Semua Bab ให้ชะตากรรมนำทาง: Bab 151 - Bab 160

เมื่อองค์ชายหกถูกเถาวัลย์กะชากลงไปในต้นซิวกั่ว เขาก็ตกใจมากเพราะตอนที่เถาวัลย์กะชากเขาไปนั้น เขาไม่รู้สึกอะไรเลย แต่อยู่ๆเหมือนมายืนอยู่ในหม้อที่เป็นสีเขียว แล้วตอนนี้ฝาก็กำลังจะปิด เขารู้ได้ทันทีว่าเขาอยู่ในพืชกินคนแล้ว ที่เมื่อสักครู่พวกเขากำลังคุยกันอยู่ เมื่อเขาเข้ามาแล้วก็ตกใจกลัว พอตั้งสติได้เขาก็ใช้วรยุทธกระแทกเข้ากับผนังของหม้อนั้น แต่ก็ไม่เป็นผลน้ำย่อยสีเขียวๆที่แฉะๆอยู่ด้านล่างเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เขายังไม่แน่ใจว่ามีสิ่งใดที่ต้นนี้มันกลัว เพราะจากที่เขาฟังบุรุษที่อยู่มิติสามัญพูดคุย ยังจับใจความไม่ได้เลยว่าพืชชนิดนี้ต้องจัดการอย่างไร และในชีวิตนี้เขาไม่เคยได้ยินสมุนไพรที่ชื่อว่าซิวกั่วนี้เลย เขานึกเสียใจกับตัวเองที่ศึกษาตำราไม่มากพอ ขนาดแค่พืชชนิดหนึ่งยังไม่รู้เลยว่าจะเอาตัวรอดจากมันได้อย่างไร ขนาดเข้ามาเพียงแป๊บเดียวน้ำย่อยนั้นก็ขึ้นมาสูงแล้ว เขาจึงไม่แน่ใจว่าสตรีทั้งสามจะยังมีชีวิตรอดอยู่หรือไม่เพราะจากที่เขามาถึงจุดนี้ก็ใช้เวลาเกือบค่อนวันเสียแล้ว เหลืออีกไม่กี่ชั่วยามก็จะค่ำแล้ว ทางด้านนอกเมื่อห่าวอู๋อวี่รับรู้ว่าปกติหากไม่มีสิ่งใดอยู่ในซิวกั่วตอนกลางวันมันจะอ้าปากออกแต่หากว

หลังจากตกลงกันแล้วว่าจะต้องหาโอกาสนำสมุนไพรชนิดนี้มากลั่นเป็นสมุนไพรบำรุงให้จินเป่าแล้ว ในการเดินทางจึงสังเกตพฤติกรรมของต้นซิวกั่วเป็นพิเศษ"แล้วปกติเจ้านำส่วนใดของมันไปหรือ ที่ไปทำสมุนไพรที่เจ้าเคยใช้"จินเป่าถามจางซิน"ข้าเคยเก็บมันไปแล้วไปผ่าเอาตรงกลางเหมือนจะเป็นวุ้นๆที่อยู่ข้างในของมัน ข้าก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าต้นใหญ่จะมีหรือไม่ "จางซินตอบ"งั้นก็ไปดูต้นที่เจ้ากระต่ายหยกช่วยข้าออกมาต้นนั้นมันปริแตกแล้วเราลองไปดูว่าข้างในนั้นเป็นอะไร"จินเป่ากล่าขึ้น ทุกคนจึงเร่งเดินทางไปยังต้นที่ช่วยจินเป่าออกมาก็พบว่าอยู่ข้างๆจะมีต้นเล็กเกิดขึ้นเป็นหัวนูนออกมาเหมือนมันกำลังจะเกิดใหม่ ต้นเล็กของมันนั้นก็เท่ากับเด็กทารกคนหนึ่งคนได้เลยทีเดียว "เราจะผ่าดูด้านในได้อย่างไรในเมื่อไม่มีสิ่งใดแข็งแรงพอที่จะผ่ามันได้ เพราะตอนที่ข้าอยู่ข้างในข้าพยายามใช้กริชกรีดมันออกมาแล้วก็ไม่สามารถที่จะกรีดมันออกมาได้แต่ตอนนี้เจ้าใช้อะไรถึงได้ขาดครึ่งได้ขนาดนี้"จางซินถามขึ้น"ข้าไม่ได้ใช้อะไรหรอกเป็นเจ้ากระต่ายหยกที่มันกรีดให้ข้าออกมา"จินเป่าพูดขึ้นพลางมองไปที่มัน กระต่ายหยกก็มองกลับคืนมามันไม่ได้ใช้สิ่งใดกรีดเลยมัน

เมื่อพวกเขาออกเดินทางบนหิมะนานๆเข้า ก็พบว่าเมื่อเดินเข้าไปลึกมากเท่าไรหิมะยิ่งตกหนักเท่านั้น รอยเท้าของพวกเขาปรากฏขึ้นอย่างชัดเจน จินเป่าที่ร่างกายยังไม่แข็งแรงมากเท่าไหร่ ความหนาวจึงทำให้นางนั้นหน้าซีดเลยทีเดียว"ข้าว่าเราต้องหาสมุนไพรเพื่อที่จะอบอุ่นร่างกายแล้วล่ะเพราะดูจินเป่าท่าทางจะไม่ไหวเสียแล้ว"จางซินกล่าวขึ้นจึงทำให้ห่าวอู๋อวี่ที่อยู่ด้านล่างของจินเป่านั้นถ่ายทอดวรยุทธให้กับจินเป่า และก็สร้างเกราะป้องกันให้นางพร้อมกับทำให้นางอบอุ่นภายในเกาะป้องกันของเขาไม่นานนักตัวจินเป่าเองก็รู้สึกอบอุ่นขึ้ นและหน้าตาของนางก็มิได้ซีดอีกแล้ว ทางด้านจางซินก็ค้นในมิติของตนเพื่อจะหาสมุนไพรทำให้ร่างกายอุ่นแต่เขาก็ไม่เจออะไรนอกจากโถเหล้าหมักโถหนึ่ง แต่นางเองก็ไม่ได้เอาโถเหล้าหมักนั้นออกมาเพราะกลัวว่าทุกคนจะแย่งกันกินแล้วจะเมามายจึงตัดใจไม่ค้นหาสิ่งของแล้ว เดินตามพวกเขาต่อไปอากาศที่หนาวแต่นางก็สังเหตุเห็นจินเป่าที่เปลี่ยนไป เพราะเมื่อหิมะตกลงมาปกติต้องติดผมของจินเป่าแต่ตอนนี้เหมือนมันจะถูกอะไรสักอย่างแล้วปลิวลงไปด้านล่างเลยตัวนางกับตัวห่าวอู๋อวี่ไร้หิมะเกาะบนร่างกาย จางซินได้แต่คิดในใจว่าผู้มีวรยุท

เมื่อทั้งสิบสองพักจนร่างกายภายในหายดีแล้ว ก็ได้ยินเสียงแผ่นหิมะเขยื้อนอีกครั้งแล้ว พวกเขามีวรยุทธที่คงที่ แต่ใบหน้าและร่างกายของเขายังมีร่องรอยของการต่อสู้อยู่ ทุกคนไม่มีกระจิตกระใจที่จะจัดการกับทรงผมและเสื้อผ้าแม้แต่น้อย"คลื่นๆๆๆ เปรี๊ยะๆๆ"เสียงหิมะลั่นและเคลื่อนตัว พื้นหิมาแตกเป็นวงกว้างและอยู่ๆร่างมหึมาของเนียนเสวี่ยก็โพล่ขึ้นมา มันตัวใหญ่กว่าตัวเดิมมากนัก มันน่าจะเป็นหัวหน้าฝูงของเนียนเสวี่ยแน่นอน สายตาที่ดำของมันมองมายังพวกเขานั้นแตกต่างออกไป มันไม่ได้มีตาสีดำเหมือนกับเนียนเสวี่ยตัวที่พวกเขาพิชิตมันได้ ดวงตาของมันเป็นสีเทาออกไปทางขาว"ข้าว่าดวงตาของเจ้าเนียนเสวี่ยนั้นมันน่าจะมีปัญหากระมัง มันเหมือนมองสิ่งใดไม่เห็น ดวงตาสีน้ำข้าวตัวนี้ราวกับว่ามันตาบอด"จินเป่ากล่าวขึ้น"เจ้านายดวงตามันน่าจะมีปัญหาจริง แต่ข้าเชื่อว่าหูมันไม่น่าจะบอกตำแหน่งผิดแน่นอน ตอนที่ท่านพูดขึ้นหูของมันกระดิกเหมือนตรวจหาสิ่งใดอยู่"กระต่ายหยกสื่อสารกับเจ้านายด้วยกระแสจิตเพราะว่ามันกลัวว่าถ้ามันเอ่ยสิ่งใดออกไปจะทำให้เนียนเสวี่ยตัวนี้รู้ว่ามีสัตว์มาหาอสูรแบบมันอยู่ด้วย"อ้า กลิ่นของพวกเจ้าไม่เลวเลย และที่เจ้าก

หลังจากที่เจ้ากระต่ายหยก วิ่งออกไปถามทางกลางสายฝน ก็พบเข้ากับสัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำเป็นจำนวนมาก พวกมันต่างมานั่งร้องเสียงระงมไปทั่วทุกทิศ ไม่ว่าจะเป็นอึ่งอ่าง กบและเขียดต่างๆ นั้นต่างก็ร้องแล้วโยกตัวไปมา สัตว์ในป่าแห่งนี้แลดูจะใหญ่กว่าธรรมชาติเสียเหลือเกินเจ้ากระต่ายหยกมันพุ่งไปทางทิศตรงข้ามกับที่มันเดินมา มันต้องการรู้ว่าพื้นที่แห่งนี้มีจุดสิ้นสุดอยู่หรือไม่ แต่มันยังไปได้ไม่นานนัก มันก็พบกับเห็ดพิษชนิดหนึ่ง แต่ต้นมันใหญ่ราวๆกับมนุษย์เลยทีเดียว และบนลำต้นของมันก็มีรูขนาดกำมือยัดเข้าไปได้ และแต่ละรูนั้นเป็นสีต่างๆ เมื่อมันมองแล้วมันกะจะวิ่งผ่านต้นเห็ดต้นนั้นก็เหมือนมีแรงผลักมันให้ล้มลง เหล่าคางคกกบและเขียดต่างๆกระโดดเข้ามารุมมัน เสียงร้องดังวี๊ดๆเกิดขึ้น ดังลั่นสนั่นทั่วทั้งผืนดินแล้วก็เหมือนมีสัตว์หรืออะไรสักอย่างที่พุ่งเข้ามายังจุดกลางที่มันอยู่ มันไม่สามารถที่จะต้านทานพวกเหล่านี้ได้ มันส่งกระแสจิตสื่อสารไปหาเจ้านายมันทันที ก่อนที่สัตว์น้อยใหญ่ทั้งหลายจะกระโดดเข้าไปรุมมัน มันก็หายแว๊บไปทันตา ภายใต้เรือนที่จางซินนำออกมา ให้พวกเขาอยู่ซึ่งอยู่ดีๆก็มีเสียงร้องกรีด และเสียงสนั่นหวั่นไหวเหม