All Chapters of ให้ชะตากรรมนำทาง: Chapter 131 - Chapter 140

หลังจากผู้มียุทธที่ได้ทำการประลองยุทธและผ่านเข้ารอบถึงสิบสามคน ก็ได้เวลาจับหมายเลขเพื่อที่จะประลองกันจินเป่าโชคร้ายได้หมายเลขหนึ่งซึ่งต้องประลองเป็นคนแรก เขาไม่ขออะไรมากขอเพียงหมายเลขที่สิบสามนั้นไม่ใช่ตงหมิงก็พอ เพราะพลังของเขาเพียงคนเดียวไม่สามารถจัดการบุรุษผู้นี้ได้ ส่วนห่าวอู๋อวี่เองเขาก็ได้หมายเลขเจ็ด ซึ่งเป็นเลขที่เข้ารอบไปชิงตอนบ่ายของวันนี้ เขาผ่านเข้ารอบสี่คนสุดท้ายแล้ว ตงหมิงได้หมายเลขสองต่อจากจินเป่า และองค์ชายรัชทายาทได้หมายเลขที่สามซึ่งทั้งสามไม่ได้สู้กันแน่ๆ ทางด้านซิงอีก็ร้อนใจยิ่งนัก ทำไมคุณชายห่าวอู๋อวี่ไม่หยิบหมายเลขที่สิบสามออกมา จะได้สู้กับจินเป่าแล้วให้จินเป่าแพ้ไป ตนกลัวว่าจินเป่าจะเข้าสี่คนสุดท้ายซึ่งมันอันตรายมากกว่านี้ แล้วคู่ต่อสู้ของจินเป่ารอบนี้คือหงถิงถิง สตรีอีกคนที่อยู่ในเจ็ดคนสุดท้าย ท่าทางของนางคือหญิงยโสเอามากๆ หางตาเชิดขึ้นดั่งผู้ที่มีความคิดร้ายอยู่ตลอดเวลา มองแล้วไม่อ่อนหวานเอาเสียเลย น่ากลัวยิ่งนักซิงอีก็อยากให้จินเป่ายอมแพ้ "คู่แลกของวันนี้เป็นสตรีจากมิติล่างหนึ่งท่าน และสตรีที่ครั้งที่แล้วเข้าได้ลำดับที่สี่ของการประลองยุทธในครั้งล่าสุดด้วย 555

ครั้นกลุ่มใหญ่จากหมู่บ้านอมตะเดินทางมาถึงวังหลวง ก็เกิดเหตุการณ์โกลาหลเสียแล้ว ไป๋อวิ๋นเห็นลูกศิษย์ของตัวเองอยู่ตรงกลางลานประลอง เห็นพลังวรยุทธสามสายเข้าไปบีบร่างกายของลูกศิษย์และลูกศิษย์อีกคนที่กำลังใช้วรยุทธสีรุ้งกับศิษย์ที่อยู่กลางลานประลอง กำลังถูกวรยุทธสีขาวเล็งไปที่เขาโดยตรงหากโดนเข้าอย่างจัง ต้องมีการเสียชีวิตขึ้นแน่ๆ เขาใช้พลังของกินรีเข้าไปปะทะกับพลังวรยุทธ์สายนั้นทันทีทและกระโดดใส่บุรุษผู้ที่ส่งพลังไปทันที ผู้ที่ส่งพลังไปนั้นไม่ได้ที่จะป้องกันตัวเองเนื่องจากรอบข้างเขามีผู้คนคอยป้องกันอยู่ตลอดเวลาอยู่แล้ว แต่หารู้ไม่ว่ามีผู้ที่ประชิดถึงตัวเองแล้ว"ปั้ง"เสียงวรยุทธปะทะกันสนั่น จางซินเมื่อเห็นจินเป่าจะไม่ไหวแล้วพุ่งไปหาจินเป่าทันที เมื่อลี่หลินรู้ว่าเป็นใครจึงปล่อยมือทที่อยู่ด้านหลังของจินเป่า แล้วออกมาด้านนอกเพื่อที่จะมาคอยคุ้มกันทั้งสองคนช่วยซิงอี ซึ่งตอนนี้ใบหน้าของซิงอี้นั้นเต็มไปด้วยเลือดดูไม่ออกด้วยซ้ำว่าเป็นของตนเองหรือของศัตรู จางซินใช้นิ้วโป้งและนิ้วชีแตะที่นิ้วของจินเป่าขับเคลื่อนเพลงยุทธรักษาทันที เดิมทีซึ่งสีรุ้งใกล้จะจางแล้ว แต่เมื่อจางซินเข้ามาทันเวลาทำให้เส้นสีม

"เสวุ่ยเจ้าไปหาหม้อสมุนไพรใบใหญ่มาหนึ่งใบอยู่ในท้องพระคลังน่าจะมีอยู่หนึ่งหม้อ เจ้าไปตรวจดูแล้วให้องครักษ์ยกมาที่เรือนรับรอง"องค์ชายรัชทายาทกล่าวขึ้น องค์ชายหกเลยพาทหารองครักษ์ไปหาหม้อสมุนไพรใบใหญ่ ในท้องพระคลังมา เมื่อเขาเข้าไปดูก็พบหม้อสมุนไพรใบใหญ่สีเขียวหยกหนึ่งใบ ซึ่งน่าจะให้สตรีผู้นั้นเข้าไปได้จึงสั่งให้ทหารองครักษ์ยกออกมาให้ หมอหยกใบนั้นเป็นหยกสีเขียวมันแพะดูแล้วมีค่ายิ่งนัก เมื่อนำมาเรือนรับรองแล้วก็วางไว้กลางห้อง"ข้าขอเพียงสมุนไพรเท่านั้น แล้วบุรุษน่าจะออกไปด้านนอกได้แล้วกระมังเพราะว่าสตรีผู้นี้ต้องถอดเสื้อผ้าก่อนที่จะลงหม้อ จางซินข้าต้องพึ่งเจ้าอยู่หากเจ้ายังมีธุระที่จัดการยังไม่เสร็จ ช่วยข้าสักพักแล้วเดี๋ยวค่อยไป"หว่าฮว่ากล่าวขึ้น"ข้าคือสัตว์อสูรของเจ้านายข้าสามารถช่วยเจ้านายได้เจ้าค่ะให้ข้าอยู่ช่วยท่านนะเจ้าคะ"ลี่หลินรีบพูดขึ้น"นางคือน้องสาวของข้าเหมือนกันเจ้าค่ะให้ข้าอยู่ช่วยอีกแรงนะเจ้าคะ"ซิงอีรีบกล่าวขึ้น"ได้เลยแม่หนูเพราะข้าต้องให้สตรีช่วยอยู่แล้วล่ะ ลำพังข้าคนเดียวไม่ไหวหรอก บุรุษทั้งหลายออกไปได้แล้วกระมัง เจ้าเด็กน้อยเจ้าอยู่ก่อนอย่าเพิ่งไปไหน"หว่าฮว่ากล่าวข

"เอาเข้าจริงๆข้าก็ไม่แน่ใจว่าทำไมเคล็ดวิชาดัชนีสุริยันอะไรนั่นแค่เพียงท่านห่าวอู๋อวี่ท่องให้จินเป่าฟังแล้วนางจะดีขึ้น"ซิงอีกล่าวถามความคิดเห็นของสหายท่านอื่น"เจ้าต้องรู้จักเคล็ดวิชาดัชนีสุริยันก่อนเจ้าลองถามองค์ชายรัชทายาทดูสิว่ามันเกี่ยวข้องกับสิ่งใด"จางซินพูดขึ้น"ในเมื่อองค์ชายรัชทายาทนั้นเคยร่ำเรียนตำราดัชนีสุริยันต์แล้วทำไมไม่ให้องค์ชายรัชทายาทเข้าไปท่องให้จินเป่าฟังล่ะ"ซิงอีกล่าวขึ้นพลางมองไปยังองค์ชายรัชทายาท"ทำเป็นว่าหากองค์ชายรัชทายาทเข้าไปท่องเกล็ดวิชาดัชนีสุริยันให้จินเป่าฟังแล้วเจ้าจะยินยอมอย่างไรอย่างนั้น"จางหยงกล่าวถามขึ้น"มันก็ใช่ที่เจ้าพูดแต่ข้าก็ไม่รู้ไงว่าในเมื่อท่านห่าวอู๋อวี่ไม่รู้เคล็ดวิชาดัชนีสุริยันต์แล้วเขาจะรู้ได้อย่างไรว่าไปท่องให้จินเป่าฟังแล้วจะดีขึ้น"ซิงอีถามขึ้นอีก"ผู้ใดท่องก็ดีขึ้นได้ทั้งนั้นแหละ ถ้าน้ำเสียงนั้นเป็นน้ำเสียงที่แม่นางผู้นี้คุ้นเคย และเจ้าสัตว์อสูรจิ๋วนั้นก็เลือกบุรุษผู้นั้นให้ท่องให้เจ้านายมันฟัง มันก็คงจะรู้ความพิเศษพิโสของบุรุษผู้นั้นอยู่ แม่นางผู้นี้ข้ามองดูเจ้าเป็นห่วงแม่นางที่อยู่ในหม้อกลั่นสมุนไพรอยู่หรอก แต่เจ้าก็ต้องหัดฟัง

"ปรมาจารย์ไป๋อวิ้น ทำไมมารดาของท่านกล่าวว่านางไม่สามารถที่จะเข้าไปในป่าอมตะนั้นได้ ในเมื่อพวกท่านก็อยู่หมู่บ้านอมตะนั้น"จางซินถามขึ้น จึงทำให้จินเป่าสนใจ จึงมองไปดูผู้ที่จางซินกำลังซักถามอยู่ก็เป็นปรมาจารย์ไป๋อวิ้น"ท่านอาจารย์"จินเป่ากล่าวออกมาได้เท่านี้ก็หมดแรง นางไม่สามารถพูดยาวๆได้ เพียงแค่ใช้แรงในการพูดก็หมดแรงเสียแล้วจะให้นางเดินทางไปได้อย่างไรกัน"เจ้าไม่ต้องพูดแล้วลูกศิษย์เจ้าพักผ่อนเถอะ แล้วเรื่องที่มารดาของข้าไม่สามารถเข้าป่าอมตะนั้นได้ ก็เป็นเพราะว่านางเป็นกินรีชั้นสูง ที่พวกเจ้ารับรู้นั่นแหละ ถึงว่าข้าจะได้เป็นกินรีชั้นสูงแล้วแต่ข้าก็ไม่มีประสิทธิภาพเหมือนกับมารดาของข้า นางสามารถรับรู้อันตรายที่อยู่เบื้องหน้าได้นางสามารถคาดการณ์สิ่งที่จะเกิดขึ้นได้ ส่วนข้าจุดนี้ค่ายังไม่สามารถที่จะฝึกฝนมันได้ ข้าจึงคิดว่าข้าจะไปกับพวกเจ้าได้ เพราะในเมื่อถ้าหากว่าคาดการณ์ถึงอันตรายได้แล้ว เราก็จะเลี่ยงอันตรายเหมือนที่เราเดินทางเข้ามาในวังหลวงนี้ไง เมื่อถึงจุดอันตรายมารดาของข้าก็จะให้พวกเราหยุดขบวนเดิน แล้วให้ผู้ที่เก่งกาจเข้าไปจัดการกับอันตราย แล้วเราก็เดินมากันแบบไร้อันตรายใดๆ แล้วที่มาร