All Chapters of หลินหลินกับระบบมิติผันผวน: Chapter 31 - Chapter 40

หลินหลินพักหายใจ....เหนื่อยหอบอยู่บนเนินนาน นางเหนื่อย!แต่ขนาดเหนื่อยขนาดนี้ สมองก็ยังคิดถึงบุรุษที่ทำให้นางสับสน เวลา20กว่าวันนี้ในมิติทำให้นางเข้าใจหัวใจตนเอง นางตัดสินใจที่จะเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง...จะไม่กลัวการผิดหวังหรือการเสียใจ รักมันให้สุดหากจะเจ็บตอนนั้นค่อยว่ากันอีกทีตอนนี้พลังเวทของนางอยู่ระดับ 7 และ 8 ทุกเวทแล้ว นางศึกษาทุกเวทอย่างไม่หยุดพัก ในนี้...มีเวทมากมายที่นางอยากศึกษา นางเห็นเวทรักษา เวทลบร่องรอย เวทลบความทรงจำ เวทพันธะสัญญาระบบเคยแจ้งไว้ว่านางสามารถพาคนของนางมาที่นี่ได้ หากพวกเขาเต็มใจทำพันธะสัญญาและไม่ทรยศนาง ซึ่งนางชอบเวทนี้มาก นางจึงศึกษามันอย่างละเอียด "ผู้ถูกเลือกหลินหลิน""ระบบแนะนำให้ท่านหยุดพักก่อน อีก 1 วันในมิติ จะถึงยามเหม่าของโลกภายนอก ท่านควรพักผ่อนร่างกายก่อนขอรับ" หลินหลินเมื่อได้ยินระบบแจ้งเตือน นางก็โบกมือเก็บลูกไฟที่นางสร้างขึ้นมา ลูกไฟหลายสิบลูกหายไปกับตา หลินหลินลุกขึ้นยืน มองอักขระสีทองบนผนัง ก่อนก้มหัวย่อตัวคารวะ"ขอบคุณที่สั่งสอนข้าเจ้าค่ะ" หลินหลินเดินออกไปและใช้วิชาตัวเบาขึ้นไปด้านบนจึงไม่ทันได้เ

หลังจากผ่านจุดนั้นมา การเดินทางก็ไม่มีการต่อสู้กันอีก บัดนี้ยามเว่ย (13.00 น.) นางได้ผ่านป่าของแดนเหนือเข้ามาแล้ว ที่นี่มีแต่ต้นไม้ใหญ่ ไม่มีพันธุ์ไม้เล็กให้เห็นเลยสักต้น อาจเป็นเพราะอากาศที่หนาวเย็นของที่นี่กระมัง ตอนนี้อากาศน่าจะประมาณ 20-23 องศาเห็นจะได้ แต่สำหรับนางแล้ว นางชอบอากาศหนาวเป็นที่สุดหลินหลินเอนศีรษะพิงไหล่กว้างหลับตาลง ทิ้งน้ำหนักพิงเขาปล่อยให้เขาเมื่อยไปเลย จะได้ยอมปล่อยนางไปขี่ม้าของตนเองบ้างแต่ก็ได้รับเสียง"หึ" กลับมาเทียนชุนกระชับอ้อมกอด แขนแกร่งรัดร่างบางไว้แน่น ซุกใบหน้าลงกับกลุ่มผมนุ่ม สูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆพอนางหันไปมองก็ได้รับรอยยิ้มเจิดจรัสตอบกลับมาเมื่อเห็นกำแพงเมืองเหนืออยู่ไกลๆ หลินหลินก็รู้สึกได้ถึงอากาศที่หนาวเย็นยะเยือก แม้จะยังไม่มีหิมะตก"เหตุใดพื้นที่ตรงนี้จึงหนาวกว่าในป่าเจ้าคะ? ตามหลักแล้วในป่าต้องหนาวเย็นกว่าถึงจะถูกมิใช่หรือเจ้าคะ?""เป็นเช่นนี้มาตั้งแต่โบราณแล้วหลินเอ๋อร์ ดินแดนนี้จึงได้ชื่อว่าดินแดนต้องคำสาป""ดินแดนต้องคำสาป? เพราะเหตุใดผู้คนจึงเรียกขานกันเช่นนั้นเจ้าคะ?""เพราะที่นี่มีอากาศหนาวเย็นตลอดปี มีเพียงฤดูฝนและฤดูห

หลินหลินคำนวณในใจ ข้าวต้มหนึ่งหม้อสามารถตักแบ่งได้มากถึงหนึ่งร้อยถ้วย นางต้องนำออกมาอีกห้าสิบหม้อจึงจะเพียงพอกับเหล่าทหารทั้งหมดนางจึงตัดสินใจให้ท่านรองแม่ทัพ ผู้เป็นพี่ชายของนาง เป็นคนเติมอาหารให้ทหารแทนนาง นางเก็บหม้อข้าวต้มทั้งหมดไว้ในถุงมิติที่เชื่อมต่อกับครอบครัว และไม่ลืมเขียนข้อความแจ้งบิดามารดาของนางว่าข้าวต้มนี้เป็นของท่านแม่ทัพมอบให้แก่ทหาร เพื่อที่พวกท่านจะได้ไม่นำออกไปที่ต้องทำเช่นนี้ก็เพราะท่านแม่ทัพไม่อนุญาตให้นางอยู่ในโรงอาหารในช่วงเวลาที่ทหารทยอยกันเข้ามารับอาหาร นางจึงไม่สามารถเติมข้าวต้มได้ ซึ่งนางก็เข้าใจเขาดีในฐานะสตรี นางไม่ควรก่อความวุ่นวายในค่ายทหารแม้ว่านางจะไม่ได้มีความผิดอันใด เพียงแต่เกิดมามีรูปโฉมงดงามก็เท่านั้นหลินหลินกลับไปรอที่กระโจมก่อนนางมีเวลาเหลือเฟือ คืนนี้ท่านแม่ทัพจะพานางไปเติมเสบียงที่หายไป ภารกิจของนางก็จะเสร็จสิ้น กว่าจะถึงเวลานั้น นางต้องการจะสำรวจสถานที่แห่งนี้ จากที่ท่านแม่ทัพเล่าให้ฟังว่า ที่นี่ไม่สามารถปลูกพืชผักได้ นางคิดว่านอกจากสภาพอากาศแล้ว ปัญหาอาจเกิดจากสภาพดิน แต่จะให้เดินสำรวจในค่ายทหารในเวลากลางวันก็คงไม่เหมาะ

"เอ่อ... ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ท่านแม่ทัพสอนข้าแล้ว เพียงแต่แค่อยากมาชมฝีมือคนอื่นดูบ้างเท่านั้น" สีหน้าประหม่าของหลินหลินยิ่งทำให้นายกองตวนชอบใจยิ่งนักนายกองตวนส่งสัญญาณให้ลูกน้องทางสายตา และพยายามเดินเข้าใกล้หลินหลิน หลินหลินที่รู้จุดประสงค์ของเขาดีอยู่แล้ว จึงส่งสัญญาณให้ผู้คุ้มกันไม่ต้องทำอะไร"คุณหนูเชิญที่สนามนี้ขอรับ"แม้นายกองตวนจะพยายามเดินเข้าใกล้หลินหลิน แต่ก็ติดผู้คุ้มกันเข้ามาขวางตลอด ทำให้เขาเริ่มหงุดหงิดใจ"ข้าได้ยินมาว่าคุณหนูบริจาคอาหารมากมายมาเติมเสบียงที่หายไป..."เขาจงใจเว้นระยะเพื่อจับสังเกตสีหน้าของหลินหลิน แต่ก็พบเพียงความเขินอายของสตรีทั่วไป"ใช่เจ้าค่ะ พี่ชายข้ากำลังตกที่นั่งลำบาก เงินทองที่บิดามารดาข้าทิ้งไว้ให้ก็มีมากมายจนไม่รู้ว่าชาตินี้จะใช้หมดหรือไม่ ไหนๆ เก็บไว้ก็ใช้ไม่หมด จึงอยากทำอะไรให้เกิดประโยชน์บ้างเจ้าค่ะ""อ๊ะ... ตรงนั้นมีคนฝึกธนูกันอยู่ ไปกันเถอะ"หลินหลินพูดกับผู้คุ้มกันของตนเมื่อหลินหลินเดินมาถึง ทหารหลายนายก็หยุดการฝึกซ้อม นางจึงรีบกล่าว"พวกท่านฝึกซ้อมต่อได้เลยเจ้าค่ะ"หลินหลินนั่งลงบนเก้าอี้สำหรับผู้คุม นายกองตวนไม่รอช้า รีบสาวเท้าเข้ามานั่งข

หลินหลินนั่งมองพี่ชายที่อาบน้ำแต่งตัวให้น้องสาวอย่างทะนุถนอม เด็กคนนี้เข้มแข็งมาก แม้สูญเสียบิดามารดา แต่ก็อดทนเลี้ยงน้องมาอย่างดีที่สุด ปกป้องสุดกำลังที่เด็กคนหนึ่งจะทำได้ ไม่สิ ไม่ใช่เด็กคนหนึ่งหรอก แม้แต่ผู้ใหญ่บางคนยังทำไม่ได้เลย วันนี้นางคงต้องเลื่อนการสำรวจป่าไปก่อน ไว้ไปพรุ่งนี้แล้วกันสองพี่น้องหลี่จิน หลี่หวาหวา จูงมือกันออกมาจากฉากกั้น นางกวักมือเรียกพวกเขาให้มานั่งตรงโต๊ะอาหาร นางเอาไข่ตุ๋น ต้มจืดหมูสับ และข้าวสวยออกมาให้เด็กๆ กินทั้งสองแม้หิวแต่ก็ไม่มีท่าทีมูมมามให้เห็น พวกเขาค่อยๆ ทานไป มองหน้านางไป รอยยิ้มมุมปากของหลินหลินยกขึ้นด้วยความเอ็นดูหนูน้อยทั้งสองคน เมื่อเห็นว่าเด็กน้อยกินข้าวหมดแล้ว หลินหลินจึงเก็บทุกอย่างเข้ามิติ"เรามาคุยกันก่อนดีไหม""อาจิน หวาหวา ตอนที่หนีออกมา เจ้าอยากไปที่ใดหรือ?"หลี่จินเอียงคอครุ่นคิด เขาไม่รู้....ขอรับเพียงแค่อยากหนีออกมาให้ไกลจากบ้านเท่านั้น" ข้าพเจ้าไม่ได้คิดไว้ขอรับ""เรียกข้าว่าพี่หลิน ดีไหม? เจ้ามาเป็นน้องสาวน้องชายของข้าไหม? ข้าจะปกป้องเจ้าเอง"น้ำตาเด็กทั้งสองไหลอย่างไม่อาจกั้น นานเท่าใดแล้วที่ไม่ได้ยินคำนี้ ....แม่จะปกป้องพ