สู้สู้

“ข้ากินมาทุกเนื้อแล้วรสชาติแต่ละอย่างจำได้ขึ้นใจ เหลือก็แต่เนื้อมนุษย์เอาจริงๆ หากเจ้าดื้อด้านไม่แน่นะข้าอาจจะอยากลองชิมเนื้อของเจ้าดูสักที”

“ม่ายยยยอาจารย์เนื้อข้าไม่อร่อยหรอก”กัวหลงหลงยิ้ม

“เอาเถอะ ตั้งใจ ฝึกฝนเคล็ดวิชาและเชื่อฟังข้าอีกไม่นานเจ้าก็จะขึ้นไปข้างบนได้อย่างภาคภูมิ”

“จริงหรืออาจารย์ข้าจะขึ้นไปได้จริงๆ หรือ ถ้าข้าขึ้นไปได้นะข้าจะ ข้าจะไปหาท่านพ่อกับท่านแม่ และอี้เหลียว ข้าคิดถึงพวกเขาจัง แต่เอ ถ้าข้าไปแล้วอาจารย์จะไม่เหงาหรือ ไม่สิอาจารย์จะต้องดีใจเพราะไม่มีใครแย่งของกินแล้วยังไม่ต้องมาคอยทำอาหารให้ข้าด้วย”กัวหลงหลงถอนหายใจ

“ให้ถึงวันนั้นก่อนเถอะ”จิงเชียวยิ้มกว้าง รู้สึกมีความหวังขึ้นมาในทันที

ข้างบนนั่น

“พระชายาท่านอ๋องบอกว่าไม่ต้องรอเสวย วันนี้ท่านอ๋องร่วมเสวยกับฝ่าบาท” จิงชินหลุบตามองพื้นเมื่อสาวใช้นำข่าวมาบอก

“เจ้าไปเถอะ ข้ารู้แล้ว”

“ให้ข้าน้อยคอยรับใช้ที่นี่ดีไหมเจ้าคะท่านอ๋องทรงกำชับไว้ว่าให้อยู่กับพระชายาตลอดเวลา ท่านอ๋องทรงเป็นห่วงว่าพระชายาจะคิดมากเรื่องที่พระชายาเอกจากไป”

“ไม่ต้องเสี่ยวฟางก็อยู่ข้าไม่ต้องการใคร”สาวใช้ทำตัวลีบออกจากห้องไป

“เพล้ง”

จินชินปาถ้วยข้าว