สองรัก

ฟู่อ๋องยิ้มเมื่อคิดถึงคุณหนูจิงเชียวของอี้เหลียว เงยหน้าขึ้นช้าๆ

ภาพตรงหน้า คือหญิงงามอ้อนแอ้นเอวบาง ในอาภรณ์สีดำขลิบแดงสวยสง่าและอ่อนหวานปนเปกันไปใบหน้างดงามจนเขาถึงกับตกตะลึง ใบหน้างดงามที่ไม่ได้แต่งเต็มถึงกระนั้นริมฝีปากสีชมพูอวบอิ่มน่าสัมผัส กลืนน้ำลายลงคอเมื่อเผลอจินตนาการไปถึงริมฝีปากอวบอิ่มนั้นยามสัมผัสจะนุ่มเพียงใดหวานหอมเพียงใด ส่ายหัวไปมาไล่ความคิดของตัวเขาที่เตลิดไปไกลแค่เพียงพบหน้าหญิงนางนี้ ผมยาวสลวยเรียบไว้จนตึงในมือกลับมีกระบี่ราวกับจอมยุทธ์ เขาอดที่จะยิ้มมุมปากกลับท่าทีห้าวหาญที่ขัดตากับใบหน้างามนั้นเสียไม่ได้

หันไปหยิบกระบี่ไม้ พุ่งตัวออกจากห้องรับรองวาดกระบี่ไม้เข้าใส่ จิงเชียวแบบต้องการท้าประลอง

“เคร้งงงง”

จิงเชียวพลิกตัวตวัดกระบี่ออกจากฝักเข้าขวางกระบี่ไม้ของฟู่อ๋องไว้เต็มกำลัง ฟู่อ๋องยิ้มนางมิใช่แค่ระวังตัวแต่กลับรับมือได้ราวกับผ่านการฝึกปรือมาอย่างดี ฟู่อ๋องจ้องใบหน้างามยิ้มๆ จิงเชียวกำกระบี่ไว้ในมือไม่ยอมลดกระบี่ลงแต่ภายในใจยามนี้ใจของจิงเชียวอยู่ที่ตาตุ่มไปเสียแล้ว เมื่อเห็นรอยยิ้มที่ไม่ได้เห็นมานานแสนนานครั้งสุดท้ายที่เห็นคือเมื่อจิงเชียวอายุได้ เก้าปี

อี้เหลี