All Chapters of หญิงอ้วนเริงร่ากับท่านอ๋องเฉยชาน่าดู: Chapter 31 - Chapter 40

“ใครกันอยากจะเป็นชายาสามของเขากัน” อี้เหลียวยิ้ม“เอก่อนหน้านั้นใครน้าที่ดีใจที่จะได้เป็นชายาเอกของท่านอ๋อง” จิงเชียวใบหน้าแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย“ก็ตอนนั้นข้า ข้า”อึกอักหาคำตอบไม่ได้“ท่านอ๋องเองก็ดีกับคุณหนูนี่เจ้าค่ะ แม้ตอนนี้จะไม่ใช่คุณหนูจิงเชียวท่านอ๋องก็ยอมก้าวขามาปกป้องยอมบาดหมางกับไท่จือ”“นั่นเพราะเขาเห็นว่าข้าคือหญิงงามต่างหาก เขาเห็นว่าข้าคือหญิงงามเลยต้องการที่จะบอกกับใครต่อใครว่ารู้จักกับข้าก่อนใครรวมทั้งไท่จือ”“คุณหนูขาท่านอ๋องไม่แน่ว่าจะมองออกว่าคุณหนู คือคุณหนูจิงเชียว”“ช่างเขาสิเจ้าได้ยินเขาพูดไหม …ชายาเอกข้าหายไปตั้งสามเดือนแล้ว เขานับวันคืนเพียงนั้นเชียวหรือเขาพะวงว่าข้าไม่อยู่เพียงนั้นเชียวหรือจึงนับวันคืนแต่สุดท้ายก็อยากจะแต่งชายาสาม”อี้เหลียวอดขำเสียไม่ได้ ไหน้ำส้มของคุณหนูแตกทว่าเป็นการหึงหวงตัวเอง จิงเชียวหึงหวงคุณหนูจิงเชียวที่ผอมกว่างดงามกว่า“แต่คุณหนูก็คือชายาเอกนะเจ้าค่ะ หากความจริงปรากฏคุณหนูก็คือชายาเอกอยู่ดีถึงจะต้องแต่งกับท่านอ๋องในตำแหน่งชายาสามก็ตาม”“นั่นสิ ข้าไม่อยากเป็นชายาสามอย่างไรเล่า ข้าจะว่าเห็นแก่ตัวก็ใช่เพราะข้าอยากเป็นชายาเอกหากไม่ใ

งูตัวน้อยอ้วนพีเลื้อยขึ้นมาจากน้ำอุ่น รีบหาที่ซ่อนตัว"เจ้าก็แค่ได้อุ้มนาง เจ้าอ๋องหน้าเฉย ส่วนข้าได้แช่น้ำอุ่นกับร่างเปลือยเปล่าของนาง ได้เห็นทรวดทรงองค์เอวงดงามของนาง" กัวหลงหลงในร่างงูน้อยถอนหายใจยาว จะบอกว่าได้เห็นร่างเปลือยเปล่าก็ไม่ถูก เขาใช้มนตร์บังตากลายร่างเป็นงู เลื้อยเข้ามารอจิงเชียวในห้องทว่ากลับคิดขึ้นได้ว่าจิงเชียวกลัวงู จึงเลื้อยขึ้นไปบนขื่อไม้ แต่ก็นั่นแหละดันหลบไปในห้องน้ำที่นางมาแช่น้ำอุ่นพอดี พอนางปลดอาภรณ์เผยร่างเปลือยเปล่าเขาแม้อยากจะมอง กลับหลับตาปี๋ไม่กล้ามองให้ใจสั่น กัวหลงหลงเอ๊ยกัวหลงหลวยังกล้าอวดอ้างว่าเห็นเรือนร่างเปลือยเปล่านาง บำเพ็ญเพียรมา3500ปีไม่เคยเข้าใกล้นางจิ้งจอกนางไหน เรื่องที่บุรุษควรกระทำก็ไม่เคยได้ลอง ครั้นพอนางแช่น้ำอุ่นกลับใจสั่นท่องมนตร์บังตาผิดถูกร่วงลงจากขื่อตกลงไปในน้ำ ดีที่จิงเชียวหลับตา แต่ก็ไม่วายพยายามว่ายน้ำขึ้นมาสูดอากาศหายใจได้ทัน ดีที่ไม่จมน้ำตาย"ทะทะท่านอ๋อง คะคะคุณหนู"เสียงอี้เหลียวที่ยกอาหารว่างเข้ามาพบอ๋องหน้าเฉยกับจิงเชียวแนบชิดกันเจ้าอ๋องหน้าเฉยนั่นยังอุ้มจิงเชียวให้ใจเขาเจ็บแปลบจะอุ้มนางทำไมเขาก็แค่งูกินปลาไร้พิษสง รอ

ฟู่อ๋องจ้องอ่านริมฝีปากของกัวหลงหลง จิงเชียวยิ้มเจื่อนๆ นั่งนิ่งราวกับหุ่นฟู่อ๋องคีบเอาผัดผักวางบนถ้วยข้าวให้จิงชินที่ยิ้มหวานแทนคำขอบคุณ"คุณหนูเจ้าว่าผัดผักนี่หวานไปหน่อยไหม"กัวหลงหลงเคี้ยวผักในจานเดียวกันเอ่ยปากพร้อมกับหันไปทางจิงเชียว"ทะทะทำไมถึงหวานได้เล่า”จิงเชียวพาซื่อกัวหลงหลงยิ้มยียวน ก็นะไม่หมั่นไส้ก็ต้องหมั่นไส้จิงเชียวน่าเอ็นดูกว่าเป็นไหนๆเจ้าอ๋องโง่“ก็สามีภรรยาเขา ใส่ใจกัน ข้าเป็นหลานท่านป้าตอนนี้ยังไม่มีหญิงใดให้ใส่ใจหมายปอง คุณหนูอิงเอ่อร์เจ้ายินดีคบหาดูใจกับข้าไหม”ฟู่อ๋องส่ายหน้าไปมากับความเป็นกัวหลงหลง“นางจะเข้าคัดตัวนางใน กงฉือข้าว่าท่านจะต้องผิดหวังเสียแล้ว”ฟู่อ๋องพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แต่กัวหลงหลงก็รู้สึกว่าเป็นคำเย้ยหยัน“นางคัดตัวนางในข้าสอบจอหงวน ได้ตำแหน่งจอหงวนก็ขอประทานนางในเพื่อเป็นของรางวัล”ใต้เท้าฉินกับฮูหยินจิงหรานถอนหายใจ “ท่านพี่ข้าว่าเราสองคนนี่ญาติเยอะจริงๆ”“บ้านฉินเงียบเหงาไปนานตั้งแต่…จิงเชียวจากไป ดีเหลือเกินที่พวกเขามานี่”ท่านฉินพูดไปยิ้มไป“ท่านลุงกับท่านป้าวางใจ กงฉือรับรองว่าต่อไปนี้จะต้องครื้นเครง”กัวหลงหลงยิ้ม อย่างที่คิดว่าใบห

“เจ้างูตัวนั้น อยู่ไหนกัน” ฟู่อ๋องก้มมองลอดไปใต้แท่นนอน“เจ้าโง่จ้างก็หาข้าไม่พบ”กัวหลงหลงใช้มนตร์บังตาให้ตัวเขากลายเป็นขาแท่นนอน“ข้ายินดีทำทุกอย่างเพื่อจิงเชียว นางจะต้องไม่เจ็บปวดอีกต่อไป”“ท่านอ๋องจิงชินกลัว กลัวเหลือเกิน” กอดเอวหนาไว้แน่นกัวหลงหลงเบ้ปาก“เจ้าน่ากลัวกว่า งูน่ารักอย่างข้าเป็นไหนๆ”ส่ายหน้าไปมาก่อนจะเลื้อยเข้าใส่ฟู่อ๋องที่หงายหลังลงกับพื้นด้วยไม่ทันตั้งตัว“ท่านอ๋องมันไปแล้วเจ้างูนั่นหนีไปแล้ว”ฟู่อ๋องลุกขึ้นวิ่งตามกัวหลงหลงออกจากห้องไปแผนการของกัวหลงหลงนับว่าได้ผลอย่างน้อยก็ไม่มีใครได้กินเต้าหู้ของใคร“ข้าจะตามจับมันมาให้ได้ วันนี้ทำไมงูถึงได้เพ่นพ่านเสียจริง” ฟู่อ๋องบ่นเบาๆ คว้ากระบี่ตามกัวหลงหลงไปทันทีตำหนักใหญ่ฮ่องเต้“ฝ่าบาทอากาศเย็นยิ่งนักเหตุใดจึงออกมาตากลม” หยางอู้หลงฮ่องเต้ยกมือขึ้นกอดอก ขันทีนำเสื้อคลุมมาสวมให้“กงกงท่านว่าฟู่ฉวีช่ายอ๋อง เหมาะที่จะนำคนหรือไม่” ขันทีชราประสานมือยิ้มน้อยๆ“พ่ะย่ะค่ะ แต่ข้าน้อยก็ไม่อาจพูดมากไปกว่านี้ได้ในเมื่อในพระทัยของฝ่าบาทล้วนรู้ดีกว่าใคร”“ฟู่ฉวีช่ายข้าเลี้ยงดูมาก่อนที่จะมี อู้ตี้ เขาเป็นลูกของสนมเสด็จพ่อที่อาภัพ แต

“แต่นี่ข้าทำให้ท่านกงฉือโดยเฉพาะ ท่านอ๋องไม่ควรจะกินมันในเมื่อท่านกงฉือเองก็บาดเจ็บและไม่มีโอกาสได้กิน” ฟู่อ๋องยิ้มเศร้าๆ“อิจฉาจริง กงฉือผู้นั้น มาไม่ทันไรใครต่อใครต่างรุมเอาใจเขาแม้กระทั่งฝ่าบาทที่วิ่งวุ่นหาหมอหายา แล้วยังบัญชาให้ข้าคอยดูแลเขา ไหนจะคุณหนูอิงเอ่อร์ที่ใส่ใจแม้กระทั่งอาหารการกิน”จิงเชียวยิ้มแห้งๆ เหมือนจะนึกขึ้นได้“เอาแบบนี้ดีไหมข้าไปทำอาหารง่ายๆ ให้ท่านอ๋องสักสองสามอย่าง ท่านอ๋องชอบกินอะไรเป็นพิเศษ”จิงเชียวก็คือจิงเชียวนางไม่เคยโกรธใครนางไม่เคยไม่ดีกับใคร“ข้าครั้งหนึ่งเคยทำ กุ้งผัดซอสเฉฉวนให้คนที่ข้าคิดว่านางคือหญิงหนึ่งในใจ นางกินมันด้วยความเอร็ดอร่อย และตั้งแต่นั้นมาเมื่อพบกันในทุกๆ ครั้งนางมักจะให้ข้าทำกุ้งผัดซอสเฉฉวนให้เป็นประจำและนางจะชวนข้ากินทุกครั้งนางบอกว่ามันรสดีที่สุดแต่ข้ามักจะโกหกนางว่า ข้าไม่ชอบกินกุ้งทั้งๆ…ที่ ข้าไม่อยากจะแย่งนางเห็นนางกินก็มีความสุขแล้วได้นั่งมองนางกินของที่ข้าตั้งใจทำให้ก็มีความสุขแล้ว จนกระทั่งข้าต้องไปรบสามปีจึงไม่เคยได้นั่งมองนางกินกุ้งผัดซอสเฉฉวนฝีมือข้าอีกเลย”จิงเชียวน้ำตารื้นขอบตา ก็เรื่องที่ฟู่อ๋องพูดมาเป็นเรื่องราวระหว่างฟ