All Chapters of ท่านประธานขาฉันไม่ใช่นางบำเรอของคุณอีกแล้ว: Chapter 21 - Chapter 30

ตอนที่20.“มานี่เลยคนบ้า เอาอีกแล้วนะพูดอะไรห่ามๆ แบบนั้นออกไป โดยที่มันไม่ได้อยู่ในข้อตกลงของเราน่ะ”โชติกาลากแขนวิคเตอร์เข้ามาที่สวนหลังบ้าน แล้วต่อว่าเขาอย่างไม่เกรงกลัว และท่าทางฉุนเฉียวนั้นทำให้ชายหนุ่มมองอย่างแปลกใจ และระคนพอใจทั้งขบขันกับท่าทางฮึดฮัดฟึดฟัดของคนที่ตัวเล็กกว่า และน่าปรารถนาขึ้นมามากกว่าเดิม จากที่เคยมองว่าโชติกาเป็นของตาย เขาจะเขี่ยทิ้งเมื่อไหร่ก็ได้ จะยกเลิกสัญญาตอนไหนก็ได้ และเขาก็บ้าและไร้สติมาก ที่ตัดสินใจยกเลิกสัญญาและยังทำตัวไม่น่ารักกับเธออีก ไม่แปลกที่เธอจะไม่พอใจและพยายามตีตัวออกห่าง และหากเขาไม่ใช่เล่ห์เหลี่ยมวางแผนหลอกล่อเธอไว้ โชติกาคงหนีออกจากกรงทองของเขาไปตลอดกาลอย่างแน่นอน“ก็พูดความจริงไง เรามีอะไรกันมากี่ครั้งแล้ว และครั้งล่าสุดนี่ พี่ก็ไม่ได้ป้องกันด้วย”“แต่แก้มป้องกันค่ะ รับรองไม่ท้องแน่นอน ใครอยากจะท้องกับคนแบบนี้กัน”หญิงสาวแย้งกลับ แต่ในใจนั้นก็หวั่นๆ อยู่ไม่น้อย เพราะว่าหลังจากที่เขายกเลิกสัญญาและเขี่ยเธอทิ้งอย่างเย็นชาจากนั้นไม่กี่วันเธอก็ไปที่โรงพยาบาลที่ตัวเองได้ไปทำการคุมกำเนิดด้วยการฝังเข็ม เพื่อถอดยาคุมกำเนิดออก แต่เรื่องนี้เธอจะไม่

ตอนที่22.“เหมือนกองขี้หมามันอยู่ของมันดีๆ ถ้าเราไม่ไปเหยียบมันเข้า เท้าเราก็ไม่เหม็นใช่มั้ยคะพี่ราม”มัลลิกาออกความเห็น ราเมศหัวเราะกับคำเปรียบเปรยของแม่สาวน้อยน่ารัก ที่เขาเอ็นดูเหมือนน้องสาวอีกคน“ก็ประมาณนั้นล่ะครับ”“จุ๊ๆๆ ตั้งแต่รู้จักคุณมา และแทบจะหักคอกันทุกครั้ง ไม่อยากเชื่อเลยว่า ท่านรองประธานราเมศจะมีคำพูดที่มีสาระให้ข้อคิดได้ขนาดนี้ นับถือๆ”“จริงด้วยค่ะ สาธุท่านมัคทายกพี่ราม”มิลลิกายกมือสาธุท่วมหัว จึงถูกราเมศดีดหน้าผากมนไปหนึ่งทีอย่างอดไม่ได้“โอ๊ยยยย พี่ราม ทำร้ายผู้ช่วยที่แสนดีอย่างมะลิทำไมคะเนี่ย”มัลลิกาลูบหน้าผากตัวเองป้อยๆ ทำปากยื่นอย่างแสนงอน“ดี สมน้ำหน้าทะเล้นนัก”พิมพ์ผกาหัวเราะชอบใจที่มัลลิกาโดนชายหนุ่มดีดหน้าผากจึงถูกค้อนน้อยๆ ของมัลลิกาไปหนึ่งที“พี่รามคะ แต่พี่ตานีของมะลินี่ของจริงนะคะ”มัลลิกาเอนตัวมากระซิบกับราเมศด้วยสีหน้าจริงจัง ชายหนุ่มหัวเราะขบขันแต่ก็ไม่อยากขัดศรัทธาของเธอจึงเออออไปด้วยแล้วทั้งสามก็เดินคุยกันกลับมาที่บ้านพักก่อนจะแยกย้ายกันเข้าห้องพัก แล้วออกมารับประทานอาหารร่วมกันในตอนเย็น ซึ่งบรรยากาศเต็มไปด้วยความอบอุ่น ความเป็นครอบครัวเดียวกัน

ตอนที่24.“ขอโทษครับท่านประธาน ผมหยุดหัวเราะไม่ได้จริงๆ”“เดี๋ยวเถอะ ถ้าฉันเจอหน้านายนะ ฉันเตะนายตัวขาดครึ่งแน่ๆ ไอ้น้องชาย”“โอเคๆ โอเคครับ ผมหยุดหัวเราะแล้ว”ราเมศทำเสียงขลุกขลักในลำคอเหมือนพยายามกลั้นไม่ให้หัวเราะ ส่วนวิคเตอร์หน้างอจนม้าหมากรุกยังต้องยอมหลีกทางให้“ตกลงช่วยอะไรฉันได้บ้างเนี่ย นอกจากหัวเราะ”“ช่วยได้สิครับพี่ชาย ใจร่มๆ ก่อนคร้าบผม”ราเมศยังคงพูดเสียงกลั้วหัวเราะมาตามสาย ก่อนที่จะเอ่ยต่อเมื่อได้ยินเสียงเขาถอนหายใจหนักๆ“ผมเนี่ยไม่อยากจะเชื่อเลยนะครับว่าพี่ชายมาดเข้ม ลุคท่านประธานร้ายๆ อย่างพี่วิคจะเสียอาการได้ขนาดนี้”“นี่จริงจังนะเว้ย”“ครับๆ ผมรู้ๆ และเนี่ยล่ะคือสิ่งที่พิสูจน์แล้วว่า พี่วิคจริงจังจริงใจกับน้องแก้มจริงๆ”“แล้วฉันไม่จริงจังตอนไหนวะ”“ก็ตอนที่ฉีกสัญญาแล้วเขี่ยเธอทิ้งไงล่ะครับ อย่าลืมนะครับว่าพี่วิคทำตัวไม่น่ารักกับเธอก่อน แถมยังเก็บเธอไว้ในความลับอีก”“ฉันไม่ได้อยากจะเก็บสักหน่อย แต่แม่คุณน่ะสิ กลัวแต่คนอื่นจะรู้” วิคเตอร์บ่นออกไปแล้วถอนใจหนักๆ“ฉันเล่าความจริงให้นายฟังหมดแล้วนี่” วิคเตอร์พูดออกไปด้วยความรู้สึกกลัดกลุ้ม“ผมเข้าใจดีครับ ว่าที่พี่ทำมาตล

ตอนที่26.ตอนนี้เขาต้องการให้โชติกากลับมาไว้วางใจเขาอีกครั้ง อยากเป็นเจ้าของรอยยิ้มแสนหวานและดวงตาที่เปล่งประกายด้วยความสุขยามที่เธอมองเขา กลับคืนมาแน่นอนว่าเขารู้ว่าโชติกานั้นแอบมีใจให้กับเขา และมันก็ทำให้เขาทระนงตัวว่าเหนือกว่าเธอ จนเมื่อหัวใจของเขาอ่อนไหวและถลำตัวรักเธอเช่นกัน ก็ทำให้เขากลัว กลัวว่าโชติกาจะมีอิทธิพลเหนือเขา กลัวว่าตัวเองจะพ่ายแพ้ จะไร้ศักดิ์ศรีหากรักนางบำเรอที่อยู่ในความลับของตนแต่สุดท้ายแล้ว เขาก็หนีใจตัวเองไม่พ้น และพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้ได้โชติกาคืนมา ให้เธออยู่ในสายตาของเขา อยู่ในชีวิตของเขา แม้จะต้องใช้เล่ห์กลมากมายก็ตาม...“เอาล่ะพี่ไม่ล้อแล้ว รีบกินข้าวเถอะ เดี๋ยวจะพาไปดูอะไรดีๆ”“อะไรหรือคะ”“เรากินให้อิ่มกันก่อน แล้วเกรซก็ไปอาบน้ำแต่งตัวสวยๆ นะ พี่จะไปรอหน้าบ้าน”“บอกหน่อยไม่ได้หรือคะว่าอะไร”“เอาแค่ว่า เกรซแต่งตัวสวยๆ ก็พอ”ดวงตาของเขาพราวระยับ มองเธอด้วยแววตาอ่อนโยนจนหัวใจสาวสั่นสะท้าน มือไม้เหมือนจะอ่อนแรงขึ้นมาเสียอย่างนั้น“นี่ทอดมันปลากราย ของโปรดเกรซ กินเยอะๆ นะไม่ต้องกลัวอ้วน พี่ว่าเกรซผอมกว่าเมื่อก่อนเยอะเลย”ก็จะไม่ให้เธอผมได้อย่างไรกันล่ะ ก็

ตอนที่28.มัลลิกาพูดพลางดึงแขนวิคเตอร์เข้าไปในบ้านอย่างสนิทสนม ซึ่งเมื่อก่อนวิคเตอร์แทบไม่พูดคุยกับใครเลย เขาถือตัวมากๆ แต่ตอนนี้ เขารู้แล้วว่า การมีมิตรสหายที่ดี แม้จะมีมัลลิกาเป็นยายตัวยุ่งไปบ้าง แต่มันก็คือสีสันของชีวิต คือการใช่ชีวิตกับผู้คนจริงๆเขามีความสุขมากกว่าตอนที่อยู่คนเดียวในโลกส่วนตัวเสียอีก และเขาหัวเราะได้บ่อยขึ้น ยิ้มได้กว้างขึ้น เพราะผู้คนเหล่านี้ โชติกา พิมพ์ผกา มัลลิกาและราเมศ รวมไปถึงครอบครัวของพิมพ์ผกาด้วย แม้ไม่ได้ไปมาหาสู่กันบ่อย แต่ก็ทำให้เขารู้สึกไว้วางใจเสมอ“พาสามีมาให้ค่าพี่แก้ม”โชติกาทำได้เพียงทำตาดุๆ แล้วบ่นอุบอิบอยู่ในลำคอซึ่งท่าทางของเธอก็ทำให้มัลลกาหัวเราะคิกคัก“วันนี้พี่แก้มจะทำอาหารให้พวกเรากินกันเย็นนี้นะคะ แล้วก็จะมีพี่วิคช่วยทำด้วย ส่วนหนูมะลิเด็กดีกับพี่หนมผิงแสนสวยก็จะนั่งดูการ์ตูนรอนะคะ”“อาหารสด แห้ง ผักผลไม้ เครื่องปรุงทุกสิ่งทุกอย่างเราเตรียมไว้ให้แล้วนะจ๊ะเพื่อนรัก ฉันนี่รอกันของอร่อยๆ จากเธอเลยนะแก้ม”“นี่แต่ฉันยังไมได้บอกว่าจะทำ... นะ.. นี่...”โชติกาพูดยังไม่จบประโยคดีเลยสองสาวก็จูงมือกันวิ่งเข้าห้องมัลลิกาไปแล้ว“นี่.. ยายตัวเร้ายทั้