บททั้งหมดของ นางเช่า: บทที่ 81 - บทที่ 90

ปรายรุ้งและทรายทองยังอยู่ที่สัตหีบต่ออีกหลายวัน ด้วยว่าต้องจัดการเรื่องบ้านและข้าวของทั้งหลาย เครื่องเรือนที่สภาพพอใช้ได้ปรายรุ้งยกให้เพื่อนบ้านชาวประมงด้วยกัน แล้วแต่ว่าใครอยากได้อะไร เธอเก็บไว้เพียงแค่ฟันซี่หนึ่งของบิดา ส่วนอัฐิที่เหลือถูกโปรยลงทะเลแล้ว ให้บิดาที่รักได้อยู่กับสิ่งที่ท่านรักตลอดกาลน้ำตาหยดหนึ่งของปรายรุ้งร่วงหล่นบนแก้มบาง มันถูกปาดทิ้งด้วยมือบางๆ ของทรายทอง พวกเธอยืนอยู่บนฝั่ง เฝ้ามองบ้านหลังน้อยที่กำลังถูกรื้อออกไป เธอไหว้วานน้าชดและให้ค่าใช้จ่ายไว้สำหรับการรื้อบ้าน วันนี้เธอต้องกลับกรุงเทพฯ แล้ว เพราะชลกรกับอังเดรยังมีงานต้องทำ และพวกเขาไม่มีทางกลับหากว่าเธอกับพี่สาวไม่กลับด้วย“เก็บไว้แค่ความทรงจำก็พอ” ทรายทองแนะ ปรายรุ้งตัดสินใจรื้อบ้านลงเพราะเก็บไว้ก็ไม่มีใครอยู่ อีกอย่างบ้านก็เก่ามากแล้ว ไม่รื้อลงวันนี้หากพรุ่งนี้พายุมาคงได้ถูกพัดไปไม่ต่างกัน“คิดถึงนะพี่ทราย พ่อยังดีๆ อยู่เลย ไม่เจ็บไม่ไข้ด้วยซ้ำ”“ทุกอย่างย่อมเป็นไปตามกรรม ทำใจนะปราย” บอกปรายรุ้งเช่นนั้นทว่าดวงตากลับมีน้ำใสเอ่อคลอ พายุฝนกับชาวประมงเป็นของคู่กัน ต่อให้ว่ายน้ำเก่งอย่างไร ก็อาจพลาดถูกเกลียวคลื่

[17]แต่งงานกันเถอะนะ________________อังเดรสะดุดลมหายใจเมื่อได้ฟังเช่นนั้น มันสะเทือนเลือนลั่นในหัวใจเขา กี่วันมาแล้วนะที่เขารู้จักทรายทอง กี่ครั้งกี่หนที่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งต่อกัน จนกระทั่งสิ่งมีชีวิตเล็กๆ นั่นได้ก่อเกิดขึ้นมาในท้องหล่อน แล้วทำไมเขาไม่เปิดใจให้ลูกบ้างลูก ทารก เด็ก...เด็กอย่างที่เขาเคยเป็นเมื่อครั้งอดีต มันปวดใจไม่น้อยเมื่อหวนคิดถึงวันวาน แม้วันนี้สิ่งที่ขาดหายไปได้ถูกเติมเต็มแล้ว ทว่าสิ่งที่ฝังอยู่ในอกยากยิ่งที่จะถอดถอนมันออกไป“ฉันจะเป็นพ่อที่ดีได้ไหมนิค”“ไม่มีใครสมบูรณ์แบบนี่ครับนาย ทุกอย่างต้องค่อยเป็นค่อยไป ไม่มีใครทำเป็นทุกอย่างตั้งแต่เกิดหรอกครับ”“นายปลอบใจเก่งนะ”นิคยิ้มอย่างอ่อนโยนใส่กระจกมองหลัง ก่อนจะหันกลับมาที่ท้องถนนเบื้องหน้า ต่อให้เวลานี้เพิ่งเที่ยงวันแต่ถนนหนทางเมืองไทยก็ยังคลาคล่ำด้วยรถยนต์อยู่เช่นเดิมอังเดรพ่นลมหายใจเบาๆ แล้วเอนหลังพิงเบาะ สองตาเขาเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างรถ แต่สิ่งที่เห็นกลับไม่ใช่สิ่งที่ตากำลังมองอยู่ ใบหน้าของทรายทองในวันที่เจอกันครั้งแรกผุดขึ้นมาในหัว หล่อนยังยิ้มให้เขาอย่างสดใส และมันเป็นรอยยิ้มที่สะกดเขาไว้ ให้เขาต้องไป

“อือ...คุณเอื้อ...อา..”ทรายทองครางเบาๆ นิ้วเขาร้อนแข็งและเคลื่อนไหวรวดเร็วในร่างเธอ รู้สึกได้ถึงความชุ่มชื้นที่เปื้อนเปรอะไปทั่วนิ้วเขาและซอกขาของตัวเอง“ชู่ว์...เบาๆ ที่รัก”ใบหน้าน้อยเงยมองคนที่เรียกตนว่าที่รัก อังเดรเคยบอกเธอว่าไม่ให้ใช้คำนี้เรียกเขา เขาไม่ชอบมัน ออกจะแขยงด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้เขากลับใช้มันเรียกเธอยังไม่ทันได้เอ่ยท้วงสิ่งที่เขาเอื้อนเอ่ย ริมฝีปากสาวก็ถูกปิดด้วยริมฝีปากชาย เขาดันร่างบางไปชิดผนังด้านหนึ่ง ชุดวิวาห์สีขาวสะอาดถูกเหยียบย่ำด้วยฝ่าเท้าของคนทั้งสอง อังเดรยกร่างบางขึ้นเล็กน้อยแล้วเขี่ยชุดเจ้าปัญหาไปไว้ให้ห่างปลายเท้าเขา ก่อนจะเอาอวัยวะอันแข็งกร้าวสอดแทรกเข้าไปในหีบสมบัติของทรายทอง มันให้ความรู้สึกยิ่งกว่าค้นเจอกรุเพชรมากค่า มันสุขจนเขาต้องจูบหล่อนอย่างรุนแรงเพื่อกันไม่ให้ตัวเองส่งเสียงครางออกไปอังเดรขยับโพกโยกเข้าหาร่างทรายทองเป็นจังหวะถี่ๆ ขาข้างหนึ่งของหญิงสาวถูกเขาเกี่ยวดึงมันขึ้นมา ทรายทองเลยยืนด้วยขาเพียงข้างเดียว หล่อนกอดคอเขาด้วยสองแขน บดเบียดหน้าอกหน้าใจเข้าหาร่างชายอย่างลืมอาย“อังเดร...อือ...อังเดร...อา..อ๊ะ!”“ชู่ว์...อย่า...ส่งเสียง...ได้โปรด ชู่ว

[18]รักลูกบ้างไหม____________วันเวลาผ่านไปพร้อมกับความทุกข์ของทั้งปรายรุ้งและทรายทอง ปรายรุ้งคบหาดูใจกับชลกรอย่างเปิดเผย ทั้งสองใช้ชีวิตเหมือนคู่รักทั่วๆ ไป รักกัน ดูแลกัน ทว่าปรายรุ้งยังไม่พร้อมสำหรับการแต่งงาน ยังอยากดูใจชลกรไปก่อน ความผูกพันทางกายไม่ยั่งยืนเท่าความผูกพันทางใจ ปรายรุ้งอยากมั่นใจว่าชลกรรักตนจริงๆ ซึ่งเวลาเท่านั้นที่จะสามารถพิสูจน์ได้ส่วนทรายทอง แม้ไม่ได้จัดงานแต่งงานใหญ่โตแต่ก็จดทะเบียนสมรสกับอังเดรแล้ว ทว่ายังทำใจแข็งเหมือนขวดวิสกี้ที่หญิงสาวโยนทิ้งเมื่อรินมันจนหมด แม้อายุครรภ์จะเข้าเดือนที่เก้าแต่ความสัมพันธ์ระหว่างว่าที่คุณพ่อกับว่าที่คุณแม่ยังไม่ถึงกับหวานชื่นรื่นรมย์ ยังมีบางอย่างที่ทำให้ทรายทองไม่สามารถมั่นใจว่าอังเดรจะเป็นพ่อที่ดี มันเป็นเหมือนม่านบางๆ ที่กั้นทั้งสองเอาไว้ ไม่สามารถแลเห็นกันได้แม้จะยืนอยู่ตรงข้ามกันทรายทองยอมรับว่าเขาดูแลเธอดีตามที่หน้าของคนเป็นพ่อที่พึงปฏิบัติต่อแม่ของลูก พาเธอไปหาหมอ แม้ว่าทุกครั้งจะรออยู่ข้างนอก พาเธอไปกินของอร่อย ออกกำลังกายบ้างแล้วแต่ว่าเขาว่างตอนไหน เขาดูเหมือนพ่อที่สมบูรณ์แบบ เว้นแต่ว่าเธอรู้ดี ลึกๆ แล้วนั้น คำว่าร

“ฐานะไหนก็ไม่ควรค่ะ น้องยังสาวและสวย หุ่นดีกว่าพี่อีก ไม่เหมาะอย่างยิ่งที่จะมาอยู่ใกล้สามีพี่ให้เขาตบะแตก ช่วงนี้เขากลัดมันซะด้วย เผลอปล้ำน้องไปละก็ได้สวมสายสะพายเมียน้อยไม่รู้ตัวนะจ๊ะ”“โอ๊ย! น้าอุ่น! น้าอุ่นช่วยทำอะไรสักอย่างสิ แธมม่าทนไม่ไหวแล้ว!”แธมม่าลุกมาเต้นเป็นเจ้าเข้า อุษณีเลยต้องลุกมาจับแขนบลูกสาวของเพื่อนไว้ก่อนที่เจ้าหล่อนจะกระโดดใส่ลูกสะใภ้คนดี“ไปเถอะแธมม่า น้าว่าหนูรีบเอาเค้กในรถกลับไปให้แม่ดีกว่านะ ไปๆ น้าอยากไปด้วย อยากเจอแม่เราพอดี”“ใช่ๆ ไปเถอะแอนนี่ ไปเถอะหนู ค่ำๆ เดี๋ยวรถจะติดเอานะ” ร็อกเล่ต์เดินนำสองสาวต่างวัยออกไปรอข้างนอก อุษณีจึงลากแธมม่าตามมาติดๆ“หาผู้ชายให้น้องสักคนเถอะค่ะคุณแม่สามี ชะนีน้อยนางช่างมีความอยากซะเหลือเกิน”“อ๊าย! น้าอุ่น! น้าอุ่นปล่อยแธมม่านะ!”“ไม่ๆๆ ไปจ้ะหนู กลับบ้านดีกว่า มาๆ ฮึบ!”แล้วอุษณีก็ลากแธมม่าออกไปจากห้องได้สำเร็จ ส่วนแม่ตัวแสบก็นั่งกินเค้กส้มอย่างเอร็ดอร่อยต่อไปอังเดรลุกจากเก้าอี้หลังโต๊ะทำงานมานั่งเบียดทรายทอง หล่อนยังทำไม่รู้ไม่ชี้ทั้งที่ทำกิริยาไม่เหมาะออกไปตั้งมากมาย“เธอพาลไปทั่วเหมือนพวกเมียขี้หึง”“ก็หึงนี่ หึงจริง หวงจริ