ตอนที่1.

ตอนที่1.

โชติกาขอลางานสามวัน... ซึ่งการลางานครั้งนี้ของเธอทำให้เพื่อนๆ ในแผนกต่างก็แปลกใจเพราะไม่เคยเห็นโชติกาใช้สิทธิ์วันหยุดเลย เพราะทุกคนในแผนกต่างก็รู้ว่าเธอนั้นขยันและตั้งใจทำงานแค่ไหน และมีข่าวแว่วๆ มาว่า ผู้จัดการจะเลื่อนตำแหน่งให้โชติกามาเป็นผู้ช่วยผู้จัดการแผนก

“แก้ม เธอลางานตั้งสามวันเป็นอะไรรึเปล่าไม่สบายตรงไหนมั้ย”

ผิง หรือ พิมพ์ผกา เพื่อนสนิทของเธอเอ่ยถามด้วยสีหน้าเป็นกังวน แถมยังข้ามแผนกมาหาด้วย เพราะพิมพ์ผกานั้นอยู่แผนการตลาด

“ไม่เป็นไรหรอก แค่ย้ายห้องนิดหน่อยน่ะ”

“เฮ้ย ย้ายห้องอะไรไม่เห็นบอกกันบ้างเลย ฉันจะได้ไปช่วยขนของ เผื่อมีอะไรติดไม้ติดมือกลับบ้าน”

พิมพ์ผกาหัวเราะร่วนอย่างอารมณ์ดี และคลายใจเมื่อรู้ว่าเพื่อนของตนไม่ได้ป่วยหรือเป็นอะไรไป เพราะสามวันที่ผ่านมา เธอโทร. หาโชติกา แต่โชติกาไม่รับสายแต่ส่งข้อความมาว่ากำลังยุ่งอยู่และสบายดี ไม่ต้องเป็นห่วง แต่คนเป็นเพื่อนอย่างเธอก็อดห่วงไม่ได้อยู่ดีนั่นล่ะ พอมาทำงานแล้วรู้ว่าโชติกามาทำงานแล้ว ก็รีบวิ่งแจ้นมาที่แผนกของเพื่อนรักก่อนไปแผนกตัวเองเสียอีก

“ยายงก ตัวเองก็รวยกว่าฉันยังจะมาแอบเหล่จิ๊กของในห้องฉันอีก”

“แหม.. ก็เธอเทสดี มีของดีๆ เยอะแยะจนคาดาดไม่ถึงนี่นา”

“เอาล่ะๆ ในเมื่อก็รู้แล้ว ว่าฉันสบายดี ทีนี้กลับแผนกได้รึยังจ๊ะ หัวหน้าเธอมาโน่นแล้ว สงสัยมาจิกลูกน้องจอมอู้ไปทำงาน”

พิมพ์ผกาหันไปมองถามสายตาเพื่อนก็ทำหน้าตาบูดบึ้งแล้วบ่นอย่างไม่สบอารมณ์เมื่อผู้จัดการแผนกตัวเป้ง ตัวใหญ่ ดีกรีญาติสนิทของท่านประธานเดินยิ้มร่าเข้ามา ท่าทางเหมือนเพลย์บอยตัวพ่อของ ราเมศ หรือ คุณรามขา ของสาวๆ ในแผนกที่ต่างก็กรี๊ดกร๊าด ชื่นชมความหล่อเหลาของเขา ยกเว้นเธอที่มักเป็นไม้เบื่อไม้เมากับเขาเสมอ และมักทะเลาะกันบ่อยๆ ทั้งที่ทำงานแผนกเดียวกันแต่ไม่ค่อยลงรอยกันนัก

“เห็นหน้าอีตารามขาเดี้ยงนี่ทีไร อารมณ์บ่จอยทุกทีเลย งั้นฉันไปก่อนนะ ตอนเที่ยงค่อยไปกินข้าวด้วยกัน”

“อืม ไปเถอะ อย่าไปหาเรื่องใครเขาล่ะ”

โชติกาพูดตามหลังเพื่อนยิ้มๆ แล้วแอบหัวเราะขบขันเมื่อเห็นว่าพิมพ์ผกาแลบลิ้นปลิ้นตาทำท่าขึงขังใส่ราเมศ แต่ชายหนุ่มกลับหัวเราะพลางส่ายหน้ายิ้มๆ แล้วเดินมาหาเธอ

“สวัสดีค่ะท่านรองฯ”

“สวัสดีครับ แหม เรียกซะห่างเหินเชียว” เพราะราเมศดำรงตำแหน่ง รองประธานของบริษัทด้วยเธอจึงต้องให้ความเคารพเขาในฐานะเจ้านายคนหนึ่ง

“จะให้แก้มเรียกว่าคุณรามขา เหมือนสาวๆ คนอื่น แก้มไม่กล้าเรียกหรอกค่ะ มันกระดากปาก” หญิงสาวยิ้มแหยๆ ให้เขา

“คุณแก้มนี่ก็ขี้เล่น ตลกดีเหมือนกันนะครับ” ราเมศหัวเราะ โชติกาหัวเราะแห้งๆ รู้สึกขัดเขินอยู่เหมือนกันที่พูดไปแบบนั้น เขาอาจจะคิดว่าเธอรังเกียจเขาก็ได้

“ไม่ต้องคิดมากหรอกครับ ผมก็พูดไปอย่างนั้น ว่าแต่ยายตัวแสบขนมผิงนั่นมากวนอะไรคุณแก้ม หรือเธอพูดอะไรเกี่ยวกับผมไหมครับ”

“ก็... เอ่อ...”

“ผมรู้นะว่ายายขนมผิงนั่นต้องมาแอบนินทาผมแน่ๆ”

“ไม่ใช่ค่ะ ไม่เลย ผิงไม่ได้ทำแบบนั้นเลยค่ะ แค่มาถามว่าแก้มลางานไปสามวันเป็นอะไรรึเปล่า”

เพราะกลัวว่าเพื่อนรักจะโดนตำหนิ หญิงสาวจึงรีบบอกไปตามความจริง แต่ไม่ทั้งหมด

“จริงหรือครับ”

“จริงสิคะ ถ้าคุณรามไม่เชื่อก็ไปถามยายขนมผิงได้เลยค่ะ”

เพราะเธอรู้ดีว่า ทั้งสองไม่กินเส้นกัน ต่อให้ราเมศไปถามพิมพ์ผกาจริงๆ เพื่อนรักของเธอก็ไม่มีทางยอมรับหรอก และทุกครั้งที่ปะทะคารมกัน ก็เป็นราเมศที่ยอมให้เพื่อนของเธอทุกที คิดๆ แล้ว สองคนนี้เหมาะสมกันดีเหมือนกันนะ หญิงสาวคิดในใจแต่รอยยิ้มมันเผลอแสดงออกมานี่สิ

“คุณแก้ม ยิ้มอะไรครับ”

“อุ๊ย ขอโทษค่ะ แก้มลืมตัวไปหน่อย” หญิงสาวหัวเราะเก้อๆ แก้มสาวแดงปลั่งเพราะเขินจริงๆ ที่ถูกเขาจับได้ว่าตนแอบคิดอะไรกับเขาและเพื่อนรัก

“ไม่ใช่แอบคิดว่าผมกับยายขนมผิงลิงกินแล้วท้องเสียเหมาะสมกันหรอกนะครับ”

“เอ่อ...” คราวนี้โชติกาตาโตมองเขาตาค้าง นี่ราเมศมีจิตสัมผัส เหมือนพี่ริว จิตสัมผัสด้วยหรือนี่

“ผมล้อเล่นน่ะครับ แหม... คุณแก้มก็ทำหน้าเหมือนถูกผีหลอกเลย”

ราเมศหัวเราะเบาๆ ท่าทางของเขาดูมีเสน่ห์และเป็นกันเองมากๆ เธอพูดคุยกับราเมศได้สนิทใจ โดยไม่รู้สึกเกร็งเลยแม้ว่าเขาจะเป็นผู้บริหารระดับสูงก็ตาม

และความที่เขาเป็นกันเอง ยิ้มหัวง่าย พูดคุยกับทุกคนอย่างเป็นกันเองนี่ล่ะ ที่ทำให้สาวๆ ในบริษัทต่างคลั่งไคล้เขา อีกทั้งรอยยิ้มทรงเสน่ห์ บวกกับใบหน้าหล่อเหลาขาวตี๋แต่ก็คมเข้ม แบบลูกครึ่งจีน อเมริกัน รูปร่างสูงใหญ่สง่างงามไม่แพ้ผู้มีศักดิ์เป็นพี่ชายอย่าง วิคเตอร์แล้ว สองหนุ่มทั้งท่านประธานและท่านรองประธานนั้นกินกันไม่ลงเลยทีเดียว เพียงแต่ ท่านประธานวิคเตอร์นั้นมักทำตัวเข้มขรึมดูเย็นชาลึกลับน่าค้นหา แต่ก็ดุดันจริงจัง จึงทำให้สาวๆ ต่างขยาดในความแข็งกระด้างดุดันของวิคเตอร์ ราเมศจึงกลายเป็นหนุ่มเจ้าเสน่ห์และน่าเข้าใกล้มากกว่า

มีแต่เธอคนเดียวเท่านั้นล่ะที่โง่เขลา สิ้นคิด ไม่กลัวความเจ็บ ไม่กลัวความร้ายกาจของเขา ที่กล้าเข้าใกล้วิคเตอร์ และยอมเป็นคนในความลับของเขามาถึงสามปีโดยที่ไม่มีใครรู้ แม้แต่เพื่อนรักอย่างพิมพ์ผกา...

นี่ถ้าพิมพ์ผการู้ว่าเธอมีความลับด้วย คงเคืองกันน่าดู...