บททั้งหมดของ หลินหลินกับระบบมิติผันผวน: บทที่ 51 - บทที่ 60

หลินหลินมองเจ้าเฟยหลินกับเจ้าเฟยหรง ที่ถูกจูงมาที่หน้าจวน อาชาอสูรกับม้าศึก พวกมันดูสง่างามไม่แพ้กันนางลูบใบหน้าของม้าทั้งสอง ก่อนจะหยิบผลแอปเปิ้ลในมิติออกมาให้พวกมันกินตัวละผล ทั้งสองดูชอบใจเป็นพิเศษ โดยเฉพาะเฟยหรง ม้าของท่านแม่ทัพเทียนชุนเดินไปจับสายจูงให้หญิงสาว กิริยาท่าทางของเขาดูอ่อนโยนมาก สายตามั่นคงจ้องมองมาที่นางเพียงผู้เดียว แม้ว่าบริเวณหน้าจวนจะมีชาวบ้านและคุณหนูมากมายเหลียวมองอยู่หลินหลินก้มลงไปกระซิบข้างหูเขาเบาๆ"ทำหน้าดุหน่อยสิเจ้าคะ แม่นางหลายนางมองท่านใหญ่ ข้าหึง..."เมื่อเทียนชุนได้ยินว่านางหึง เขากลับยิ่งยิ้มด้วยความสุข หลินหลินเห็นว่าบุรุษตรงหน้าไม่ทำตามที่บอก ก็ส่งสายตาดุๆ ไปให้เขา นางบอกให้ทำหน้าดุ ยังจะมายิ้มอีก! ไม่รู้หรือไงว่าเวลาเขายิ้มมันมีเสน่ห์มากแค่ไหน"หลินเอ๋อร์ เรา...กลับเข้าไปในห้องดีไหม พี่ไม่อยากไปตลาดแล้ว"คำพูดกำกวมนั้น ทำให้หลินหลินเบนหน้าหนี หัวใจเจ้ากรรมก็ดันเต้นแรงกับคำพูดของเขาเสียได้"ไปกันได้แล้วเจ้าค่ะ ข้าอยากไปซื้อของให้น้องๆ แล้ว"เทียนชุนกระโดดขึ้นม้าของตนเอง ทั้งสองควบม้าเคียงคู่กันไป โดยไม่รู้เลยว่าคนที่มองมารู้สึกอิจฉาพวกเขาเพีย

หลินหลินนั่งมองหน้าจอที่เต็มไปด้วยตัวเลขและกราฟเรืองแสง คิ้วสวยขมวดเข้าหากันราวกับปมเชือก นางจ้องมองที่ตัวเลขเวลานับถอยหลังที่ลดลงทีละวินาทีด้วยความกังวลใจ อีก1เดือนกับ 15 วัน ภารกิจลึกลับที่มิติมอบให้ จะเป็นภารกิจแบบไหนกันนะ ถึงได้แจ้งเตือนล่วงหน้านานขนาดนี้....นางย้อนดูข้อความแจ้งเตือนเมื่อ 4 เดือนก่อน ระบบได้ส่งสัญญาณเตือนเกี่ยวกับภารกิจสำคัญ แต่ไม่เปิดเผยรายละเอียดใดๆ เมื่อนึกย้อนไปมันคือวันเดียวกันกับวันที่อากาศในมิติแปรปรวนหลินหลินมองบนหน้าจอความคุมของนาง ก็ปรากฏสัญลักษณ์ประหลาดที่นางไม่เคยเห็นมาก่อน สัญลักษณ์นั้นดูเหมือนจะเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา แต่มีรูปหิมะที่นางรู้ นางพยายามตีความหมาย...แต่ก็ทำไม่ได้นอกจากนี้ นางลองถามระบบแล้วแต่ระบบก็ให้คำตอบนางไม่ได้เช่นกันเมื่อค้นหายังไงก็ไม่ได้คำตอบ นางจึงไปสั่งการระบบเก็บเกี่ยวผลผลิตให้เต็มคลังไว้ก่อน นางกลัวว่าหากมีภารกิจอะไรให้ต้องทำ อย่างน้อยนางก็มีของในโกดังไว้เป็นตัวช่วยหลินหลินเตรียมมื้อเช้าให้เด็กๆด้วยข้าวต้มกุ้งเพิ่มไข่ต้มและซุปผักเพื่อให้ได้สารอาหารครบถ้วน เด็กๆกินอย่าง

เจ็ดวันผ่านไปในมิติแห่งนี้ เทียนชุนไม่อาจตัดใจจากไปได้ ใจเขาปรารถนาเพียงอยู่เคียงข้างนางไปชั่วนิรันดร์ ยามเห็นนางทะนุถนอมน้องๆ สายตาของนางอ่อนโยนน่าหลงใหลทำให้นึกฝัน....ถึงภาพครอบครัวอันแสนอบอุ่น  เขามีลูกสักสองคน ขอให้ได้ทั้งลูกชายและลูกสาว บุตรชายขอให้แข็งแกร่งโตมาปกป้องมารดาและน้องสาวได้ส่วนบุตรสาวขอให้งามละมุนละไมเหมือนมารดา แค่คิดเขาก็มีความสุขแล้ว หากมีเด็กน้อยที่หน้าตาเหมือนนาง  ก็เหมือนเขาได้ย้อนเวลากลับไปเห็นหลินเอ๋อร์ตัวน้อย  เห็นการเติบโตขึ้นทุกวัน ทุกช่วงเวลาในวัยเยาว์ของนาง ที่เขาไม่อาจสัมผัสได้ คงได้ย้อนเห็นภาพเหล่านั้นผ่านทางบุตรสาวตัวน้อยแทนเท่านั้นท่านแม่ทัพท่านจะยังไม่ออกไปจากมิติแห่งนี้หรือเจ้าคะ""ยังก่อนหลินเอ๋อร์ พี่จะออกไปเมื่อยามเหว่ยมา  วันนี้เพิ่งเข้าวันที่เจ็ดเอง...เวลาที่เหลือพี่ย่อมอยากอยู่กับเจ้า พี่เพิ่งรู้ว่าเวลาในมิติของเจ้านี้ช่างเชื่องช้ากว่าโลกภายนอกมากนัก การได้มาอยู่ที่นี่ ทำให้เรามีช่วงเวลาอันมีค่าร่วมกัน พี่จะได้อยู่กับเจ้าได้นานขึ้นอีกหน่อยหลินหลินส่งยิ้มหวาน

เสียงค้อนกระทบไม้ดังสนั่นหวั่นไหว เหล่าคนงานต่างเร่งมือสร้างที่พักอาศัยอย่างขะมักเขม้น ภายใต้คำสั่งของท่านแม่ทัพ ค่ายอพยพเริ่มเป็นรูปเป็นร่างขึ้นอย่างรวดเร็วด้วยพลังเวทของทุกคนเพียงสองชั่วยามผ่านไป เรือนนอนขนาดใหญ่ 5 หลังก็ตั้งตระหง่านท่ามกลางหิมะขาวโพลน โครงสร้างไม้ที่แข็งแรงรับน้ำหนักของหิมะที่โปรยปรายลงมาไม่ขาดสาย ภายในเรือนอบอวลไปด้วยไออุ่นจากเตาผิงที่ถูกจุดขึ้นถัดจากเรือนนอนคือ โรงเรือนทำอาหารก็ใกล้จะเสร็จสมบูรณ์ หลินหลินนำเนื้อออกมาย่างรอทุกคน กลิ่นหอมของอาหารเริ่มโชยออกมา ชวนให้รู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาทันทีทว่า หลินหลินกลับขมวดคิ้วเล็กน้อย เมื่อนึกขึ้นได้ว่ายังขาดสิ่งสำคัญอย่างหนึ่ง"ห้องน้ำ..."หลินหลินพึมพำกับตัวเอง"ทุกคนเป็นผู้ชาย ห้องน้ำจึงถูกสร้างแบบง่ายๆ หากนางไปใช้คงไม่เหมาะสมนัก"นางรีบเปิดโกดังมิติ"สุขาเคลื่อนที่!" หลินหลินร้องออกมาอย่างดีใจ เมื่อเห็นสิ่งที่นางต้องการนางจำได้ว่าเคยซื้อมันมาเพราะไม่แน่ใจว่าห้องน้ำในยุคนี้จะเป็นอย่างไร แต่ตอนนี้มันกลับกลายเป็นสิ่งจำเป็นอย่างยิ่ง"โชคดีที่ข้าซื้อมันมา"หลินหลินยิ้มออกมาอย่างโล่งอก ก่อนจะนำสุขาเคลื่อนที่ออกมาวางไ

หวาหวาน้อยเห็นพี่รองทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้นก็รีบวิ่งเข้าไปหาด้วยขาสั้นๆ "พี่รอง..."หลินหลินยิ้มให้ หยาดเหงื่อผุดขึ้นบนหน้าผาก"พี่ไม่เป็นไร แค่เป็นห่วงพวกเจ้าเท่านั้น"นางอ้าแขนรับร่างน้อยๆ เข้ามากอด และอีกแขนหนึ่งก็รอโอบกอดอาจินน้องชายที่วิ่งตามมาติดๆเราต้องเสริมปราการให้แข็งแกร่งกว่านี้หลินหลินคิดในใจ ไม่อย่างนั้นตอนออกไปทำภารกิจ ข้าคงไม่สบายใจเมื่อทุกคนกลับมาพร้อมหน้า พวกเขารวมตัวกันทานอาหารเย็น บอกเล่าเรื่องราวการผจญภัยในวันนี้ แม้จะเหนื่อยล้า แต่ทุกคนก็รู้สึกภูมิใจที่ภารกิจสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดีคืนนั้น เสียงหมาป่าหอนระงมดังมาจากป่าโดยรอบ หลินหลินแทบนอนไม่หลับ นางเปิดอ่านรายละเอียดของปราการเวทอย่างละเอียดถี่ถ้วน นางต้องการปราการที่แข็งแกร่งกว่านี้ เพื่อปกป้องทุกคนในค่ายรุ่งเช้า ภารกิจที่ได้รับก็ยังคงคล้ายกับเมื่อวาน หลินหลินจึงขอให้เทียนชุนนำทีมออกไปเก็บทรัพยากร ส่วนนางจะอยู่ที่ค่ายเพื่อศึกษาการสร้างปราการเวท หากไม่มีขายแบบสำเร็จรูป นางก็จะสร้างมันขึ้นมาเอง!วันเวลาผ่านไป ทุกคนใช้ชีวิตอยู่ในค่ายอพยพแห่งนี้มานับสิบวันแล้ว หลินหลินแยกเรือนออกมาจากเด็กๆ เพื่อให้มีสมาธิในการสร้