บทที่ 11 ตั้งรับ

บทที่ 11 ตั้งรับ

"ท่านแม่รู้หรือไม่เจ้าคะ ถ้อยคำที่ท่านแม่เอ่ยออกมาต่ำยิ่งกว่าฐานะของข้าเสียอีก ทำไมกันเจ้าคะเพียงเพราะข้ามิใช่หลินอี้เฟ่ยท่านเลยไม่ชอบข้าใช่หรือไม่? วันนี้ข้าจะบอกความรู้สึกที่มีต่อท่านแม่เช่นกันเจ้าคะ ว่าข้าเองไม่ได้ชอบท่านเลยสักนิดเวลาอยู่ต่อหน้าท่านแม่ทัพไม่บอกไปเลยล่ะเจ้าคะ ว่าท่านไม่ต้องการให้ข้าเป็นฮูหยิน ท่านต้องยกตำแหน่งนี้ให้หลินอี้เฟ่ย อืม... ข้าพอรู้เพราะว่าท่านไม่กล้าที่จะเอ่ยเช่นนี้กับท่านแม่ทัพเลยมาบอกข้าในเวลาที่ท่านแม่ทัพไม่อยู่ อย่าคิดว่าข้ากลัวท่านนะเจ้าคะต่อให้ท่านไม่ชอบข้าเพียงใดก็ต้องจำใจดูการมีอยู่ของข้าตลอดไปเลยนะเจ้าค่ะ เพราะไม่ว่าท่านไล่ข้าเช่นไรข้าไม่ยอมออกจากเรือนนี้ไปแน่ " หลี่มี่ยิ้มเยาะหยันไร้ความกลัวพร้อมรับมือกับสตรีตรงหน้า

"นี่เจ้าเอ่ยว่าจาเหิมเกริมยิ่งนัก! ข้าเป็นมารดาของท่านแม่ทัพแต่เจ้าหาเกรงกลัวไม่ " ฟางเหนียงชี้นิ้วใส่หน้าของหลี่มี่เอ่ยออกมาเสียงสั่นด้วยความโมโห

"ท่านเป็นท่านแม่ของท่านแม่ทัพแต่มิใช่ท่านแม่ของข้านี่เจ้าคะ ในเมื่อท่านเอ่ยวาจาไม่ดีต่อข้าก่อนท่านคิดว่าข้าจะยอมให้ท่านต่อว่าอยู่ฝ่ายเดียวอย่างนั้น "คำพูดหยิ่งพยองไร้ความยำเกรงของหลี่มี่ทำให้ฟางเหนียงเลือดขึ้นหน้ายืนขึ้นต่อว่านางอย่างเสียงดัง

"เจ้า ๆ โอ๊ยข้าปวดหัว!! เทียนหลันเซ่อคงไม่รู้สินะว่าแท้จริงแล้วเจ้ามีนิสัยเช่นไร เรื่องนี้ต้องให้ถึงหูของเทียนหลันเซ่อกิริยามารยาทล้วนหยาบกระด้าง ไม่สำรวมตนขาดการบ่มเพาะให้มีมารยาทสง่างามไม่คู่ควรที่จะยืนเคียงข้างแม่ทัพแม้แต่น้อย "

"เอาสิเจ้าคะ เมื่อครู่ท่านไม่เห็นหรือว่าท่านแม่ทัพเข้าข้างผู้ใด แถมตอนนี้ข้ายังรับบาดเจ็บเพราะอ้ายเยว่อีก ท่านแม่ทัพคงซึ้งน้ำใจเมื่อคืนปลอบข้าทั้งคืนจนข้าแทบไม่ได้นอน ท่านทำใจยอมรับข้าเถอะเจ้าค่ะท่านแม่ อีกเรื่องหากท่านกล่าวว่าข้ามารยาทไม่งดงาม แล้วเช่นไรเจ้าคะที่ข้าจะมีมารยาทสง่างามได้ต้องให้ข้าทำเช่นท่านหรือเจ้าคะ ที่ท่านทำอยู่ล้วนไม่ต่างจากข้าแม้แต่น้อยเช่นนั้นท่านเองก็คงขาดการอบรมบ่มเพาะเช่นกัน " หลี่มี่กอดอกทำท่าทางยอกย้อนคำพูดของฟางเหนียงที่เอ่ยออกมาเมื่อครู่ทำให้ใบหน้าของฟางเหนียงบูดบวมไปด้วยเส้นเลือกดวงตาแดงก่ำอย่างเกรี้ยวโกรธ

"ไม่มีทาง!!! วันนี้ข้าจะปล่อยเจ้าไว้ก่อน แต่ข้าไม่มีทางที่จะยอมแพ้และรับเจ้าเป็นสะใภ้ของข้า " ฟางเหนียงเดินสะบัดปลายชุดพร้อมย้ำเท้าออกจากห้องของหลี่มี่อย่างโมโห หากอยู่ปะทะคารมกับนางต่อไม่แน่อาจจะเกิดการตบตีกันขึ้นมา หากเป็นเช่นนั้นแน่นอนอยู่แล้วว่าเทียนหลันเซ่อต้องต่อว่านางเพราะนางมาหาเรื่องเยิ่นเม่ยเม่ยที่ห้อง

"รีบมาเอาคืนนะเจ้าคะ ข้าจะรอ" หลี่มี่โค้งคำนับตามหลัง พลางถอนหายใจ เจอเรื่องวุ่นวายแต่เช้าเช่นนี้ชักจะเป็นวันไม่ดีของนางเสียแล้ว

"เฮ้อ! วัน ๆ พบเจอแต่เรื่องปวดหัว " หลี่มี่เดินมานั่งที่เก้าอี้สักพักไป๋ลู่ได้เดินเข้ามา

"ฮูหยินเจ้าคะ ข้ายกสำรับของมื้อเช้ามาให้เจ้าค่ะ " หลี่มี่จ้องมองสาวใช้ที่เป็นสายคาบข่าวไปแจ้งฟางเหนียง นางช่างเสแสร้งเก่งเสียจริง

"ยกมาตั้งสิ ข้าหิวแล้วเมื่อครู่ใช้แรงไปเยอะ ไป๋ลู่เจ้ารู้หรือไม่ว่าการเป็นข้าเหน็ดเหนื่อยเพียงใด ทั้ง ๆ ที่ข้าช่วยหลานชายท่านแม่เอาไว้ แต่ท่านแม่กลับหาว่าข้าออดอ้อนท่านแม่ทัพให้ท่านแม่ทัพอยู่ดูแลจนไม่ได้ออกไปทำหน้าที่ของตน ข้าผิดหรืออย่างไร... อีกอย่างท่านแม่รู้ได้เช่นไรนะในเมื่อท่านแม่ทัพกลับมาตะวันตกดินแล้ว เรือนของท่านแม่เองก็ไม่ได้อยู่ใกล้ ๆ ต่อจากนี้ข้าต้องระะวังตนแล้วล่ะ เจ้าเองก็เช่นกันนะอย่าไว้ใจผู้ใดง่าย ๆ เข้าใจหรือไม่? " หลี่มี่แสร้งเอ่ยออกมาดูท่าทีของไป๋ลู่ นางกำลังยกของกินออกจากสำรับเพื่อวางลงโต๊ะถึงกับชะงักมือไม้เริ่มสั่น แต่นางพยายามรีบวางของให้เสร็จกลัวว่าเยิ่นเม่ยเม่ยจะจับได้

"เจ้าค่ะ ข้าจะจำสิ่งที่ฮูหยินกล่าวมาเป็นอย่างดี ฮูหยินกินอาหารก่อนเถอะเจ้าค่ะจะได้ดื่มยาต้ม " หลี่มี่ไม่เอ่ยอันใด หยิบตะเกียบคีบของกินที่อยู่ตรงหน้าเข้าปากพลางคิดจะรับมือกับฟางเหนียงเช่นไร เมื่อนางเปิดศึกเช่นนี้ฟางเหนียงไม่อยู่นิ่งแน่ คงต้องคิดหาทางกำจัดนางอย่างแน่นอน

หลังจากที่หลี่มี่กินอาหารเสร็จนางได้ให้ไป๋ลู่พาเดินรับลมด้านนอก

"ไป๋ลู่เจ้าเข้ามาเป็นสาวใช้อยู่ที่นี่นานหรือยัง? "

"นานแล้วเจ้าค่ะฮูหยินมีเรื่องอันใดหรือเจ้าคะ "

"ข้าอยากเดินดูรอบ ๆ เรือนหากเจ้าอยู่ที่นี่มานานคงรู้จักทุกที่สินะ "

"รู้สิเจ้าคะ ข้าจะพาฮูหยินเดินดูรอบ ๆ เอง ว่าแต่ฮูหยินจะไหวหรือเจ้าคะ ฮูหยินได้รับบาดเจ็บอยู่เช่นนี้หากไปเดินรับลมด้านนอกอาจจะไม่สบายได้ " ไป๋ลู่เอ่ยออกมาราวกับว่านางเป็นห่วงหลี่มี่จากใจจริง แต่ทว่าหลี่มี่กลับเกลียดคำพูดของนางยิ่งนักที่เสแสร้งแสดงเก่งเช่นนี้

"บาดแผลแค่นี้เล็กน้อย รีบพาข้าไปเถิดก่อนที่แดดจะแรงกว่านี้ " หลี่มี่ลุกขึ้นย่างเท้าออกจากห้อง ไป๋ลู่รีบเดินตามหลังหลี่มี่ออกมาไม่ลืมที่จะหยิบร่มออกมาด้วย

"ฮูหยินเชิญทางนี้เจ้าค่ะ ข้าจะพาฮูหยินเดินไปฝั่งด้านขวาก่อนนะเจ้าคะ " หลี่มี่พยักหน้าเดินไปตามที่ไป๋ลู่บอก

ฝั่งด้านฟางเหนียงเมื่อกลับมาที่ห้อง นางรีบคิดหาทางกำจัดเยิ่นเม่ยเม่ยไม่ให้อยู่กวนใจนางอีกต่อไป หากต้องอยู่ร่วมโลกกับเยิ่นเม่ยเม่ยไม่นางก็เยิ่นเม่ยเม่ยต้องตายกันไปข้างหนึ่ง

"เยิ่นเม่ยเม่ย ข้าจะหาทางกำจัดเจ้าให้ได้ แค่เอ่ยชื่อเจ้าก็เกลียดเขากระดูกดำไม่มีทางที่ข้าจะนับญาติกับเจ้า ทำเช่นไรแม่ทัพถึงเลิกสนใจนางนะ" ฟางเหนียงครุ่นคิดอย่างหนัก หากปล่อยไว้เช่นนี้นับวันเยิ่นเม่ยเม่ยอาจจะข้ามหัวของนางหากเทียนหลันเซ่อหลงนางเข้าแล้ว นางอาจจะใช้อุบายไล่ฟางเหนียงออกไปอยู่ด้านนอก

" ฮูหยินผู้เฒ่าคิดอันใดอยู่หรือเจ้าคะ ท่าทางเคร่งเคลียด " สาวใช้ข้างกายของฟางเหนียงได้เอ่ยถามเมื่อเห็นผู้เป็นนายเดินไปมาคิ้วขมวดชนกัน

"ข้าคิดหาทางกำจัดฮูหยินนะสิ "

"กำจัดฮูหยินหรือเจ้าคะ " สาวใช้ทวนคำพูดของนายหญิงอย่างสงสัย

"นางไม่เห็นหัวข้า แถมยังทำท่าทีไม่เคารพข้าสักนิด หากวันใดนางมีบุตรให้แม่ทัพ นางอาจจะหาทางกำจัดข้า ข้าจึงต้องตัดไฟตั้งแต่ต้นลม ข้าจะกำจัดนางเสียก่อนแต่คิดหาทางอย่างไรข้ายังคิดไม่ออกเสียที" สาวใช้ได้ยินก็พยักหน้ารับรู้ ยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเสนอความคิดของตนเอง

"ข้าพอมีวิธีเจ้าค่ะ ฮูหยินผู้เฒ่าชอบคุณหนูหลินอี้เฟ่ยอยากให้นางมาเป็นฮูหยินของท่านแม่ทัพใช่หรือไม่เจ้าคะ?"

"เจ้ามีแผนอันใดลองบอกข้ามา "

"ใช้วิธีนี้สิเจ้าคะ แม้อาจจะเป็นวิธีที่น่ารังเกียจไปสักหน่อยแต่อาจจะเป็นวิธีที่จะทำให้คุณหนูหลิวอี้เฟ่ยมาอยู่ที่นี่โดยเร็ว "

"เจ้าอย่าได้ชักช้ารีบเอ่ยออกมาให้ข้าได้รู้" ฟางเหนียงเห็นท่าทีชักช้าของสาวใช้จึงรีบเร่งให้นางบอกกล่าวเล่าแผนของนางออกมา

"เช่นนี้เจ้าค่ะ ข้ารู้มาว่าที่ตลาดหาซื้อยาปลุกกำนัดได้ไม่ยาก ฮูหยินผู้เฒ่าเพียงแค่ใช้ท่านแม่ทัพนำของไปให้คุณหนูที่เรือน จากนั้นก็ให้คุณหนูใช้ยาปลุกกำหนัดเพื่อให้แม่ทัพได้ดื่ม หลังจากนั้นก็ปล่อยให้ฤทธิ์ยาได้ทำงานของมันเจ้าคะ "

"อื้ม ...แผนของเจ้าเองถือว่าใช้ได้แต่จะให้ทำเช่นนั้นได้อย่างไรล่ะ หากทำเช่นนั้นท่านใต้เท้ามิอาจจะบั่นคอของบุตรชายข้าหรอกหรือ" สาวใช้ลืมคิดข้อนี้ไป จึงพยายามครุ่นคิดกับนางหญิงของตนเองอีกรอบ จนกระทั่งนางยิ้มเยาะขึ้นมา

"ข้าคิดออกแล้วเจ้าคะ เราจัดงานเลี้ยงดีหรือไม่เจ้าคะจากนั้นเรียนเชิญคุณหนูให้มาร่วมงานเลี้ยงนี้ เราวางแผนให้คุณหนูเมาสุราจากนั้นให้ท่านแม่ทัพพาคุณหนูไปพักที่ห้องรับรอง แต่ก่อนจะให้พาไปต้องหาทางให้คุณชายดื่มยาปลุกกำหนัดก่อน เช่นนั้นก็ไม่ต้องกลัวว่าท่านใต้เท้าหลิวจะบั่นคอของท่านแม่ทัพ "

"ดี ๆ แต่จะให้หลิวอี้เฟ่ยเมาอย่างไร หากเมาแผนของเราจะไม่สำเร็จนะสิ"

"ก็อย่าให้คุณหนูเมาสิเจ้าคะ เพียงแต่คุณหนูเสแสร้งเท่านั้น เมื่อทั้งสองอยู่ในห้องข้าจะเป็นคนไปปิดประตูเองเจ้าคะ พอรุ่งสางเราก็แสร้งตามหาคุณหนูหลิวอี้เฟ่ย พอเปิดประตูเข้าไปเห็นทั้งสองนอนบนเตียงไร้อาภรณ์ จากนั้นท่านแม่ทัพต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ทำไปอย่างไรล่ะเจ้าคะ " ฟางเหนียงคิดตามแผนของสาวใช้ถือว่าความคิดของนางช่างน่าพึงพอใจนัก

"ดี ๆ จากนั้นข้าจะให้เทียนหลันเซ่อนำของมีค่าไปขอโทษและรับผิดชอบคุณหนูหลิวอี้เฟ่ยกับท่านใต้เท้าหลิวที่เรือน ฮึ!เยิ่นเม่ยเม่ยเจ้าเตรียมตัวรับมือจากข้าได้เลย เมื่อแผนนี้สำเร็จข้าจะให้หลิวอี้เฟ่ยเอาอกเอาใจเทียนหลันเซ่อจนลืมเจ้าไปเลย " ทั้งสองหัวเราะกันอย่างสะใจเมื่อคิดถึงแผนที่วางเอาไว้