Semua Bab ให้ชะตากรรมนำทาง: Bab 171 - Bab 180

ตอนกลางคืนพวกเขาก็พักผ่อนกัน หลังจากหลับกันไม่นานก็ได้ยินเสียงดังจากภายนอก ทุกคนลืมตาแต่ไม่มีใครออกไปดู เนื่องจากบุรุษผู้นั้นได้เตือนพวกเขาแล้ว เด็กน้อยที่พวกเขาเห็นนั้นกำลังนั่งกอดเข่าตัวเองด้วยความหวาดกลัว จินเป่ามองหน้าห่าวอู๋อวี่ในความมืดสักพักก็มีสายลมพุ่งออกไปจากเรือนหลังนี้สองครา เด็กน้อยที่นั่งกอดเข่านั้นตกใจสะดุ้งเล็กน้อยเขาคิดว่ามีผู้คนที่เข้าหมู่บ้านมานั้น พุ่งตัวออกไปแล้วทั้งสองคนเ ขากลัวทั้งสองจะเป็นอะไรเขาจึงพยายามมองทุกคนและนับทุกคนก็อยู่กันครบ แล้วมันลมอะไรกันนะ สักพักใหญ่ๆข้างนอกก็มีการต่อสู้กันขึ้นเสียงนั่นดังขึ้นราวๆหนึ่งก้านธูปก็สงบลง"นายท่านข้าจะไปที่บ้านอดีตผู้นำ จะได้รู้ว่ามีสิ่งใด" อสูรอีกาดำสามขาสื่อมาให้ผู้เป็นเจ้านายรับรู้ มันกับจิ้งจอกเก้าหางพุ่งไปยังบ้านที่บุรุษผู้นั้นอธิบายให้ฟัง แต่เมื่อเขาใกล้บริเวณกลางหมู่บ้านลี่หลินก็รู้สึกแปลกๆ เหมือนร่างกายของนางจะควบคุมไม่ได้ นางเดินไปบ้านของอดีตผู้นำหมู่บ้านอย่างช้าๆจนจืออี้เฉินรับรู้ได้ถึงความผิดปกตินี้ "นายท่านลี่หลินถูกสกดจิตบอกนายหญิงเรียกมันกลับคืนด้วย"เสียงเจ้าจืออี้เฉินส่งกระแสจิตมา"จินเป่าเรียกอสูรของ

"ผู้นำหมู่บ้านฟื้นแล้ว ผู้นำหมู่บ้านฟื้นแล้ว"เสียงสตรีผู้หนึ่งดังขึ้นเนื่องจากตอนนี้บุรุษที่ให้พวกเขาทั้งแปดพักอาศัยนั้น เขาได้ไปบอกชาวบ้านผู้อื่นว่าตอนนี้ผู้นำหมู่บ้านถูกจับได้ว่ามีส่วนเกี่ยวข้องทำให้เรื่องเราวุ่นวายทั้งหมดที่เกิดขึ้นและวันนี้สัตว์อสูรเหล่านั้นน่าจะไม่ออกมาอาละวาดอีกหากใครต้องการจะไปดูให้ไปดู มีคนในหมู่บ้านมาราวๆเกือบยี่สิบคนเท่านั้น ที่กล้าออกมาดู เนื่องจากว่าพวกเขายังคงกลัวอันตรายกันอยู่"ท่านอาจารย์ข้าว่าให้น้ำเขาดื่มสักนิดแล้วเราก็สอบถามเขาเถอะว่าเกิดเรื่องใดขึ้นเขาถึงได้ตกอยู่ในสภาพเช่นนี้"จินเป่ากล่าวขึ้นและนำน้ำอมฤตออกมาให้บุรุษที่ทุกคนเรียกว่าท่านผู้นำหมู่บ้านให้ได้ดื่ม หลังจากเขาดื่มน้ำอมฤตเสร็จเขาก็มองหน้าผู้ที่มาใหม่ทั้งแปดคน และมองลูกบ้านของตัวเองประมาณยี่สิบคนได้ ตอนนี้ก็เป็นตอนกลางวันเขาจึงคิดว่าเขาจัดการทั้งหมดไม่ได้ เพราะว่าตอนนี้เป็นตอนกลางวันแต่ตอนกลางคืนสัตว์อสูรเหล่านั้นต้องมาช่วยเขาเป็นแน่"5555พวกเจ้ายังไม่ตายกันอีกเหรอ ผู้ที่มาเยือนหมู่บ้านแห่งนี้ทุกคนต้องตายไม่มีใครอยู่รอดหรอก ถึงแม้ค่ำคืนแรกที่พวกเจ้ามาเจ้าจะมีเรือนให้อยู่อาศัยแต่วันต่อๆไป

พวกเขาเดินทางออกจากหมู่บ้านจามจุรีตอนรุ่งเช้าพอค้อยบ่ายพวกเขาก็พักที่ลำธาร บรรยากาศ ณ ป่าแห่งนี้อุดมสมบูรณ์ดีมากต้นไม้ก็ใหญ่บ้างเล็กบ้างลำธารก็เย็นสบายตัว แต่งไร้สิ่งมีชีวิตใดๆ พวกเขาไม่สามารถหาสัตว์ในป่ากินเป็นอาหารได้เลย"ที่ข้าเห็นสายความคิดของบุรุษที่ผู้คนเรียกว่าผู้นำหมู่บ้าน เขามีท่อนไม้ท่อนหนึ่งที่อยู่ในเรือนหลังนั้น แล้วมีพลังมากมายพวกเจ้าจัดการมันอย่างไหร่หรือ ข้าไม่เห็นร่องรอยที่เจ้าจัดการมัน หรือว่าพวกเจ้าไม่ได้จัดการมันแต่มันหายไปเพราะพวกเจ้าไปถึงเรือนนั้นมันหายไปแล้วหรือ"จางซินถามด้วยความสงสัย"เจ้าไม่ต้องอยากรู้อะไรมากมายหรอกเอาเป็นว่าท่อนไม้นั้นมันจะไม่สามารถทำร้ายใครได้อีกแล้วเจ้าเองวางใจได้"จินเป่าพูดแบบยิ้มๆ จางซินยิ่งสงสัยมากกว่าเดิมแต่เขาก็ไม่ทำสิ่งใดแล้วในเมื่อทั้งสองไม่อยากบอกก็ไม่อยากรู้ก็ได้ "เราต้องใช้เวลาอีกกี่วันหรือถึงจะถึงป่าอัสดงนั้นแล้วเจ้ารู้หรือไม่ว่าต้องการสิ่งใดในป่าอัสดงนั้น"จางซินถามขึ้น"ข้าไม่รู้หรอกว่าจะมีสิ่งใดที่รักษาเจ้าจิ๋วนั้นได้แต่ข้าว่าข้าต้องการไปป่าอัสดงนั้น เพราะที่นั่นเหมาะสำหรับฝึกวรยุทธและข้าได้ข่าวว่ามีสัตว์อสูรมากมายที่จะทำให

"เปรี๊ยะๆๆๆๆ"เสียงบางสิ่งบางอย่างแตกกระจาย แสงสีรุ้งที่ขึ้นไปยังฝากฟ้าวาบขึ้นทำให้ทุกที่สว่างไสว ไม่นานเกราะวรยุทธที่ป้องกันอยู่บริเวรรอบรอบเรือนนั้นแตกกระจาย แสงสีรุ้งที่ค่อนข้างที่จะขาวจนแสบสายตานั้น พยายามออกไปต้องสรรพสิ่งที่อยู่ในป่าแห่งนี้ทุกๆแห่งหน เมื่อแสงสว่างไปต้องสิ่งใดสิ่งนั้นสว่างไสวในพริบตา สัตว์อสูรที่ถูกสะกดจิตมันก็กลับคืนสู่สภาพปกติ ต้นไม้ที่ปกติแล้วมันเหี่ยวเฉาจนใกล้จะตายแต่เมื่อถูกสะกดให้ตรึงอยู่ในสภาพที่สมบูรณ์นั้นเมื่อตอนกลับแสงสว่างนั้นมันก็สลายหายไปทันที สัตว์อสูรที่สิ้นอายุขัยแล้วแต่กับตรึงด้วยการสะกดนั้นก็ได้ตายตกไปตามๆกัน สรรพสิ่งที่อยู่ในป่านี้กลับคืนมาสู่สภาวะเวียนว่ายตายเกิดเช่นเดิม ครั้นแสงสีรุ้งนั้นหายไปทุกอย่างก็เงียบสงบลงและกลับมาเป็นดังเดิม จินเป่ากับจางซินต่างจับมือกันด้วยความดีใจที่พูดคำสำเร็จแล้ว พวกเขาช่วยชีวิตสัตว์อสูรเหล่านั้นให้มันเวียนว่ายตายเกิดไปตามกาลเวลา และสรรพสิ่งทุกอย่างที่อยู่ในป่าแห่งนี้ให้กลับมาเหมือนเดิมได้ เมื่อทั้งสองเปิดประตูห้องออกไป"เจ้าทั้งสองไม่เห็นเหตุการณ์เมื่อครู่มีแสงสีรุ้งเกิดขึ้นและอยู่ๆแสงสีรุ้งนั้นก็เหมือนจะแตกกระจาย

เมื่อยามค่ำคืนเข้ามากล้ำกรายในห้องห่าวอู๋อวี่กับจินเป่านอนด้วยกันบนเตียงนอน"ข้าอยากให้มันเป็นแบบนี้ตลอดไปจังที่เราสองคนได้นอนกอดกันบนเตียงนุ่มแบบนี้ หากเราช่วยท่านพ่อตากับแม่ยายได้แล้วเราแต่งงานกันนะ"ห่าวอู๋อวี่กล่าวออกมาอย่างหยอกล่อและจิงจังในท่าที จินเป่าไม่ได้กล่าวอะไรนางได้ยินเสียงกุกกักนอกประตูนางรู้ดีว่าห่าวอู่อวี่รับรู้ได้ก่อนนางเสียอีกแต่เขาก็แกล้งพูดไปต่างๆนานา เมื่อด้านนอกได้ยินเสียงคนพูดคุยกัน เขาก็ไม่กล้าที่จะบุกเข้ามา ห่าวอู๋อวี่สังเกตเห็นถึงข้อนี้"ข้านอนแล้วนะเจ้าเองก็นอนเถอะ"ห่าวอู๋อวี่กล่าวขึ้น เพื่อจะได้เดินตามแผนของกลุ่มคนที่มาดักจับสองคนเขา สักพักใหญ่ๆเสียงเคลื่อนไหวภายในห้องก็สงบลง บุรุษผู้หนึ่งโบกมือเป็นสัญญาณให้ผู้ที่อยู่ด้านหลังค่อยๆเปิดประตูโรงเตี้ยมให้ แล้วค่อยๆบุกเข้าไปจับตัวทั้งสองได้ เมื่อถูกจับทั้งสองคนก็แกล้งทำเป็นหลับไหลไม่ได้สติ จินเป่าทำท่าทางตกใจตื่นขึ้นมา"หวกเจ้าเป็นใครกัน ทำไมถึงมาจับพวกข้าเช่นนี้ พวกข้าทั้งสองไปทำอะไรให้พวกเจ้าโกรธเคืองกัน"จินเป่าพูดขึ้น"แม่นางอย่าดิ้นรนเลย อย่าต่อรองกับการจับกุมในครั้งนี้ พวกเราวางแผนมานานแล้ว แล้วคนที่จับต