บททั้งหมดของ ท่านประธานขาฉันไม่ใช่นางบำเรอของคุณอีกแล้ว: บทที่ 1 - บทที่ 10

บทนำ“ต่อไปนี้เธอไม่ต้องมาหาฉันอีกแล้วนะ...”ชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของเรือนร่างสมบูรณ์แบบ หล่อเหลา สง่างาม ราวเทพบุตร ที่ยากจะหาใดเปรียบเอ่ยขึ้น ขณะยืนแต่งตัวอยู่ในห้องแต่งตัวอันหรูหรา แต่กระนั้นเสียงของเขาก็ดังพอที่จะทำให้หญิงสาวที่กรำศึกสวาทอันร้อนแรงมาทั้งคืน อย่าง โชติกา ได้ยิน อย่างชัดเจน หญิงสาวค่อยๆ ลืมตาขึ้น ดวงตากลมโตเหม่อมองเพดาห้องนอนหรูอย่างเลื่อนลอย หัวใจเจ็บแปลบ แต่ก็ไม่สามารถแสดงความเจ็บปวดออกมาได้ เพราะเมื่อ วิคเตอร์ วรเวช เมโลนี่ สุริยสกุล ผู้เป็นเจ้านาย เจ้าชีวิตของเธอ ได้เอ่ยออกมาเช่นนี้ นั่นหมายความว่าเธอหมดความสำคัญ หมดความน่าสนใจหรือน่าเสน่หาสำหรับเขาแล้วนั่นเอง“เธอได้ยินที่ฉันพูดไหม เกรซ”วิคเตอร์จะเรียกเธอว่า เกรซ แทนชื่อเล่น ว่า แก้ม เพราะเขาสามารถออกเสียงได้ชัดเจนกว่า แม้ว่าวิคเตอร์จะสามารถพูดภาษาไทยได้ก็ตาม“ค่ะ ได้ยิน”หญิงสาวค่อยๆ พยุงกายลุกขึ้นหลังจากมองเพดานนิ่งเหมือนร่างไร้วิญญาณอยู่ชั่วครู่ โชติกาดึงผ้าห่มมาพันรอบกายสาวเปลือยเปล่า ที่มีร่องรอยสวาทฝากฝังไว้ทั่วทั้งเนินอกอิ่ม แล้วมองสบตาเขา หลังจากที่วิคเตอร์ เดินออกมาจากห้องแต่งตัวดวงตาคมสีเขียวเข้มเกือบด

ตอนที่2.และก็มีแต่เธอคนเดียวเท่านั้นล่ะที่โง่เขลา สิ้นคิด ไม่กลัวความเจ็บ ไม่กลัวความร้ายกาจของเขา ที่กล้าเข้าใกล้วิคเตอร์ และยอมเป็นคนในความลับของเขามาถึงสามปีโดยที่ไม่มีใครรู้ แม้แต่เพื่อนรักอย่างพิมพ์ผกา...นี่ถ้าพิมพ์ผการู้ว่าเธอมีความลับด้วย คงเคืองกันน่าดู...ภาพสองหนุ่มสาวที่ยืนคุยกันอยู่ที่หน้าแผนกบัญชีทำให้เท้าแข็งแรงของวิคเตอร์ชะงัก ใบหน้าหล่อเหลาที่มักเรียบเฉยดูกระด้างเย็นชาอยู่เสมอนั้นดูมีแววเกรี้ยวกราดเล็กน้อย แต่เพียงแค่พริบตาเดียวร่องรอยนั้นก็หายไป เหลือเพียงใบหน้าหล่อเหลากระด้างเย็นชาเหมือนเดิม“นายขึ้นไปที่ห้องทำงานก่อน”เขาหันไปสั่ง สตีฟ บอดีการ์ดคู่ใจและเป็นทั้งเลขาส่วนตัวของเขาด้วยเสียงเข้ม“ครับ” สตีฟรับคำสั้นๆ แล้วเดินไปยังลิฟต์ผู้บริหารก่อนเจ้านาย อย่างรู้หน้าที่ และทันทีที่สตีฟหายเข้าไปในลิฟต์ร่างสูงใหญ่กว่า 190 เซนติเมตร ก็เบนเป้าหมายไปยังคนทั้งสองนั้น ที่วันนี้ดูขัดหูเขาตาเขานัก จนเขาทนไม่ได้ ในอกของวิคเตอร์ร้อนรุ่มอย่างหาคำอธิบายไม่ได้ว่ามันมาจากสาเหตุอะไร“ไม่คิดว่าจะเจอนายที่นี่นะราม”เสียงห้าว เข้มขุ่นดังขึ้นทำให้โชติกากับราเมศที่กำลังพูดคุยกันอย่างถูกคอ

ตอนที่4.“ใช่เลยเพื่อนรัก ใครมันบังอาจมาว่าเธอ ฉันจะต้องจัดการปัดเป่าสิ่งชั่วร้ายไปให้พ้นๆ”ว่าแล้ว พิมพ์ผกาก็ล้วงไปในกระเป๋าสะพายของตัวเองหยิบแปรงปัดแก้มขึ้นมาแล้วยิ้มกว้าง ชาลินีเห็นแล้วก็ให้สงสัย“แหม.. ถึงกับต้องปัดแก้มสู้เลยเหรอยะ ก็แหงล่ะ เพื่อนรักเธอหน้าจืดขนาดนั้น แต่งตัวก็แสนเชย ซื้อเสื้อผ้าใหม่ปีไหนหรือจ๊ะแก้ม สิบปีที่แล้วเหรอ”โชติกาไม่ตอบแต่ยิ้มหวานให้ชาลินี ก่อนจะลุกเทน้ำเปล่าใส่แก้วมายื่นให้พิมพ์ผกาอย่างรู้กันแต่ชาลินีที่ไม่รู้ก็ได้แต่ยิ้มย่องว่าสองเพื่อนรักนี่เป็นคนเพี้ยนพิลึก ที่ชอบทำตัวเด่นแข่งกับตน ก็ได้แต่มองอย่างเยาะหยัน แล้วยิ่งเห็นว่าวันนี้ท่านประธานกับท่านรองประธานสุดหล่อมาที่ห้องอาหารด้วย เธอก็อยากจะทำตัวเด่น สวยหรูดูดี ในสายตาทุกคน และการข่มคู่ต่อสู้อย่างพิมพ์ผกาให้ด้อยลงไป คือจุดประสงค์ของเธอ เพราะชาลินีอยากให้ราเมศสนใจตัวเอง และเมื่อเช้าเธอก็แอบเห็นว่าราเมศคุยกับโชติกาอย่างสนิทสนม ทำให้เธอร้อนรุ่มยิ่งนัก กลัวว่าโชติกาจะทำคะแนนนำไปก่อน ก้างขวางคอเธอทั้งชิ้นใหญ่และมีถึงสองชิ้น โชติกาไม่เท่าไหร่ แต่ยายพิมพ์ผกาตัวร้ายนี่สิ เธอไม่เคยชนะเลยสักครั้งเป้าหมายของเธอค

ตอนที่6.หญิงสาวเอ่ยชื่อของเขาออกมาแผ่วเบา ก่อนจะมองซ้าย มองขวาว่ามีใครอยู่แถวนี้หรือไม่ และเมื่อพบกว่าพนักงานที่ออกมายังลานจอดรถบางคนไปที่รถของตัวเองแล้ว เธอก็รีบวิ่งอย่างเร็วเปิดประตูขึ้นไปนั่งบนรถของเขาด้วยท่าทางลนลาน แล้วยังเอนตัวพิงเบาะแล้วปรับให้มันเอนไปเป็นเบาะนอน แล้วบอกให้เขาออกรถและรีบปิดกระจก“ทำอะไรของเธอ”เสียงห้าวเอ่ยถามขณะเคลื่อนรถออกไปจากบริษัท แล้วหันมามองคนที่ค่อยๆ ลุกขึ้นมองกระจกซ้ายขวาด้วยทางระแวงระวัง“ทำอะไรของเธอ”เขาถามอีกครั้งทำให้โชติกาหันขวับมามองเขาแล้วทำหน้ายุ่งใส่อย่างลืมตัว“ก็เดี๋ยวมีคนมาเห็นไงคะ เรื่องของเรามันยังเป็นความลับอยู่นะคะ”“แล้วเธอขึ้นมาบนรถของฉันทำไมล่ะ”โชติกานิ่งงันและเริ่มรู้สึกตัว ก่อนจะขยับตัวนั่งหลังตรงคอเชิด เมื่อรู้ตัวว่าตนเองได้ทำผิดมหันต์เลยทีเดียวนี่เธอลืมไปได้ยังไง ว่าสัญญาระหว่างเธอกับเขาได้สิ้นสุดลงแล้ว และสิ้นสุดลงก่อนกำหนดด้วย แล้วสามวันที่ผ่านมา เธอก็ย้ายออกจากคอนโดกลับไปอยู่บ้านของตัวเอง ที่เธอจ้างคนมาทำความสะอาด และดูแลอยู่เสมอ และบางครั้งเธอก็จะกลับไปนอนที่บ้านโดยมีพิมพ์ผกาไปนอนเป็นเพื่อนและในเมื่อเธอกับเขาสิ้นสุดความสั

ตอนที่ 8.อย่าหวั่นไหว อย่าหลงเสน่ห์เขาเด็ดขาดนะแก้ม เธอกับเขาไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกต่อไปแล้ว... หญิงสาวพยายามบอกตัวเอง“พูดธุระของคุณมาเถอะค่ะ อย่ามัวเสียเวลาเลย”“สิ่งที่ฉันอยากจะบอกกับเธอก็คือ หากจะหาที่หมายใหม่ ก็ต้องไม่ใช่ราเมศ..”โชติกาหันมามองเขาอีกครั้ง หลังจากที่พยายามหักห้ามหัวใจไม่ให้เจ็บปวด กับคำพูดดูแคลนของเขา“คุณคิดแบบนั้นหรือคะ”แววตาของเธอซ่อนความเจ็บปวดและเสียใจไว้ไม่มิด นี่เขาคิดว่าเธอ ง่าย หรือ ต้องการใครสักคนมาแทนที่เขาเร็วขนาดนั้นเชียวหรือเธอยังคงรักเขาอยู่ และไม่มีใครมาแทนที่ในหัวใจเธอได้ และที่สำคัญ เธอไม่ได้คิดอะไรกับราเมศเลย...“ฉันเห็นนะว่าเธอทำอะไร”“โอเคค่ะ ธุระของคุณจบแล้วใช่มั้ยคะ”หญิงสาวลุกขึ้น แล้วเดินไปที่ประตูบ้าน มันคือการ ไล่แขก โดยไม่ต้องเอ่ยปาก เธอเห็นวิคเตอร์ขบกรามแน่น ก่อนจะลุกขึ้นเต็มความสูง แล้วเดินมายังประตูที่เธอยืนอยู่ โชติกาพยายามห้ามร่างกายของตัวเองไม่ให้สั่นเทาและยืนให้นิ่งที่สุดเท่าที่จะทำได้ร่างสูงใหญ่ของเขาเดินผ่านไปโดยไม่พูดอะไร ท่าทางของเขาดูเย็นชาและไร้เยื่อใยอย่างที่สุด...“ลาก่อนค่ะ คุณวิค”หญิงสาวเอ่ยกับตัวเองเบาๆ เมื่อรถห