LOGINShare
ตอนที่4.
Last Updated:
2024-12-10 12:51:56ตอนที่4.
พิมพ์ผกายิ้มเจ้าเล่ห์แล้วเริ่มสวดมนต์บท คาถาป้องกันภัย 10 ทิศ ทั้งเอาแปรงปัดแก้มจุ่มลงไปในแก้วน้ำแล้วสลัดใส่ชาลินีกับเพื่อนๆ ทั้งยังทำท่าเหมือนร่ายรำประกอบเสียงสวดอันไพเราะ เพราะเธอเป็นคนร้องเพลงเสียงดีมาแต่ไหนแต่ไร ถ้าไปประกวดรายการไมค์ทองคำคงได้แชมป์สามสมัยติดต่อกันแน่นอน...
“บูระพารัส์มิง พระพุทธะคุณัง บูระพารัส์มิง พระธัมเมตัง
บูระพารัส์มิง พระสังฆานัง ทุกขะโร คะภะยัง วิวัญชัยเย
สัพพะทุกข์ สัพพะโศก สัพพะโรค สัพพะภัย
สัพพะเคราะห์ เสนียดจัญไร สัพพะเคราะห์ตัวนอก สัพพะเคราะห์ตัวใน
สัพพะเคราะห์ตัวใดๆ ขอให้กลายเป็นดี”
พอถึงบทนนี้ พิมพ์ผกาก็เน้นคำว่า เสนียดจัญไร แล้วสลัดน้ำใส่หน้าชาลินีแบบเต็มๆ จนหญิงสาวกรีดร้องลั่นเลยทีเดียว พิมพ์ผกายิ้มน้อยๆ แล้วสวดมนต์ต่อด้วยท่าทางจริงจัง ราวกับแม่ชีผู้ถือศีลเคร่งครัดเลยทีเดียว
“เคราะห์ปี เคราะห์เดือน เคราะห์วัน เคราะห์ปีขอให้เคลื่อน
เคราะห์เดือนขอให้คลาย เคราะห์วันขอให้หาย เหมือนน้ำดับไฟ อภิวัญชัยเย สัพพะธะนัง สัพพะลาภัง ภะวันตุ เม รักขันตุ สุรักขันตุ...”
พิมพ์ผกาสลัดน้ำใส่ทั้งสามสาวรัวๆ เลยทีเดียว
“ว้ายๆ ฉันเปียกหมดแล้วเนี่ย อ๊าย... ฉันไม่ใช่ผีนะ นังบ้า หนังผีผกา”
ชาลินีตะโกนใส่หน้าพิมพ์ผกา แล้วยังเรียกด้วยฉายาที่เจ้าหล่อนมักเรียกพิมพ์ผกา ว่า ผีผกา ยิ่งทำให้พิมพ์ผกา ยิ่งสะบัดแปรงปัดแก้มแรงขึ้น น้ำก็กระเซ็นมากขึ้นด้วย
“แย่แล้ว เสนียดจัญไรยังไม่ไป ต้องสวดถอดสวดถอนให้หมด ไป๊ สัพพะเคราะห์ เสนียดจัญไร สัพพะเคราะห์ตัวนอก สัพพะเคราะห์ตัวใน สัพพะเคราะห์ตัวใดๆ ขอให้กลายเป็นดี”
คราวนี้ชาลินีหวีดร้องราวกับเจ็บปวดท่าทางเต้นเร่าๆ มากกว่าเดิมของหญิงสาวทำให้ทุกคนที่มองดูเหตุการณ์ต่างก็หัวเราะขบขันบางคนก็ถ่ายคลิปไว้ด้วย และเมื่อรู้ตัวว่าเกมนี้ต้องพ่ายแพ้ ชาลินีกับพวกก็ต้องวิ่งหนีน้ำที่พิมพ์ผากสลัดใส่จ้าละหวั่น
“ฝากไว้ก่อนเถอะ” ไม่วายที่ชาลินีจะหันมาตะโกนฝากความแค้นไว้
“ไปฝากที่ธนาคารนู่นไป๊” พิมพ์ผการ้องบอกตามหลังคนทั้งสามไปแล้วหัวเราะชอบใจ
“สาธุ ขอให้ต่อไปนี้เธอเจอแต่สิ่งที่ดีๆ นะจ๊ะเพื่อนรัก”
ว่าแล้วพิมพ์ผกาก็เอาแปรงปัดแก้มจุ่มน้ำในแกล้วแล้วมาทำท่าพรมๆ ให้อย่างอารมณ์ดีแต่แววตามุ่งมั่นดูน่าเชื่อถือไม่น้อย โชติกาก็จึงนั่งให้เพื่อนพรมน้ำให้เสียผมแทบเปียกด้วยความขบขันและรู้สึกดีไปพร้อมๆ กัน
“ชีวิตเธอจะมีแต่สิ่งดีเกิดขึ้นแล้วนังแก้มเอ๊ย ได้ดิบได้ดีแล้วอย่าลืมเพื่อนรักที่แสนดีอย่างฉันนะ”
“นี่จริงจังใช่มั้ย” โชติกาพยายามทำหน้านิ่งๆ ไม่หัวเราะออกมา กับการกระทำเหมือนเด็กๆ ของทั้งเพื่อนรักและชาลินีที่มักปะทะคารมกันเสมอ เหมือนเด็กน้อย จนทุกคนในบริษัทต่างก็รู้ดีและไม่ได้ถือสาอะไร แต่ทุกครั้งก็จะเป็นพิมพ์ผกาที่เป็นฝ่ายมีชัย
และกลายเป็นว่าสองสาวเป็นสีสันของบริษัทไปเสียนี่ แต่ถึงอย่างนั้น พวกเธอก็ไม่เคยถึงขั้นด่าทอรุนแรงหรือลงไม้ลงมือกันสักที คงเพราะเป็นกฎเหล็กของที่นี่ ว่าหากพนักงานคนใดไม่ว่าระดับไหน หากมีเรื่องทะเลาะเบาะแว้งถึงขึ้นทำร้ายร่างกายกัน จะต้องถูกไล่ออกและดำเนินคดีอย่างถึงที่สุดนั่นเอง
“แน่นอนสิ แกเตรียมตัวเป็นคนนายได้เลย ภายในสามเดือนนี้ถ้าเธอไม่ได้ผัวเป็นตัวเป็นตน ให้ไปเหยียบยอดอกอีกตาลามขี้กลากขี้เกลือนั่นเลย”
“โธ่ นึกว่าจะแน่” แล้วสองสาวก็หัวเราะให้กันพลางหันไปค้อมศีรษะเป็นเชิงขอโทษให้กับคนอื่นๆ เมื่อพบกว่าพวกตนกลายเป็นจุดสนใจ เล่นใหญ่ไปเสียแล้ว
“เราไปกันเถอะแก้ม คนมองเรากันใหญ่เลยว่ะ”
“แหม... เพิ่งรู้ตัวหรือไงยะ” โชติกาเองก็รีบลุกและเดินออกไปจากห้องอาหารพร้อมเพื่อนรักทันที...
“จอมแสบจริงๆ ยายหนมผิงตัวร้าย” ราเมศอดหัวเราะไม่ได้
“ดูนายจะชอบใจนะ
“ก็ต้องชอบสิพี่วิค มีละครให้ดู สนุกด้วย” ราเมศพูดยิ้มๆ ท่าทางดูจะมีความสุขกับละครที่ว่าเหลือเกิน
“สองคนนั้นเขาทะเลาะกันบ่อยเหรอ”
“ก็.. ใช่มั้งครับ ก็ยายคนนั้น ผมหมายถึงยายคนสวยๆ ที่วิ่งกระเจิงไปน่ะ เป็นเด็กฝากของคุณกิตติ ผู้ถือหุ้นคนนึงของเรา เห็นว่าเป็นเพื่อนคุณลุง” วิคเตอร์พยักหน้ารับรู้ เมื่อราเมศเอ่ยถึง นายกิตติ ซึ่งเขาพอจำได้ลางๆ ว่าเคยเห็นอยู่หลายครั้ง เพราะเขามาเยี่ยมเยียนบิดาของตนอยู่บ่อยๆ แต่ท่าทางของนายคนนั้นไม่น่าไว้ใจสักเท่าไร
“นายให้คนไปตรวจสอบนายกิตติให้ละเอียดหน่อย” วิคเตอร์หันไปบอกกับสตีฟ
“ครับคุณวิค” แล้วสตีฟ บอดีการ์ดหน้านิ่งก็เดินออกไป
“โห ชีวิตพี่วิคนี่หายใจเข้าออกเป็นงานตลอดเลยหรือครับ”
“ใครจะสบายเหมือนนายล่ะ เกิดมาบนกองเงินกองทอง นายน่ะมันยิ่งกว่าเด็กเส้นเด็กฝากอีก จะไล่ออกก็ไม่ได้ คงทำได้แค่ถีบออก”
“โอ้ยยยย... ผมเจ็บใจเลยนะเนี่ย พูดแบบนี้ผมรู้สึกแย่เลย” ราเมศทำท่าโอดครวญแต่มันน่าหมั่นไส้มากในความรู้สึกของวิคเตอร์
“คุณอานี่เก็บเด็กมาจากข้างทางรึเปล่าเนี่ย ทำไมนายถึงได้แตกต่างจากพ่อของนายนักนายราม” วิคเตอร์พูดตลกหน้านิ่งจนราเมศมองค้อน
“ทำไมทุกคนพูดแบบนี้หมดเลย ผมชักไม่แน่ใจแล้วนะเนี่ยว่าผมเป็นลูกคุณพ่อคุณแม่มั้ย”
หน้าบูดๆ ของราเมศทำให้วิคเตอร์หัวเราะเบาๆ ในลำคอ ก่อนจะมองออกไปยังนอกตัวอาคาร
“ฉันว่าถ้าคุณอาไม่ได้เก็บนายมาจากข้างทาง ก็คงหยิบผิดมาตั้งแต่จากโรงพยาบาลแล้วล่ะ” พูดจบวิคเตอร์ก็ลุกเดินจากไป ปล่อยให้ราเมศนั่งหน้าบูดอยู่คนเดียว
“พี่วิคนะพี่วิค ถ้าไม่เห็นว่าเป็นพี่ละก็นะ..”
“แล้วนายจะทำไมฉัน..”
“เฮ้ย.. ผีหลอก” ราเมศตกใจจริงๆ จนแทบตกเก้าอี้ เมื่อจู่ๆ เสียงของวิคเตอร์ก็ดังขึ้น ทั้งที่เขาเห็นว่า ผู้เป็นพี่ชายเดินออกไปแล้ว
“ผีบ้านนายสิ ไอ้กะล่อน ไป.. ไปทำงานได้แล้ว”
วิคเตอร์ที่เดินกลับมาตามราเมศกลับไปทำงาน แทบจะอดใจไม่ไหว อยากจะถีบเข้าสักโครม ส่ายหน้าอย่างเอือมระอากับความกะล่อนของราเมศ...
Related chapters
ท่านประธานขาฉันไม่ใช่นางบำเรอของคุณอีกแล้ว บทนำ
บทนำ“ต่อไปนี้เธอไม่ต้องมาหาฉันอีกแล้วนะ...”ชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของเรือนร่างสมบูรณ์แบบ หล่อเหลา สง่างาม ราวเทพบุตร ที่ยากหาใดเปรียบเอ่ยขึ้นขณะยืนแต่งตัวอยู่ในห้องแต่งตัวอันหรูหรา แต่กระนั้นเสียงของเขาก็ดังพอที่จะทำให้หญิงสาวที่กระศึกสวาทอันร้อนแรงมาทั้งคืน อย่าง โชติกา ได้ยิน อย่างชัดเจน หญิงสาวค่อยๆ ลืมตาขึ้น ดวงตากลมโตเหม่อมองเพดาห้องนอนหรูอย่างเลื่อนลอย หัวใจเจ็บแปลบ แต่ก็ไม่สามารถแสดงความเจ็บปวดออกมาได้ เพราะเมื่อ วิกเตอร์ วรเวช เมโลนี่ สุริยสกุล ผู้เป็นเจ้านาย เจ้าชีวิตของเธอได้เอ่ยออกมาเช่นนี้ นั่นหมายความว่าเธอหมดความสำคัญ หมดความน่าสนใจหรือน่าเสน่หาสำหรับเขาแล้วนั่นเอง“เธอได้ยินที่ฉันพูดไหม เกรซ” วิกเตอร์จะเรียกเธอว่า เกรซ แทนชื่อเล่น ว่า แก้ม เพราะเขาสามารถออกเสียงได้ชัดเจนกว่า แม้ว่าวิกเตอร์จะสามารถพูดภาษาไทยได้ก็ตาม“ค่ะ ได้ยิน”หญิงสาวค่อยๆ พยุงกายลุกขึ้นหลังจากมองเพดานนิ่งเหมือนร่างไร้วิญญาณอยู่ชั่วครู่ โชติกาดึงผ้าห่มมาพันรอบกายสาวเปลือยเปล่าที่มีร่องรอยสวาทฝากฝังไว้ทั่วทั้งเนินอกอิ่ม แล้วมองสบตาเขา หลังจากที่วิคเตอร์ เดินออกมาจากห้องแต่งตัวดวงตาคมสีเขียวเข้มเกือบดำมอง
Last Updated : 2024-12-10ท่านประธานขาฉันไม่ใช่นางบำเรอของคุณอีกแล้ว ตอนที่1.
ตอนที่1.โชติกาขอลางานสามวัน... ซึ่งการลางานครั้งนี้ของเธอทำให้เพื่อนๆ ในแผนกต่างก็แปลกใจเพราะไม่เคยเห็นโชติกาใช้สิทธิ์วันหยุดเลย เพราะทุกคนในแผนกต่างก็รู้ว่าเธอนั้นขยันและตั้งใจทำงานแค่ไหน และมีข่าวแว่วๆ มาว่า ผู้จัดการจะเลื่อนตำแหน่งให้โชติกามาเป็นผู้ช่วยผู้จัดการแผนก“แก้ม เธอลางานตั้งสามวันเป็นอะไรรึเปล่าไม่สบายตรงไหนมั้ย”ผิง หรือ พิมพ์ผกา เพื่อนสนิทของเธอเอ่ยถามด้วยสีหน้าเป็นกังวน แถมยังข้ามแผนกมาหาด้วย เพราะพิมพ์ผกานั้นอยู่แผนการตลาด“ไม่เป็นไรหรอก แค่ย้ายห้องนิดหน่อยน่ะ”“เฮ้ย ย้ายห้องอะไรไม่เห็นบอกกันบ้างเลย ฉันจะได้ไปช่วยขนของ เผื่อมีอะไรติดไม้ติดมือกลับบ้าน”พิมพ์ผกาหัวเราะร่วนอย่างอารมณ์ดี และคลายใจเมื่อรู้ว่าเพื่อนของตนไม่ได้ป่วยหรือเป็นอะไรไป เพราะสามวันที่ผ่านมา เธอโทร. หาโชติกา แต่โชติกาไม่รับสายแต่ส่งข้อความมาว่ากำลังยุ่งอยู่และสบายดี ไม่ต้องเป็นห่วง แต่คนเป็นเพื่อนอย่างเธอก็อดห่วงไม่ได้อยู่ดีนั่นล่ะ พอมาทำงานแล้วรู้ว่าโชติกามาทำงานแล้ว ก็รีบวิ่งแจ้นมาที่แผนกของเพื่อนรักก่อนไปแผนกตัวเองเสียอีก“ยายงก ตัวเองก็รวยกว่าฉันยังจะมาแอบเหล่จิ๊กของในห้องฉันอีก”“แหม.. ก็เธอเทส
Last Updated : 2024-12-10ท่านประธานขาฉันไม่ใช่นางบำเรอของคุณอีกแล้ว ตอนที่2.
ตอนที่2.ภาพสองหนุ่มสาวที่ยืนคุยกันอยู่ที่หน้าแผนกบัญชีทำให้เท้าแข็งแรงของวิคเตอร์ชะงัก ใบหน้าหล่อเหลาที่มักเรียบเฉยดูกระด้างเย็นชาอยู่เสมอนั้นดูมีแววเกรี้ยวกราดเล็กน้อย แต่เพียงแค่พริบตาเดียวร่องรอยนั้นก็หายไป เหลือเพียงใบหน้าหล่อเหลากระด้างเย็นชาเหมือนเดิม“นายขึ้นไปที่ห้องทำงานก่อน” เขาหันไปสั่ง สตีฟ บอดีการ์ดคู่ใจและเป็นทั้งเลขาส่วนตัวของเขา“ครับ” สตีฟรับคำสั้นๆ แล้วเดินไปยังลิฟต์ผู้บริหารก่อนเจ้านายอย่างรู้หน้าที่ และทันทีที่สตีฟหายเข้าไปในลิฟต์ร่างสูงใหญ่กว่า 190 เซนติเมตร เบนเป้าหมายไปยังคนทั้งสองนั้นที่วันนี้ดูขัดหูเขาตาเขานัก จนเขาทนไม่ได้ ในอกของวิคเตอร์ร้อนรุ่มอย่างหาคำอธิบายไม่ได้“ไม่คิดว่าจะเจอนายที่นี่นะราม” เสียงห้าว เข้มขุ่นดังขึ้นทำให้โชติกากับราเมศที่พูดคุยกันอย่างถูกคอและกำลังแอบนินทาเพื่อนรักกันอยู่ถึงกับชะงัก รอยยิ้มที่มีอยู่บนใบหน้าที่ค้างอยู่ค่อยๆ เลือนหายไป แทนที่ด้วยความหวาดหวั่นและยำเกรง ในความรู้สึกของโชติกา แต่สำหรับราเมศนั้นด้วยความที่เป็นคนขี้เล่นและอารมณ์ดี จึงไม่ได้คิดอะไร“หวัดดีครับพี่ชาย ไม่คิดว่าจะเจอพี่วิคที่นี่เหมือนกัน”“นายมาทำอะไรที่นี่”วิคเ
Last Updated : 2024-12-10ท่านประธานขาฉันไม่ใช่นางบำเรอของคุณอีกแล้ว ตอนที่3.
ตอนที่3. โชติกากับพิมพ์ผกา สองสาวเพื่อนรักที่ชื่อลงท้ายเหมือนกัน กำลังนั่งรับประทานอาหารเที่ยงด้วยกันที่โรงอาหารของบริษัทอย่างเอร็ดอร่อย พิมพ์ผกากำลังพูดถึงพี่ชายของตน และแอบเชียร์ให้ พีรภัทร ลงเอยกับเพื่อนรัก เธอกำลังบรรยายสรรพคุณอันแสนดีของพี่ชายให้เพื่อนรักฟัง จนโชติกาอดขันไม่ได้เพราะรู้ว่าพิมพ์ผกานั้นอยากให้เธอกับ พี่พีท ของตนลงเอยกัน“พี่พีทนี่ดีทุกอย่าง ยกเว้นเป็นเพื่อนกับอีตาลามเป็นขี้กลากนั่น” พิมพ์ผกาทำหน้าบูดบึ้งเมื่อพูดถึงราเมศ ทั้งยังตั้งให้หลายฉายา แต่ที่ใช้บ่อยสุด นี่น่าจะเป็น อีตาลามเป็นขี้กลาก นี่ล่ะ จากราม รอเรือ เป็นลาม ลอลิง“นี่ถามจริงๆ เถอะ เธอโกรธเคืองเคียดแค้นอะไรคุณรามเขานักหนา แล้วดูสิ เรียกเขาแบบนั้น น่าเกลียดจริง” โชติกาพูดพลางหัวเราะเบาๆ“หึ.. อย่าให้พูดเลย” พิมพ์ผกาบ่นงึมงำแล้วเมินหน้าหนี ดูท่าทางมีพิรุธ แต่ไม่ทันที่โชติกาจะเอ่ยถาม ก็ปรากฏมีหญิงสาวสวยคนหนึ่งเดินมาที่โต๊ะของพวกเธอที่นั่งกินข้าวกันอยู่“อุ๊ย ต๊าย อีกาสองตัววันนี้มากินอาหารในโรงอาหารด้วย คงไม่มีปัญญาไปกินอาหารหรูๆ ดีๆ อย่างพวกเราเนอะ”สองสาวเงยหน้ามองคนพูดที่มืออีกข้างก็ถือถุงกระดาษใส่กล่องอ
Last Updated : 2024-12-10
Latest chapter
ท่านประธานขาฉันไม่ใช่นางบำเรอของคุณอีกแล้ว ตอนที่4.
ตอนที่4. พิมพ์ผกายิ้มเจ้าเล่ห์แล้วเริ่มสวดมนต์บท คาถาป้องกันภัย 10 ทิศ ทั้งเอาแปรงปัดแก้มจุ่มลงไปในแก้วน้ำแล้วสลัดใส่ชาลินีกับเพื่อนๆ ทั้งยังทำท่าเหมือนร่ายรำประกอบเสียงสวดอันไพเราะ เพราะเธอเป็นคนร้องเพลงเสียงดีมาแต่ไหนแต่ไร ถ้าไปประกวดรายการไมค์ทองคำคงได้แชมป์สามสมัยติดต่อกันแน่นอน...“บูระพารัส์มิง พระพุทธะคุณัง บูระพารัส์มิง พระธัมเมตังบูระพารัส์มิง พระสังฆานัง ทุกขะโร คะภะยัง วิวัญชัยเยสัพพะทุกข์ สัพพะโศก สัพพะโรค สัพพะภัยสัพพะเคราะห์ เสนียดจัญไร สัพพะเคราะห์ตัวนอก สัพพะเคราะห์ตัวในสัพพะเคราะห์ตัวใดๆ ขอให้กลายเป็นดี”พอถึงบทนนี้ พิมพ์ผกาก็เน้นคำว่า เสนียดจัญไร แล้วสลัดน้ำใส่หน้าชาลินีแบบเต็มๆ จนหญิงสาวกรีดร้องลั่นเลยทีเดียว พิมพ์ผกายิ้มน้อยๆ แล้วสวดมนต์ต่อด้วยท่าทางจริงจัง ราวกับแม่ชีผู้ถือศีลเคร่งครัดเลยทีเดียว“เคราะห์ปี เคราะห์เดือน เคราะห์วัน เคราะห์ปีขอให้เคลื่อนเคราะห์เดือนขอให้คลาย เคราะห์วันขอให้หาย เหมือนน้ำดับไฟ อภิวัญชัยเย สัพพะธะนัง สัพพะลาภัง ภะวันตุ เม รักขันตุ สุรักขันตุ...”พิมพ์ผกาสลัดน้ำใส่ทั้งสามสาวรัวๆ เลยทีเดียว“ว้ายๆ ฉันเปียกหมดแล้วเนี่ย อ๊าย... ฉันไม่
ท่านประธานขาฉันไม่ใช่นางบำเรอของคุณอีกแล้ว ตอนที่3.
ตอนที่3. โชติกากับพิมพ์ผกา สองสาวเพื่อนรักที่ชื่อลงท้ายเหมือนกัน กำลังนั่งรับประทานอาหารเที่ยงด้วยกันที่โรงอาหารของบริษัทอย่างเอร็ดอร่อย พิมพ์ผกากำลังพูดถึงพี่ชายของตน และแอบเชียร์ให้ พีรภัทร ลงเอยกับเพื่อนรัก เธอกำลังบรรยายสรรพคุณอันแสนดีของพี่ชายให้เพื่อนรักฟัง จนโชติกาอดขันไม่ได้เพราะรู้ว่าพิมพ์ผกานั้นอยากให้เธอกับ พี่พีท ของตนลงเอยกัน“พี่พีทนี่ดีทุกอย่าง ยกเว้นเป็นเพื่อนกับอีตาลามเป็นขี้กลากนั่น” พิมพ์ผกาทำหน้าบูดบึ้งเมื่อพูดถึงราเมศ ทั้งยังตั้งให้หลายฉายา แต่ที่ใช้บ่อยสุด นี่น่าจะเป็น อีตาลามเป็นขี้กลาก นี่ล่ะ จากราม รอเรือ เป็นลาม ลอลิง“นี่ถามจริงๆ เถอะ เธอโกรธเคืองเคียดแค้นอะไรคุณรามเขานักหนา แล้วดูสิ เรียกเขาแบบนั้น น่าเกลียดจริง” โชติกาพูดพลางหัวเราะเบาๆ“หึ.. อย่าให้พูดเลย” พิมพ์ผกาบ่นงึมงำแล้วเมินหน้าหนี ดูท่าทางมีพิรุธ แต่ไม่ทันที่โชติกาจะเอ่ยถาม ก็ปรากฏมีหญิงสาวสวยคนหนึ่งเดินมาที่โต๊ะของพวกเธอที่นั่งกินข้าวกันอยู่“อุ๊ย ต๊าย อีกาสองตัววันนี้มากินอาหารในโรงอาหารด้วย คงไม่มีปัญญาไปกินอาหารหรูๆ ดีๆ อย่างพวกเราเนอะ”สองสาวเงยหน้ามองคนพูดที่มืออีกข้างก็ถือถุงกระดาษใส่กล่องอ
ท่านประธานขาฉันไม่ใช่นางบำเรอของคุณอีกแล้ว ตอนที่2.
ตอนที่2.ภาพสองหนุ่มสาวที่ยืนคุยกันอยู่ที่หน้าแผนกบัญชีทำให้เท้าแข็งแรงของวิคเตอร์ชะงัก ใบหน้าหล่อเหลาที่มักเรียบเฉยดูกระด้างเย็นชาอยู่เสมอนั้นดูมีแววเกรี้ยวกราดเล็กน้อย แต่เพียงแค่พริบตาเดียวร่องรอยนั้นก็หายไป เหลือเพียงใบหน้าหล่อเหลากระด้างเย็นชาเหมือนเดิม“นายขึ้นไปที่ห้องทำงานก่อน” เขาหันไปสั่ง สตีฟ บอดีการ์ดคู่ใจและเป็นทั้งเลขาส่วนตัวของเขา“ครับ” สตีฟรับคำสั้นๆ แล้วเดินไปยังลิฟต์ผู้บริหารก่อนเจ้านายอย่างรู้หน้าที่ และทันทีที่สตีฟหายเข้าไปในลิฟต์ร่างสูงใหญ่กว่า 190 เซนติเมตร เบนเป้าหมายไปยังคนทั้งสองนั้นที่วันนี้ดูขัดหูเขาตาเขานัก จนเขาทนไม่ได้ ในอกของวิคเตอร์ร้อนรุ่มอย่างหาคำอธิบายไม่ได้“ไม่คิดว่าจะเจอนายที่นี่นะราม” เสียงห้าว เข้มขุ่นดังขึ้นทำให้โชติกากับราเมศที่พูดคุยกันอย่างถูกคอและกำลังแอบนินทาเพื่อนรักกันอยู่ถึงกับชะงัก รอยยิ้มที่มีอยู่บนใบหน้าที่ค้างอยู่ค่อยๆ เลือนหายไป แทนที่ด้วยความหวาดหวั่นและยำเกรง ในความรู้สึกของโชติกา แต่สำหรับราเมศนั้นด้วยความที่เป็นคนขี้เล่นและอารมณ์ดี จึงไม่ได้คิดอะไร“หวัดดีครับพี่ชาย ไม่คิดว่าจะเจอพี่วิคที่นี่เหมือนกัน”“นายมาทำอะไรที่นี่”วิคเ
ท่านประธานขาฉันไม่ใช่นางบำเรอของคุณอีกแล้ว ตอนที่1.
ตอนที่1.โชติกาขอลางานสามวัน... ซึ่งการลางานครั้งนี้ของเธอทำให้เพื่อนๆ ในแผนกต่างก็แปลกใจเพราะไม่เคยเห็นโชติกาใช้สิทธิ์วันหยุดเลย เพราะทุกคนในแผนกต่างก็รู้ว่าเธอนั้นขยันและตั้งใจทำงานแค่ไหน และมีข่าวแว่วๆ มาว่า ผู้จัดการจะเลื่อนตำแหน่งให้โชติกามาเป็นผู้ช่วยผู้จัดการแผนก“แก้ม เธอลางานตั้งสามวันเป็นอะไรรึเปล่าไม่สบายตรงไหนมั้ย”ผิง หรือ พิมพ์ผกา เพื่อนสนิทของเธอเอ่ยถามด้วยสีหน้าเป็นกังวน แถมยังข้ามแผนกมาหาด้วย เพราะพิมพ์ผกานั้นอยู่แผนการตลาด“ไม่เป็นไรหรอก แค่ย้ายห้องนิดหน่อยน่ะ”“เฮ้ย ย้ายห้องอะไรไม่เห็นบอกกันบ้างเลย ฉันจะได้ไปช่วยขนของ เผื่อมีอะไรติดไม้ติดมือกลับบ้าน”พิมพ์ผกาหัวเราะร่วนอย่างอารมณ์ดี และคลายใจเมื่อรู้ว่าเพื่อนของตนไม่ได้ป่วยหรือเป็นอะไรไป เพราะสามวันที่ผ่านมา เธอโทร. หาโชติกา แต่โชติกาไม่รับสายแต่ส่งข้อความมาว่ากำลังยุ่งอยู่และสบายดี ไม่ต้องเป็นห่วง แต่คนเป็นเพื่อนอย่างเธอก็อดห่วงไม่ได้อยู่ดีนั่นล่ะ พอมาทำงานแล้วรู้ว่าโชติกามาทำงานแล้ว ก็รีบวิ่งแจ้นมาที่แผนกของเพื่อนรักก่อนไปแผนกตัวเองเสียอีก“ยายงก ตัวเองก็รวยกว่าฉันยังจะมาแอบเหล่จิ๊กของในห้องฉันอีก”“แหม.. ก็เธอเทส
ท่านประธานขาฉันไม่ใช่นางบำเรอของคุณอีกแล้ว บทนำ
บทนำ“ต่อไปนี้เธอไม่ต้องมาหาฉันอีกแล้วนะ...”ชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของเรือนร่างสมบูรณ์แบบ หล่อเหลา สง่างาม ราวเทพบุตร ที่ยากหาใดเปรียบเอ่ยขึ้นขณะยืนแต่งตัวอยู่ในห้องแต่งตัวอันหรูหรา แต่กระนั้นเสียงของเขาก็ดังพอที่จะทำให้หญิงสาวที่กระศึกสวาทอันร้อนแรงมาทั้งคืน อย่าง โชติกา ได้ยิน อย่างชัดเจน หญิงสาวค่อยๆ ลืมตาขึ้น ดวงตากลมโตเหม่อมองเพดาห้องนอนหรูอย่างเลื่อนลอย หัวใจเจ็บแปลบ แต่ก็ไม่สามารถแสดงความเจ็บปวดออกมาได้ เพราะเมื่อ วิกเตอร์ วรเวช เมโลนี่ สุริยสกุล ผู้เป็นเจ้านาย เจ้าชีวิตของเธอได้เอ่ยออกมาเช่นนี้ นั่นหมายความว่าเธอหมดความสำคัญ หมดความน่าสนใจหรือน่าเสน่หาสำหรับเขาแล้วนั่นเอง“เธอได้ยินที่ฉันพูดไหม เกรซ” วิกเตอร์จะเรียกเธอว่า เกรซ แทนชื่อเล่น ว่า แก้ม เพราะเขาสามารถออกเสียงได้ชัดเจนกว่า แม้ว่าวิกเตอร์จะสามารถพูดภาษาไทยได้ก็ตาม“ค่ะ ได้ยิน”หญิงสาวค่อยๆ พยุงกายลุกขึ้นหลังจากมองเพดานนิ่งเหมือนร่างไร้วิญญาณอยู่ชั่วครู่ โชติกาดึงผ้าห่มมาพันรอบกายสาวเปลือยเปล่าที่มีร่องรอยสวาทฝากฝังไว้ทั่วทั้งเนินอกอิ่ม แล้วมองสบตาเขา หลังจากที่วิคเตอร์ เดินออกมาจากห้องแต่งตัวดวงตาคมสีเขียวเข้มเกือบดำมอง
