บททั้งหมดของ หญิงอ้วนเริงร่ากับท่านอ๋องเฉยชาน่าดู: บทที่ 21 - บทที่ 30

กัวหลงหลงหันหน้าหนีใช้ชายเสื้อป้ายหยดเลือดที่ตัวเขากระอักออกมาจากปากหันกลับมายิ้ม"เจ้ากลัวข้าตายถึงเพียงนี้เชียวหรือ เจ้าห่วงข้าใช่ไหม"จิงเชียวยิ้มทั้งน้ำตา“ ถ้าอาจารย์ตายไปแล้วใครฝึกวิชาตัวเบาและวิทยายุทธ์ให้กับจิงเชียวเล่า ถ้าไม่มีอาจารย์ข้าก็ไม่สำเร็จวิชาแล้วก็ขึ้นไปข้างบนไม่ได้""เด็กโง่ เจ้าช่างเดียงสาเสียจริง"กัวหลงหลงรู้ดีว่า การจะขึ้นจากหุบเขาปราบเซียนนั้นง่ายดายเพียงใดสำหรับเขาไปกลับวันละหลายรอบ จิงเชียวช่างเชื่อคำโป้ปดของเขาง่ายดาย"อาจารย์หมายความว่าอย่างไร""ไปกินข้าวเย็นกัน"กัวหลงหลงตัดบทเดินนำกลับเข้าไปในกระท่อมน้อย พร้อมกับยกมือปาดไปที่ริมฝีปากที่มีเลือดสดๆ ที่เขากระอักออกมาทว่ากลัวว่าจิงเชียวจะเห็นมันแล้วจะตกใจดีที่อาภรณ์เป็นสีดำเลยช่วยปกปิดรอยเลือดได้"อาจารย์ไม่กินหรือ"จิงเชียวเคี้ยวอาหารเย็นที่กัวหลงหลงลงมือปรุงอย่างเอร็ดอร่อยวันนี้มีตุ๋นหัวมันปนไปกับเนื้อไก่ป่า แต่กัวหลงหลงกับนั่งมองจิงเชียวเคี้ยวอาหารอย่างมีความสุข"ข้ายังไม่หิวในป่านั่นข้ายิงกระต่ายแล้วก็ย่างกินลำพังไม่มีเจ้าคอยแย่ง""อาจารย์ข้ารู้อาจารย์กลัวว่าข้าไม่อิ่ม ดูรึตาชั่งที่ทำจากไม้ซุงข้ายังทำมั

“แม้แต่อาจารย์ยังล้อข้าเรื่องความอ้วนของข้า”“เอาน่าข้าก็แค่หวังดี พยายามจะพูดให้เจ้าบังเกิดแรงบันดาลใจอย่างไรเล่า เจ้าจะได้อยากจะผอม แต่ดูแล้วน้ำหนักเจ้าก็คงจะลดลงไปสักหนึ่งจิน(ชั่ง=500กรัม)ได้กระนั้น”“หา 1จินแค่นั้นเองหรืออาจารย์ข้าทุ่มเทกับการทำตามที่อาจารย์วางแบบแผนไว้”“เอาน่าลองสวมอาภรณ์ที่ข้านำมาเสียก่อน”กัวหลงหลงอมยิ้มเห็นได้ชัดว่านางผอมลงมากทีเดียว“ แต่อาจารย์อาภรณ์ยังใหม่อยู่เลยอาจารย์นำมันมาจากไหนแล้วของใครกัน ข้าอยากรู้หากอาจารย์ไม่พูดมาจิงเชียวจะไม่สวมมัน”“ก็ได้ก็ของคนที่เคยตกลงมาจากบนนั้น แล้วพวกนางก็ตายข้าเก็บอาภรณ์ของพวกนางไว้หวังว่าจะใช้ประโยชน์ได้บ้าง”จิงเชียวปล่อยอาภรณ์ล่วงลงกับพื้น กัวหลงหลง อมยิ้มกับท่าทีตรงใจของจิงเชียว“เจ้านี่เชื่อคนง่ายเสียจริง อาภรณ์เหล่านี้ ข้าเก็บมาจากเกี้ยวหลังหนึ่งที่ตรงตกมาคงเป็นของพวกพ่อค้าที่ส่งอาภรณ์มาขายในเขตวังหลวง”จิงเชียวยิ้มแก้มอ้วนๆ น่าเอ็นดู"อันนี้น่าเชื่อกว่ามากทีเดียว""เจ้าเชื่อหรือ""จากการที่คิดวิเคราะห์ข้าเห็นว่าอาจารย์เองก็สวมใสอาภรณ์ที่มีการตัดเย็บอย่างปราณีต จะเก็บมาจากศพคนตายก็พอดีราวกับตัดเย็บไว้เพื่ออาจารย์ ชึ

"ตะตะแต่อาจารย์เราอยู่ด้วยกันอาจเอาชนะพวกมันได้"กัวหลงหลงขมวดคิ้วคม"ไม่มีแต่ รีบไปเดี๋ยวนี้ เราสองคนไม่มีทางสู้คนนับสิบได้ ถึงจะเก่งแค่ไหนเจ้าก็แค่อิสตรี ข้าจะขวางพวกเขาไว้ให้เจ้าไปตามลู่เยว่มาช่วยไม่อย่างนั้นเราได้ตายกันหมดแน่"แม้จะไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ แม้จะไม่รู้ว่าลู่เย่วเป็นใครและสงสัยว่าลู่เยว่มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรแล้วไหนจะคนพวกนี้อีกไหนอาจารย์บอกจิงเชียวว่าไม่มีใครลงมาแล้วรอดชีวิตสักคนและไม่มีทางขึ้นไปจากหุบเขาปราบเซียนหากไม่สำเร็จวิทยายุทธ์ และวิชาตัวเบาจิงเชียวเพียงเก็บความสงสัยไว้ รีบพุ่งตัวออกจากตรงนั้นมุ่งหน้ายังทิศใต้ตามคำบอกเล่าของอาจารย์เพียงไม่กี่ลี้ที่จิงเชียวเร่งรีบไปให้ถึง ลู่เยว่นั่งพิงต้นไม้เหมือนกำลังรอใครเมื่อเห็นว่าคนที่มาเป็นใครลู่เย่วรีบลุกขึ้นประสานมือ"ลู่เย่ว ยินดีที่ได้พบคุณหนูฉิน”บอกชื่อแซ่ของตัวเองราวกับกลัวจิงเชียวจะไม่รู้ว่าคือลู่เย่ว“ลู่เย่ว อาจารย์กำลังต้องการความช่วยเหลือเร็วเข้าไปช่วยอาจารย์กัน”จิงเชียวดึงมือลู่เยว่ให้วิ่งตามกลับไปยังกระท่อมน้อย เพียงไม่กี่อึดใจ ก็มาถึงกระท่อมน้อยที่บัดนี้เงียบงัน จิงเชียวรู้ดีว่าใจหายเมื่อไม่เห็นกัวกลงหลง

ฟู่อ๋องยิ้มเมื่อคิดถึงคุณหนูจิงเชียวของอี้เหลียว เงยหน้าขึ้นช้าๆภาพตรงหน้า คือหญิงงามอ้อนแอ้นเอวบาง ในอาภรณ์สีดำขลิบแดงสวยสง่าและอ่อนหวานปนเปกันไปใบหน้างดงามจนเขาถึงกับตกตะลึง ใบหน้างดงามที่ไม่ได้แต่งเต็มถึงกระนั้นริมฝีปากสีชมพูอวบอิ่มน่าสัมผัส กลืนน้ำลายลงคอเมื่อเผลอจินตนาการไปถึงริมฝีปากอวบอิ่มนั้นยามสัมผัสจะนุ่มเพียงใดหวานหอมเพียงใด ส่ายหัวไปมาไล่ความคิดของตัวเขาที่เตลิดไปไกลแค่เพียงพบหน้าหญิงนางนี้ ผมยาวสลวยเรียบไว้จนตึงในมือกลับมีกระบี่ราวกับจอมยุทธ์ เขาอดที่จะยิ้มมุมปากกลับท่าทีห้าวหาญที่ขัดตากับใบหน้างามนั้นเสียไม่ได้หันไปหยิบกระบี่ไม้ พุ่งตัวออกจากห้องรับรองวาดกระบี่ไม้เข้าใส่ จิงเชียวแบบต้องการท้าประลอง“เคร้งงงง”จิงเชียวพลิกตัวตวัดกระบี่ออกจากฝักเข้าขวางกระบี่ไม้ของฟู่อ๋องไว้เต็มกำลัง ฟู่อ๋องยิ้มนางมิใช่แค่ระวังตัวแต่กลับรับมือได้ราวกับผ่านการฝึกปรือมาอย่างดี ฟู่อ๋องจ้องใบหน้างามยิ้มๆ จิงเชียวกำกระบี่ไว้ในมือไม่ยอมลดกระบี่ลงแต่ภายในใจยามนี้ใจของจิงเชียวอยู่ที่ตาตุ่มไปเสียแล้ว เมื่อเห็นรอยยิ้มที่ไม่ได้เห็นมานานแสนนานครั้งสุดท้ายที่เห็นคือเมื่อจิงเชียวอายุได้ เก้าปีอี้เหลี

อี้เหลียวจ้องใบหน้าของจิงเชียวตามสั่ง จิงเชียวนั่งลงกับเก้าอี้ ยื่นหน้ากับตากลมโตให้อี้เหลียวจ้องมองไม่ขยับตัวอี้เหลียว จ้องมองใบหน้างดงามนิ่งมองไล่มาตั้งแต่ร่างบางอ้อนแอ้น ริมฝีปากสีชมพูแก้มใส และสุดท้ายหยุดที่ดวงตากลมโต“คะคะคุณหนู”“เห็น…อะ….ไร”อี้เหลียวยกมือขึ้นปิดปากกลัวว่าจะส่งเสียงร้องด้วยความตื่นเต้นและดีใจ“อี้เหลียวบอกข้าว่าเจ้าเห็นอะไร”“เป็นไปไม่ได้เจ้าค่ะเป็นไปไม่ได้อี้เหลียวเห็นชัดๆ ว่าคุณหนูจิงเชียว….. คุณหนูไม่ได้กระโดดลงไปที่หุบเขาปราบเซียนหรอกหรือ ไม่จริงเป็นไปไม่ได้ไม่มีทางที่คุณหนูจิงเชียว คือคุณหนูอิงเอ่อร์”“อี้เหลียว เจ้ามองให้ดีดี”อี้เหลียวจ้องใบหน้างามตาไม่กะพริบจะปฏิเสธได้อย่างไรว่านี่คือจิงเชียว หากจะมีใครสักคนที่จำจิงเชียวได้นั่นก็ควรจะเป็นอี้เหลียวเดินถอยห่างออกจากจิงเชียว อย่างไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่เห็น“อี้เหลียวของขวัญแต่งงานจากฝ่าบาท ที่เป็นแหวนหยกแดงกับกวานสวมศีรษะทำจากทองและทับทิม ที่ข้าให้เจ้าเอากลับมาซ่อนไว้ที่ห้องนอนของข้าที่บ้านฉินไม่ให้น้องรองจิงชินได้เห็นมันกลัวว่าน้องจะเสียใจ ของสองสิ่งนั้นยังอยู่ไหม”อี้เหลียวปล่อยหยาดน้ำตาไหลริน พุ่งตัวเข