All Chapters of ทะลุมิติมาเป็นฮูหยินท่านแม่ทัพลูกติด: Chapter 41 - Chapter 50

บทที่ 42 ฮูหยินท้องแล้ว"ทำไมช่วงนี้ฉันถึงได้เหนื่อยแบบนี้นะ ทำอะไรนิดอะไรหน่อยก็เหนื่อยไปหมดแถมยังกินอะไรไม่ค่อยได้อีกด้วยหรือเป็นเพราะช่วงนี้อากาศหนาวหรือเปล่านะเลยทำให้ฉันเปลี่ยนไป " หลี่มี่นอนอยู่บนเตียงมือก่ายหน้าผากบ่นพึมพำอาการของตนเองในช่วงนี้ สักพักนางได้ยินเสียงฝีเท้าที่กำลังเร่งรีบวิ่งตรงเข้ามาหา นางคิดว่าเป็นไป๋ลู่คงมีเรื่องอะไรถึงได้รีบร้อนวิ่งมากลับมาเช่นนี้นะ"ฮูหยินข้ารู้มาว่าเจ้าไม่สบายเจ้าเป็นอะไรมาหรือไม่?" น้ำเสียงร้อนรนเอ่ยถามเมื่อเดินมานั้งข้างกายของหลี่มี่ "ข้าคืดว่าไป๋ลู่ที่แท้เป็นท่านแม่ทัพนี่เอง ข้าสบายดีเจ้าค่ะไม่ได้เจ็บปวดตรงใดเลย" หลี่มี่รีบลุกขึ้นเมื่อเห็นว่าท่านแม่ทัพมาหาตนเอง เทียนหลันเซ่อยื่นมือแตะหน้าผากของหลี่มี่เพื่อตรวจสอบว่านางไม่สบายจริงหรือไม่ แต่ร่างกายของนางปกติเช่นอย่างที่นางกล่าวบอกเขา"แม้เจ้าบอกว่าเจ้าไม่เป็นอะไรแต่ข้าก็ยังอดเป็นห่วงไม่ได้ตอนนี้ข้าตามท่านหมอมาตรวจร่างกายเจ้าแล้ว ""ไม่เห็นต้องทำถึงเพียงนั้นเลยเจ้าค่ะ ข้าเพียงแค่กินอะไรไม่ค่อยได้ในช่วงนี้เท่านั้นเองเจ้าค่ะน่าจะเป็นเพราะอากาศเปลี่ยนแปลงเจ้าค่ะ ""ท่านแม่ทัพท่านหมอมาแล้วเจ

บทที่ 44 ถูกจับ"ว๊าว! ขนมตรงนั้นน่ากินจังเลยข้ากินได้หรือไม่? "เดินเข้ามาที่ตลาดไม่ถึงไหนอ้ายเยว่ตื่นเต้นเห็นขนมมากมายที่วางขายตามข้างทางกระตุกมือของหลี่มี่ส่งสายตาออดอ้อนเพื่อให้นางซื้อให้ตน"ได้สิข้าบอกแล้วอย่างไรว่าเจ้าอยากกินอะไรย่อมได้ทั้งนั้นไป๋ลู่นำเงินนี่ไปซื้อขนมมาสองชิ้น ข้าจะไปนั่งรออยู่ที่ตรงนั่นเมื่อเจ้าได้ขนมจงตามข้าไป"หลี่มี่หยิบถุงเงินให้ไป๋ลู่ต่อแถวเพื่อซื้อขนมให้อ้ายเยว่ก่อนจะชี้ไปที่โต๊ะด้านหน้าที่เขาจัดการแสดง"เจ้าค่ะฮูหยิน " ไป๋ลู่รับเงินจากหลี่มี่จากนั้นนางได้ไปยืนต่อแถวเพื่อรอซื้อขนม หลี่มี่จับมืออ้ายเยว่เดินตรงไปที่เก้าอี้ตัวที่ยังว่างอยู่ วันนี้แม้อากาศยังเย็นแต่ผู้คนมาเดินเล่นดูการแสดงมากมายเช่นกัน หลี่มี่ไม่ชอบอยู่ในที่คนมากมายแต่เพราะการแสดงที่แสดงอยู่นั้นน่าดูมากทีเดียวนางจึงคิดว่านั่งดูสักพักค่อยชวนอ้ายเยว่กลับเรือน การแสดงของคนยุคนี้ถือว่าเป็นการแสดงที่งดงามมากจริง ๆ ทำให้หลี่มี่เพลิดเพลินอ้ายเยว่ก็ชอบใจเช่นเดียวกัน ฝั่งด้านใต้เท้าหลิวเมื่อรับรู้เรื่องแผนการของบุตรสาวของจึงสั่งคนมาให้มาจัดการทันทีเช่นกัน คนของใต้เท้าหลิวมีประมาณหกเจ็ดคนคอยสังเกตการณ

บทที่ 46 ช่างไร้เยื่อใยไม่นานคนพวกนั้นได้พาทั้งสามมาถึงที่หมายจับมัดมือไว้เพื่อไม่ให้พวกนางหนีได้ หลี่มี่สะลึมสะลือลืมตาขึ้นมากวาดตามองสำรวจที่ที่นางอยู่ในตอนนี้เป็นเรือนร้างที่ทรุดโทรมหยากไย่เกาะเต็มไปหมดฝุ่นที่พื้นคละคลุ้งสกปรกจนหายใจแสบจมูก หลี่มี่เห็นอ้ายเยว่นอนอยู่ข้าง ๆ นางจะยื่นมือเพื่อปลุกอ้ายเยว่แต่พบว่าตอนนี้มือของนางถูกมัดไขว้กันอยู่ด้านหลัง หลี่มี่ครุ่นคิดหากจะเรียกชื่อคนพวกนั้นอาจจะได้ยิน นางจึงจะค่อย ๆ ขยับกายเข้าไปใกล้ ๆ เพื่อปลุกอ้ายเยว่แต่เมื่อนางกำลังขยับกายเหลียวไปอีกทางเห็นฟางเหนียงถูกจับมาด้วยเช่นกัน'นี่มันเรื่องอะไรกัน ทำไมฟางเหนียงถึงถูกจับมาอีกคนล่ะ หรือคนพวกนี้ไม่ใช่โจรปล้นธรรมดาเอ๊ะ!! หรือจะเป็นคนของหลิวอี้เฟ่ยที่จับตัวฉันมาเพื่อหวังแก้แค้น นี่ฉันเสียรู้ให้นางอีกแล้วหรือไม่รู้ล่ะ ตอนนี้ต้องปลุกทั้งสองให้ตื่นก่อนแล้วค่อยคิดหาทางต่อไป' หลี่มี่คิดในใจก่อนจะขยับเข้าใกล้อ้ายเยว่"อ้ายเยว่ อ้ายเยว่ตื่นเดี๋ยวนี้ได้ยินหรือไม่" หลี่มี่ดันกายของอ้ายเยว่ให้ขยับกระซิบเรียกชื่อเพื่อไม่ให้คนพวกนั้นได้ยิน สักพักอ้ายเยว่ได้ลืมตาขึ้นมาอย่างงงงวย"ที่นี่คือที่ใดกันทำไมท่า

บทที่ 48 ท่านมันโง่งมรู้สึกเช่นไรบ้างเจ้าคะท่านแม่ตอนนี้ท่านรู้หรือยังว่าผู้ใดกันแน่ที่ร้าย "หลี่มี่เอ่ยถามฟางเหนียงที่นั่งหน้าซีด "เจ้าทำเช่นนี้ทำไมกันหลิวอี้เฟ่ยทั้ง ๆ ที่ข้าชอบเจ้ามากแท้ ๆ อีกอย่างเจ้าอยู่ที่เรือนของข้าล้วนสุขสบายไม่เห็นต้องทำกันถึงขนาดนี้เลย""เพราะอะไรนั้นหรือเจ้าคะ เพราะข้าไม่เคยได้รับความรักจากท่านแม่ทัพอย่างไรเจ้าคะ ท่านแม่ทัพไม่เคยสนใจใยดีข้าแม้แต่น้อยแม้แต่หางตายังไม่เหลือบมอง หากไม่มีเยิ่นเม่ยเม่ยสักคนท่านแม่ทัพคงจะหันมามองข้าบ้าง แต่ข้าคิดไตร่ตรองดูอีกทีหากยังมีอ้ายเยว่อีกคนท่านแม่ทัพต้องให้เขาเป็นใหญ่ในอนาคตข้าจึงตัดไฟตั้งแต่ต้นลมอย่างไรเจ้าคะ เฮ้อ ! ข้าไม่อยากจะพูดมากแล้วเพราะที่ข้ามานี่ข้าอยากมาเห็นด้วยตาตนเองว่าทุกคนถูกฆ่าทิ้งแล้วจริง ๆ ข้าก็จะได้กลับเรือนไปรอปลอบใจท่านแม่ทัพแต่ข้าไม่ลืมหรอกนะเจ้าคะ ข้าจะแสร้งร้องไห้เสียใจที่เสียท่านกับอ้ายเยว่ไป""เจ้ามันเลวชั่วช้ายิ่งนักข้าไม่น่าหลงกลเจ้า อย่าหวังเลยว่าแม่ทัพจะหลงกลเจ้าเช่นกับข้าไม่มีทางหากเขารู้ว่าทั้งหมดเป็นฝีมือของเจ้าเขาคงฟาดดาบมาที่คอของเจ้าโดยไม่ลังเลเป็นแน่ ""ฮ่า ฮ่า ท่านแม่ข้าคงไม่โง่งมเห

บทที่ 50 ละอายใจเทียนหลันเซ่อพาทุกคนกลับมาที่เรือนดวงจันทร์ได้สาดส่องลงมาแทนดวงอาทิตย์ สาวใช้นั้งรอใจจดจ่อภาวนาให้ท่านแม่ทัพไปช่วยนายหญิงทันแต่เมื่อนายหญิงของตนเองพวกนางพากันดีใจจนร้องไห้ออกมาระงมเรือนแม่ทัพ อ้ายเยว่แม่นมได้พากลับที่เรือนเพื่ออาบน้ำกินอาหารนอนพักผ่อน ไป๋ลู่เองก็ได้พาหลี่มี่มาที่เรือนพร้อมต้มน้ำร้อนเพื่อผสมน้ำให้ฮูหยินได้ล้างเนื้อล้างตัว "ฮูหยินข้าดีใจเหลือเกินที่ท่านกลับมาอย่างปลอดภัย" "เจ้าคงกลัวสินะว่าข้าจะไม่ได้กลับมา" หลี่มี่นั่งย่อนกายลงแช่น้ำที่ไป๋ลู่เตรียมไว้ให้ เมื่อนางหันหลังให้ไป๋ลู่นางได้เห็นรอยเชียวช้ำทั้งแขนและหลังนางสะอื้นไห้ออกมาอย่างสงสารนายหญิงจับใจ"อึก อึก ทำไมถึงเอ่ยถามข้าเช่นนั้นเจ้าคะ ต้องเป็นข้าที่เอ่ยถามท่านสิ ร่างกายของท่านได้รับบาดเจ็บเช่นนี้ตอนนั้นท่านกำลังสั่นเทาด้วยความเจ็บปวดหวาดกลัวความตายที่กำลังมาเยือนใช่มั้ยเจ้าคะ ฮื้อ ฮื้อทำไมต้องเกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้นกับฮูหยินด้วยเจ้าคะ" หลี่มี่เห็นไป๋ลู่ร้องไห้สะอึกสะอื้นสงสารตน นางดีใจเหลือเกินที่เห็นว่าตอนนี้นางจงรักภักดีต่อเยิ่นเม่ยเม่ยด้วยใจจริงแล้ว นางสามารถแก้ไขเนื้อหาในนิยายได้เกือบทั้ง