All Chapters of ให้ชะตากรรมนำทาง: Chapter 101 - Chapter 110

"ข้าว่าท่านประมุขในมิติแห่งนี้ก็ฉลาดมากนักนะ สงสัยองค์ชายรัชทายาทต้องฟื้นแล้วล่ะ และนี้คงจะเป็นการล่อคนออกมาเป็นแน่ หรือจะจัดเพื่อเอาใจเรากันนะ"จางซินกล่าวขึ้น"ข้าว่าน่าสนุกออกเราไปขอให้องค์ชายหกให้พวกเราเข้าร่วมด้วยดีกว่าเราจะได้ประสบการณ์ด้วย แถมเคล็ดวิชานี้ก็น่าดึงดูดใจอย่างยิ่ง ดัชนีสุริยัน ข้าได้ยินแล้วสนใจยิ่งนัก ถ้าท่านได้ศึกษาเคล็ดวิชานี้ท่านต้องไปได้ไกลแน่ๆ"จินเป่ากล่าวขึ้นพลางนึกคึกขึ้นมา และมองหน้าห่าวอู๋อวี่ เพราะจินเป่าต้องการเคล็ดวิชานี้เพื่อเขา"เจ้าอยากเอาชีวิตมาทิ้งที่นี้ถึงเพียงนั้นเลยหรือ "ห่าวอู๋อวี่ถามขึ้น"ยังกับท่านไม่อยากจะลองประลองในครั้งนี้ ข้าว่าตัวท่านแหละต้องการประลองในครั้งนี้มากกว่าข้าเสียอีก แล้วอีกอย่างเราเป็นคนจากมิติอื่นเขาไม่น่าจะสังหารเราหรอกมั้ง"จินเป่ากล่าวขึ้น"ข้าคิดว่ามันก็เป็นการดีนะถ้าเราจะลองประลองฝีมือในครั้งนี้ แต่ข้าว่าเราน่าจะช่วยกันหาผลหยางเหมยก่อนดีหรือป่าวเพราะเราต้องเตรียมสมุนไพรรักษาเส้นลมปรานเสียก่อนไม่อย่างนั้นถ้าบาดเจ็บมาเราแย่แน่"จางหยงกล่าวขึ้น"ถ้าอย่างนั้นวันนี้เราไปหาองค์ชายหกกันเพื่อจะคุยเรื่องการเข้าร่วมประลอง ส่วนเ

พอได้ผลหยางเหมยมาแบบชอบธรรมแล้วจางซินก็นำมาปรุงสมุนไพรรักษาลมปราณทันที และขอให้จินเป่ามาช่วย เพราะยามใดมีจินเป่าลงมือปรุงสมุนไพรจะออกมาเป็นจำนวนหลายเม็ด เขาจึงสรุปเอาเองว่าจินเป่าได้พรสวรรค์มาจากตระกูลจาง ส่วนตัวเขาเองเหมือนจะเก่งด้านนี้แต่น่าจะมาจากการฝึกฝนเองทั้งนั้น "จางซินข้าเห็นเหมือนว่าเจ้ามีมิติล่องหนเลยทำไมเจ้าไม่ลองนำสมุนไพรพวกนี้ไปปรุงในมิติเล่ามันอาจจะได้หลายเม็ดก็ได้"จินเป่ากล่าวขึ้น"ข้ารู้แล้วแหละว่าเจ้าต้องรู้เพราะการรักษาคุณชายใหญ่และซิงอีตอนที่อยู่มิติสามัญนั้นมันต้องใช้ผู้ที่มีมิติล่องหลรักษาเท่านั้น"ซินจางกล่าวขึ้น"ข้าสงสัยเจ้าตั้งแต่อยู่หุบเขาแห่งบรรพกาลแล้วล่ะ แต่ที่ข้าแน่ใจก็วันก่อนที่เราจะออกเดินทางจากจวนห่าวอู๋มานั่นแหละ เพราะว่าน้ำอมฤตนั้นเป็นของข้าและข้าก็รู้ว่าเจ้าเอาน้ำอมฤตออกข้าเข้าไปในมิติล่องหลและเจ้าก็เอามันออกมา"จินเป่ากล่าว"เจ้าจะรู้ได้อย่างไรเจ้าเก่งขนาดนั้นเชียว"จางซินกล่าวขึ้นโดยไม่เดือดร้อนเพราะต่อไปนี้ตนไม่มีสิ่งใดที่จะปกปิดต่อน้องสาวของตัวเองอยู่แล้ว"แล้วเจ้ามีมิติล่องหนจะเรียนรู้อะไรกับมิติล่องหนของเจ้าบางที่ทำให้เกิดประโยชน์มากกว่าการ

"องค์ชายหก ข้าว่าพวกเราทั้งเจ็ดคนเร่งเดินทางไปกันเถอะแล้วท่านจะส่งคนไปคุ้มครองพวกเราก็ให้พวกเขาตามหลังไปไม่อย่างนั้นพวกเราจะเกิดความล่าช้า ถ้าจะให้พวกเรานั่งรถม้าเหมือนที่มาเมืองหลวงนี้ข้าเกรงว่าอาจจะฝึกวิชาได้ไม่ถึงครึ่งของตำราก็จะต้องกลับมาแล้ว"จินเป่ากล่าวขึ้นเพราะนางเองต้องการที่จะฝึกเคล็ดวิชาแฝดมิติให้เร็วที่สุด"งั้นก็รีบออกเดินทางกันเถอะข้าเองก็อดรนทนรอที่จะฝึกวิชาพิชิตมังกรไม่ไหวอยู่แล้ว"องค์ชายหกกล่าวและเดินไปหาองครักษ์เพียงสี่ถึงห้าคนและสั่งให้องครักษ์ที่เหลือตามไป ทั้งเจ็ดเดินทางออกจากวังและมีองครักษ์เพียงห้าคนเท่านั้นที่ติดตามไป ส่วนที่เหลือก็ต้องขนของขนเสบียงไปตามหลัง ทั้งสิบสองเร่งออกเดินทางหลังออกจากวังหลวงแล้วก็จะเห็นเป็นร้านค้าข้างทางทั้งสองฟาก ผู้คนต่างมองทั้งสิบสองคน พวกเขาต่างรู้ดีว่าเป็นคนในวังเดินออกมาเที่ยวเล่นแต่ไม่รู้ว่าจะไปทิศทางใดกันได้แต่เหลียวมองพอลับตาก็หันมาขายของของตัวเอง จางซินก็ตื่นตาตื่นใจกับบรรยากาศร้านค้าแผงลอยที่อยู่สองฟากทางมาก แต่เขาก็ไม่ได้เดินไปซื้อของ ได้แต่มองซ้ายมองขวา หลังจากเดินไปจนพ้นหมู่บ้านสักพักก็เป็นทางขึ้นเขาซึ่งมีต้นไม้เล็กใหญ่ตา

ทางด้านคุณชายหกเมื่อสั่งการให้ทหารไปประจำจุดต่างๆเสร็จเรียบร้อยแล้ว ตัวเองก็วิ่งเข้าด้านในเพื่อที่จะหาห้องที่จะฝึกวิชาพิชิตมังกรดั่งใจที่ตัวเองหวัง แต่เขานั่งทุกห้องแล้วก็ไม่สามารถที่จะปิดสนิทได้"ทำไมถึงเป็นแบบนั้นไปได้นะ เสด็จพี่รัชทายาทเข้าไปอยู่ด้านในแล้วสามารถฝึกฝนได้ทุกวิชาไงหรือเป็นเพราะว่าห้องตรงกลางของตำหนักร้างแห่งนี้ถูกสตรีสองนางนั้นจับจองไปแล้วจึงทำให้ผู้อื่นต้องไปฝึกด้านนอกกันแน่"องค์ชายหกบ่นเล็กน้อยก่อนที่จะเดินออกมา และกำหนดจิตว่าตนจะฝึกวิชาพิชิตมังกรที่ใดดี อยู่ๆร่างขององค์ชายหกก็พุ่งเข้าสู่ป่าและนั่งอยู่ตรงโขดหินทันที องค์ชายหกที่มองซ้ายมองขวาไม่เห็นใครแม้แต่คนเดียวเขานั้นจึงหลับตาแล้วนั่งต่อไป ในใจก็ยังบ่นอยู่ที่ไม่มีความยุติธรรมสำหรับองค์ชายหกอย่างเขาเลยเป็นถึงเจ้าของถิ่นแท้ๆ แต่กลับถูกส่งตัวมายังจุดที่ห่างไกลผู้คนขนาดนี้ แล้วเขาก็ไม่สามารถกลับไปได้เป็นแน่ถ้าเขาไม่ประสบความสำเร็จในการฝึกฝนในครั้งนี้ เขาจึงพยายามทำให้จิตใจสงบและท่องเคล็ดวิชาที่ได้รับมา ไม่นานเขาก็เข้าสู่ภวังค์ฝน ทางด้านห่าวอู๋อวี่หลังจากศึกษาเคล็ดวิชาเรียกพายับจนหมดทุกหน้าแล้ว เขาจึงเริ่มที่จะนั่งข

เมื่อทั้งห้านั่งคุยกันได้สักพักก็มีลมสายใหญ่พุงเขามาห่าวอู๋อวี่พุ่งตัวขึ้นและเตรียมพร้อมที่จะต่อสู้ ทุกคนก็ทำตามห่าวอู๋อวี่ สักพักก็มีฟินิกซ์ตัวหนึ่งสีแดงเพลิงทะลุหลังคาตำหนักร้างออกมาโผบินราวกับเต้นรำเหมือนจะพันรอบสัตว์ชนิดหนึ่งที่เป็นตัวสีขาวราวกับหิมะ พวกมันทั้งสองกำลังร่ายรำเหมือนกำลังเกี้ยวพาราสีกันยังไงอย่างงั้น สัตว์อสูรทั้งสองร่ายรำพร้อมกับปล่อยอนุภาคที่รุนแรงออกมาอย่างต่อเนื่อง มนตราทั้งหลายปะทะออกมาจากร่างของสิ่งมีชีวิตทั้งสอง องค์ชายหกลุกขึ้นยื่นพร้อมกับจะท่องบทพิชิตมังกร"อย่า!! นั้นมันสัตว์อสูรของน้องข้า"เสียงจางหยงและซิงอีร้องขึ้นพร้อมกัน พวกเขามองหน้ากัน ทุกคนที่ตกใจอยู่ตั้งใจปกป้องตัวเองด้วยเกาะวรยุทธของตัวเอง ทางด้านในหลังจากทั้งสองนั้นหมดสติด้วยความเจ็บปวดพลันตื่นขึ้นมาซึ่งความเจ็บปวดนั้นได้หายไปหมดสิ้นแล้ว ทั้งสองตื่นมามองหน้ากันพวกเขาทั้งสองไม่รู้ว่าสำเร็จเคล็ดวิชาแฝดมิติแล้วหรือยังด้วยซ้ำ ไม่นานทั้งสองก็รับรู้ถึงสิ่งมีชีวิตในมิติติดกายของตัวเองเคลื่อนไหว จินเป่าหันเข้าไปมองในมิติก็เห็นจิ้งจอกเก้าหางขนสีน้ำผึ้งของนาง ที่ตอนนี้ได้ผสมผสานกับหัวใจหิมะแล้วจึงทำให้ขนขอ