MasukShare
แล้วเธอก็ตกเหว
Terakhir Diperbarui:
2024-12-16 07:37:09
Bab terkait
หญิงอ้วนเริงร่ากับท่านอ๋องเฉยชาน่าดู อาจารย์
“ข้าอ้วน ข้าคือหญิงอ้วน ข้าไม่อยากเป็นหญิงอ้วน ข้าอยากตาย ให้ข้าตายเถอะ”“เจ้าจะอยากตายทำไม ไหนเล่าให้ข้าฟังว่าเจ้ามีเรื่องคับแค้นแน่นใจอะไร จึงอยากจะตายเพียงนี้”จิงเชียวจ้องใบหน้าหล่อเหลาชั่งใจว่าควรจะเล่าทุกอย่างที่ประสบมาให้ใครไม่รู้ฟังไหม“ข้าลากเจ้าที่หนักราวกับภูเขามาถึงนี่ด้วยความยากลำบาก ข้าช่วยชีวิตเจ้า เท่ากับให้ชีวิต เช่นนั้นหากข้าไม่ให้ตายเจ้าก็ไม่ควรตาย ชีวิตเจ้าเป็นของข้าแล้ว ข้าอยู่นี่แล้ว หากเป็นข้าข้าจะไม่ลังเลที่จะเล่า”จิงเชียวพรั่งพรูความอัดอั้นและเจ็บปวดออกมาจนสิ้น กัวหลงหลงเพียงพยักหน้าขมวดคิ้วและจุ๊ปากด้วยความหงุดหงิดกับความดีเกินไปของจิงเชียว คนอย่างนางต้องผ่านการขัดเกลาจากเขา“เขาไม่ได้รักเจ้าหรอก เขาพูดแบบนี้เพราะอยากให้เจ้าออกจากชีวิตเขาเสีย อยากให้เจ้าหย่ากับเขาเสีย ว่าแต่ว่า…...เจ้ายังไม่โดนเขากินเต้าหู้เสียเปล่าๆ ใช่ไหม” เดินวนรอบร่างอ้วน“อืมมม เจ้าอ้วนเพียงนี้ใครกันจะกินเต้าหู้ลงได้”“พี่ชายข้าเจ็บปวดใจกับคำว่าอ้วนมากเลยท่านได้โปรดเมตตาอย่าตอกย้ำมัน ละละแล้วข้าก็ไม่มีเต้าหู้ท่านพี่อ๋องฟู่จะกินเต้าหู้ข้าได้ตรงไหน”“เต้าหู้ข้าเปรียบเปรยหมายถึงเจ้ากับเขาเ
Terakhir Diperbarui : 2024-12-16หญิงอ้วนเริงร่ากับท่านอ๋องเฉยชาน่าดู มีอาจารย์กับเขาแล้ว
"เจ้าก็ตายไปแล้ว หากอยากจะขึ้นไปก็ คงไม่ใช่ฉินจิงเชียวคนเดิมอีกต่อไปแล้ว รอจนข้าอนุญาตเจ้าจึงจะขึ้นไปได้"ข้างบนนั่นฮูหยินฉินจิงหรานกับท่านฉินเกอร่ำไห้กอดอาภรณ์ของจิงเชียวราวกับน้ำตาจะเป็นสายเลือดอี้เหลียวร้องจนดวงตาแดงก่ำฟู่ชวีฉ่ายอ๋องยืนนิ่งหลุบตามองพื้น"ส่งคนค้นหานางให้ทั่ว ค้นจนกว่าจะพบชายาข้า" จิงชินก้มหน้าทว่าซ่อนยิ้ม"หุบเหวปราบเซียน ไม่มีใครลงไปด้านล่างนั่นแล้วมีชีวิตรอดกลับมา ท่านอ๋องเท่ากับส่งคนไปตาย"เสี่ยวฝาน ออกความเห็น"ตายไปกี่คนก็ส่งลงไปเท่านั้น หรืออยากจะให้ข้าลงไปค้นหาชายาข้าด้วยตัวข้าเอง"เค้นเสียงพูดดวงตาแดงก่ำเสี่ยวฝานก้มหน้า แต่ทว่าอดแปลกใจไม่ได้ว่าฟู่อ๋องทำไมถึงมีท่าทีโศกเศร้าราวกับ ว่าจิงเชียวคือคนสำคัญบ้านฉิน"ท่านพี่ เราจะทำอย่างไรกันดี""เป็นความผิดข้าเองที่ผลักไส จิงเชียวให้ต้องไปเผชิญเคราะห์กรรม เป็นข้าที่ทำให้ลูกต้องตาย”“ท่านพี่จะอย่าโศกเศร้าไปให้มากกว่านี้เลย เราสองคนทำดีที่สุดแล้วหากลูกอยู่ที่นี่คงรู้ว่าเราลำบากเพียงใด ที่ต้องทำเพื่อนางมาถึงบัดนี้สามารถแก้ไขอะไรได้”“จิงเชียวลูกต้องทนทุกข์เพียงใดเจ็บปวดเพียงใดถึงกับยอมตายอ๋องฟู่เป็นข้าที่มองเขาผิด
Terakhir Diperbarui : 2024-12-18หญิงอ้วนเริงร่ากับท่านอ๋องเฉยชาน่าดู ทำใจให้สงบ
อี้เหลียวเถียงอยู่ในใจว่าที่ทำไปเพื่อให้แน่ใจว่าคุณหนูตายแล้วพวกท่านจึงจะได้วางใจโธ่คุณหนูของอี้เหลียว ดีแล้วที่ไม่ต้องมาทนฟังคำเสแสร้งของคนพวกนี้อีกต่อไปเบื้องล่างหุบเหวปราบเซียน“อะอะจารย์ ข้าตักน้ำใช้เสร็จแล้วจึงจะได้กินข้าวใช่ไหม”“หืมมม กินข้าวหรือที่นี่เราไม่กินข้าวกันข้าปลูกเผือกมัน ไว้กินแทนข้าวความจริงก็อยากจะปลูกข้าวนะแต่ไม่มีเมล็ดพันธุ์”จิงเชียวพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ“อาจารย์ว่าแต่เผือกมันอร่อยดีใช่ไหม”“ถามมากจริง ข้ามีฝีมือด้านการปรุงอร่อยหรือไม่เจ้าลองชิม ข้าไม่เคยขึ้นไปข้างบนมานับสิบปีแล้วอาศัยที่นี่เพียงลำพัง เช่นนั้นการกินอยู่จึงเป็นในแบบง่ายๆ”หากจิงเชียวสังเกตให้ดีจะเห็นว่าอาภรณ์ที่กัวหลงหลงสวมใส่นั้นเป็นผ้าเนื้อดีราคาแพง และตัดเย็บอย่างปรานีต แต่จิงเชียวก็ยอมเชื่อโดยง่าย“จะง่ายหรือยาก แต่ตอนนี้ข้าหิวแล้ว”กัวหลงหลงยิ้ม“มาสิข้าเตรียมของกินไว้ให้เจ้าแล้ว”จิงเชียวยิ้มกว้าง ใบหน้าอ้วนป้อมเริ่มซูบผอมลงด้วยอาการบาดเจ็บและ ไม่มีใครคอยยกอาหารมาให้ตลอดเวลาเหมือนอยู่บนนั้น แล้วยังต้องออกกำลังโดยการยกน้ำ สำหรับใช้กินดื่ม จากลำธารที่ห่างออกไปราวอึดใจใหญ่ๆ ต้องเดินขึ้นลงจาก
Terakhir Diperbarui : 2024-12-20หญิงอ้วนเริงร่ากับท่านอ๋องเฉยชาน่าดู ข้าผิดไปแล้ว
จิงเชียวยิ้มคว้าขากระต่ายมากัดลงไปเคี้ยวงับๆ กลืนลงคออย่างหิวกระหายกัวหลงหลงคว้ากระทะกับตะหลิวหันไปที่เตาไฟกลางแจ้งที่ทำจากหินก่อขึ้นมาเป็นเตาไฟแบบง่ายๆ ที่มีไฟลุกโชติช่วง“อาจารย์ตั้งใจจะทำอะไรอีก”เคี้ยวไปด้วยพูดไปด้วยเหมือนเคย"เคี้ยวให้หมดปากก่อนค่อยคุยกับข้า”“กะกะก็ได้ข้าเคยแบบนี้ ประจำ”แววตาเขินอายแต่ปากก็เถียง“อืมมม ต่อไปเอาใหม่ พยัคฆ์ยิ่งต้องวางตัวให้น่าเกรงขาม เช่นนั้นใครกันจะย่ำเกรง ข้าก็อดใจอ่อนกับเจ้าไม่ได้จะหักดิบเจ้าเลยก็ไม่ถูก เจ้ากัดเนื้อกระต่ายไปคำเดียวก็เกือบจะหมดชามข้าเลยตั้งใจ ทำอาหารให้เจ้าอีกอย่างกลัวว่าเจ้าจะไม่อิ่ม”“อาจารย์ใจดีที่สุดว่าแต่เนื้ออะไรที่อาจารย์กำลังจะปรุง”กัวหลงหลงยิ้มมุมปาก ใบหน้าหล่อเหลามีแววตาเจ้าเล่ห์“เมื่อวานข้า เจองูเหลือมตัวใหญ่ จึงเอามาทำเนื้อแดดเดียวไว้”พูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยจิงเชียวอ้าปากกว้างเกือบจะพ่นเอา เศษอาหารออกมา“ขะขะข้าอิ่มแล้วอาจารย์ อาจารย์เก็บไว้กินเถอะ”“ดีเลยที่นี่หาเนื้อสัตว์ได้ยากยิ่งเจ้าอยู่ไปนานๆ จึงจะเข้าใจ เจ้ากินน้อยจึงดีลำพังข้ากว่าจะหาอะไรมาทำให้อิ่มแต่ละวันต้องลำบาก""ขะข้ามารบกวนอาจารย์ใช่ไหม ข้าไม่น่าอ้วนท
Terakhir Diperbarui : 2024-12-20หญิงอ้วนเริงร่ากับท่านอ๋องเฉยชาน่าดู สู้สู้
“ข้ากินมาทุกเนื้อแล้วรสชาติแต่ละอย่างจำได้ขึ้นใจ เหลือก็แต่เนื้อมนุษย์เอาจริงๆ หากเจ้าดื้อด้านไม่แน่นะข้าอาจจะอยากลองชิมเนื้อของเจ้าดูสักที”“ม่ายยยยอาจารย์เนื้อข้าไม่อร่อยหรอก”กัวหลงหลงยิ้ม“เอาเถอะ ตั้งใจ ฝึกฝนเคล็ดวิชาและเชื่อฟังข้าอีกไม่นานเจ้าก็จะขึ้นไปข้างบนได้อย่างภาคภูมิ”“จริงหรืออาจารย์ข้าจะขึ้นไปได้จริงๆ หรือ ถ้าข้าขึ้นไปได้นะข้าจะ ข้าจะไปหาท่านพ่อกับท่านแม่ และอี้เหลียว ข้าคิดถึงพวกเขาจัง แต่เอ ถ้าข้าไปแล้วอาจารย์จะไม่เหงาหรือ ไม่สิอาจารย์จะต้องดีใจเพราะไม่มีใครแย่งของกินแล้วยังไม่ต้องมาคอยทำอาหารให้ข้าด้วย”กัวหลงหลงถอนหายใจ“ให้ถึงวันนั้นก่อนเถอะ”จิงเชียวยิ้มกว้าง รู้สึกมีความหวังขึ้นมาในทันทีข้างบนนั่น“พระชายาท่านอ๋องบอกว่าไม่ต้องรอเสวย วันนี้ท่านอ๋องร่วมเสวยกับฝ่าบาท” จิงชินหลุบตามองพื้นเมื่อสาวใช้นำข่าวมาบอก“เจ้าไปเถอะ ข้ารู้แล้ว”“ให้ข้าน้อยคอยรับใช้ที่นี่ดีไหมเจ้าคะท่านอ๋องทรงกำชับไว้ว่าให้อยู่กับพระชายาตลอดเวลา ท่านอ๋องทรงเป็นห่วงว่าพระชายาจะคิดมากเรื่องที่พระชายาเอกจากไป”“ไม่ต้องเสี่ยวฟางก็อยู่ข้าไม่ต้องการใคร”สาวใช้ทำตัวลีบออกจากห้องไป“เพล้ง”จินชินปาถ้วยข้าว
Terakhir Diperbarui : 2024-12-20หญิงอ้วนเริงร่ากับท่านอ๋องเฉยชาน่าดู ความลับที่ข้าซ่อนไว้
"ก็รู้อยู่แล้วนี่ว่าเสด็จพ่อไม่มีทางลงทัณฑ์ฟู่ฉวีช่ายอ๋องแน่จึงกล้ารับผิด""ทำแบบนี้ไม่ยุติธรรมกับจิงเชียวยิ่งนัก ชายาเอกชายารอง อย่างไรเสียต้องเชิดชูชายาเอกให้เหนือกว่าส่วนเรื่องบนแท่นนอนนั้นจะโปรดปรานหรือจะเกลียดใครก็ไม่มีใครว่า""ฟู่อ๋องเข้าใจข้อนี้ดี แต่ฟู่อ๋องกับชายาเอกจิงเชียวยังไม่ทันได้ร่วมแท่นนอนด้วยซ้ำไป ผิดกับจิงชินชายารอง""ข้าเข้าใจดีว่านางอ้วนกลมไม่มีชายใดที่จะตัดใจไม่มองข้อนี้ของนาง"ฟู่อ๋องก้มหน้า"ชอบหรือไม่ รักหรือเปล่าไม่รู้แต่นี่คือบัญชาฝ่าบาท ท่านอาฟู่อ๋องท่านก็ควรจะแวะไปหานางบ้างในวันเข้าหอนี่ข้าได้ยินมาว่าท่านอยู่กับชายารองทั้งคืน"อู้หลงที่ฟังคำยุยงของอู้ตี้"ไม่เห็นแก่ข้าก็เห็นแก่.. ท่านฉินที่มองฟู่อ๋องในแง่ดีมาตลอด""ฟู่อ๋องไม่เข้าใจจิงชินนางผิดอะไร หรือนางเป็นเพียงลูกหญิงงามในหอนางโลมทุกคนจึงล้วน แบ่งแยกนาง จะจิงเชียวหรือจิงชินก็คือลูกท่านฉินและก็ล้วนคือชายาข้า ทำไมต้องกะเกณฑ์ให้ข้าใส่ใจเพียงจิงเชียวทั้งที่จิงเชียวนางวันๆ เอาแต่กินจิงชินนางเสียอีกที่อ่อนหวานงดงาม พูดมาถึงเพียงนี้ฟู่อ๋องจึงอยากจะขอประทานอนุญาตเลื่อนฐานะชายารองขึ้นมาเป็นชายาเอก"อู้หลงตาลุกวาวโก
Terakhir Diperbarui : 2024-12-23หญิงอ้วนเริงร่ากับท่านอ๋องเฉยชาน่าดู อาจารย์
"ท่านผิดแล้ว ข้าก่อนหน้านั้นก็ตั้งใจจะกินน้อยลงแต่เพราะท่านพี่อ๋องฟู่ต่างหากทำให้ข้าต้องมาพบท่าน เป็นเพราะท่านพี่อ๋องฟู่ที่ทำให้ข้าอยากเปลี่ยนแปลงตัวเอง""เชอะคนผู้นั้นนะหรือ ข้าได้ยินกิตติศัพท์ของเขา หล่อเหลาที่สุดในเจ็ดคาบสมุทร มิน่าเขาถึงเป็นบุรุษเพียงหนึ่งที่อยู่ในใจเจ้า แต่บอกไว้ก่อนนะข้าก็หล่อเหลาที่สุดในหุบเขาปราบเซียนเหมือนกันยืนข้างกัน คิดว่ารัศมีข้าคงบดบังรักแรกของเจ้าจนสิ้น"จิงเชียวทำสีหน้างงงัน"อาจารย์หุบเขาปราบเซียนมีอาจารย์เพียงคนเดียวที่เป็นบุรุษ""นั่นอย่างไรเล่าหรือเจ้าคิดว่าข้าไม่หล่อเหลา"พูดรัวเร็วจิงเชียวเดินวนรอบกัวหลงหลงพยักหน้าขึ้นลงไปมา"ข้ายอมรับว่าอาจารย์เองก็หล่อเหลาพอๆ กับท่านพี่อ๋องฟูเรียกว่ากินกันไม่ลง ผิดแต่ท่านพี่อ๋องฟู่ที่เฉยชา น่าค้นหากว่าอาจารย์ไม่น้อย"กัวหลงหลงถอนหายใจ"เอาเถอะ มาลองชั่งน้ำหนักดูกันแล้วจะได้กินข้าวเย็น ค่ำนี้ข้าจะออกไปดักจับกระต่ายเพราะดวงจันทร์เต็มดวงกระต่ายออกมาชมจันทร์ เจ้าไม่กินเนื้อย่างอื่นมีเพียงเนื้อกระต่ายที่ข้าพอหาได้ เจ้ากินอิ่มแล้วนอนพักเสีย ค่อนรุ่งข้าจึงจะกลับมา""อาจารย์ให้ข้าไปด้วยไม่ได้หรือ"อยากจะไปด้วย"ไม่ได้ เจ้
Terakhir Diperbarui : 2024-12-23หญิงอ้วนเริงร่ากับท่านอ๋องเฉยชาน่าดู รอนางพร้อม
กัวหลงหลงหันหน้าหนีใช้ชายเสื้อป้ายหยดเลือดที่ตัวเขากระอักออกมาจากปากหันกลับมายิ้ม"เจ้ากลัวข้าตายถึงเพียงนี้เชียวหรือ เจ้าห่วงข้าใช่ไหม"จิงเชียวยิ้มทั้งน้ำตา“ ถ้าอาจารย์ตายไปแล้วใครฝึกวิชาตัวเบาและวิทยายุทธ์ให้กับจิงเชียวเล่า ถ้าไม่มีอาจารย์ข้าก็ไม่สำเร็จวิชาแล้วก็ขึ้นไปข้างบนไม่ได้""เด็กโง่ เจ้าช่างเดียงสาเสียจริง"กัวหลงหลงรู้ดีว่า การจะขึ้นจากหุบเขาปราบเซียนนั้นง่ายดายเพียงใดสำหรับเขาไปกลับวันละหลายรอบ จิงเชียวช่างเชื่อคำโป้ปดของเขาง่ายดาย"อาจารย์หมายความว่าอย่างไร""ไปกินข้าวเย็นกัน"กัวหลงหลงตัดบทเดินนำกลับเข้าไปในกระท่อมน้อย พร้อมกับยกมือปาดไปที่ริมฝีปากที่มีเลือดสดๆ ที่เขากระอักออกมาทว่ากลัวว่าจิงเชียวจะเห็นมันแล้วจะตกใจดีที่อาภรณ์เป็นสีดำเลยช่วยปกปิดรอยเลือดได้"อาจารย์ไม่กินหรือ"จิงเชียวเคี้ยวอาหารเย็นที่กัวหลงหลงลงมือปรุงอย่างเอร็ดอร่อยวันนี้มีตุ๋นหัวมันปนไปกับเนื้อไก่ป่า แต่กัวหลงหลงกับนั่งมองจิงเชียวเคี้ยวอาหารอย่างมีความสุข"ข้ายังไม่หิวในป่านั่นข้ายิงกระต่ายแล้วก็ย่างกินลำพังไม่มีเจ้าคอยแย่ง""อาจารย์ข้ารู้อาจารย์กลัวว่าข้าไม่อิ่ม ดูรึตาชั่งที่ทำจากไม้ซุงข้ายังทำมั
Terakhir Diperbarui : 2024-12-23
Bab terbaru
หญิงอ้วนเริงร่ากับท่านอ๋องเฉยชาน่าดู แผนผังความสัมพันธ์
ฟู่ฉวีช่ายอ๋องท่านอ๋องหนุ่มผู้ซึ่งเป็นน้องต่างมารดาของฮ่องเต้จึงได้เพียงตำแหน่งอ๋องมีแม่เป็นเพียงสนมที่ไม่เป็นที่โปรดปรานทว่าฮ่องเต้กลับรักราวกับลูกด้วยฟู่ฉวีชาย ช่วยงานราชสำนักหนักเบาได้ไม่น้อย มีความทรงจำที่งดงามในวัยเด็กร่วมกันกับจิงเชียวเรียกได้ว่าจิงเชียวคือรักแรกของเขาเช่นกัน แต่เป็นคนที่เก็บซ่อนความรู้สึกได้เก่งมาก มีความลับที่ไม่อาจเปิดเผยมากมาย แต่ก็พยายามที่จะชนะใจจิงเชียวให้ได้ฉินจิงเชียวหญิงอ้วนที่รักแรกรักเดียวคือฟู่ฉวีช่าย เป็นที่รักใคร่ของคนรอบข้างถูกตามใจมาตั้งแต่เด็กแต่ก็นิสัยน่ารักสดใสไม่ได้มีนิสัยเอาแต่ใจเหมือนเด็กที่ถูกตามใจทั่วไปจึงเป็นที่รักใคร่ของคนทั่วไปแม้จะอ้วนก็ไม่มีใครมองว่าคือสิ่งที่เป็นเรื่องใหญ่ทุกคนมองข้าม เพราะจิงเชียวน่ารักสดใสกับคนรอบข้างเสมอ อีกทั้งยังเป็นคนจิตใจดีมีเมตตากับคนทั่วไปโดยเฉพาะฉินจิงชิน ปัญหาคงไม่เกิดหากฟู่อ๋องไม่หมางเมินจนทำให้จิงเชียวกระโดดหน้าผาจนพบกับกัวหลงหลงผู้ที่จะมาเปลี่ยนแปลงทุกอย่างกัวหลงหลงองค์ชายเผ่าจิ้งจอกที่ชอบหนีเที่ยวแต่บังเอิญ วันนั้นหลงทางกับองครักษ์ (ลู่เยว่)และมาพบกับจิงเชียวที่มีเมตตาช่วยเหลือเขาโดยการนำตัวจิ
หญิงอ้วนเริงร่ากับท่านอ๋องเฉยชาน่าดู บทสรุป
“แล้วหากข้าอ้วนขึ้นเล่า”“ความจริงข้าชอบจิงเชียวในแบบอ้วนนะอย่างน้อยนางก็มีสายตาไว้มองข้าคนเดียว ถึงความคิดของข้าจะเห็นแก่ตัวไปก็ตามแต่ข้าไม่ชอบให้ใครมองเจ้าไม่ชอบให้ใครชมเจ้าว่างดงามไม่ชอบให้เจ้า มองคนอื่น”“จิงเชียวก็ไม่ชอบให้ท่านพี่อ๋องฟู่มองคนอื่นเหมือนกัน”ตาสบตาฟู่อ๋องจุมพิตที่ริมฝีปากอย่างอ่อนโยน กัวหลงหลงที่ยืนอยู่ด้านหลังห้องยกสุราขึ้นกรอกลงปากจนหมดถุง ยิ้มเศร้าๆ หมาเชาเชาตัวสีขาวส่งเสียงร้องงื๊ดง๊าด กัวหลงหลงก้าวเดินจากไป“ไปกันเถอะลู่เยว่”“โฮ่งๆๆ”ลู่เยว่ท้วง“ไม่ไม่จำเป็นต้องกล่าวลานางหรอก ข้าพร้อมจะไปแล้ว นางก็พร้อมที่จะยิ้มรับความสุขแล้ว”สายลมพัดผ่านพวงหางทั้งเก้า กัวหลงหลงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พรุ่งนี้จิงเชียวจะถามหาเขาไหมนะพรุ่งนี้นางจะ ยังมีเขาในความทรงจำไหมนะ“อย่าเพิ่ง ท่านพี่อ๋องฟู่จิงเชียวสงสัยว่าท่านทำไมไม่ร่วมแท่นนอนกับน้องรองจิงชินทั้งๆ ที่นางงดงามเพียงนั้น”ฟู่อ๋องถอนหายใจทั้งที่เขากำลังทาบทับร่างอุ่นของจิงเชียวแต่นางกับพูดเรื่องนี้ขึ้นมา“เพราะข้ารอเจ้าอย่างไรเล่าจิงเชียว เพราะข้ารักเจ้าอย่างไรเล่าจิงเชียวไม่ว่าจะกี่หญิงงามก็ไม่อาจทำให้ข้าเปลี่ยนใจ ข้ามีใจให้จิงเช
หญิงอ้วนเริงร่ากับท่านอ๋องเฉยชาน่าดู ความจริงปรากฎ
ก่อนหน้านั้น“ฮ่องเต้เสด็จๆๆๆๆๆ”จิงเชียวหรืออิงเอ่อร์นั่งบีบมือเย็นเฉียบอยู่บนแท่นนอน ใต้แท่นนอนมีกัวหลงหลงที่กลายร่างเป็นงู คอยระวังระไวหากจิงเชียวร้องขอความช่วยเหลือเขาคงต้องตัดใจกัดอู้หลงฮ่องเต้ให้จมเขี้ยวอย่างแน่นอน“จิงเชียวน้อย เจ้ากำลังเล่นอะไรอยู่”คิ้วสวยขมวดเข้าหากัน กัวหลงหลงอ้าปากค้าง พึมพำเบาๆ“เจ้าอ๋องนั่นจะต้องเอาเรื่องนี้ไปบอกอู้หลงฮ่องเต้แน่”“ฉินเกอลนลานเข้ามาพบข้าบอกว่าเจ้าคือจิงเชียวน้อย ที่กลับมาอีกครั้งจากความตาย”จิงเชียวเงยหน้าขึ้นช้าๆ กัวหลงหลงส่ายหน้าไปมา“ฝ่าบาทรู้เรื่องนี้แล้ว”“ตั้งใจปิดบังฟู่อ๋อง ตามหารักแท้หรือไรฮ่าาาา”จิงเชียวก้มหน้ายิ้ม“ฝ่าบาท โปรดอภัยจิงเชียวไม่ได้ตั้งใจหลอกลวงเบื้องสูง”คุกเข่าลงกับพื้น“ข้าเห็นเจ้าในครั้งแรกก็รู้สึกว่าดวงตาของเจ้าเหมือนของใครสักคนที่ข้ารู้จัก ในที่สึกจึงรู้ว่าเป็นของจิงเชียวน้อย บิดาเจ้ายินดีกว่าใครอยากจะเข้ามาพบเจ้าเสียให้ได้แต่ ข้าห้ามไว้ตั้งใจจะวางแผนจัดการกับคนปากแข็งเช่นฟู่อ๋อง ข้าส่งคนสอดแนมตอนที่เจ้าหายไป อยากรู้ว่าฟู่อ๋องเสียใจหรือไม่เมื่อเจ้าไม่อยู่”“แล้วท่านพี่อ๋องฟู่เสียใจไหมเพคะที่จิงเชียวไม่อยู่”กัวหล
หญิงอ้วนเริงร่ากับท่านอ๋องเฉยชาน่าดู ความจริง
เขย่าประตูแต่ทว่ากับใส่กลอนแน่นหนาฟู่อ๋องใช้ไหล่กระแทกประตูด้วยแรงทั้งหมดจนกระทั่งบานประตูหลุดออกจากกันพุ่งตัววิ่งเข้าหาจิงเชียวที่นอนบนแท่นนอนหนา“อิงเอ่อร์ ไม่สิจิงเชียวเจ้าเป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น”จิงเชียวเงยหน้าขึ้นช้าๆ จ้องมองใบหน้าหล่อเหลาทว่ามีสีหน้าวิตกกังวล มองอ้อมแขนที่กอดรัดไว้แน่น“ท่านพี่อ๋องฟู่ท่านรู้ว่าเป็นข้าหรือ” ฟู่อ๋องเลิกคิ้วสูง“เมื่อกี้เจ้ากรีดร้องเป็นอะไรไป”“จริงด้วยงู มีงูในผ้าห่มของข้าข้าเอาหมอนฟาดมันจนตัวงอ แต่มันก็ไม่ยอมไปไหน”ฟู่อ๋องอุ้มจิงเชียวไปวางไว้ที่เก้าอี้“ข้าจะไล่งูให้” กัวหลงหลงที่กลายร่างเป็นงูตัวสีดำขมวดคิ้ว พุ่งตัวเข้าหาจิงเชียว“กรี๊ดดดด”ฟู่อ๋องเองก็ถลาเข้าหาจิงเชียวกอดรวบร่างบางไว้แนบอก“ฟู่อ๋องฉวีช่าย”เสียงดังราวกับอาญาสิทธิ์ดังขึ้นอู้หลงฮ่องเต้ก้าวขามาในห้องทันได้เห็นภาพที่ฟู่อ๋องกอดรวบจิงเชียวไว้ทั้งตัวพอดี“ฝะฝะฝ่าบาท”ฟู่อ๋องรีบปล่อยอ้อมกอดประสานมือตรงหน้าสำนึกผิด“ฟู่อ่องสมควรตายล่วงเกินพระสนม”“หือ พระสนม ใครบอกว่านางเป็นสนมของข้า”ฟู่อ๋องมีสีหน้างงงันกัวหลงหลงพุ่งตัวออกไปด้านนอกกลายร่างเป็นกัวหลงหลงใทันที“พิษรักเล่นงานจนถึงกับทนไม่ไ
หญิงอ้วนเริงร่ากับท่านอ๋องเฉยชาน่าดู กระจ่าง
“รู้ได้อย่างไรว่าในเครื่องเสวยมียาปลุกกำหนัด”ถามทั้งที่ตัวเขาเองก็เอะใจอยู่แล้ว แล้วอีกอย่างท่าทีของจิงชินเมื่อเห็นเครื่องเสวยร่วงเกลื่อนพื้นนางทำสีหน้าราวกับจะฆ่าจะแกงกัวหลงหลง“ก็นะข้ามีความสามารถพิเศษเรื่องที่สามารถ สัมผัสกลิ่นได้ดีกว่าคนทั่วไป”ฟู่อ๋องเลิกคิ้วสูง“ขอบคุณ แต่ก็อดแปลกใจไม่ได้ในเมื่อท่านองครักษ์มีทีท่าว่าหมายปองจิงเชียวทำไมท่านองครักษ์ถึงยอม …ช่วยข้าหรือว่าตั้งใจจะให้ข้า ออกหน้าแทนชิงตัวจิงเชียวมาจากฝ่าบาทกันแน่”“ช่างจินตนาการมองคนอื่นในแง่ร้ายสิ้นดี คนอย่างอ๋องฟู่รูปงามทว่าช่างคิดเล็กคิดน้อย”ฟู่อ๋องถอนหายใจ“ไปกันเถอะ ข้าต้องรีบไปอารักขาจิงเชียวแล้ว”ก้าวเดินนำจวนฟู่อ๋อง“ไท่จือ ท่านท่านมาถึงนี่”อู้ตี้ไท่จือเดินเซด้วยความเมามาย หลบอยู่ในห้องบรรทมของจิงชิน“จิงชินข้าคิดถึงเจ้า”พุ่งตัวเข้ากอดรัดจิงชินที่เบี่ยงตัวหลบ“เจ้ารังเกียจข้าหรือหรือว่าเปลี่ยนเป้าหมายแล้วหรือเห็นท่านอาดีกว่าข้าใช่ไหม”จิงชินถอนหายใจ“ท่านจือที่นี่เป็นจวนอ๋องไท่จือกล้ามาถึงนี่ แล้วมาทำเรื่องแบบนี้หากใครมาเห็นเข้า”“ก่อนนั้นข้าก็มาพบเจ้าที่นี่เป็นประจำไม่เคยมีปัญหาทำไมวันนี้ถึงได้คิดจะมีปัญหาไม่
หญิงอ้วนเริงร่ากับท่านอ๋องเฉยชาน่าดู แผนล่ม
“อะฮ้า จวนท่านอ๋องฟู่นี่มีเครื่องเสวยแต่ละอย่างน่ากินทั้งนั้น”กัวหลงๆ เปิดประตูเข้ามาราวกับบสนิทชิดเชื้อเสียเต็มประดาทรุดกายลงนั่ง“หือ แต่ละอย่างน่ากินทั้งนั้น”ก้มลงสูดดมกลิ่นอาหารก่อนจะขมวดคิ้ว หางทั้งเก้าปรากฏเลือนรางก่อนจะรีบร่ายมนตร์บังตาเสียใหม่“เจ้าเข้ามาได้อย่างไรผ่านองครักษ์เข้ามาได้อย่างไร”“หือข้าเป็นสหายลืมไปแล้วหรือท่านอ๋อง ข้ามาเพื่อจะมาเตือนว่าท่านจะต้องรีบไปอารักขาพระสนมคนใหม่ของฝ่าบาท”“ท่านองครักษ์ ท่านอ๋องเสวยเย็นแล้วจึงจะรีบไป”กัวหลงหลงยิ้ม เดินมาหยิบ กระบี่ที่วางไว้บนที่วางกระบี่ที่ทำจากงาช้าง“กระบี่นี่เนื้อดีอีกทั้งยัง เหมาะมือ”ไม่พูดเปล่าร่ายรำกระบี่ราวกับห้องนั้นเป็นสนามประลองตวัดคมกระบี่ไปด้านหน้าด้านหลัง“ระวังหน่อย เพล้งๆๆๆๆ”ฟู่อ๋องที่พูดยังไม่ทันขาดคำ ร่างสูงของกัวหลงหลงหันหลังกลับมาวาดกระบี่ในมือกวาดเอาเครื่องเสวยบนโต๊ะร่วงลงเกลื่อนพื้น“ขะขะข้าขอโทษ โอ๊ยแย่แล้วข้าผิดไปแล้วข้าทำมันพังอีกแล้วใช่ไหมข้าแย่จริงเชียว”รีบถลาเข้าไปเก็บชามและถ้วยเครื่องเสวยที่ร่วงเกลื่อนพื้น จิงชินกัดฟันจนเป็นสันนูนบ้านฉิน“ท่านพี่ในที่สุดสวรรค์ก็เข้าข้างเรา”ฮูหยินจิงหรานป
หญิงอ้วนเริงร่ากับท่านอ๋องเฉยชาน่าดู องครักษ์สนมคนโปรด
เช้าสดใส จิงเชียวนอนบิดขี้เกียจบนแท่นนอนอุ่นนุ่มเมื่อคืนหลับสบายไม่น้อย นางกำนัลยกชามน้ำอุ่นเข้ามาในห้อง“พระสนม”จิงเชียวยิ้มหวานหยดท้องพระโรงขุนนางหลายฝ่ายต่างรออยู่หน้าบัลลังก์อู้หลงปิดปากหาว ก้าวเดินมานั่งที่บัลลังก์ กัวหลงหลงก้าวตามมาติดๆ ก้มหน้ามองพื้นทางเดินมากกว่าเหมือนกลัวว่าจะสะดุดล้ม“ถวายพระพรฝ่าบาททรงพระเจริญหมื่นปีหมื่นๆ ปี”เสียงแซ่ซ้องจากคนทั้งหมดในท้องพระโรงอู้ตี้ยิ้ม เมื่ออู้หลงฮ่องเต้ปิดปากหาวอีกครั้ง“เสด็จพ่อ เมื่อคืนที่ผ่านมาคงจะทรงเกษมสำราญไม่น้อย”อู้หลงยิ้มมุมปาก“ฟู่อ๋องไปไหนเสีย”ฟู่อ๋องก้าวเดินมาตรงหน้าเด่นสง่าประสานมือ“ป่านนี้ฟู่อ๋องยังไม่พบชายาเอกที่หายไปอีกหรือหรือว่าเลิกล้มความตั้งใจในการตามหาชายาเอกจิงเชียวน้อยเสียแล้ว”อู้หลงพูดขึ้นดังๆ ฟู่อ๋องก้มหน้า“ฟู่อ๋องส่งคนลงไปที่หุบเหวปราบเซียนค้นทุกซอกทุกมุมพบเพียงความว่างเปล่า จึงได้สั่งให้ลดกำลังคนในการค้นหา”อู้หลงถอนหายใจ“ข้าเองก็คงเลิกล้มคำสั่งเรื่องการแต่งตั้งชายาเอกตอนนี้จะแต่งตั้งใครอย่างไรก็คงแล้วแต่อ๋องฟู่ เพราะนานมากแล้วที่ชายาเอกหายตัวไป”้“ฝ่าบาท ตอนนี้ยังไม่พบนางข้าจึงคิดว่าการแต่งตั้งชายาเอก
หญิงอ้วนเริงร่ากับท่านอ๋องเฉยชาน่าดู องครักษ์
“ท่านก็ไปเสียเองสิท่านเองก็ชื่นชอบนางท่านเองก็มีใจให้คุณหนูอิงเอ่อร์มิใช่หรอกหรือ แม้กระทั่งเข้ามาในวังหลวงนางยังใช้แซ่ของท่านในการสมัครเข้ามาคัดตัวนางในก็ควรเป็นท่านองครักษ์ที่จะต้องทำเพื่อนาง”กัวหลงหลงกัดฟันแน่น“นี่ ฟู่อ๋องข้ามองท่านผิดไป ข้ารึอุตส่าห์ช่วยท่านให้รอดพ้นเงื้อมมือไท่จือแต่ท่านกับทำทีเหมือนว่านางไม่….สำคัญกับท่านกระนั้น”“ช่วยข้ารึ ข้าไม่ได้ขอร้องนี่”กัวหลงหลงยกมือขึ้นตั้งใจจะซัดเข้าใส่ใบหน้าหล่อเหลาของฟู่อ๋องด้วยโทสะทว่ากับกำหมัดแน่น"ท่านไม่ทำข้าทำเอง ข้าไม่ยอมให้จิงเชียวเอ๊ย อิงเอ่อร์นางต้องเป็นสนมของฝ่าบาทเป็นแน่”“คิดหรือว่าวิธีนี้จะได้ผล ท่านตั้งใจเอาคอของท่านไปพาดไว้บนแท่นประหารอย่างนั้นหรือ”“เจ้าคนขี้ขลาด ข้าคิดว่าท่านจะชอบนางพร้อมยอมทำเพื่อนางแต่ดูท่านสิทำอะไรได้”กัวหลงหลงพูดไปก็เหมือนกับว่าตัวเองเพราะตัวเขาเมื่อเข้ามาอยู่ในวังกลับไม่สามารถใช้มนตร์ต่างๆ ได้ด้วยวังหลวงล้วนมีเครื่องรางและที่สำคัญป้ายหยกข้างกายอู้หลงนั่นยิ่งทำให้อ่อนแรง“หากท่านคุกเข่าต่อหน้าฝ่าบาทเรื่องที่ขอประทานอนุญาตรับนางเป็นฮูหยิน นั้นเท่ากับท่านกล้าแย่งแม้กระทั่งสนมของฮ่องเต้ ตอนนี้ท่าน
หญิงอ้วนเริงร่ากับท่านอ๋องเฉยชาน่าดู น่าขัน
อู้ตี้ปากไวเท่าความคิด ทำเอาเหล่าหญิงงามต่างหัวเราะขบขัน จิงเชียวกัดเม้มริมฝีปากแน่นฟู่อ๋องอมยิ้มกับดอกท้อสีแดงสดตรงกลางผ้าสีขาวสะอาดดอกท้อสีแดงโดดเด่นบนนั้นเหมือน จิงเชียวในตอนนี้ยิ่งแน่ใจว่านี่คือจิงเชียวน้อยของเขาที่กี่ปีก็ไม่เคยเปลี่ยนนางปักได้เพียงดอกท้อสีแดงตั้งแต่เก้าขวบกัวหลงหลงดึงเอาผ้าขาวจากมือฟู่อ๋อง"งดงาม งดงามจริงๆ ช่างเป็นดอกท้อที่แตกต่างแต่มีมนต์ขลังพวกท่านเห็นไหม ไม่ใช่ใครจะปักลวดลายแบบนี้ได้ง่ายๆ งดงามแต่เรียบง่าย ธรรมดาแต่น่าจดจำ"หญิงงามที่กำลังซุบซิบต่างเงียบเสียงมองไปที่ดอกท้อสีแดงสดเพียงดอกเดียวนั้น"ท่านองครักษ์ท่านเลอะเลือนไปแล้วหรือ เช่นไรจึงได้กล่าวชื่นขมเพียงแค่คนที่ทำอะไรง่ายๆอย่างนี้ นางไร้ความสามรถท่านยังเอ่ยชมเห็นว่านางมีใบหน้างดงามเป็นต่อพวกเราหรือไร"บุตรีของขุนนางใหญ่แซ่จือกล่าวติเตือนกัวหลงหลง"หืม. ..พวกเจ้าล้วนคิดว่าลวดลายงดงาม เท่านั้นที่จะผ่านการคัดเลือก จริงๆแล้วการที่ใครสักคนใส่ใจงานที่ได้รับมอบหมายให้เสร็จสิ้น รู้จักพลิกแพงนั่นนับว่าหลักแหลมยิ่งแล้ว เขาสั่งให้ปักจึงปัก ลวดลายสะท้อนความเป็นตัวตนนางเป็นง่ายๆ ทว่าก็ทำตามกฎ"อู้หลงฮ่องเต้ก้าวเข
