Semua Bab นางเช่า: Bab 61 - Bab 70

ปรายรุ้งพยายามไม่แสดงออกถึงความไม่พอใจ เธอสูบลมหายใจเข้าลึกๆ ล้วงเอากระเป๋าสตางค์ออกมาแล้วหยิบเงินสดสามพันบาทให้เขา“ที่ฉันเคยยืมค่ะ ฉันคืนให้” เธอเอ่ยกับเขาดีๆ สำนึกเสมอว่าเขาไม่ใช่คุณโชของตัวเองอีกแล้ว เขาคือเจ้านายที่เธออย่าได้ริไปทำให้เขาโกรธหากยังไม่อยากตกงานชลกรชักสีหน้าใส่ รู้สึกเสียหน้าอย่างที่สุด เขาดึงเงินนั้นมาถือไว้ ก่อนปามันใส่หน้าอกของปรายรุ้ง“ฉันไม่เอา ให้ค่าข้าวเธอแล้วกัน หรือไม่ก็คิดซะว่าเป็นค่าตัววันนั้นก็ได้ หึๆๆ”การได้ตอกหน้าปรายรุ้งควรจะทำให้เขาสะใจ แต่ชลกรมั่นใจว่าภายใต้รอยยิ้มเยาะของเขานั้น ไม่ได้มีความรู้สึกนั้นเลย สตรีที่ยืนกำหมัดแน่นอยู่ตรงหน้าเขานี้กำลังทำให้เขาสงสารหล่อน เอาสิปรายรุ้ง หล่อนคงได้ฟาดฝ่ามือใส่แก้มเขา หรือไม่ก็กระโดดกัดหูบ้างล่ะ นิสัยหล่อนไม่มีความอดทนอดกลั้นมากขนาดนั้นหรอกชลกรได้อึ้งเป็นครั้งที่สอง เพราะนอกจากปรายรุ้งจะไม่ตบตีหรือด่าทอเขา หล่อนกลับก้มลงเก็บเงินนั้นเข้ากระเป๋าไว้ตามเดิม ก่อนจะก้มหน้าก้มตาเดินจากไป เขาอยากเดินตามหล่อนไปหรอกนะ แต่รถยังต้องการคนขับ ปรายรุ้งไม่มีรถ หล่อนคงไปยืนรอรถที่ป้ายรถเมล์แถวนี้กระมังปรายรุ้งกลั้นน้ำตาอย่า

“ค่ำแล้ว พี่หิวไหม”ทรายทองพยักหน้า “หิวมาก กินช้างได้ทั้งตัวเลย” “หนูจะทำกับข้าว พี่ไปอาบน้ำเถอะ ไม่เกินครึ่งชั่วโมงได้กินแน่ๆ”ทรายทองยิ้มให้น้องสาวแล้วค่อยๆ ลุกยืน เธอนั่งอยู่ตรงนี้มาหลายชั่วโมง เลือดลมอาจเดินไม่ปกติ เวลานี้ไม่เหมือนเมื่อก่อน ต้องคอยสังเกตตัวเอง ไม่อยากเป็นภาระปรายรุ้งมากกว่าที่เป็นอยู่ว่าที่คุณแม่เดินขึ้นมาถึงห้องชั้นบน จัดการโยนกระเป๋าลงบนที่นอน รวมถึงสมาร์ตโฟนด้วย มันเด้งกระเด็นกระดอนอยู่หลายตลบ เธอรู้ว่าอังเดรโทรมามากกว่ายี่สิบสาย แต่เธอไม่ได้รับ “ฉันไม่รู้จะทำยังไงกับคุณดีอังเดร บางครั้งฉันก็รู้สึกเหมือนไม่เคยรู้จักคนอย่างคุณเลย”เสียงริงโทนเมื่อมีสายเข้าดังขึ้นอีกครั้ง เป็นคนเดิมที่ยังโทรเข้ามา เธอนั่งลงบนเตียง หยิบสมาร์ตโฟนมาถือไว้ เครื่องยังสั่นอยู่ เสียงเพลงก็ยังดัง...เธอกดรับ“ทรายทอง...นั่นเธอใช่ไหม ฉันต้องคุยกับเธอ”น้ำตาของทรายทองคลอในสองเบ้าตา เธอไม่ได้เอ่ยโต้ตอบเขา“เราอาจจะตกลงกันใหม่เรื่องเด็ก...เมื่อบ่ายนี้ฉันอารมณ์ไม่ค่อยปกติ ฉันมีเรื่องยุ่งรบกวนใจ”ทรายทองส่ายหน้าดิก เม้มปากแน่น“ได้โปรด...ฉันอยากได้ยินเสียงเธอ” อังเดรวอนขออยู่ปลายสาย ทรายทอ

[13]อย่าหวังให้ฉันเปลี่ยนไป_________________ปรายรุ้งยังจดจ่ออยู่กับแฟ้มรายงานที่มีแต่ตัวเลขเต็มหน้ากระดาษ เพื่อนๆ พนักงานคนอื่นก็เช่นกัน งานของนักบัญชีมีมาอยู่เสมอ หนักบ้างน้อยบ้างสลับกันไป การทุ่มเทเพื่องานเป็นสิ่งที่ปรายรุ้งปฏิบัติจนชินเสียแล้ว เธอมีความตั้งอกตั้งใจ กระตือรือร้นอย่างมาก เพราะยังไม่อยากตกงานในสภาพเศรษฐกิจฝืดเคืองเช่นนี้หญิงสาวนั่งทำงานจนเกือบสิบเอ็ดโมง แล้วจู่ๆ หัวหน้าของเธอที่เป็นชายวัยสี่สิบปลายๆ ก็เดินเข้ามาแจ้งบางอย่างด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก“บอสใหญ่ต้องการพบเธอ”“คะ? หนูหรือ พบทำไม”“ไม่รู้สิ เธอไม่ได้ทำอะไรผิดใช่ไหม”ปรายรุ้งทำท่านึก แล้วต้องมุ่นคิ้วหนักๆ เมื่อคิดออก “เมื่อวานตอนค่ำหนูแอบใช้ลิฟต์ผู้บริหารค่ะ” “โธ่เอ๊ย ปราย...” ปรายรุ้งรีบยกมือไหว้ขออภัย แต่หัวหน้ากลับโบกมือไหวๆ แม้ว่าเธอจะออกตัวว่าขอรับผิดชอบเรื่องทั้งหมดด้วยตัวเอง หัวหน้าผู้อาวุโสของเธอนั้นยังมีความหวั่นใจ เขาขึ้นลิฟต์มาส่งเธอจนถึงหน้าห้องบอสใหญ่ หัวใจเธอเต้นแรง ไม่ได้คิดว่าบอสใหญ่จะเอาเรื่องแอบใช้ลิฟต์มาเล่นงานหรอก แต่คิดว่าเขาจงใจใช้มันเป็นข้ออ้างเพื่อเรียกพบเธอมากกว่าเลขาหน้าห้องของชล

“มันเป็นแค่คำพูดประชด ฉันรู้”“ฉันอยากกินเหล้า ฉันเปรี้ยวปาก อยากมาก...”ทรายทองหลับตาลงแล้วเอนร่างพิงพนักโซฟา เธอไม่ได้ดื่มเหล้ามากี่วันแล้วนะ แค่นึกถึงก็น้ำลายสอแล้วล่ะ“เธอคงไม่ดื่มมันอีกใช่ไหม อย่างน้อยก็จนกว่าจะคลอด” รู้สึกห่วงคนที่อยู่ในท้องหล่อนครามครัน“ฉันไม่ใช่แม่ใจร้าย ฉันรู้ดีว่าควรทำหรือไม่ควรทำอะไร เอาละอังเดร คุณเห็นประตูไหม ฉันว่าคุณน่าจะเปิดมันแล้วก้าวออกไปซะ ฉันรำคาญ” บอกอย่างเหลืออด เธอแค่อยากอยู่เงียบๆ หลับสักงีบแล้วค่อยลุกมาหาอะไรรับประทาน“ฉันจะนั่งอยู่ตรงนี้ เงียบๆ” เขาบอก และทำอย่างที่พูดไว้ได้อย่างดี เขาไม่เอ่ยอะไรราวยี่สิบนาที เป็นทรายทองที่เอ่ยขึ้นมาก่อน“คุณมีงานมีการทำไหม”“มี...แต่ไม่อยากทำ มีหลายเรื่องรบกวนจิตใจจนไม่มีสมาธิ หนึ่งในเรื่องนั้นก็คือเธอ ฉันรู้ว่าเธอโกรธ”ทรายทองอมยิ้ม ลืมตาขึ้นมาแล้วลุกนั่งดีๆ เฝ้ามองเขา ดวงตาแสนเศร้าคู่นั้นวันนี้ยิ่งดูเศร้ามากกว่าเดิม“ฉันหายโกรธแล้ว ไปซะอังเดร”เขาส่ายหน้าช้าๆ “เธอยังไม่หายโกรธหรอก ฉันรู้ เธอกำลังโกหก”ทรายทองไม่รู้ว่าอังเดรใช้อะไรตัดสินความรู้สึกของเธอว่ากำลังโกรธหรือไม่โกรธ เธอรู้แค่ว่าเขามีความเชื่อมั่น

[14]โปรดเข้าใจฉัน_____________ทรายทองส่งอุษณีกลับบ้านเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวเดินเข้าบ้านมาอย่างเพลียๆ รู้สึกพะอืดพะอมจนต้องไปหาอะไรในครัวกินแก้เปรี้ยวปากอังเดรตื่นขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงกุกกัก เขาลุกไปเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตา พอกลับออกมาก็เจอกับทรายทองเข้าพอดี หล่อนเดินไปนั่งยังโซฟาที่เขาเพิ่งลุกออก มีมะนาวฝานเป็นแว่นๆ กับเกลือวางอยู่ในจานตรงหน้า มีขวดเหล้าสี่เหลี่ยมทรงสูงที่มีฉลากสีทองคาดไว้ตั้งอยู่ด้วย ในนั้นจุน้ำสีอำพันไว้ครึ่งค่อน และหล่อนกำลังเทมันลงแก้วแล้วยกซด“นั่นเธอทำอะไร! เธอท้องอยู่นะ!”อังเดรโผเข้าไปคว้าแก้วในมือหล่อนมาถือไว้ทรายทองหน้าบึ้งหน้าบูด ขัดใจยิ่งนัก “เอาแก้วฉันมานะ!” ว่าที่คุณแม่เลือดร้อนทวงของคืน นั่นมันแก้วของเธอ ของที่อยู่ในแก้วก็ของเธอด้วย“เธอเป็นบ้าหรือไง เดี๋ยวเด็กก็พิการหรอก ทำอะไรหัดคิดซะบ้าง ลูกทั้งคนนะ!”ทรายทองลุกยืนเท้าสะเอว เขาจะอะไรกับเธอนักหนา อยากด่าอยากว่าเขาให้สมใจหรอกนะ แต่ไอ้มะนาวจิ้มเกลือนี่มันอร่อยเกินห้ามใจจริงๆ ว่าแล้วก็หยิบมะนาวจิ้มเกลือมากินอีกชิ้นหนึ่ง ความสุขของการกินของเปรี้ยวตอนท้องก็คือกินแล้วไม่เปรี้ยวนี่แหละ สะใจชะมัด!