All Chapters of นางเช่า: Chapter 51 - Chapter 60

อังเดรไม่ละความพยายาม เขารีบถอดเสื้อผ้าแล้วเลื่อนกายไปยังหัวเตียง ใช้หมอนสองใบวางซ้อนกันก่อนจะเอนหลังพิงมันแล้วดึงทรายทองมานั่งบนตักในท่าที่หันหน้าเข้าหากัน สองขาหล่อนคร่อมตักเขาอยู่ บางส่วนที่กำลังแข็งขึงนั้นได้แทงทะลุช่องว่างระหว่างขาของหล่อนขึ้นมาเลยทีเดียว“โอ...มันร้อน...”เธอพร่ำพูด จ้องมองเจ้าสิ่งนั้นที่กำลังชี้โด่และตั้งชัน บางทีก็เหมือนว่ามันจะกระดิกได้ด้วย“น้อยกว่าเธอก็แล้วกัน เอาละ หยุดพูดห้านาทีได้ไหม ขอจูบเธอให้หนำใจก่อน”เขาสั่งแล้วลงมือทำอย่างที่เอ่ย เพียรจูบทรายทองจนหล่อนแทบไม่มีเวลาหายใจ รสสัมผัสที่โหยหาราวว่ากำลังเติมน้ำมันลงกองเพลิง มันเผาไหม้ร้อนแรงและลุกเร็ว สองมือเขาเลื่อนลูบบนยอดทรวงน่ารัก มันหดแข็งสู้มืออันร้อนผ่าว เขายังเลื่อนมือลงมาที่บั้นท้ายงอนงาม บีบมันอย่างหมั่นเขี้ยวแล้วค่อยยกสะโพกงอนนั้นให้สูงกว่าระดับอาวุธร้ายของตัวเองทรายทองถอนจูบอย่างเร็วเมื่อรับรู้ถึงการแทรกสอดเข้ามาของตัวตนเขา เธอก้มลงไปมอง แลเห็นส่วนสงวนอันอวบอูมกำลังอ้าอมเอาส่วนนั้นของชายชาตรีเข้าไปจนสุดโคน เธออ้าปากน้อยๆ รู้สึกจุกนิด

“โรคตับกะผีน่ะสิ! พี่ตั้งท้อง!”เคล้ง!!!ช้อนส้อมในมือทรายทองร่วงกระทบขอบจาน ใบหน้าที่หาความสดใสไม่ได้ ซีดลงอีกเท่าตัว หญิงสาวยกแก้วน้ำขึ้นมาจิบด้วยมือที่สั่น ก้มลงมองหน้าท้องแบนๆ ของตัวเองแล้วส่ายหน้ารัวๆ“ให้ตายเถอะ มันเกิดขึ้นจริงๆ”“แหงล่ะ ก็เล่นไม่ป้องกันนี่ ยาคุมก็ไม่กิน ทีนี้พี่ก็รับกรรมไปเลยนะเพราะคุณอังเดรเขาคงพร้อมจะเฉดหัวพี่ทิ้ง” พอได้ทีก็กระหน่ำซ้ำเติม ด้วยว่าโกรธเคืองที่ทรายทองประมาทเกินไปในเรื่องนี้ ถ้าเกิดเจ้าตัวหายามารับประทานตั้งแต่ตอนที่รู้ว่าเกิดความผิดพลาด เรื่องนี้คงไม่เกิดขึ้นแน่นอน“ยัยปราย! หุบปากซะทีเถอะ แค่นี้ฉันก็ช็อกจะตายอยู่แล้ว”ทรายทองระเบิดอารมณ์ใส่น้องสาวคนดี เจ้าตัวนั่งหน้าบูดหน้าบึ้ง พวงแก้มแดงก่ำด้วยความโกรธ เหมือนเธอจะเห็นตัวเองซ้อนทับร่างปรายรุ้ง เพราะหากกลับกันเป็นปรายรุ้งที่ตั้งท้องในสถานการณ์นี้ละก็ รับรองเลยว่าเธอได้อาละวาดบ้านแตกยิ่งกว่านี้แน่ๆ“พี่ต้องบอกเขา!”“เออ...บอกแน่ แต่ขอทำใจก่อน แกไม่ได้รู้นี่ว่าเขาพูดกรอกหูฉันยังไงบ้าง เขาฆ่าฉันแน่ถ้ารู้ว่าฉันท้อง”“เวรกรรม!”คำอุทานของปรายรุ้งทำเอาทรายทองอยากเป็นลมล้มพับทั้งที่นั่งอยู่ ขนมจีนที่อย

“ไม่เป็นไร วันนี้ฉันไม่มีนัดที่ไหน กลับออกไปแล้วช่วยปิดประตูให้ด้วย ขอบคุณ” เขากล่าวขอบคุณเป็นอย่างสุดท้าย รอจนเจ้าหล่อนก้าวออกไปแล้วจึงเลื่อนสายตามายังทรายทอง หน้าหล่อนถูกโบกไว้ด้วยเครื่องสำอางชั้นดี มันดูมากไปด้วยซ้ำสำหรับการแต่งหน้าในตอนกลางวัน“เธอไม่ควรมาที่นี่”“ทำไมคะ ต้องเป็นยัยแธมม่าหรือคะถึงมาได้” อดประชดเขาไม่ได้ในเรื่องเก่าๆ มันฝังใจละนะเพราะเห็นพวกเขาควงกันออกหน้าออกตา“เธอกำลังพาลฉัน แธมม่าเป็นแค่พริเซ็นเตอร์คนใหม่ของอัชวินกรุ๊ป ฉันกำลังขยายธุรกิจ และแธมม่าก็เป็นแม่เหล็กชั้นยอดที่จะทำให้ทุกคนสนใจ” เขาอธิบาย แต่ทรายทองเบะปากใส่ เดินไปหาที่นั่งทั้งที่เขายังไม่ได้เชิญ“เธอมีธุระงั้นหรือ”“ถ้าไม่มีก็คงไม่มามั้งคะ ทรายขอเวลา แค่...เอ่อ...ไม่กี่นาที”“เรื่องด่วนไหม”“มากค่ะ”“งั้นรอไปก่อน”“คะ?”ทรายทองอ้าปากค้าง มองเขาอย่างขุ่นเคือง อังเดรไม่ได้พูดเล่น เขาก้มหน้าทำงานและให้เธอรอ ทั้งที่เธอเพิ่งบอกว่ามีเรื่องด่วน เธอทำใจมาแล้ว และคิดได้ว่าควรบอกเขาไปให้จบๆ จะได้หาทางแก้ไขโดยเร็วหากว่าเขายืนยันที่จะไม่รับผิดชอบสายเลือดเขาที่อยู่ในท้องเธอหญิงสาวนั่งรอเป็นชั่วโมง กระทั่งฮอร์โมนค

“ถ้าถึงขนาดนั้น...ฉันก็คงต้องหาใครมาแทนที่เธอแล้วล่ะ เพราะฉันชอบอะไรที่มันสมบูรณ์แบบ”ทรายทองอิ่มตื้อขึ้นมา รวบช้อนแล้วยกแก้วน้ำขึ้นจิบ“ถ้างั้น...ทรายก็คงคิดถึงคุณ”ชายหนุ่มรู้สึกแปลกๆ ในสิ่งที่ทรายทองเอ่ยออกมา แววทุกข์ระทมปนอยู่ในน้ำเสียงทั้งที่วงหน้าหล่อนไม่มีสิ่งใดผิดปกติ“ก็อย่าคิดสิ”เขาบอกบ้าง รู้สึกผิดที่คำพูดนั้นเหมือนคนที่มีจิตใจกระด้างเกินเยียวยาว่าที่คุณแม่ถอนหายใจแรงๆ“อิ่มแล้วค่ะ เราจะย้อมผมกันที่ไหนนะคะ”“บนห้องฉัน ที่ระเบียง นิค...เอาของไปเตรียมไว้หรือยัง”“ไปเดี๋ยวนี้ครับนาย”นิคว่าพลางก้มหัวรับคำสั่งแล้วก้าวออกไปจากห้องอาหาร อังเดรรับประทานต่ออีกสองสามคำแล้วลุกออกจากโต๊ะอาหารพร้อมๆ ทรายทอง ทั้งสองเดินขึ้นบันไดที่ทรายทองต้องถอนหายใจไปหลายรอบ เขาดูรวยมากกว่าที่เธอเข้าใจเสียอีก ดูจากบ้านช่องห้องหับนี่อย่างไร ทุกอย่างล้วนอู้ฟู่หรูหรา ตั้งแต่ราวบันไดสีทองเงาวับไปจนถึงโคมไฟระย้าที่ประดับประดาด้วยคริสตัลเนื้อดี ถ้าเทียบกันแล้วละก็ บ้านเล็กๆ ของเธอคงไม่ต่างจากรูหนูของที่นี่กระมัง“นี่ห้องฉัน” เขาเอ่ยแล้วเปิดประตูห้องห้องหนึ่งเข้าไป นิคไม่ได้อยู่ในห้องแล้ว แต่เอลฟ์ยักษ์ผู้รู้

“สามสิบปีก่อนมันเกิดอะไรขึ้นแอนนี่ ทำไมต้องทิ้งผม ผมรู้ว่าตอนนั้นคุณยังเด็ก อายุสิบห้าในประเทศนี้ถือว่ายังเด็กเหลือเกิน แต่ผมก็ไม่คิดว่ามันจะเป็นอุปสรรคต่อการคบกันของเรา ผมรักคุณและคุณรักผม ผมเสียใจมากที่จู่ๆ คุณก็ทิ้งผมไป คุณไม่ติดต่อมาอีก ผมถามเพื่อนทุกคนที่รู้จักคุณก็ไม่มีใครยอมบอกอะไรเลย ทุกคนเหมือนปิดกั้นไม่ให้ผมได้เจอคุณ คุณหายไปจากชีวิตผมเหมือนคนที่ตายไปแล้ว”“ก็เพราะแอนนี่ตายแล้ว ที่นี่มีแต่ฉันค่ะร็อกเล่ต์ มีแค่ฉันคนนี้!” อุษณีปาดน้ำตา ริมฝีปากเม้มแน่น ยิ่งได้ยินคำว่ารักที่เขาเอ่ยอ้างก็ยิ่งเจ็บ มันเหมือนตอกย้ำว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอได้ทิ้งขว้างความรักของเขาอย่างเลือดเย็นที่สุด“ไม่จริง...คุณยังรักผม คุณไม่ได้แต่งงาน ตอบผมสักคำแอนนี่ ทำไมต้องหนีผมด้วย” เขาถามถึงอดีตอันขมขื่น สามสิบปีที่แล้ว ตอนที่อุษณีเพิ่งมีอายุสิบห้าปี เขากับหล่อนได้เจอกันที่โรงเรียน เขาเป็นครูอาสา ในขณะที่หล่อนเป็นเพียงนักเรียนในคลาส มันช่างดูล่อแหลมต่อศีลธรรมอันดีเมื่อหวนคิดถึงความสัมพันธ์อันเกินขอบเขต แต่เขาอดใจไม่ได้ และหลายครั้งที่เขากับหล่อนมีความสัมพันธ์กันในแบบที่หญิงชายควรมี บ้านพักของเขาได้ต้อนรับหล่