ลา

"ตะตะแต่อาจารย์เราอยู่ด้วยกันอาจเอาชนะพวกมันได้"กัวหลงหลงขมวดคิ้วคม

"ไม่มีแต่ รีบไปเดี๋ยวนี้ เราสองคนไม่มีทางสู้คนนับสิบได้ ถึงจะเก่งแค่ไหนเจ้าก็แค่อิสตรี ข้าจะขวางพวกเขาไว้ให้เจ้าไปตามลู่เยว่มาช่วยไม่อย่างนั้นเราได้ตายกันหมดแน่"

แม้จะไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ แม้จะไม่รู้ว่าลู่เย่วเป็นใครและสงสัยว่าลู่เยว่มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรแล้วไหนจะคนพวกนี้อีกไหนอาจารย์บอกจิงเชียวว่าไม่มีใครลงมาแล้วรอดชีวิตสักคนและไม่มีทางขึ้นไปจากหุบเขาปราบเซียนหากไม่สำเร็จวิทยายุทธ์ และวิชาตัวเบาจิงเชียวเพียงเก็บความสงสัยไว้ รีบพุ่งตัวออกจากตรงนั้นมุ่งหน้ายังทิศใต้ตามคำบอกเล่าของอาจารย์

เพียงไม่กี่ลี้ที่จิงเชียวเร่งรีบไปให้ถึง ลู่เยว่นั่งพิงต้นไม้เหมือนกำลังรอใครเมื่อเห็นว่าคนที่มาเป็นใครลู่เย่วรีบลุกขึ้นประสานมือ

"ลู่เย่ว ยินดีที่ได้พบคุณหนูฉิน”

บอกชื่อแซ่ของตัวเองราวกับกลัวจิงเชียวจะไม่รู้ว่าคือลู่เย่ว

“ลู่เย่ว อาจารย์กำลังต้องการความช่วยเหลือเร็วเข้าไปช่วยอาจารย์กัน”

จิงเชียวดึงมือลู่เยว่ให้วิ่งตามกลับไปยังกระท่อมน้อย

เพียงไม่กี่อึดใจ ก็มาถึงกระท่อมน้อยที่บัดนี้เงียบงัน จิงเชียวรู้ดีว่าใจหายเมื่อไม่เห็นกัวกลงหลง