Tous les chapitres de : Chapitre 11 - Chapitre 20

"อี้เหลียวแล้วเจ้าว่าท่านพี่อ๋องฟู่จะดีใจไหมที่ข้ายอมทำเพื่อเขาโดยการอดอาหาร”อี้เหลียว นิ่งงันด้วยไม่อาจเดาใจได้ว่าฟู่อ๋องจะรู้สึกเช่นไรเมื่อเห็นว่าหญิงอ้วนที่เป็นชายาเอก ยอมลำบากเพื่อเขาหรืออาจจะแค่นึกขำที่อีกคนพยายามในสิ่งที่แทบจะเป็นไปไม่ได้“ก็ ก็คงดีใจเจ้าคะหรือไม่ก็อาจแค่ รู้ว่าคุณหนูตั้งใจทำเพื่อท่านอ๋องแต่ไม่รู้ว่าคุณหนูจริงจังแค่ไหน”“จริงจังสิข้าจริงจังแน่นอน”เช่นนั้นคุณหนูจะต้องออกไปเดินเสียหน่อย กินน้อยขยับตัวบ้างจึงจะได้ผอมลง”จิงเชียวพยักหน้าขึ้นลง“จริงด้วยข้ากำลังจะตายแล้วปวดหลังและตะคลิวกำลังจะกินแขนขาข้า”อี้เหลียวมาพยุงจิงเชียวให้เดินออกไปจากห้องที่ภายนอกเป็นสวนสวย ที่ตกแต่งอย่างดงาม เข้ากับตัวเรือนพักของจิงเชียวที่อยู่ตรงกลาง ทางเดินถูกปูด้วยหินกวาดสีขาวตัดกับตัวเรือนสีหน้าตาลปนแดงดอกไม้หลากหลายสีสัน เบ่งบานแข่งกัน“ท่านพี่อ๋องฟู่กลับจากวังหลวงหรือยัง”“คุณหนูอยากจะพบท่านอ๋องหรือเจ้าค่ะ”"ข้า…ข้าแค่รู้สึกว่าเหมือนอยู่บ้านเดียวกันกับท่านพี่อ๋องฟู่แต่ก็เหมือนไม่อยู่บ้านเดียวกัน"อี้เหลียวถอนหายใจ"ไปรับท่านอ๋องกันเถิดค่ะป่านนี้คงใกล้จะถึงจวนอ๋องแล้ว"พยุงร่างอ้วนไปที่

“ดีข้าจะถามแบบไม่เกรงใจแล้วนะ บอกไว้ก่อนข้าไม่ใช่คนโกหกข้าเห็นนางจริงๆ แล้วก็ข้าแค่มานี่เพราะอยากถามคำถามหนึ่งจริงๆ ไม่ได้อยากจะ มาเพราะว่าท่านไม่ไปหาข้า หรือเพราะว่าข้า….คิดถึงหรือว่าอะไรทั้งนั้น แต่ข้าแค่อยากจะถามว่า ถามว่า…..ถ้าข้าไม่อ้วนท่านอ๋องท่านจะทำแบบนี้……กับข้าไหม”จิงเชียวสะอื้นไปพูดไปน้ำเสียงขาดห้วง ฟู่อ๋องชะงักงันสีหน้าเปลี่ยนไปทันที“พี่สาวเรื่องนี้เอาไว้พูดกันอีกที ท่านอย่าคิดมากไปหน่อยเลยเสียสุขภาพเปล่าๆ ข้าพาท่านส่งห้องดีไหม”จิงชินรีบเข้ามาพยุงจิงเชียว ที่สะบัดตัวอ้วนๆ จนพุงกระเพื่อม“ถอดหน้ากากของเจ้าออกมาซะจิงชิน ข้าทำอะไรให้เจ้าไม่พอใจ ข้าไม่ดีกับเจ้าหรือไร คิดอย่างไรกับข้าก็บอกมาเลยทั้งสองคน ข้าพร้อมแล้วที่จะฟัง เลิกเสแสร้งได้แล้ว”“พี่สาวท่านจงใจกดดันท่านอ๋องกับข้า ท่านใช้นิสัยเดิมเมื่ออยู่ที่บ้านฉินไม่ได้ท่านลืมไปแล้วหรือว่าที่นี่คือจวนอ๋อง ท่านควรจะพูดให้ดีกว่านี้ มิใช่ทำท่าทีขึงขังโกรธเคือง สามีก็คือสามีเปรียบดังฮ่องเต้ แล้วท่านอ๋องเองเลือกอะไรได้จะบอกว่าแต่งหรือไม่แต่งกับท่านได้ด้วยหรือในเมื่อเป็นบัญชาฝ่าบาท และเป็นท่านพ่อที่…ยัดเยียดท่านให้กับท่านอ๋อง ข้า อ

“ข้าอ้วน ข้าคือหญิงอ้วน ข้าไม่อยากเป็นหญิงอ้วน ข้าอยากตาย ให้ข้าตายเถอะ”“เจ้าจะอยากตายทำไม ไหนเล่าให้ข้าฟังว่าเจ้ามีเรื่องคับแค้นแน่นใจอะไร จึงอยากจะตายเพียงนี้”จิงเชียวจ้องใบหน้าหล่อเหลาชั่งใจว่าควรจะเล่าทุกอย่างที่ประสบมาให้ใครไม่รู้ฟังไหม“ข้าลากเจ้าที่หนักราวกับภูเขามาถึงนี่ด้วยความยากลำบาก ข้าช่วยชีวิตเจ้า เท่ากับให้ชีวิต เช่นนั้นหากข้าไม่ให้ตายเจ้าก็ไม่ควรตาย ชีวิตเจ้าเป็นของข้าแล้ว ข้าอยู่นี่แล้ว หากเป็นข้าข้าจะไม่ลังเลที่จะเล่า”จิงเชียวพรั่งพรูความอัดอั้นและเจ็บปวดออกมาจนสิ้น กัวหลงหลงเพียงพยักหน้าขมวดคิ้วและจุ๊ปากด้วยความหงุดหงิดกับความดีเกินไปของจิงเชียว คนอย่างนางต้องผ่านการขัดเกลาจากเขา“เขาไม่ได้รักเจ้าหรอก เขาพูดแบบนี้เพราะอยากให้เจ้าออกจากชีวิตเขาเสีย อยากให้เจ้าหย่ากับเขาเสีย ว่าแต่ว่า…...เจ้ายังไม่โดนเขากินเต้าหู้เสียเปล่าๆ ใช่ไหม” เดินวนรอบร่างอ้วน“อืมมม เจ้าอ้วนเพียงนี้ใครกันจะกินเต้าหู้ลงได้”“พี่ชายข้าเจ็บปวดใจกับคำว่าอ้วนมากเลยท่านได้โปรดเมตตาอย่าตอกย้ำมัน ละละแล้วข้าก็ไม่มีเต้าหู้ท่านพี่อ๋องฟู่จะกินเต้าหู้ข้าได้ตรงไหน”“เต้าหู้ข้าเปรียบเปรยหมายถึงเจ้ากับเขาเ

อี้เหลียวเถียงอยู่ในใจว่าที่ทำไปเพื่อให้แน่ใจว่าคุณหนูตายแล้วพวกท่านจึงจะได้วางใจโธ่คุณหนูของอี้เหลียว ดีแล้วที่ไม่ต้องมาทนฟังคำเสแสร้งของคนพวกนี้อีกต่อไปเบื้องล่างหุบเหวปราบเซียน“อะอะจารย์ ข้าตักน้ำใช้เสร็จแล้วจึงจะได้กินข้าวใช่ไหม”“หืมมม กินข้าวหรือที่นี่เราไม่กินข้าวกันข้าปลูกเผือกมัน ไว้กินแทนข้าวความจริงก็อยากจะปลูกข้าวนะแต่ไม่มีเมล็ดพันธุ์”จิงเชียวพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ“อาจารย์ว่าแต่เผือกมันอร่อยดีใช่ไหม”“ถามมากจริง ข้ามีฝีมือด้านการปรุงอร่อยหรือไม่เจ้าลองชิม ข้าไม่เคยขึ้นไปข้างบนมานับสิบปีแล้วอาศัยที่นี่เพียงลำพัง เช่นนั้นการกินอยู่จึงเป็นในแบบง่ายๆ”หากจิงเชียวสังเกตให้ดีจะเห็นว่าอาภรณ์ที่กัวหลงหลงสวมใส่นั้นเป็นผ้าเนื้อดีราคาแพง และตัดเย็บอย่างปรานีต แต่จิงเชียวก็ยอมเชื่อโดยง่าย“จะง่ายหรือยาก แต่ตอนนี้ข้าหิวแล้ว”กัวหลงหลงยิ้ม“มาสิข้าเตรียมของกินไว้ให้เจ้าแล้ว”จิงเชียวยิ้มกว้าง ใบหน้าอ้วนป้อมเริ่มซูบผอมลงด้วยอาการบาดเจ็บและ ไม่มีใครคอยยกอาหารมาให้ตลอดเวลาเหมือนอยู่บนนั้น แล้วยังต้องออกกำลังโดยการยกน้ำ สำหรับใช้กินดื่ม จากลำธารที่ห่างออกไปราวอึดใจใหญ่ๆ ต้องเดินขึ้นลงจาก

“ข้ากินมาทุกเนื้อแล้วรสชาติแต่ละอย่างจำได้ขึ้นใจ เหลือก็แต่เนื้อมนุษย์เอาจริงๆ หากเจ้าดื้อด้านไม่แน่นะข้าอาจจะอยากลองชิมเนื้อของเจ้าดูสักที”“ม่ายยยยอาจารย์เนื้อข้าไม่อร่อยหรอก”กัวหลงหลงยิ้ม“เอาเถอะ ตั้งใจ ฝึกฝนเคล็ดวิชาและเชื่อฟังข้าอีกไม่นานเจ้าก็จะขึ้นไปข้างบนได้อย่างภาคภูมิ”“จริงหรืออาจารย์ข้าจะขึ้นไปได้จริงๆ หรือ ถ้าข้าขึ้นไปได้นะข้าจะ ข้าจะไปหาท่านพ่อกับท่านแม่ และอี้เหลียว ข้าคิดถึงพวกเขาจัง แต่เอ ถ้าข้าไปแล้วอาจารย์จะไม่เหงาหรือ ไม่สิอาจารย์จะต้องดีใจเพราะไม่มีใครแย่งของกินแล้วยังไม่ต้องมาคอยทำอาหารให้ข้าด้วย”กัวหลงหลงถอนหายใจ“ให้ถึงวันนั้นก่อนเถอะ”จิงเชียวยิ้มกว้าง รู้สึกมีความหวังขึ้นมาในทันทีข้างบนนั่น“พระชายาท่านอ๋องบอกว่าไม่ต้องรอเสวย วันนี้ท่านอ๋องร่วมเสวยกับฝ่าบาท” จิงชินหลุบตามองพื้นเมื่อสาวใช้นำข่าวมาบอก“เจ้าไปเถอะ ข้ารู้แล้ว”“ให้ข้าน้อยคอยรับใช้ที่นี่ดีไหมเจ้าคะท่านอ๋องทรงกำชับไว้ว่าให้อยู่กับพระชายาตลอดเวลา ท่านอ๋องทรงเป็นห่วงว่าพระชายาจะคิดมากเรื่องที่พระชายาเอกจากไป”“ไม่ต้องเสี่ยวฟางก็อยู่ข้าไม่ต้องการใคร”สาวใช้ทำตัวลีบออกจากห้องไป“เพล้ง”จินชินปาถ้วยข้าว