บททั้งหมดของ หลินหลินกับระบบมิติผันผวน: บทที่ 41 - บทที่ 50

ยามเหม่า (05.00 น.) หลินหลินค่อยๆ ลืมตาขึ้น มองคนที่นอนกอดนางไว้ไม่ปล่อยตลอดทั้งคืน นางชอบใบหน้าคมคายนี้ ชอบเวลาที่เขาเป็นห่วง ชอบเวลาที่เขาหึงหวง สายตาที่มองมาด้วยความรัก นางชอบมันทุกอย่าง หากเป็นเช่นนี้ไปตลอดก็คงดี...หลินหลินขยับตัวลุกขึ้น จูบลงบนหน้าผากของเขาแผ่วเบา"ท่านทำให้ข้าหลงรักท่านได้มากมายขนาดนี้ได้อย่างไรกันนะ..."เมื่อหลินหลินออกจากกระโจมไปแล้ว บุรุษผู้ถูกเอ่ยถึงก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้น... ตอนนี้หัวใจของเขาเต้นแรงแทบจะทะลุออกมาเขามิเคยคิดว่านางจะยอมรักเขาได้รวดเร็วถึงเพียงนี้... แต่ตัวเขารู้หัวใจตัวเองดี เขายังจดจำอดีตได้ เขารู้ว่าตนเองผิดต่อนาง และเฝ้ารอคอยนางมานานแสนนาน...เขาไม่อาจสูญเสียนางไปอีก... เขาพร้อมยอมตายเพื่อหญิงสาวตรงหน้า โดยไม่รู้สึกเสียดาย ขอเพียงตราบชั่วชีวิตนี้... ได้มีนางอยู่เคียงข้าง เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาในทุกๆ วัน ได้เห็นนางในชีวิตของเขา เพียงเท่านี้ก็เพียงพอแล้วร่างหนาค่อยๆ ลุกขึ้น เอื้อมมือไปปลดผ้าพันแผลออก เขามองรอยแผลที่เริ่มตกสะเก็ดภายในคืนเดียว และที่สำคัญ เขาไม่ได้กระอักเลือดเพียงเพราะพิษจากดาบเล่มนั้น หากแต่พิษที่สะสมอยู่ในร่างกายของเขามาตั้งแต่เด

ท้องฟ้าเริ่มกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง... ตอนนี้นางต้องพาคนของนางออกจากป่าให้ไวที่สุด! สัตว์อสูรบุกมาเยอะมาก พวกมันคงกำลังต่อสู้แย่งชิงอาหารกันอย่างดุเดือด ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนที่เหลือจะต้องเจอกับอะไร ก็คงไม่ต่างจากเสี่ยวเฮย นางใจดีเตือนพวกมันแล้วแท้ๆ"ไปทางนั้น! เราต้องไปทางนั้น!"ทุกคนไม่รีรอ ความเร็วของกลุ่มหลินหลินเรียกได้ว่าเป็นยอดฝีมือ ใช้เวลาเกือบ 2 ชั่วยาม พวกเขาก็ออกจากป่าได้สำเร็จ หลินหลินพาทุกคนอ้อม จึงใช้เวลานานขึ้น แต่พวกเขาจะปลอดภัย ไม่ต้องต่อสู้กับอะไรเลย หลินหลินมุ่งหน้าไปยังกระโจมท่านแม่ทัพทันที เมื่อเข้าไปในกระโจมได้ หลินหลินก็หายตัวเข้ามิติไปเลย ไม่ได้สนใจคนที่นั่งรออยู่ด้วยความกระวนกระวายใจแม้แต่น้อย"รายงานมา!"หลิวเคอเข้ามารายงานทุกอย่างไม่มีตกหล่น ตั้งแต่เข้าป่าจนกระทั่งออกจากป่า สายตาท่านแม่ทัพน่ากลัวจนเขาแทบไม่กล้าหายใจแรง ความเงียบบ่งบอกว่าเรื่องนี้ควรเป็นความลับ... หลิวเคอรู้ว่าควรทำอะไร เขาเป่านกหวีดลับเพื่อเรียกให้คนทั้งหมดเข้ามาในกระโจม ทุกคนคุกเข่าลงกับพื้นพร้อมเพรียงกัน... พวกเขารู้ว่าถูกเรียกมาด้วยเรื่องอะไร พวกเขาดันไปรู้ความลับของคุณหนูเข

หลินหลินกดสั่งซื้อหยกเวทสื่อสารรุ่นใหม่มา 19 อัน นางจ่ายเงินไปถึง 1,900 เหรียญทอง หลินหลินรู้สึกได้ว่าตัวนางเบาเลย เดี๋ยวนางคงต้องไปปล้นท่านแม่ทัพคืน...ของท่านแม่ทัพ 10 ชิ้น แบ่งไว้สำหรับลงประมูล 5 ชิ้น อีก 4 ชิ้น คือของครอบครัวนาง นางจะเอาไว้ให้ท่านพ่อ ท่านแม่ และท่านพี่ มันสะดวกกว่ามาก.....หลังจากนี้ จะได้ไม่ต้องคอยมองว่ามีใครทิ้งจดหมายไว้บนโต๊ะหรือไม่เอ...ว่าไปแล้ว นางลองกับพี่ใหญ่และท่านพ่อ ท่านแม่ก่อนเลยดีกว่า นางเขียนจดหมายระบุวิธีใช้ไว้ให้ทุกคนแล้ว.....นางเน้นย้ำว่า ก่อนใช้อย่าลืมหยดเลือด 1 หยด ส่วนนางหยดเลือดไปแล้ว จะได้สื่อสารกันได้หลินหลินรู้ว่า...กว่าคนที่บ้านของนางจะอ่านจดหมายนี้ ก็คงอีกหลายวันในมิติ นางจึงกลับเรือนไปหาหวาหวากับอาจินก่อนดีกว่า ระบบแจ้งว่า พวกเขาทั้งสองลืมตาตื่นตั้งแต่เมื่อวานแล้ว"ฮ่าๆๆๆ" เสียงหัวเราะของเด็กน้อยดังมาแต่ไกล ทำให้หลินหลินยิ้มเต็มใบหน้า"อาจิน หวาหวา พี่รองมาแล้ว"เสียงที่มาก่อนตัว ทำให้หวาหวาหันซ้ายหันขวาจนหัวยุ่งไปหมดเมื่อหวาหวาเห็นหลินหลิน ก็วิ่งไปหาหลินหลินทันที สองแขนที่กางออกของเด็กน้อย ทำให้หลินหลินใช้มืออุ้มตัวนางลอยขึ้น และหมุ

เย่เล่อชินก้าวถอยหลังแบบไม่รู้ตัว นางมองใบหน้าของท่านแม่ทัพ ที่บัดนี้มีแต่ความไม่พอใจฉายชัดบนใบหน้า เหมือนกับว่า... หากนางอยู่ใกล้เขาอีกนิด นางอาจขาดอากาศจนตาย สองขาที่เริ่มโอนเอน ทำให้นางล้มลงไปกองอยู่กับพื้น นางก้มหน้าลงมองพื้น ไม่กล้าสบตาคู่นั้น มันน่ากลัวมาก สายตาที่กำลังบอกนางว่า... หากนางพูดอีกแค่ครึ่งคำ เขาจะสังหารนางจริงๆหลินหลินเดินเข้าไปจับแขนของท่านแม่ทัพ นางรู้ว่าเวลานี้ เขาไม่พอใจและเก็บอาการมากมายขนาดไหน การที่เขาต้องส่งนางมารักษาองค์รัชทายาทนั้น ก็เต็มกลืนของเขาแล้ว"ท่านแม่ทัพ ข้าไม่อาจปิดตารักษาคนไข้ได้เจ้าค่ะ แต่.... ข้าสามารถรักษาให้หายโดยไวได้เจ้าค่ะ รัชทายาทจะได้สามารถเดินทางกลับเมืองหลวงได้โดยเร็วเจ้าค่ะ"เพียงไม่กี่คำของสตรีตรงหน้า ก็สามารถคลี่คลายความกดดันของท่านแม่ทัพออกไปได้"พี่จะเข้าไปกับเจ้า หลินเอ๋อร์ ไปเถอะ ทุกอย่างจะได้จบสิ้นกันสักที พี่อยากฟังสิ่งที่เจ้าจะเล่าแล้ว"น้ำเสียงอ่อนโยนนี้ เห็นได้ชัดว่ามันมีไว้แค่น้องสาวของเขาคนเดียว เจียงเหวินมองคุณหนูเล่อชินอย่างสงสารนางเป็นแค่เด็กสาวอายุแค่ 17-18 ที่ไม่ได้รับรู้แผนการอันซับซ้อน.... ที่นางมาที่นี่ ก็เป็น

ด้านหลังฉากกั้น ภายในกระโจมรัชทายาท ปรากฏบุรุษผู้หนึ่งเดินออกมาจากมุมมืด สายตาที่มองญาติผู้น้องมีแต่ความเยือกเย็น"ขอบคุณเสด็จพี่พะยะค่ะ ที่เปิดทางให้ข้าได้พูดคุยกับนาง" น้ำเสียงราบเรียบแต่แฝงไว้ด้วยแววขอบคุณ "หลังจากนี้ ท่านไม่ต้องกังวล หากนางไม่ต้องการตัวข้า ข้าไม่คิดจะบังคับ" เขาเว้นวรรคเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อ "หากนางต้องการให้ข้าเป็นเพียงพี่ชาย ข้าก็จะเป็นพี่ชายที่ดี ทดแทนความผิดของข้าในชาติที่แล้ว ข้าสัญญา..."เทียนชุนไม่ได้กล่าวสิ่งใดออกไป เขามาที่นี่เพราะกลัวว่าหลินเอ๋อร์ของเขาจะเป็นอันตราย เขาไม่วางใจบุรุษผู้นี้ แต่การที่หยางเฟิงหรงยอมถอยและให้คำมั่น ย่อมดีกว่าที่จะดันทุรังปะทะกับเขา"ข้าจะจำคำมั่นของเจ้าไว้ หวังว่าเจ้าจะรักษาสัญญา" เทียนชุนกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นหลินหลินรอฟังรายงานจากหลิวเคอ ตอนนี้องค์รัชทายาทพ้นขีดอันตรายแล้ว เขากระอักเลือดออกมาเป็นจำนวนมาก แต่ก็ฟื้นตัวได้อย่างรวดเร็ว คนของรัชทายาทแจ้งว่า อีก 2 วัน พวกเขาจะเดินทางกลับเมืองหลวงหลินหลินจึงแจ้งหลิวเคอว่า อีก 2 วัน พวกเราจะเข้ารับการฝึกหนัก ให้ไปจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยตลอด 2 วันนี้ รัชทายาทหยางเฟิง