ไม่นะ

“อย่าได้เสียใจไปเลย คนเราชาติกำเนิดไม่ได้เป็นตัวชี้วัดว่าเราควรจะเป็นคนชั่ว จิงชิน ข้าเชื่อว่าเจ้าเองก็อยากจะได้รับคำชื่นชมจากบิดาเจ้าและคนรอบข้างเช่นกัน” จิงชินยิ้มเศร้าๆ ซบหน้าลงบนอกกว้างของฟู่อ๋อง

“จิงชินต้องการคำชื่นชมแม้สักน้อยนิดหรือเพียงครึ่งหนึ่งของพี่สาวก็พอใจแล้ว”

ฟู่อ๋องลูบหลังไหล่ให้จิงชินที่ รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นและความจริงใจของฟู่ฉวีช่าย

หลับตาช้าๆ ไล่ความขมขื่นในใจ………เกลือกกลิ้งใบหน้างามลงบนอกกว้าง ฟู่อ๋องสัมผัสได้ถึงน้ำตาอุ่นๆ ที่ไหลซึมที่อกกว้างของเขา

……………………………

ฟู่อ๋องหลับไปแล้ว

จิงชินตวัดเสื้อคลุมสีดำห่มคลุมร่างเล็กเร้นกายออกจากห้องนอนของอ๋องฟู่

ร่างเล็กถูกรั้งเข้าไปในเงามืด ดันตัวติดกับผนังห้องที่แสงสว่างจากโคมไฟส่องไม่ถึง

“ไท่จือ ข้ากว่าจะหลบออกมาได้”

“ต้องปรนเปรอฟู่อ๋องจนหนำใจก่อนใช่หรือไม่ เจ้าอย่าตามใจเขาให้มากถึงข้าจะอยากให้เขาหลงใหลเจ้าแต่ทว่าข้าก็อดที่จะหึงหวงเสียไม่ได้”

จิงชินโอบกอดร่างหนาของอู้ตี้ไว้แน่นเพื่อต้องการความอบอุ่นที่โหยหา

“เป็นอะไรไป”

“ข้าแค่คิดถึงอ้อมกอดของท่านแค่คิดว่าเมื่อไหร่ข้าจะหลุดพ้นจากตรงนี้เสียทีไม่ต้องเสแสร้งไม่ต้องเป็นจิงชินที่งดง