Semua Bab หลินหลินกับระบบมิติผันผวน: Bab 71 - Bab 80

ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ ชาวบ้านไม่มีใครกล้าแม้แต่จะกล้าหายใจแรงคุณหนูไป๋หลิงหน้าซีดเผือด บ้าไปแล้วชุดอะไรราคา1000เหรียญทองหลิวเคอก้าวออกมา"ชุดนี้เป็นชุดเวทระดับสูง ราคาอยู่ที่ 1,000 เหรียญทอง จวนแม่ทัพจะเรียกเก็บเงินไปที่จวนตระกูลไป๋ของท่านในวันพรุ่งนี้"ทุกคนในร้านต่างอ้าปากค้างด้วยความตกใจ"ชุดเวท! ชุดที่ต้องประมูลเท่านั้น!1,000 เหรียญทอง! " เสียงแตกฮือของชาวบ้านเริ่มดังขึ้น"หวังว่าตระกูลไป๋จะไม่ล่าช้า"คุณหนูไป๋หลิงสั่นเทาด้วยความกลัว 1,000 เหรียญทอง นางจะหาจากไหน? แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมา นางตายแน่! งานนี้นางต้องตายแน่ๆ!!ผู้คนรอบข้างเริ่มซุบซิบกัน พวกเขาจำได้ว่าหญิงสาวผู้สง่างามผู้นี้คือคุณหนูหลินในข่าวลือ คู่หมั้นของท่านแม่ทัพ และการที่จวนแม่ทัพออกหน้าปกป้องนางขนาดนี้ ยิ่งทำให้พวกเขาตระหนักว่าหลินหลินไม่ใช่คนที่พวกเขาจะมาหาเรื่องได้ง่ายๆณ จวนตระกูลไป๋ไป๋หลิงก้าวเท้าเข้าเรือนด้วยท่าทางร้อนรน นางโยนเหรียญทองทั้งห้าเหรียญลงพื้นอย่างแรง ก่อนจะเดินวนไปมาในห้องด้วยความกระวนกระวายใจ"เกิดอะไรขึ้น ไป๋หลิง" ฮูหยินไป๋ มารดาของนาง เดินเข้ามาในห้องพอดี สายตาของนางเหลือบไปเห็นเหรีย

เช้าวันใหม่ หลินหลินออกมาส่งท่านแม่ทัพที่หน้าจวนเหมือนทุกครั้ง เมื่อเขาขี่ม้าไปไกลแล้ว หลินหลินจึงแจ้งพ่อบ้านเห่อว่านางจะไปลองชิมอาหารที่เหลา"พ่อบ้านเห่อ ท่านมีร้านแนะนำหรือไม่เจ้าคะ?""มีขอรับคุณหนู ร้าน 'เจีย หย่าว' เป็นร้านอาหารขึ้นชื่อของเมืองนี้เลยขอรับ "**เจีย หย่าว(แปลว่าอาหารเลิศรส)**หลิวเคอรับคำสั่งแล้วรีบเตรียมรถม้าออกมารอ หลินหลินขึ้นรถม้าแล้วมุ่งหน้าไปยังร้านเจีย หย่าว เมื่อเข้ามาภายในร้าน หลิวเคอก็จัดการเตรียมทุกอย่างให้นางเรียบร้อยตอนนี้นางนั่งอยู่บนห้องส่วนตัว สั่งอาหารขึ้นชื่อมา 3 อย่าง แต่ที่นางชอบมากที่สุดคือต้มปลาใส่ผักดองน้ำซุปใสสีทองอร่ามส่งกลิ่นหอมกรุ่น ปลาสดเนื้อขาวนุ่มละลายในปาก ผักดองเปรี้ยวเค็มตัดรสชาติได้อย่างลงตัว ทำให้หลินหลินรู้สึกสดชื่นและเจริญอาหารยิ่งนักเมื่อหลินหลินทานเสร็จ เสี่ยวเอ้อก็เข้ามาเก็บจานชามออกไป นางสั่งน้ำชาเพิ่มอีกหนึ่งกา แล้วนั่งมองบรรยากาศของผู้คนในร้านอย่างเพลิดเพลิน"ก๊อกๆๆ คุณหนูขอรับ" เสียงเคาะประตูดังขึ้น หลิวเคอที่รออยู่หน้าห้องเอ่ยเรียกนาง"เข้ามาได้เจ้าค่ะ พี่หลิวเคอ"แต่คนที่เข้ามากลับเป็นสตรีวัยกลางคนที่มีใบหน้างดงามราว

ข่าวการแต่งงานของท่านแม่ทัพเทียนชุนและหลินหลินแพร่สะพัดไปทั่วเมืองเหนือ ชาวบ้านต่างพูดถึงความรักที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วแบบไม่คาดคิดของทั้งคู่ราวกับเทพนิยายแม้บางคนยังคงสงสัยในชาติกำเนิดของหลินหลิน แต่ก็ไม่มีใครกล้าปริปากถามตรงๆ เพราะเกรงกลัวอำนาจของท่านแม่ทัพ ทว่าไม่นานนัก ก็มีผู้รู้กลุ่มหนึ่งออกมาเปิดเผยเรื่องราวอันน่าทึ่งของหลินหลินให้ชาวบ้านได้รับรู้ เพียงแค่เรื่องแรกที่ว่านางเป็นถึงนักเวทระดับสูงก็ทำเอาชาวบ้านแตกตื่น แทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง พวกเขาแอบกระซิบถามกันด้วยความหวาดหวั่นว่า ก่อนหน้านี้พวกเขาได้กล่าวอะไรล่วงเกินท่านนักเวทไปหรือไม่?ยังไม่ทันได้หายตกใจ ชาวบ้านอีกคนหนึ่งก็รีบออกมาเล่าเรื่องราวของตนเอง เขาเคยเป็นคนเร่ร่อนที่ได้รับความช่วยเหลือจากคุณหนูหลินหลินและครอบครัว"ชีวิตของข้าในตอนนั้นยากลำบากแสนสาหัส" ชายผู้นั้นเริ่มต้นเล่า "ไม่มีข้าวกิน ไม่มีงานทำ ไม่มีใครเหลียวแล เพราะคนเร่ร่อนตอนนั้นมีจำนวนเยอะมาก ข้าแทบมองไม่เห็นหนทางที่จะทำให้ครอบครัวอิ่มท้องได้เลยสักมื้อ""จนกระทั่งวันหนึ่ง รถม้าหลายคันวิ่งออกมายังที่คนเร่ร่อนรวมตัวกันอยู่ ข้าได้พบคุณหนูหลินหลินเป็นครั้งแรก

หลินหลินและเทียนชุนก้าวออกจากมิติหลังจากเวลาผ่านไปสามเดือน วันนี้หลินหลินตั้งใจจะไปยกน้ำชาคารวะท่านพ่อท่านแม่ แต่เมื่อเปิดประตูห้องเข้าไป กลับพบเพียงข้อความที่วางทิ้งไว้…"หลินลูกรัก พ่อกับแม่ได้รับข้อความจากสหาย จึงต้องเร่งเดินทางไกล ที่แม่ไม่ได้ติดต่อผ่านหยกเวทเพราะเห็นว่าพวกเจ้าอยู่ในช่วงฮันนีมูน แม่ไม่อยากรบกวนเจ้ากลัวว่าหลานแม่จะมาช้า หากเจ้าออกมาแล้วแจ้งแม่มาทางหยกสื่อสารนะ แม่จะรีบติดต่อมา"หลินหลินหยิบหยกเวทขึ้นมาสื่อสารกับท่านพ่อท่านแม่ทันที ทั้งสามคุยกันอย่างสนุกสนาน หลินหลินตัดพ้อน้อยใจที่พ่อแม่ไม่รอนาง นางอยากไปด้วย เทียนชุนมองภรรยากับท่านแม่คุยกันอย่างออกรส พยายามแทรกเข้าไปหลายครั้งแต่ก็ไม่สำเร็จเขาได้แต่นั่งเงียบ ๆ แล้วคิดในใจ "นี่เขาเป็นใครกันแน่? ลูกชายหรือลูกเขย? "หยางเฟยที่ไม่เห็นลูกชายพูดอะไร จึงเป็นฝ่ายทักขึ้นมาก่อน"เจ้าลูกชาย แม่ฝากเจ้าดูแลหลินเอ๋อร์ด้วยนะ"เทียนชุนขมวดคิ้ว ก่อนจะตอบกลับไปว่า"นางเป็นฮูหยินของข้า ข้าย่อมต้องดูแลนางอย่างดี แต่....ข้าสงสัยว่าข้าเป็นบุตรชายของท่าน หรือบุตรเขยของท่านกันแน่ท่านแม่..."เสียงหัวเราะของทั้งสามดังลั่นห้อง หลินหลินหัว

หลินหลินมองรายงานของชาวบ้านในมือด้วยแววตาครุ่นคิด แม้ปัญหาเรื่องราคาสินค้าแพงจะได้รับการแก้ไขไปแล้วส่วนหนึ่ง แต่ก็ยังมีคนจนจำนวนมากที่ไม่มีแม้แต่อีแปะเดียวติดตัวความทรงจำจากมิติที่เคยส่งนางไปยังป่าหิมะอันหนาวเหน็บย้อนกลับมา นางนึกไปถึงหน้าหนาวของที่นี่ สามีนางบอกว่าความหนาวไม่ต่างกัน...ทำให้นึกถึงความยากลำบากของชาวบ้านที่ไม่ได้ตัวช่วยแบบนาง ภาพของผู้คนที่อดอยากหิวโหยและเจ็บป่วยโดยไร้ทางเยียวยาทำให้หัวใจของนางรู้สึกเจ็บปวด ขอบคุณระบบที่ส่งข้าไปที่นั่น ทำให้ข้าไม่ละเลยรายละเอียดเล็กน้อย"เครื่องนุ่งห่ม อาหาร ยารักษาโรค... สามสิ่งนี้ขาดไม่ได้"หลินหลินพึมพำกับตัวเอง นางเริ่มไล่รายการสิ่งของที่จำเป็นและสั่งให้ระบบจัดเตรียมไว้ให้พร้อมสำหรับแจกจ่ายหลินหลินตัดสินใจที่จะตั้งโรงทานในอีก 5 วันข้างหน้า เพราะอีกไม่กี่วันก็จะเข้าสู่ฤดูหนาวอย่างเต็มตัวแล้ว โรงทานของนางจะแจกอาหารข้าวต้มร้อนๆ พร้อมกับหมั่นโถ ซาลาเปา และกระบอกน้ำไม้ไผ่คนละ 1 กระบอก สำหรับผู้ที่ป่วย นางเตรียมน้ำสมุนไพรไว้ให้ โดยส่วนใหญ่จะเป็นน้ำใบบัวบกผสมน้ำวิเศษ แต่สำหรับผู้ป่วยหนัก นางจะเตรียมกระบอกพิเศษที่มีด้ายสีแดงผูกไว้ ภาย