All Chapters of นางเช่า: Chapter 11 - Chapter 20

“นับว่าการรอคอยไม่เสียเปล่า หนูงดงามมากจ้ะทรายทอง” บุรุษเสียงทุ้มวัยสี่สิบต้นๆ เอ่ยทักทายทรายทองพร้อมยิ้มกว้าง เขาลุกขึ้น ทำให้เห็นพุงน้อยๆ แม้ว่าเจ้าตัวจะหุ่นสูงใหญ่ก็ตาม“ยังปากหวานเหมือนเดิมนะคะเฮีย เข้าใจเลือกสถานที่นะคะ” เอ่ยแซวแล้วกวาดตามองรอบห้องอาหารขนาดใหญ่ ที่นี่มักมีสายข่าวมาตามเก็บภาพพวกดารานักร้องเสมอ เพราะที่นี่เป็นสถานที่ที่พวกนักข่าวสายบันเทิงรู้กันว่าจะต้องได้ข่าว ‘เฮียจิว’ แม้ไม่ใช่ดาราแต่เขาก็เป็นไฮโซ เวลาปรากฏตัวในที่สาธารณะจึงมักเป็นที่จับตามองอยู่เสมอ“แหม...คนเราก็ต้องมีหน้าที่ไม่ใช่เหรอ นั่งลงก่อน หิวไหม”“เปรี้ยวปากมากกว่าค่ะ ขอวิสกี้เข้มๆ หรือไม่ก็ออเดิร์ฟเป็นไวน์แพงๆ สักแก้วเถอะค่า”จิวยิ้มอย่างเข้าอกเข้าใจ เขาสั่งไวน์ให้ทรายทองหนึ่งขวดใหญ่ ระหว่างนั่งรอก็ปัดหน้าจอสมาร์ตโฟนไปมาเพื่อโอนเงินค่าตัวให้ทรายทอง หญิงสาวล้วงเอาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าใบเล็กมาดูบ้าง มีข้อความจากแบงก์ที่ตนใช้อยู่ประจำถูกส่งเข้ามา“โอ...ให้เกินตั้งหมื่นหนึ่งแน่ะ” ท้วงแล้วยกมือไหว้ขอบคุณคนที่เพิ่งโอนเงินเข้ามา“เห็นชุดหนูแล้วเฮียเกร

[3]หวง______________________________ทรายทองกลับมาบ้านด้วยความอนุเคราะห์ของนิค เขาคงอยากมาส่งถึงห้องนอนเลยถ้าทำได้ นิคกลับไปในเวลาต่อมา เธออยากร้องเรียกปรายรุ้งให้หาเหล้ามาให้ดื่มสักนิด ด้วยว่าแอลกอฮอล์ในร่างยังไม่อยู่ในระดับที่น่าพอใจ แต่ก็นึกขึ้นมาได้ว่าปรายรุ้งกลับไปหาบิดาที่สัตหีบ และรถของเธอนั้นยังอยู่ที่อู่ตามคำบอกเล่าของเจ้าตัวที่โทรมาแจ้งตอนหัวค่ำ“บ้าจริง! ปวดหัวชะมัด” บอกตัวเองแล้วลุกจากโซฟาไปหาแอลกอฮอล์ในห้องครัว เธอได้เหล้าติดมือมาสมใจ แต่น่าเสียดายนักที่คงรินได้ไม่ถึงสองแก้วก่อนที่มันจะเกลี้ยงขวด “ยัยปรายก็ไม่อยู่ รถก็ไม่มี แล้วฉันจะหาเหล้าได้จากไหนเนี่ย” ถามตัวเองอย่างเซ็งๆ แล้วสาดเหล้ารสชาติหวานบาดทรวงลงคอ ดีกรีของมันทำให้ต้องหลับตาปี๋“อ๊า...แรงชะมัด!” บ่นไปอย่างนั้นแต่กลับรินเหล้าอีกแก้ว ยกขวดค้างไว้ให้เหล้าไหลออกจากขวดจนเกลี้ยงที่สุด ก่อนจะยกแก้วซดอีกครั้งแล้วลุกจากโซฟาที่นั่งอยู่ขึ้นไปยังชั้นสองของบ้านทรายทองไม่ได้อาบน้ำ แต่เปลี่ยนมาใส่ชุดนอนเลย เธอล้างเครื่องสำอางลวกๆ แล้วปีนขึ้นเตียงแม้ดวงตายังค้างแข็ง อยากเปลี่ยนใจไปคลายเครียดที่บ่อน แต่ก็ขี้เกียจเกินกว่าจะลุก

กลางดึกวันเดียวกันเสียงซ่าๆ ดังอยู่เหนือหลังคาบ้านหลังน้อย ปรายรุ้งเปิดประตูออกมาดูความเรียบร้อยนอกห้องนอน บิดาของเธอยังไม่กลับเข้ามา มันน่าห่วงเพราะว่าฝนกำลังตกหนัก“ฝนตกหนักมาก” ชลกรลุกมานั่งกอดเข่าแน่นๆ บ้านหลังน้อยมีลักษณะเปิดโล่งด้านหน้าชาน และในเมื่อเขาต้องนอนหน้าจอโทรทัศน์ มันจึงเป็นไปได้ยากที่จะหลบเลี่ยงอากาศอันหนาวเย็น“ใช่ พ่อยังไม่กลับเข้ามาเลย จะเป็นอะไรไหมนะ” เพราะห่วงใยเลยออกไปยืนชะเง้อที่ระเบียงชาน โผล่หน้าออกไปดูท้องทะเลเพียงเดี๋ยวเดียวก็ต้องรีบกลับเข้ามาเพราะว่าโดนฝนสาดใส่จนเสื้อชุ่ม แสงจากเรือยนต์ยามค่ำคืนมีหลายลำเสียจนเธอไม่รู้ว่าลำไหนเป็นเรือของบิดา“อาจกำลังกลับมาก็ได้” เขาให้กำลังใจ รู้สึกไม่ดียามเห็นสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวลของปรายรุ้งเธอเดินกลับมาหาชลกร เห็นรอยน้ำฝนสาดเข้ามาใกล้เขาจนแทบจะถึงฟูกบางๆ ที่ปูไว้ให้ ก็นึกสงสาร“ถ้าสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรฉัน ฉันจะให้คุณเข้าไปนอนข้างใน” เธอต่อรอง“ฉันนอนห้องข้างๆ เธอก็ได้” เขาต่อรองบ้าง ไม่แน่ใจว่าตัวเองจะอดใจไม่แตะต้องปรายรุ้งได้ไหมหากต้องเข้าไปนอนในห้อ

“พ่อหิวข้าวไหม หนูทำอะไรให้กินก่อนกลับ”“โอย....ไม่ต้องหรอก ไปบ้านเจ้าชดมา กินกับมันมาแล้ว”“โธ่...พ่อ หัดเกรงใจเขาซะบ้างเถอะ”“เกรงใจทำไมวะ คนกันเองแท้ๆ ว่าแต่เอ็งมานี่ซิ”นายประดับกวักมือเรียกบุตรสาวไปคุยกันที่หน้าชานชลกรพยายามเงี่ยหูฟัง เพราะทั้งสองคุยกันไม่ดังนัก เขาไม่ค่อยได้ยิน ปรายรุ้งหน้ายุ่งไม่น้อย เหมือนจะไม่พอใจบิดาบางอย่าง มือเจ้าหล่อนเปิดกระเป๋าสตางค์ออกดู แล้วก็หน้ายุ่งยิ่งกว่าเดิม ก่อนจะเดินกลับมาหาเขา“มีอะไร”“คือ...เอ่อคือ...ขอยืมตังค์หน่อยได้ไหมคะ”น้ำเสียงเจ้าหล่อนเต็มไปด้วยความเกรงใจ ชลกรรู้ในทันทีว่าหากปรายรุ้งมีทางเลือกอื่น คงไม่เอ่ยปากขอยืมเขาแน่ๆ“ได้สิ เธอจะเอาเท่าไหร่ แต่ฉันไม่แน่ใจว่ามีเงินสดพอไหม” เขารีบล้วงเอากระเป๋าหนังใบหรูออกมาจากกระเป๋ากางเกงช้าง เปิดดูก็พบว่ามีเงินสดอยู่เจ็ดพันบาท“ขอยืมก่อนห้าพัน สิ้นเดือนคืนให้พร้อมดอกเบี้ย” เธอเอ่ยรัวเร็วชลกรมุ่นคิ้วพลางควักเงินให้สาวเจ้า เขาเดินตามหลังหล่อนมา หล่อนยื่นเงินให้บิดาพร้อมกับเสียงบ่นเบาๆ“อะ

[4]ลิ้นกับฟัน__________________________________________________________________________________________________อังเดรเดินออกจากห้องน้ำทั้งที่ยังไม่ได้อาบ เขาเดินลงบันไดมา คาดว่าจะได้เห็นท่าทีซึมๆ ของทรายทอง แต่เปล่าเลย หล่อนนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟา มือหนึ่งถือแก้วน้ำส้ม ส่วนมืออีกข้างถือสมาร์ตโฟนแนบหูอยู่ เขายืนมองจากขั้นบันได เริ่มกอดอกเมื่อได้ยินเสียงหวานๆ ของหล่อน“ทรายไม่ว่างเลยค่ะมี่ถง...อยากไปหาคุณจะแย่ พอดีว่าพ่อทรายมาเยี่ยม จะปล่อยทิ้งไว้คนเดียวก็กระไรอยู่ พ่อยังไม่ค่อยชินถนนหนทางในเมืองเท่าไหร่ค่ะ คุณอย่าโกรธทรายนะคะ”เสียงอ่อนเสียงหวานนั้นไม่ได้เข้ากับท่าทีเนือยๆ ราวเบื่อโลกของเจ้าของเลย ทรายทองมีความสามารถอย่างล้นเหลือในการหลอกคู่สนทนาว่าตอนที่พูดนั้นเธอกำลังพูดแล้วยิ้มไปด้วย“คิดถึงคุณเหมือนกันค่า...” ตอบกลับคนปลายสายแล้วถอนหายใจเบา ๆ การรักษาฐานลูกค้าดีๆ เป็นสิ่งที่จำเป็นสำหรับอาชีพอย่างเธอ พ่อหนุ่มในสายก็เป็นคนหนึ่งในนั้น เขาโทรมารบเร้าขอเช่าชั่วโมงนางเช่าอย่างเธอไปดูหนังฟังเพลงค่ำนี้ แต่เธอต้องปฏิเสธเพราะรับปากอังเดร อภิมหาลูกค้าชั้นยอดไว้แล้วเรียบร้อย“อาทิตย์หน้าเจอก