บททั้งหมดของ นางเช่า: บทที่ 31 - บทที่ 40

[6]หัวใจที่ถูกลืม________________ ทรายทองถูกผลักลงเตียงอย่างไม่ปรานีนัก ทำให้กางเกงที่สวมอยู่ร่นขึ้นมาจนแทบจะเห็นขอบกางเกงชั้นใน แต่อังเดรไม่สน ความรื่นรมย์ใจที่ได้ทำการค้ากับร็อกเล่ต์ หมดไปตั้งแต่เขาเจอความวุ่นวายอันเกิดจากทรายทองแล้ว“ฉันไม่ใจดีพาเธอมาด้วยบ่อยๆ หรอกนะ! ทำไมชอบก่อเรื่องอยู่เรื่อย ห่างผู้ชายแค่ไม่กี่ชั่วโมงมันจะลงแดงหรือไง”เขาประกาศใส่หน้าหล่อนอย่างโมโห ไม่รู้จะจัดการอย่างไรกับแม่นางเช่าตัวแสบดี หล่อนอยู่เหนือการควบคุมของเขาไปแล้ว“ทรายก็ไม่ได้อยากจะมาซะหน่อย”คำแทนตัวที่อีกฝ่ายใช้ทำให้อังเดรรู้ว่าทรายทองมีความเคืองโกรธเขาเพียงกึ่งเดียวเท่านั้น เพราะหากหล่อนไม่พอใจในตัวเขามากกว่านี้ละก็ หล่อนจะแทนตัวเองว่า ‘ฉัน’ และระบายสิ่งที่อยู่ในใจออกมาให้เขาฟังจนหูชาเลย“ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอคลาดสายตาอีกแล้ว กลับกรุงเทพฯ คราวนี้เธอต้องมาอยู่ใกล้ๆ ฉัน”“คนนะคะไม่ใช่กางเกงในจะได้ตัวติดกันตลอดเวลา และ

“ฉันจะเอาชุดนี้ไปเผาทันทีที่เธอถอดมัน”“งั้นทรายจะไม่ถอด” เธอโต้คืนอังเดรไม่ได้ห่มผ้าให้ หล่อนตื่นอยู่ และเขาไม่ชอบแสดงอารมณ์อ่อนโยนใดๆ ให้ใครรู้ เขาขยับตัว จะเดินออกจากห้องนอน“ไม่นอนด้วยกันหรือคะ”“นี่เพิ่งจะหกโมงเย็น ฉันยังไม่ง่วง จะลงไปหาอะไรดื่ม แถวๆ นี้แหละ เธอนอนเถอะ”เขาสั่งแล้วก้าวยาวๆ จากไป ทรายทองอยากถามว่าเขาจะไปไหน ทว่าพอทวนคำถามในใจมากกว่าสองรอบ ก็ได้คำตอบว่าไม่ใช่ธุระอะไรของนางเช่าอย่างเธอหญิงสาวลุกมาอาบน้ำลวกๆ พยายามเร่งรีบให้มากที่สุดเท่าที่สตรีขาเดี้ยงจะทำได้ เธอปีนขึ้นเตียงอีกครั้งในชุดวันเกิด อาการปวดตุบๆ ที่ข้อเท้าหนักหน่วงขึ้นเมื่อออกแรงเดินมากเกินไป ยาแก้ปวดเริ่มออกฤทธิ์อย่างรุนแรง และมันทำให้เธอหลับไปในที่สุด____________________________ เสียงอึกทึกภายในสถานบันเทิงครบวงจรที่ชื่อ DC ยังดังอยู่เนืองๆ เสียงเพลงน่าปวดกบาลกับไฟสีรุ้งวูบวาบเหนือหัวเป็นสิ่งที่ปรายรุ้งได้ยินและสัมผัสจนชินแล้ว และเธอยังต้องเผชิญกับมันต่อไป ตราบใดที่ยังไม่สามารถลืมตาอ

“ทราบค่า”คนสวยบอกเสียงยานคาง เดินเข้าไปใกล้แล้วนั่งลงยองๆ เพื่อวางแก้ววิสกี้ลงบนโต๊ะ แลเห็นขวดเหล้าและอะไรต่อมิอะไรอีกหลายสิ่ง สองคนนี้คงดื่มกันไปมากโข แต่ยังไม่พอใจเลยสั่งวิสกี้แบบแก้วมาจิบอีก น่าหมั่นไส้คนรวยชะมัด“ขาสวยนะน้องสาว”ชลกรเอ่ยแซว รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนใบหน้าเขา“ทะลึ่ง!”ปรายรุ้งปรามดังๆ ได้ยินเสียงหัวเราะหึๆ ของชลกร เขาคงยินดีที่ได้แกล้งเธอ นี่หรือการทำตัวดีๆ ที่เขาสัญญาว่าจะทำ โม้สิ้นดี“อะแฮ่ม...หนูปราย”เฮียเปาปรามพนักงานของตัวเอง แม้จะใจดีอย่างไรก็ยังอยากเห็นพนักงานรู้สติเสมอว่ากำลังทำสิ่งใดอยู่ปรายรุ้งยกมือไหว้เจ้านาย“ขอโทษค่ะเฮีย คนนี้ไม่ไหวจริงๆ ค่ะ ปากเปราะ มือไว แล้วก็กวนประสาทจริงๆ” บอกอย่างเหลืออด ลุกไปยืนห่างๆ พวกเขา สองมือกอดถาดไม้ที่บุด้วยผ้ากำมะหยี่เนื้อดีเอาไว้แน่น“จริงเหรอวะ” เฮียเปาหันไปถามเพื่อนชลกรยิ้มแป้น ตาหวานฉ่ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ มันยังไม่พอ เขายกแก้วที่ปรายรุ้งเพิ่งยกมาให้ กระดกเข้าปากจนเก

 คล้อยหลังสองสาวต่างวัย ชลกรก็ขยับกายลุกขึ้นนั่ง เขายิ้มบางๆ ยามนึกถึงสิ่งที่มารดาบอกปรายรุ้ง มารดาเขาเป็นคนเจ้าระเบียบและชอบบงการเป็นที่หนึ่ง ห่วงหวงเขาเป็นที่สุด แต่เห็นได้ชัดแล้วว่าปรายรุ้งกับหน้าตาอันใสซื่อของหล่อนกำลังทำลายกำแพงความห่วงหวงของมารดาให้พังทลาย หลายครั้งที่เขาพาผู้หญิงมาบ้านนี้ แต่ไม่เคยเลยสักครั้งที่มารดาจะสละเวลามาสนทนาด้วย แถมยังชวนให้ค้างอีก ต่างจากคนอื่นๆ ที่คอยแต่จะไล่ให้กลับไป มันเป็นลางดี เขาเชื่ออย่างเต็มหัวใจเลย___________________________ ปรายรุ้งเข้านอนเมื่ออาบน้ำเสร็จเรียบร้อย เธอสวมเสื้อคลุมที่หาเจอในตู้เสื้อผ้า คงจะเตรียมไว้สำหรับแขกที่มาพัก หญิงสาวถอนหายใจอย่างปลงๆ ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะได้มานอนในบ้านเศรษฐีที่หรูหราเสียนี่กระไร ก็อยากชื่นชมความงามของห้องอยู่หรอกนะ แต่เปลือกตานี่สิ มันไม่ให้ความร่วมมือ สุดท้ายเลยต้องยอมหลับตาแล้วเข้าสู่ห้วงนิทราด้วยความอ่อนเพลียปรายรุ้งหลับไปราวครึ่งชั่วโมง เสียงไขกุญแจประตูก็ดังขึ้น ก่อนที่บุรุษร่างสูงจะก้าวเข้ามา เขาอาบน้ำแต่งตัวเสียหอมกรุ่น ทำใจให้แข็งว่าจะไม่มาหาปรายร

อรุณรุ่งวันใหม่ทรายทองอ้าปากหาวหวอดๆ เพราะถูกปลุกให้ตื่นเพื่อเดินทางแต่เช้า พวกเธอเช็คเอาท์เรียบร้อย แต่ยังต้องนั่งรอ รออะไรก็ไม่รู้ที่เก้าอี้ตรงล็อบบี้อันโอ่โถง รอเกือบสิบห้านาที ผู้จัดการโรงแรมก็เดินเข้ามาหาพร้อมกับบุรุษต่างชาติร่างอวบที่มีเรื่องกับเธอเมื่อวาน ทว่าสภาพของเขาในตอนนี้แย่กว่าเมื่อวานหลายเท่านัก ใบหน้าเขามีร่องรอยเหมือนถูกซ้อมด้วยหมัด มันบวมปูด บางแห่งแดงช้ำ เขาเข้ามาหาเธอและกล่าวขออภัยอย่างขลาดๆ เธอรีบยกโทษให้เพราะต่อให้มีเรื่องกันอย่างไรเธอก็จำได้ว่าเขาเมา และตอนนี้เขาก็สำนึกผิดแล้วผู้จัดการโรงแรมพาผู้ชายคนนั้นกลับไปเมื่อการเอ่ยขออภัยเสร็จสิ้น ทว่าพอสังเกตดีๆ เธอก็พบว่าผู้ชายคนนั้นพยายามมองมาที่อังเดรหลายต่อหลายครั้ง มองมาแบบกลัวเกรง และไม่ยอมสบตาเมื่ออังเดรมองกลับ“อ้อ...ทีนี้ฉันก็รู้แล้วละว่ามือคุณเป็นอะไร” ทรายทองเอ่ยขึ้นอย่างรู้ทัน ไม่พอใจอย่างที่สุดที่เขาใช้ศาลเตี้ยตัดสินความ เธอมองไปยังบุรุษร่างหนาที่ชื่อนิคด้วย พ่อเอลฟ์ยักษ์รีบก้มหน้าลงราวกับรู้ความผิดของตัวเอง“ไปเถอะ เราต้องกลับกรุงเทพฯ แล้ว” อังเดรเลี่ย