All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นฮูหยินท่านแม่ทัพลูกติด: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 11 ตั้งรับ"ท่านแม่รู้หรือไม่เจ้าคะ ถ้อยคำที่ท่านแม่เอ่ยออกมาต่ำยิ่งกว่าฐานะของข้าเสียอีก ทำไมกันเจ้าคะเพียงเพราะข้ามิใช่หลินอี้เฟ่ยท่านเลยไม่ชอบข้าใช่หรือไม่? วันนี้ข้าจะบอกความรู้สึกที่มีต่อท่านแม่เช่นกันเจ้าคะ ว่าข้าเองไม่ได้ชอบท่านเลยสักนิดเวลาอยู่ต่อหน้าท่านแม่ทัพไม่บอกไปเลยล่ะเจ้าคะ ว่าท่านไม่ต้องการให้ข้าเป็นฮูหยิน ท่านต้องยกตำแหน่งนี้ให้หลินอี้เฟ่ย อืม... ข้าพอรู้เพราะว่าท่านไม่กล้าที่จะเอ่ยเช่นนี้กับท่านแม่ทัพเลยมาบอกข้าในเวลาที่ท่านแม่ทัพไม่อยู่ อย่าคิดว่าข้ากลัวท่านนะเจ้าคะต่อให้ท่านไม่ชอบข้าเพียงใดก็ต้องจำใจดูการมีอยู่ของข้าตลอดไปเลยนะเจ้าค่ะ เพราะไม่ว่าท่านไล่ข้าเช่นไรข้าไม่ยอมออกจากเรือนนี้ไปแน่ " หลี่มี่ยิ้มเยาะหยันไร้ความกลัวพร้อมรับมือกับสตรีตรงหน้า"นี่เจ้าเอ่ยว่าจาเหิมเกริมยิ่งนัก! ข้าเป็นมารดาของท่านแม่ทัพแต่เจ้าหาเกรงกลัวไม่ " ฟางเหนียงชี้นิ้วใส่หน้าของหลี่มี่เอ่ยออกมาเสียงสั่นด้วยความโมโห"ท่านเป็นท่านแม่ของท่านแม่ทัพแต่มิใช่ท่านแม่ของข้านี่เจ้าคะ ในเมื่อท่านเอ่ยวาจาไม่ดีต่อข้าก่อนท่านคิดว่าข้าจะยอมให้ท่านต่อว่าอยู่ฝ่ายเดียวอย่างนั้น "คำพูดหยิ่งพยองไร้ความย

บทที่ 13 เริ่มวางแผนตะวันคล้อยบ่ายเกี้ยวของหลิวอี้เฟ่ยมาที่เรือนของเทียนหลันเซ่อ นางดีใจที่ท่านพ่อเห็นชอบจึงรีบเดินทางมาปรึกษาหารือกับฟางเหนียง เกี้ยวหยุดนิ่งหลิวอี้เฟ่ยก้าวเท้าลงที่หน้าเรือนพร้อมเดินเข้าไปอย่างคุ้นเคย"นี่เจ้าฮูหยินผู้เฒ่าอยู่ที่เรือนหรือไม่? " นางเห็นทหารที่ยืนเฝ้าประตูอยู่จึงเอ่ยถาม"อยู่ขอรับ ""ขอบใจเจ้ามาก " หลิวอี้เฟ่ยยิ้มแย้มแจ่มใสเดินตรงไปที่เรือนของฟางเหนียงแต่ทว่าระหว่างทางนางเห็นเยิ่นเม่ยเม่ยกำลังเดินอยู่กับสาวใช้"ทำไมต้องมาพบเจอนางด้วยข้าละไมชอบใจจริง ๆ แต่เอ๊ะที่หัวของนางทำไมถึงมีผ้าโพกหัวอยู่เช่นนั้น เข้าไปสำรวจการดูดีกว่า ข้าเองก็อยากรู้เช่นกันนางจะเป็นสตรีที่อ่อนแอหรือไม่ หากนางอ่อนแอข้าจะได้จัดการอย่างง่ายดาย " หลิวอี้เฟ่ยจึงเปลี่ยนเส้นทางจากจะไปที่เรือนของฟางเหนียงแต่นางเลือกที่จะเข้ามาหาเยิ่นเม่ยเม่ยก่อนส่วนหลี่มี่นางเดินสำรวจจนแทบจะทั่วเรือนฟังไป๋ลู่ชี้แนะที่ต่างๆ จนตอนนี้นางเริ่มเหนื่อยอยากกลับห้องเสียแล้ว"ไป๋ลู่ตอนนี้ข้าเหนื่อยแล้วกลับห้องกันดีกว่า ข้าอยากนอนพักสักหน่อย ""ได้เจ้าค่ะฮูหยิน "ไป๋ลู่ผายมือให้หลี่มี่เดินนำหน้าตนเองมือข้างขวาถือร

บทที่ 15 ความอบอุ่นใช้มือลูบบนอกแกร่งของเทียนหลันเซ่อ ยิ้มกว้างพร้อมใช้มารยาให้เขาเชื่อตนเอง"ข้ามิได้หนีท่านเสียหน่อยเจ้าค่ะ เพียงแค่ตอนนี้ข้าบาดเจ็บท่านเองก็เห็นนี่เจ้าคะ หากข้าร่วมหลับนอนกับท่านด้วยร่างกายที่อ่อนแอเช่นนี้จะเอาเรี่ยวแรงที่ไหนมาสู้กับร่างกายที่แข็งแกร่งของท่านแม่ทัพล่ะเจ้าคะ รอให้ข้าหายดีเมื่อไหร่ข้าจะทำให้ท่านสบายเนื้อสบายตัวแน่นอนเจ้าค่ะ " หลี่มี่บีบเสียงให้เล็กลงคล้ายยั่วยวนให้เทียนหลันเซ่อคล้อยตามคำพูดของนาง'เหอะ! เยิ่นเม่ยเม่ย เจ้าเรียนรู้การเอ่ยวาจาเช่นนี้มาตั้งแต่ที่ใดกัน หากเจ้าทำเช่นนี้ต่อไปอีกข้าอาจจะอดใจไม่ไหวที่จะแตะต้องเจ้า' เทียนหลันเซ่อคิดในใจมือขวาโอบเอวนางเอามากอดไว้แน่น"เฮ้อ! ข้าคิดว่าคืนนั้นข้าทำผิดพลาดจนเจ้าไม่พอใจเสียอีก หากเจ้าว่าเช่นนั้นข้าเองจะไม่เคลือบแคลงเจ้า เช่นนั้นต่อจากนี้เจ้าโปรดเรียกข้าว่าท่านพี่มิใช่ท่านแม่ทัพเข้าใจหรือไม่ฮูหยินของข้า " หลี่มี่โล่งอกที่เขาเชื่อในคำโกหกของตน"เข้าใจแล้วเจ้าค่ะ เช่นนั้นท่านปล่อยข้าก่อนได้มั้ยเจ้าคะอีกเดี๋ยวอ้ายเยว่คงเข้ามา ข้าไม่อยากให้อ้ายเยว่เห็นว่าท่านมอบความรักให้ข้า เดี๋ยวเขาจะคิดว่าท่านไม่ได้รั

บทที่ 17 ข้อเสนอของหลี่มี่หลังมื้ออาหาร ไป๋ลู่เอ่ยชวนฮูหยินไปนั่งรับลมที่ศาลารับลมด้านนอก วันนี้อากาศเย็นสบายเหล่าผีเสื้อบินว่อนเต็มท้องฟ้า หลี่มี่ยอมตามออกมาหากอยู่แต่ในห้องนางเองรู้สึกเบื่อหน่ายไป๋ลู่ยกน้ำชาพร้อมขนมหวานมาวางบนโต๊ะเพื่อให้หลี่มี่ได้กินระหว่างนั่งชมบรรยากาศ แต่สายตาของหลี่มี่กลับมองเห็นผงสีขาวยังไม่ละลายในน้ำชาร้อนกรุ่นที่ไป๋ลู่ได้รินให้นางเมื่อครู่ ในใจของหลี่มี่รับรู้ทันทีว่าในน้ำชาต้องมีอะไรสักอย่างเป็นแน่ สายตาของไป๋ลู่เอาแต่จ้องมองจอกชาจนหลี่มี่สงสัยและมั่นใจว่าต้องมีอะไรในน้ำชาอย่างที่นางคิด“ไป๋ลู่ น้ำชาวันนี้ที่เจ้านำมาให้ข้าเป็นน้ำชามาจากอันใดหรือ”“ชาดอกเหมยเจ้าค่ะ ข้าเห็นฮูหยินผู้เฒ่ามักกินจึงนำมาให้ฮูหยินได้ลิ้มลองเจ้าค่ะ”“อื้ม! ชาที่ท่านแม่ชอบดื่มนะหรือช่างมีกลิ่นหอมจริง ๆ ขนมพวกนี้ก็น่ากินทั้งนั้นเจ้านั่งกินเป็นเพื่อนข้าหน่อยสิ” ไป๋ลู่ยิ้มกว้างไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะได้กินอาหารของเจ้านาย“ฮูหยินเช่นนั้นข้าไม่เกรงใจนะเจ้าคะ”“นั่งลงสิ น้ำชาจอกนี้ข้ายกให้เจ้าแล้วกัน ข้าเห็นเจ้าจ้องมองตั้งแต่เมื่อครู่แล้ว เจ้าคงอยากลิ้มรสสินะชาดอกเหมยนั้นข้าดื่มบ่อยจนไม่อย

บทที่ 19 เลือกชุดหลี่มี่จับดูเนื้อผ้าชุดที่เทียนหลันเซ่อชอบ แต่หลี่มี่ไม่ชอบเท่าไหร่นักเพราะชุดที่อยู่ตรงหน้านางตอนนี้ช่างเป็นชุดที่โดดเด่นเกินไป"ชุดนี้แม้ว่าจะสง่างามแต่ข้าคิดว่ามันไม่เหมาะกับข้าหรอกเจ้าค่ะ ""แต่ว่าข้าชอบ เฒ่าแก่ข้าเอาชุดนี้ส่วนนี้ค่าชุดนำไปส่งให้ที่เรือนด้วย ไปเถิดข้ามีที่จะพาเจ้าไปสักครู่ ตอนนี้ตะวันยังไม่ตกดินไปควบม้าเล่นกับข้าสักหน่อยค่อยกลับเรือน " เทียนหลันเซ่อคว้ามือของหลี่มี่ให้เดินตามตนเองออกมา"ได้เลยขอรับท่านแม่ทัพ ข้าจะจัดการให้เป็นอย่างดี" เฒ่าแก่รับเงินจากแม่ทัพด้วยรอยยิ้ม เพราะที่ท่านแม่ทัพมอบให้มากกว่าค่าชุดอีกด้วยซ้ำ'อะไรกัน ฉันไม่ได้ชอบชุดนั้นเสียหน่อย หากจะเลือกให้ทำไมต้องให้ข้าลองจับดูด้วยล่ะ เฮ้อ! เหนื่อยใจกับท่านแม่ทัพผู้นี้เสียจริง' หลี่มี่คิดในใจมองคนตรงหน้าที่กำลังพานางเดินไปหาม้าที่มัดไว้"ท่านจะพาข้าไปที่ใดหรือเจ้าคะ อีกอย่างเมื่อครู่ที่ท่านซื้อชุดให้ข้า ทำไมไม่ถามราคาก่อนที่จะจ่ายเงินด้วยล่ะ เช่นนี้ท่านก็เสียเปรียบสิเจ้าคะ ไม่เห็นหรือไงว่าแววตาของท่านผู้เฒ่าตาโตเพียงใดเมื่อเห็นว่าท่านให้ถุงเงินไป ""ข้าซื้อของกับผู้เฒ่าร้านนี้อยู่บ่อยค