปสักวันหนึ่งเธอหยิบสมาร์ตโฟนมาต่อสายหาผู้จัดการร้านที่ทำงานอยู่ บอกเขาว่าไม่สามารถไปทำงานได้ในวันนี้ แน่นอนว่าโดนบ่นมาเป็นชุดเพราะเพิ่งขอลาไปเมื่อไม่กี่วันนี่เองเธอพยายามบอกเขาให้เข้าใจ เพราะคิดว่าตัวเองอาจกำลังป่วย ผู้จัดการที่เป็นหนุ่มใจสาวยังสาธยายถึงความจำเป็นที่เธอควรไปทำงานในวันศุกร์ซึ่งเป็นวันที่ลูกค้ามาเยอะ เธอเข้าใจละนะแต่ไม่สามารถลากสังขารที่กำลังจะเป็นไข้ ไปทำงานได้จริงๆ ผู้จัดการยังถามถึงสาเหตุของอาการป่วย เธอไม่สามารถตอบได้ และเมื่อเขายังตื๊อไม่เลิก เธอเลยบอกให้เขาไปถามเฮียเปา เพราะเฮียคงรู้ว่าเธอเป็นอะไร และนั่นทำให้ผู้จัดการยอมวางสายในที่สุดตอนนี้เธอไม่สนแล้วว่าจะเป็นอย่างไร โดนทำโทษหรือหักเงินอะไรบ้างไหม เธอแค่อยากหลับตาลงแล้วนอนเสีย ก่อนที่อาการปวดศีรษะจะรุมเร

ชลกรถอยห่างร่างที่กำลังอาเจียน เขาทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ยืนมองอยู่อย่างนั้น แล้วชั่วนาทีร่างอรชรของปรายรุ้งก็ปรากฏขึ้น หล่อนพุ่งตัวออกมาจากห้องตัวเอง วิ่งผ่านหน้าเขาเข้าไปหาพี่สาว“พี่ทราย! ไหวไหมพี่ ช้าหน่อย อ้วกช้าๆ หายใจลึกๆ”“โอ้กกก....”บุรุษเพียงหนึ่งเดียวส่ายหน้าระอาเมื่อได้ยินเสียงอาเจียน ปกติเขาก็เมาค้างละนะ แต่ไม่เคยอาเจียนอย่างทรายทองเลย เจ้าหล่อนคงอาการหนักน่าดู“นี่คุณ! ไปรอที่โซฟาโน่นสิ มายืนดูอยู่ได้ ไม่เหม็นหรือไง” คนสวยท้วงแล้วออกมาไล่ให้ชลกรไปนั่งที่โซฟา ทว่าจากพี่สาวมาไม่ถึงครึ่งนาที เจ้าหล่อนก็ร้องหา“ยัยปราย! ขอน้ำส้ม! เร็วเข้า!”ปรายรุ้งแทบเหาะไปที่ห้องครัว จัดการเทน้ำส้มมาแก้วใหญ่แล้ววิ่งเอาไปให้พี่สาวในห้องน้ำ ท่ามกลางสายตาของชลกรที่มองมาอย่างลุ้นระทึกสิบนาทีผ่านไปทุกอย่างก็เข้าสู่สภาวะปกติชลกรนั่งนิ่งอยู่บนโซฟาตัวยาว มีปรายรุ้งนั่งอยู่ห่างออกไปบนโซฟาตัวเดียวกัน ส่วนทรายทองนั้น นั่งตาขวางอยู่บนโซฟาเดี่ยวอีกตัว เจ้าหล่อนถือแก้วน้ำส้มแก้วที่สองไว้มั่น และจิบมั

“ก็พี่รู้สึกอย่างนั้นนี่นา รู้ไหมตอนนี้พี่คิดถึงแต่กระเป๋า รองเท้า เครื่องเพชร โอ๊ย...น้ำหอมอีก กลับมาเถอะนะคนดีของพี่”อุษณีอ้อนวอนอย่างหมดท่า อังเดรเกือบหลุดขำยามได้ยินเสียงอ่อนเสียงหวานของพี่สาว เขาไม่ค่อยได้ยินมันบ่อยนัก“แล้วผมจะรีบกลับครับ อย่าลืมดูแลลูกค้าด้วย ผมไม่รู้ว่าเขามีผู้ติดตามมากี่คน แต่ได้เชิญให้เขาพักที่บ้านของเราเพื่อแสดงน้ำใจ พี่อุ่นต้อนรับเขาดีๆ นะ”“โอ๊ย...ตายแน่ๆ เธอโยนอะไรมาให้พี่กันละนี่ แล้วลูกค้าผู้หญิงหรือผู้ชาย จะอยู่สักกี่วัน ฝรั่งหรือฮะ”“อ่า...ทำนองนั้นละครับ มิสเตอร์รูจน่ะ”“หา!? ร็อกเล่ต์เหรอ”อุษณีตาแทบถลน นี่อังเดรคิดอะไรอยู่ถึงได้เชิญผู้ชายคนนั้นมาพักที่บ้าน แถมจะให้เธอต้อนรับอีก ให้ตายสิ เอาระเบิดมาปาหลังคาให้มันวอดไปเลยเถอะ“พี่รู้จักเขาเป็นการส่วนตัวเหรอ ทำไมผมรู้สึกว่าพี่รู้จักเขา”“ไม่รู้จักหรอก ช่างเถอะเอื้อ แค่นี้ใช่ไหม แล้วเขาจะมากี่โมง”“น่าจะถึงบริษัทตอนบ่ายสามครับ”“

 ปรายรุ้งได้งานบัญชีที่บริษัทส่งออกอาหารสำเร็จรูปบริษัทหนึ่งที่ตัวเองเคยไปฝึกงานตอนเป็นนักศึกษา มันเป็นบริษัทใหญ่โตและมั่นคง แต่ถ้าเทียบกับเวลางานและโอทีที่มีให้ทำแทบทุกวันก็ทำให้เธอต้องหวนมาพิจารณาว่าควรจะกลับไปเป็นสาวเสิร์ฟดีไหม ทว่าเมื่อไตร่ตรองและนึกถึงความมั่นคงในอนาคต เธอเลยต้องเลือกทำสิ่งที่กำลังทำอยู่ ไม่อาจก้าวขาออกจากเก้าอี้ตัวนี้ไปได้เลย“โอย...เสร็จซะที” บอกกับตัวเองแล้วเหลือบมองนาฬิกาที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ เวลานี้ใกล้จะหนึ่งทุ่มเต็มทีแล้ว มีนักบัญชีหลายคนยังทำงานอยู่ในแผนกนี้ งานเริ่มมีมากขึ้นเรื่อยๆ ยามเข้าใกล้สิ้นปี เพราะหลังจากนั้นฤดูปิดงบประจำปีจะรอพนักงานบัญชีอย่างพวกเธออยู่อย่างขยันขันแข็ง เธอเก็บรวบรวมข้าวของแล้วกล่าวลาเพื่อนๆ ที่กำลังเก็บกระเป๋ากลับบ้านเช่นกันรถเมล์ประจำทางคือยานพาหนะที่ปรายรุ้งใช้โดยสารไปและกลับจากที่ทำงาน มันสะดวกแม้ว่าจะแออัดไปสักนิดหญิงสาวลงรถเมล์เมื่อถึงป้าย ซื้อกับข้าวสองสามอย่างที่มีขายหน้าร้านสะดวกซื้อ ก่อนจะโบกเรียกวินมอเตอร์ไซค์ให้เข้าไปส่งในหมู่บ้าน น่าดีใจไหมเล่าที่บ้านทั้งหลังเปิดไฟสว่าง

เสี่ยใหญ่พุ่งมาหาทรายทอง หญิงสาววิ่งหนี ชนเข้ากับเครื่องคอมบนโต๊ะจนมันล้มลงหลายเครื่อง หน้าจอโทรทัศน์ทั้งหลายดับพรึ่บลงอย่างพร้อมเพรียง ร่างบางล้มลงไปใต้โต๊ะ ขาพันอยู่กับสายไฟจำนวนหนึ่ง เธอดึงมันออกจากพันธนาการที่ไม่ได้ตั้งใจ สองแขนพยายามพยุงกายให้ลุกยืน แต่เหมือนสวรรค์แกล้งเพราะแขนข้างหนึ่งถูกจับไว้ด้วยมือของเสี่ยใหญ่ เขาดึงเธอขึ้นมาจากพื้น เธอดิ้นหนี เขาฉวยทีเผลอส่งหมัดแกร่งทะลวงร่างเธอเต็มแรงพลั่ก!“โอ๊ยยย!!!”ทรายทองร้องได้เท่านั้นก็ถูกผลักให้ล้มหงายบนโซฟา ร่างหนาของเสี่ยมือหนักทาบทับลงมาอย่างเร็วแรง มันซุกไซ้ซอกคอขาวอย่างหิวกระหาย เธอเจ็บจุกที่ใต้ฐานอกจนไม่มีแม้แต่แรงจะห้ามปรามปัง!เสียงปืนดังสนั่นพร้อมกับร่างสูงใหญ่ของใครบางคน เขาเข้ามาพร้อมกับปืนในมือแล้วพุ่งตรงมาที่ร่างเสี่ยใหญ่ ฉุดมันออกจากร่างทรายทองแล้วประเคนทั้งหมัดทั้งศอกเข่าเข้าใส่ไม่ยั้ง ทรายทองพยุงกายลุกนั่ง สองตาพร่ามัวด้วยม่านน้ำตา และก่อนที่สติจะดับวูบไป เธอก็ได้เห็นว่าเขาคนนั้นคือใคร...“นิค...”___________ ข่าวด่วนยาม