ตอนที่2.

ตอนที่2.

ภาพสองหนุ่มสาวที่ยืนคุยกันอยู่ที่หน้าแผนกบัญชีทำให้เท้าแข็งแรงของวิคเตอร์ชะงัก ใบหน้าหล่อเหลาที่มักเรียบเฉยดูกระด้างเย็นชาอยู่เสมอนั้นดูมีแววเกรี้ยวกราดเล็กน้อย แต่เพียงแค่พริบตาเดียวร่องรอยนั้นก็หายไป เหลือเพียงใบหน้าหล่อเหลากระด้างเย็นชาเหมือนเดิม

“นายขึ้นไปที่ห้องทำงานก่อน” เขาหันไปสั่ง สตีฟ บอดีการ์ดคู่ใจและเป็นทั้งเลขาส่วนตัวของเขา

“ครับ” สตีฟรับคำสั้นๆ แล้วเดินไปยังลิฟต์ผู้บริหารก่อนเจ้านายอย่างรู้หน้าที่ และทันทีที่สตีฟหายเข้าไปในลิฟต์ร่างสูงใหญ่กว่า 190 เซนติเมตร เบนเป้าหมายไปยังคนทั้งสองนั้นที่วันนี้ดูขัดหูเขาตาเขานัก จนเขาทนไม่ได้ ในอกของวิคเตอร์ร้อนรุ่มอย่างหาคำอธิบายไม่ได้

“ไม่คิดว่าจะเจอนายที่นี่นะราม” เสียงห้าว เข้มขุ่นดังขึ้นทำให้โชติกากับราเมศที่พูดคุยกันอย่างถูกคอและกำลังแอบนินทาเพื่อนรักกันอยู่ถึงกับชะงัก รอยยิ้มที่มีอยู่บนใบหน้าที่ค้างอยู่ค่อยๆ เลือนหายไป แทนที่ด้วยความหวาดหวั่นและยำเกรง ในความรู้สึกของโชติกา แต่สำหรับราเมศนั้นด้วยความที่เป็นคนขี้เล่นและอารมณ์ดี จึงไม่ได้คิดอะไร

“หวัดดีครับพี่ชาย ไม่คิดว่าจะเจอพี่วิคที่นี่เหมือนกัน”

“นายมาทำอะไรที่นี่”

วิคเตอร์พูดแต่สายตาเหลือบมองไปที่หญิงสาวที่ยืนก้มหน้ามองปลายเท้าของตัวเองนิ่ง ด้วยแววตาที่อ่านความรู้สึกไม่ออก แต่โชติกากลับรู้สึกและสัมผัสได้ถึงรังสีอำมหิตจากร่างแกร่งของวิคเตอร์ จนเธอแทบจะหายใจออกเลยทีเดียว

“ผมเหรอ” ราเมศชี้หน้าตัวเอง หน้าตาเหลอหลา ดูใสซื่อ แต่สร้างความหมั่นไส้ให้กับวิคเตอร์ยิ่งนัก แต่ด้วยเพราะมีอะไรคำคออยู่ ทำให้เขาเลือกที่จะแสดงความเย็นชาและเกรี้ยวกราดใส่อีกคน

“ส่วนเธอ ทำไมยังไม่เข้าไปทำงาน หรือว่า เดี๋ยวนี้แผนกบัญชีงานน้อยเกินไป”

“เอ่อ...” เธอไม่เคยเห็นอาการเกรี้ยวกราดของวิคเตอร์มาก่อนเช่นกัน ทำเอาโชติกาใจคอไม่ดีเอาเสียเลย นี่เขาโกรธใครมา หรือกินอะไรผิดสำแดงนะ ปกติเขาก็ไม่เคยเดินมาที่แผนกอยู่แล้ว แค่ผ่านยังไม่เคยเห็น ตลอดระยะเวลาสามปีกว่าที่ผ่านมา โชติกาเคยเห็นท่านประธานมาตรวจแผนกพร้อมกับท่านประธานคนเก่าหนึ่งครั้ง และครั้งที่สอง เขาเดินมาตรวจแผนกช่วงเข้ารับตำแหน่งท่านประธานใหม่ๆ และนั่นเอง ทำให้เธอได้พบกับเขาอย่างเป็นทางการ และตกหลุมรักวิคเตอร์อย่างถอนตัวไม่ขึ้น จนยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้อยู่ใกล้ชิดกับเขา

“วันนี้พี่วิคกินอะไรผิดสำแดงมารึเปล่าเนี่ย” ราเมศพูดพลางหัวเราะ ก่อนจะหันไปมองโชติกาอย่างเห็นใจที่พลอยฟ้าพลอยฝนโดนวิคเตอร์เหวี่ยงอารมณ์ใส่ ดูท่าทางว่าวันนี้พี่ชายของเขาอารมณ์ไม่ดีมากจริงๆ

“ขอโทษแทนที่วิคด้วยนะครับแก้ม”

“ไม่เป็นไรค่ะ งั้นแก้มขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ ไว้เจอกันค่ะคุณราม” หญิงสาวยิ้มหวานในแบบของตัวเอง ก่อนจะกันไปทำความเคารพท่านประธานอย่างนอบน้อมโดยไม่ได้กล่าวอะไร แล้วเดินเข้าแผนกของตนอย่างรวดเร็ว

“เป็นอะไรไปครับพี่ชาย มีใครทำอะไรให้ไม่พอใจเหรอ” เมื่อลับหลังโชติกาไปแล้ว สองหนุ่มก็เดินไปที่ลิฟต์ ราเมศจึงเอ่ยถามขึ้นขณะกดลิฟต์ให้ไปที่ชั้นผู้บริหารด้วยกัน

“นายไง” วิคเตอร์พูดเรียบๆ ดวงตาคมกริบมองผู้มีศักดิ์เป็นน้องชายอย่างตำหนิ

“ผมเนี่ยนะ ตอนไหนกันเนี่ย อยู่ก็คนละบ้าน เพิ่งเจอหน้ากันเมื่อกี้ ผมก็ทำให้พี่ไม่พอใจเหรอครับ หรือว่า...” ราเมศทำหน้างุนงง ก่อนจะทำตาโตและจะพูดอะไรออกมา แต่ถูกวิคเตอร์เบรคไว้เสียก่อน

“ไม่ต้องพูด ไม่ใช่อย่างที่นายคิด”

“ไอหยา.. อาเฮียวิคเตอร์ ลื้อรู้ได้ยังไง ว่าอั๊วจะพูดอารายยย”

ด้วยความเป็นคนขี้เล่น และเห็นป๊าชอบพูดล้อเลียนมาม้าของตนบ่อยๆ ราเมศจึงทำท่าเลียนแบบตัวละครที่เคยดูในภาพยนตร์ ทั้งยังมองวิคเตอร์ด้วยแววตาพราวระยับไม่ได้มีท่าทางเกรงกลัวเลย คงเป็นเพราะพวกเขาโตมาด้วยกัน อายุไล่เลี่ยกัน และราเมศก็รักและเคารพวิคเตอร์มาก พอๆ กับชอบพูดจายียวนกวนโทสะของวิคเตอร์บ่อยๆ ให้โดนด่าโดนไล่เตะเล่นๆ 

“นายนี่ถ้าไม่ได้โดนฉันด่า ชีวิตคงขาดสีสันใช่มั้ย”

“คงงั้นละมั้งครับ ถ้าผมไม่มีพี่วิคนี่ ชีวิตคงเฉาตายแน่ๆ”

“ไอ้ชีกอ” วิคเตอร์อดว่าไม่ได้

“อ้าว.. ทำไมผมกลายเป็นไอ้ชีกอไปได้ล่ะครับ”

“สรุปนายไปทำอะไรที่แผนกบัญชี” วิคเตอร์เปลี่ยนเรื่องคุยและถามในสิ่งที่มันติดค้างในใจ

“ผมก็เดินไปเรื่อย พี่ก็รู้ว่าผมน่ะหนุ่มเจ้าเสน่ห์ เดินไปทุกแผนกอยู่แล้ว สาวๆ ต่างก็รอรอยยิ้มทรงเสน่ห์ของผม” ราเมศพูดพลางยืดอกอย่างภาคภูมิใจ วิคเตอร์ส่ายหน้าอย่างเอือมระอา

“ที่นี่ ที่ทำงานไม่ใช่สนามเด็กเล่น”

“ผมก็ไม่ได้มาเล่นๆ นะครับพี่วิค ผมมีเป้าหมาย”

“นี่อย่าบอกนะว่า..”

“ผมแอบรักผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ และผมจะต้องจับเธอมาเป็นเมียให้ได้ พี่วิครอรับขวัญน้องสะใภ้ได้เลย..”

พูดจบราเมศก็เดินจากไป ปล่อยให้วิคเตอร์มองตามแผ่นหลังกว้างของคนที่มีศักดิ์เป็นน้องชายไปด้วยความขัดเคืองในใจลึกๆ

แต่เขาไม่ได้โกรธเคืองราเมศ แต่เป็นผู้หญิงคนนั้นต่างหาก

“นี่เองสินะที่เธอบอกว่าไม่เบื่อที่จะอยู่กับฉันแล้ว...” ดวงตาคมวาวโรจน์ กรามแกร่งขบกันแน่น ก่อนจะกระแทกลมหายใจหนักๆ ออกมา สีหน้าเต็มไปด้วยความเคร่งเครียด