All Chapters of นางเช่า: Chapter 71 - Chapter 80

“ช่างหัวคนอื่นเถอะ มานี่ ฉันจะไปส่ง มา!” ไม่ว่าเปล่าๆ แต่ทั้งดึงทั้งลาก แขนข้างหนึ่งยังโอบเอวบางเข้ามาหาตัวอย่างถือสิทธิ์“ไม่! คุณโช! ปล่อยนะ อย่ามาทำอย่างนี้กับฉัน โอ๊ย! เจ็บ!”เสียงโอดโอยของปรายรุ้งยังดังอยู่ไม่ขาด ข้อมือข้างหนึ่งถูกมือขาวๆ ของชลกรพันธนาการไว้มั่น หญิงสาวถูกลากไปด้านข้างของตัวตึกขนาดใหญ่ เขาพาเดินอ้อมไปด้านหลังซึ่งเป็นส่วนของลานจอดรถสองร่างที่ยื้อยุดฉุดกระชากกันอยู่เมื่อครู่ หายไปจากหน้าบริษัทแล้ว ทว่าทรายทองยังมองจุดจุดนั้นราวตกอยู่ในภวังค์ ภาพที่ชลกรทั้งดึงลากและโอบประคองปรายรุ้งยังติดอยู่ในสองตา วงหน้าที่ซีดอยู่แต่เดิมยิ่งซีดมากขึ้นไปอีก เธอมาถึงหน้าบริษัทสักพักแล้ว จอดรถอยู่ห่างพอสมควรแต่สามารถมองเห็นหน้าบริษัทอย่างชัดเจน กะว่าจะโทรหาปรายรุ้งว่าเธอมาจอดรถรอตรงนี้ ทว่ายังไม่ทันได้โทร ปรายรุ้งก็โผล่ออกมาเสียก่อนเธออยากลงไปเรียกน้องสาวอยู่หรอกหากไม่เพราะชายอีกคนที่เดินกึ่งวิ่งตามมา พวกเขายังติดต่อกันอีกหรือ เธอนึกว่าเลิกรากันไปแล้ว มันไม่ดีแน่ๆ หากความสัมพันธ์ยังคาราคาซังอย่างนี้“ทราย...ทรายทอง” อังเดรเรียกคนที่นั่งอยู่ข้างกัน ทรายทองเหม่อลอยราวกับคนไร้สติ เขาเ

“ทำไมแกเพิ่งมา แล้วใครมาส่ง”“เพื่อนที่ทำงานค่ะ เอ่อ...งานหนูมันติดพันก็เลย...”“ที่ทำงานแกใช้สบู่โรงแรมล้างมือหรือไง กลิ่นฉุนซะ” บอกไปอย่างนั้นเพราะกลิ่นหอมของสบู่เหมือนคนเพิ่งอาบน้ำ มันโชยออกมาจากร่างของปรายรุ้งคนถูกประชดใจเต้นแรง “คือว่าหนู...”“เรียนก็จบแล้ว มีการศึกษาแล้ว ฉันนึกว่าแกจะไปได้ดีกว่าฉัน แต่ดูสิ่งที่แกกำลังเป็นสิ!”“แล้วพี่คิดว่าหนูอยากเป็นหรือไง พี่ก็รู้ว่าพวกผู้ชายมีวิธีมากมายแค่ไหนในการกล่อมให้เรายอม หนูพยายามแล้ว! พยายามไม่เข้าใกล้เขา แต่หนูห้ามมันไม่ได้ หนู...รักเขา! พี่ได้ยินไหม!”ทรายทองตื่นตะลึงกับอารมณ์อันเกรี้ยวกราดของปรายรุ้ง มันคงมีอะไรมากกว่านั้น และเธอยังไม่รู้“แกเลือกผิดทางปราย แกรักเขาได้แต่ไม่จำเป็นต้องนอนกับเขา แกก็เห็นแล้วนี้ว่าจุดจบมันเป็นยังไง มันหาความสุขไม่ได้หรอกในความสัมพันธ์ที่ไร้ความมั่นคง สักวันหนึ่ง วันที่เขาเบื่อแก เขาจะโยนแกทิ้งเหมือนเศษกระดาษชำระใช้แล้ว เชื่อฉันเถอะ”“หนูรู้...” ปรายรุ้งเสียงอ่อนลง ก้าวอย่างช้าๆ ไปนั่งบนโซฟา ทรายทองเดินไปนั่งด้วย น้องสาวคนดีเลยถือโอกาสนอนหนุนตักเสีย “แม่เขาเกลียดหนู เพราะหนูจน หนูเลยคบกับเขาแบบนั้นไม่

“ตาโช! ปล่อยเธอลงนะ มันไม่เหมาะ”“นี่เมียผมนะม๊า!”เขาตะคอกมารดาอย่างรุนแรง สองมือยังอุ้มร่างปรายรุ้งเข้าไปในลิฟต์นางซู่หลิงหุบปากฉับอย่างขุ่นเคือง หน้าตาบูดบึ้งแต่กลับเป็นฝ่ายกดลิฟต์ให้บุตรชาย ภายในลิฟต์ไม่มีใครพูดอะไร มีเพียงเสียงลมหายใจของคนทั้งสาม สองตาของชลกรไม่ยอมละจากวงหน้าซีดๆ ของปรายรุ้งเลยแม้แต่วินาทีเดียว“ทำไมเป็นลมได้นะ ปกติก็แข็งแรงดีนี่นา” เขาบ่นเบาๆ รู้สึกหนักใจไม่น้อย และพอลิฟต์ส่งสัญญาณแล้วเปิดอ้าออก เขาก็พาปรายรุ้งก้าวออกไปจากมันนางซู่หลิงเดินตามไปติดๆ ช่วยส่งสัญญาณให้เลขาหน้าห้องเปิดประตูรอบุตรชาย“ขอน้ำสองแก้ว เร็วๆ” นางยังสั่งเลขาอีกเมื่อชลกรเข้ามาในห้องทำงานได้แล้ว เก้าอี้บุนวมตัวยาวคือที่ที่เขาใช้วางร่างบอบบางของปรายรุ้ง ทั้งยังหากระดาษมาพัดวีสาวเจ้าทั้งที่ในห้องก็เปิดแอร์เย็นฉ่ำเลขาเอาน้ำเข้ามาให้ตามที่นางซู่หลิงสั่ง ก่อนจะก้าวออกไปเมื่อไม่มีสิ่งที่ต้องจัดการ นางซู่หลิงนั่งลงยังเก้าอี้ตัวที่ว่าง ควานหาบางอย่างในกระเป๋าปักเลื่อมใบหรู“ตาโช”“ครับม๊า” ขานรับแต่ไม่หันไปมอง“หันมานี่”“อะไรม๊า ขอดูปรายก่อน”“โชกุน!”นางเรียกเสียงดัง ชลกรหันมา นางเลยยื่นยาดมให้เ

“โอ๊ยเฮีย...มาเป็นผัวหนูเถอะ เฮียดีเลิศประเสริฐศรีมากเลยค่า”ทรายทองร้องออกมาแล้วกอดแขนเฮียจิวเหมือนสาวน้อยอ้อนพี่ชาย เฮียก็ยิ้มรับมุกแล้วยกมือข้างหนึ่งวางบนกระหม่อมของทรายทอง“พูดเป็นเล่นไป เดี๋ยวพ่อของลูกเรามาได้ยินเข้าละก็ได้เข้าใจผิดเฮียพอดี”“ช่างหัวมนุษย์ถ้ำเถอะค่า คนอะไรก็ไม่รู้ พูดภาษาคนด้วยยังไม่ค่อยจะเข้าใจ ต้องให้พูดซ้ำๆ น่ารำคาญ” บ่นให้คนที่ไม่ได้อยู่ตรงนั้นด้วย ขณะลุกยืนจิวลุกขึ้นบ้าง แวะไปเอายาให้ทรายทองแล้วสั่งความนิดหน่อยกับเภสัชกรที่อยู่หน้าเคาน์เตอร์ ก่อนวกกลับมาหาทรายทองที่รออยู่“เอานี่...ยา กินให้ตรงเวลาห้ามลืมนะ”“ค่า...” บอกเสียงยานคางอย่างเหนื่อยหน่าย อยากกระดกไวน์แพงๆ สักแก้วสองแก้วให้เลือดลมสูบฉีดเสียเหลือเกิน“อยากกินอะไรล่ะ”“อะไรก็ได้ที่มีช็อกโกแลตเยอะๆ ช็อกโกแลตขาวนะเฮีย โอย...พูดแล้วน้ำลายสอ”ว่าที่คุณแม่เปรี้ยวปากขึ้นมาทันใด สองแขนรีบสอดเข้ากับแขนของเฮียจิวแล้วลากออกไปหน้าคลินิก หันซ้ายแลขวาก็เจอเข้ากับรถของอังเดรจอดอยู่ไม่ไกล“ตามติดยิ่งกว่าเจ้ากรรมนายเวร ตาบ้าเอ๊ย ตัวเองไม่อยู่ยังจะให้ลูกน้องมาตาม” เธอบ่นๆๆ เพราะเดาว่าในรถคงจะมีแค่นิคเท่านั้น“เขาห่ว

อีกด้านของชีวิตมนุษย์ที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง เพราะในขณะที่อังเดรกำลังนอนหลับอย่างเป็นสุข ปรายรุ้งกับทรายทองกำลังจมอยู่กับทะเลน้ำตา เวลากลางดึกของคืนที่เต็มไปด้วยความทุกข์ระทม สองพี่น้องต่างพากันจุดธูปที่หน้าโลงศพของนายประดับ กลิ่นธูปควันเทียนคละคลุ้งทั่วบริเวณ เมื่อเวลาพระสวดผ่านพ้น จึงเหลือเพียงความเงียบงันและวังเวงปรายรุ้งเฝ้ามองรูปบิดาทั้งน้ำตา เธอถูกพี่สาวบังคับให้กลับบ้านทั้งที่อยากนอนเฝ้าบิดาที่นี่ ทรายทองให้เหตุผลว่าน้าชด เพื่อนบ้านที่สนิทของบิดา รวมถึงเพื่อนๆ ชาวประมงที่รู้จักบิดาเธอดี อาสาอยู่เฝ้าที่ศาลาจนถึงเช้าวันพรุ่งนี้ ทุกคนล้วนอยากทำอะไรเพื่อบิดาเธอเป็นครั้งสุดท้าย เธอยกมือไหว้ทุกคนที่รู้จักและมีน้ำใจต่อเธอ ชาวประมงแถบนี้เป็นเหมือนญาติพี่น้องของเธอเลยก็ว่าได้“ไปพักผ่อนเถอะหนูปราย ไม่ต้องห่วงทางนี้ กลับไปบ้าน เผื่อพ่อเขาไปหา” นายชดบอก ดวงตาของชาวประมงวัยอ่อนกว่านายประดับ บอกกล่าวคนที่เอ็นดูเหมือนลูกหลานคนหนึ่ง“หนู...ไม่รู้จะทำยังไงดีน้าชด หนู...คิดถึงพ่อ หนู...ทำใจไม่ได้” ปรายรุ้งเอ่ยไปหยดน้ำตาก็พรั่งพรู ชลกรต้องคอยประคองปรายรุ้งไว้ด้วยกลัวว่าหล่อนจะเป็นลมไปอีก ตั้