All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นฮูหยินท่านแม่ทัพลูกติด: Chapter 21 - Chapter 30

บทที่ 21 เริ่มแผนการหลี่มี่ัหันมองหน้าของแม่ทัพอย่างซาบซึ้งน้ำใจ ไม่รู้ว่าคำพูดของเขาออกมาจากใจหรือเพียงแค่ไม่อยากให้นางโดนดูถูกแต่คำพูดของเขาทำให้หลี่มี่รู้สึกดีใจที่เขาเข้าข้างนาง"ท่านใต้เท้าเจ้าคะ วันนี้สุราที่ข้าจัดเตรียมมารสชาติดีมาก เรามาดื่มสุราดูการแสดงดีกว่าเจ้าค่ะ "ฟางเหนียงรีบยกจอกสุราขึ้นมาเพื่อไม่ให้ทั้งสองเอ่ยเรื่องตึงเคลียดอีก นางหันไปมองสีหน้าของหลิวอี้เฟ่ยที่ซีดเผือกเมื่อได้ยินคนที่นางรักบอกรักสตรีอีกนางต่อหน้าต่อตา"ข้านับถือน้ำใจของท่านแม่ทัพเช่นนี้สุราจอกนี้ข้าขอดื่มให้ท่าน""สุราจอกนี้ข้าก็ดื่มให้ท่านเช่นกันขอรับ" เทียนหลันเซ่อยกจอกสุราดื่มตามใต้เท้าหลิว ทุกคนหันไปมองการแสดงที่กำลังแสดงอยู่ในเวลานี้ หลิวอี้เฟ่ยรู้สึกว่าตนเองพ่ายแพ้ ขนาดนางแต่งกายมาโดดเด่นขนาดนี้แต่เมื่อมานั่งข้าง ๆ ท่านแม่ทัพนางช่างไม่เข้ากับเขาเลย เพราะเหมือนท่านแม่ทัพกับเยิ่นเม่ยเม่ยจะแต่งกายเข้ากันมากกว่านางเสียอีก หลิวอี้เฟ่ยยกจอกสุราดื่มเพื่อระงับอารมณ์หลี่มี่ขยับกายเข้าไปกระซิบขอบคุณเทียนหลันเซ่อที่เขารับหน้าแทนตน"ท่านแม่ทัพข้าขอบคุณที่ท่านรับหน้าแทนนะเจ้าคะ ข้าทราบซึ้งยิ่งนัก""หากเจ้าท

บทที่ 23 ตบรางวัล"ข้ากินยาปลุกกำหนัดเมื่อไหร่กันทำไมร่างกายขงข้าถึงร้อนรุ่มเช่นนี้ แฮ่ก แฮ่กข้าจะทำอย่างไรให้ความร้อนของร่างกายหยุดลง " เทียนหลันเซ่อรีบพาตนเองออกห่างจากหลิวอี้เฟ่ยแต่ไม่รู้เลยว่าปลายทางเขาจะเดินไปทางใด แต่แล้วเท้าของเขาได้หยุดลงที่หน้าห้องของเยิ่นเม่ยเม่ยหลี่มี่ข่มใจนอนพลิกไปพลิกมาได้ยินเสียงประตูเปิดเข้ามานางสะดุ้งตกใจคิดว่าเป็นไป๋ลู่ที่เป็นห่วงนางได้กลับมาอีกครั้ง"เจ้ากลับมาทำไมอีกหรือไป๋ลู่ เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงข้าหรอกนะ ไปเล่นสนุกเถิด "แต่กลับไร้เสียงตอบกลับมีเพียงเสียงฝีเท้าที่เดินตรงเข้ามาหานาง หลี่มี่ลุกขึ้นจากเตียงนั่งมองดูทำไมนางถึงไม่ตอบนางสักคำ ทันใดนั้นเองเทียนหลันเซ่อเข้ามาดึงกายของนางเข้าไปแนบชิดเสียงหัวใจที่เต้นแรงระรัวของเทียนหลันเซ่อกับเสียงหายใจที่ดังไปทั่วห้อง หลี่มี่ตัวแข็งทื่อเพราะรู้ว่าตอนนี้ฤทธิ์ยาปลุกกำหนัดได้ออกฤทธิ์แล้ว"ท่านแม่ทัพข้าคิดว่าเป็นไป๋ลู่เสียอีก ทำไมจู่ ๆ ถึงได้กอดข้าเช่นนี้ช่วยปล่อยข้าก่อนได้หรือไม่ข้าหายใจไม่ออกแล้วเจ้าค่ะ""ฮูหยินช่วยข้าด้วย ข้าไม่ไหวแล้ว" น้ำเสียงแหบพร่าเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบาใจของหลี่มี่สั่นสะท้านเริ่มหวาดกลัว

บทที่ 25 รับนางเข้ามาเป็นอนุ"แม่ทัพ เจ้าอยู่ที่นี่หรือไม่" เสียงของฟางเหนียงดังขึ้นอยู่นอกประตู หลี่มี่กับไป๋ลู่ได้หันไปมองพลางเอ่ยถาม"มีเรื่องอะไรอีกมั้ยนะ ทำไมฮูหยินผู้เฒ่าถึงมาที่นี่แต่เช้า" ไป๋ลู่เอ่ยออกมาเสียงเบา"ข้าคิดว่านางต้องมาตามท่านแม่ทัพเป็นแน่ เจ้าไปเปิดประตูให้ท่านแม่เถิด เดี๋ยวข้าจะรับหน้าเอง ""เจ้าค่ะฮูหยิน " ไป๋ลู่เดินไปเปิดประตูเมื่อเห็นสีหน้าของฮูหยินผู้เฒ่านางรีบหลบสายตาทันที"ท่านแม่มาที่ห้องของข้าแต่เช้าตรู่เช่นนี้มีเรื่องด่วนอันใดหรือไม่เจ้าคะ" ฟางเหนียงเดินตรงเข้าไปในห้องโดยไม่สนใจหลี่มี่แม้แต่น้อย"แม่ทัพเจ้าอยู่ที่นี่หรือไม่? ""ท่านแม่มาหาท่านแม่ทัพมีเรื่องอันใดหรือเจ้าคะ เหตุใดถึงรีบร้อนเช่นนี้" หลี่มี่เดินตามหลังและเดินมาขวางไม่ให้ฟางเหนียงได้เดินตามหาเทียนหลันเซ่อ"เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้า ""จะไม่เกี่ยวได้อย่างไรเจ้าคะ ในเมื่อท่านแม่ทัพเป็นสามีของข้า ""เฮ้อ!! ข้าจะบอกเจ้าก็ได้ถือว่าเอาบุญ งานเลี้ยงมื้อคืนนี้แม่ทัพได้ร่วมหลับนอนกับหลิวอี้เฟ่ยอย่างไรล่ะ ข้าจึงมาตามตัวแม่ทัพไปรับผิดชอบที่ล่วงเกินนาง ตอนนี้เจ้าเข้าใจแล้วก็เลิกขว้างข้าสักที ข้าบอกกับเจ้

บทที่ 27 ท่านแม่ทัพอยู่ปลอบใจข้า "อ้ายเยว่เจ้าไม่ได้รับบาดเจ็บตรงไหนใช่หรือไม่? หากข้ามาไม่ทันไม่คิดเลยว่าจะเกิดอันใดขึ้นกับเจ้า ข้าเตือนเจ้าแล้วใช่มั้ยอย่าได้เข้าใกล้นางอีก"ฟางเหนียงตัวของอ้ายเยว่ให้หันไปมาเพื่อดูความปลอดภัยปากก็พร่ำสอนอ้ายเยว่"ข้าไม่ได้รับบาดเจ็บอันใดขอรับท่านย่าไม่ต้องเป็นกังวล ""ดีแล้ว...แม่นมข้าให้เจ้าดูแลคุณชายให้ดีเหตุใดเจ้าถึงปล่อยให้สาวใช้อย่างไป๋ลู่มาต่อว่าคุณชายได้ "นางเบาใจก่อนจะหันไปตำหนิแม่นมของอ้ายเยว่"ฮูหยินผู้เฒ่าเจ้าคะ แต่ว่าเรื่องนี้ข้าคิดว่าคุณชายทำเกินไปจริง ๆ นะเจ้าคะ ฮูหยินเพียงนำขนมมาให้เท่านั้นแต่คุณชายกลับปัดขนมทำให้จานไปโดนใบหน้าของฮูหยิน เช่นนี้คุณชายต้องขอโทษถูกแล้วนะเจ้าคะ""นี่เจ้า!!! เจ้าเข้าข้างฮูหยินอย่างนั้นหรือ ? หรือว่าเจ้าเองอยากถูกทำข้าลงโทษอีกคน จำไว้ไม่ว่านางนำอันใดมาให้อย่าไปรับอีก นางไม่ได้หวังดีต่อคุณชาย อ้ายเยว่เจ้าจงจำไว้ในเรือนแห่งนี้มีเพียงข้าที่เป็นย่าเจ้า ท่านพ่อของเจ้าและหลิวอี้เฟ่ยสตรีผู้นี้ที่เจ้าจะไว้ใจได้เข้าใจหรือไม่? " อ้ายเยว่มองใบหน้าของหลิวอี้เฟ่ยอย่างไม่ถูกชะตาแม้ท่านย่าบอกว่านางเป็นคนที่ไว้ใจได้แต่เ

บทที่ 29 เมาจนไม่ได้สติไป๋ลู่ร้อนใจมองดูท้องฟ้าครั้งแล้วครั้งเล่าฮูหยินยังไม่กลับเรือนเสียที นางจึงตัดสินใจไปหาท่านแม่ทัพที่ห้องเพื่อแจ้งให้ทราบ"ท่านแม่ทัพเจ้าคะ ข้าไป๋ลู่เจ้าค่ะ" เทียนหลันเซ่ออาบน้ำล้างกายเสร็จกำลังแต่งกายได้ยินเสียงสาวใช้ของเยิ่นเม่ยเม่ยจึงรีบออกมาหานางทันที"มีเรื่องอันใด""ฮูหยินเจ้าค่ะ ปานนี้นางยังไม่กลับมาที่ห้องเลยข้าเป็นห่วงฮูหยินเหลือเกินเจ้าค่ะ ""จนปานนี้นางยังไม่กลับอย่างนั้นหรือ เหตุใดเจ้าพึ่งมาแจ้งข้านางไปที่ใดเจ้ารู้หรือไม่?""ข้าถามก่อนที่ฮูหยินจะออกไปเห็นนางบอกว่าจะไปที่ตลาดเจ้าค่ะ ข้าไม่น่าปล่อยให้ฮูหยินออกไปเพียงลำพังเลยหากเกิดเรื่องอันใดขึ้นกับฮูหยินล้วนเป็นความผิดของข้าเอง" ไป๋ลู่กระวนกระวายใจกลัวเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น เทียนหลันเซ่อเดินเข้าห้องนำเสื้อคุมด้านนอกของตนมาสวมใส่พลางเดินออกจากห้อง"เจ้าไปรอที่ห้องข้าจะตามนางกลับมาเอง" "เจ้าค่ะท่านแม่ทัพ"เทียนหลันเซ่อเองกระวนกระวายใจไม่ต่างจากไป๋ลู่เท่าไหร่นัก เขาเป็นห่วงไม่รู้ว่าปานนี้นางจะทำอันใดอยู่ตะวันตกดินเช่นนี้พวกชายฉกรรจ์มักจะออกมาดื่มสุราหากฉุดนางจะทำเช่นใด เมื่อคิดดังนั้นเทียนหลันเซ่อรีบเร่งเ