EP 6/4 หัวใจที่ถูกลืม

เสี่ยร้องขอด้วยเกรงกลัวมัจจุราชร้ายที่จี้หัวอยู่

ชลกรดึงเจ้าตัวไปอีกทาง ยังเล็งปืนเข้าใส่ ไม่สนแม้ว่าจะกลายเป็นจุดสนใจของลูกค้าท่านอื่น

“ไปให้พ้นหน้ากูเลยมึง! ไป!!!”

สิ้นเสียงสุดท้ายของชลกร ร่างเตี้ยของลูกค้าจอมหื่นก็แผ่นแน่บหายไปในแสงสลัวตรงโถงทางเดินหน้าลิฟต์ ปรายรุ้งถอนหายใจอย่างโล่งอก ปาดมือชื้นเหงื่อของตัวเองกับกระโปรงสั้นที่สวมอยู่ สำรวจดูถาดบิลเล็กๆ ของลูกค้าที่ใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อสูท แล้วก็เบาใจด้วยว่ามันยังอยู่ดี

“ทีหลังก็อย่ายั่ว! ถ้าอยากยั่วไปทำอย่างอื่น ไม่ใช่เด็กเสิร์ฟ!” ชลกรบอกเสียงดัง หน้าตาบูดบึ้ง เอาปืนเหน็บไว้ที่ด้านหลังแล้วดึงชายเสื้อสูทคลุมทับมันไว้

ปรายรุ้งอึ้งเลยเมื่อได้ฟัง เธอไปทำอย่างนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาช่างกล่าวหาได้ลงคอ

“ถ้ามาช่วยแล้วจะมาด่าอย่างนี้ละก็ ไม่ต้องช่วยก็ได้ ขอบคุณ” เอ่ยขอบคุณแบบประชดแล้วก้าวไปยังลิฟต์ที่กำลังเปิดอ้า  ไม่ได้สำรวจตัวเองด้วยซ้ำว่ากระดุมเสื้อเชิ้ตที่สวมอยู่ มันหลุดออกจากรัง เผยให้เห็นเนินทรวงอวบอิ่มที่ซ่อนอยู่

ชลกรเดินตามปรายรุ้งไปติดๆ เข้