Semua Bab ระบำดอกดิน: Bab 31 - Bab 40

“ติ๊ก้า! ไปสภาพนี้ไม่ได้นะ มันอันตราย”          ศิรชัชพยายามยื้อยุดมัตติกาไม่ให้ไป แต่อีกฝ่ายยังคงดิ้นรนทำให้ เขาต้องออกแรงยื้อเธอไปมา คนหนึ่งยื้อเพราะรู้สึกผิด อยากเคลียร์และอยากจะรับผิดชอบในสิ่งที่เขาก่อ แต่อีกคนหนึ่งหัวใจกลับมีแต่ความว่างเปล่า มีเพียงครอบครัวเท่านั้นที่ต้องรักษาไว้          “ติ๊ก้าครับ อย่าไปนะครับ ติ๊ก้า...” ชายหนุ่มพยายามอ้อนวอนร้องขอทั้งที่เขาแค่ออกแรงฉุดกระชาก เธอก็คงจะไม่สามารถหนีไปไหนได้แต่เขาก็ไม่อยากจะใช้ความรุนแรงแบบนั้นอีก จึงทำได้เพียงรั้งไว้รอให้ใจเย็นกว่านี้ค่อยพูดกัน แต่มัตติกาก็ยังพยายามขืนตัวเพื่อจะไปให้พ้นจากเขาให้ได้          "ติ๊ก้าครับ ฟังพี่แชมป์ก่อน ติ๊ก้าครับ"          น้ำเสียงอ้อนวอนอ่อนโยนสั่นสะท้านหัวใจจนเธออยากจะร้องไห้โฮและซบใบหน้าลงกับแผงอกของเขา ถ้าเขาไม่ได้เป็นคนที่ทำร้ายทำลายเธอ ความป่าเถื่อนยังคงทิ้งความรู้สึกและร่องรอยไปท

“เข้มแข็งขึ้นแล้ว และเข้มแข็งอย่างคาดไม่ถึงเชียวละ ถ้าไม่ติดว่าเนื้อตัวมีแต่รอยช้ำ พรุ่งนี้หล่อนคงจะไปถ่ายละครต่อ แต่ฉันว่าให้พักไปเลยดีกว่า ว่าจะพากลับบ้านด้วย บางทีได้ไปเห็นหน้ายายก็คงจะสบายใจมากขึ้น ไม่ใช่เหมือนคนขาดวิญญาณอย่างที่เห็นตอนนี้น่ะ” แองจี้ชำเลืองมองเจ้าของใบหน้าซีดเผือดที่นอนหลับตานิ่งๆ อยู่บนเตียงอีกครั้ง ร่างบอบบางที่เหมือนจะกลืนไปกับความขาวซีดของผ้าคลุมเตียงนั่น ยิ่งทำให้เขาอยากจะร้องไห้โฮอีกครั้งเพราะความผิดครั้งนี้เขาเองก็มีส่วนอยู่ไม่น้อย          “แก แล้วหมอของแกไว้ใจได้หรือเปล่า เรื่องมันจะไม่ฉาวขึ้นมาแน่นะ พรุ่งนี้ฉันต้องพาแชมป์ไปกองละครด้วย คงต้องเตรียมคำพูดไว้เผื่อนักข่าวถามด้วยละ”          “หมอฉันไว้ใจได้ชัวร์ เจฟฟี่เป็นหมอที่ดูแลน้องๆ นางงามของฉันทุกคน หล่อนไม่ทรยศเพื่อนหรอก เพราะคนที่เข้าใจหัวอกผู้หญิงพิเศษๆ อย่างเราก็คงจะมีแต่พวกเราเท่านั้นแหละ แกดูแลพระเอกของแกไปเถอะ ส่วนบทสัมภาษณ์ฉันรู้ว่าแกแก้เกมได้ชัวร์ เดี๋ยวฉันจะส

          สิ่งที่มัตติกาต้องการและบอกผ่านแองจี้ให้มาบอกศิรชัชถูกถ่ายทอดโดยจุ้งอย่างไม่มีตกหล่น ทั้งจำนวนเงิน ทั้งความสัมพันธ์ที่ต่อจากนี้คงมีสถานะไม่แตกต่างไปจากคนแปลกหน้า หรือดีหน่อยก็คงจะอยู่ในสถานะเพื่อนร่วมงานเท่านั้น          “อะไรนะ! พี่จุ้ง พี่จุ้งพูดใหม่ซิ ผมได้ยินไม่ถนัด พี่พูดใหม่อีกทีซิ ผมได้ยินผิดไปใช่ไหม”ใบหน้าหล่อราวเทพบุตรส่ายไปมาเพราะไม่อยากเชื่อว่าสิ่งที่ได้ยินจะเป็นความจริง มัตติกาไม่ควรจะตัดความสัมพันธ์กับเขาแบบนี้ เธอต้องการเงินมากกว่าตัวเขาจริงหรือ สิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดนั่นไม่มีผลอะไรกับหัวใจดวงนั้นเลยใช่ไหม          “ไม่ผิดหรอกแชมป์ พี่พูดแบบนั้นจริง แล้วแต่แชมป์จะตัดสินใจแล้วละว่าจะทำยังไง” จุ้งพูดย้ำ          “ผมไม่เชื่อ ติ๊ก้าไม่มีทางทำแบบนั้น”       &nbs

ตลอดเวลา 10 ปี ที่ลมรำเพยถูกคุมขัง เด็กหญิงหล้าหรือมัตติกาในวันนี้ไม่เคยห่างหายจากการเขียนจดหมายไปส่งข่าวและขาดการเยี่ยมเยียนน้าสาวเลย แม้น้าสาวคนนี้จะใจแข็งไม่เคยตอบจดหมายสักฉบับก็ตาม แต่ทุกครั้งที่มีโอกาสมาเยี่ยมแม้คำพูดจะถนอมเหมือนกลัวดอกพิกุลจะร่วงแต่สายตาที่ทอดมองในยามที่หลานสาวจะกลับ มันบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าในที่สุดมัตติกาก็ทำสำเร็จ          “ไม่ใช่ว่าแกพาไอ้หล้ามันไปขายตัวนะ” แววตาจับผิดของคนพูดจ้องเขม็ง แต่พิรุธในสีหน้าของแองจี้ทำให้ลมรำเพยกัดริมฝีปากนิ่ง ภาวนาพร้อมเสียงที่ร่ำร้องในหัวใจว่าอย่าให้เป็นดั่งที่ใจคิด          “เฮ้ย! บ้าน่ะพี่ลม ไม่มีใครเขาทำแบบนั้นหรอก”          แองจี้ก้มหน้าลงซ่อนพิรุธ เขาไม่ได้โกหกนะเพราะมัตติกาไม่ได้ขายตัวจริงๆ เพียงแต่เงินที่ได้มามันเป็นค่าตอบแทนสำหรับความสาวที่สูญเสียไปเท่านั้น แต่ลมรำเพยควรจะได้รู้ความจริงไหม ความจริงที่มันโหดร้ายสำหรับเด็กสาวที่ต้องหาเลี้ยง

          “เอ่อ...ไม่มีครับพี่”          “ดี เพราะพี่ห้ามเราเด็ดขาด ถ้าจะมีต้องไปมีหลังละครพี่จบ ในกองนี้ห้ามแชมป์แสดงท่าทีอะไรกับติ๊ก้าเด็ดขาด แค่วิ่งเต้นปิดข่าวที่แฟนคลับของเราไปใส่ไคล้ติ๊ก้าพี่ก็หัวหมุนแล้วนะ ขอให้พี่ถ่ายละครให้เสร็จก่อน ต่อจากนั้นใครฟีเจอริงกับใครพี่ก็ไม่สนแล้ว เข้าใจพี่นะแชมป์” น้ำเสียงเฉียบขาดอันหมายถึงว่าคำสั่งนี้ห้ามละเมิดและห้ามปฏิเสธอย่างเด็ดขาด          “หึๆ เข้าใจคร้าบ แต่พี่แจ๊คแน่ใจนะว่าที่พูดน่ะไม่ได้หวงไว้กินเอง”          “เฮ้ย! แชมป์ เดี๋ยวพี่เตะเลย ไอ้นี่”          “ฮ่าๆ ผมล้อเล่นน่ะครับ แต่ดูท่าพี่แจ๊คจะร้อนตัวนะ โอ้ว...ล้อเล่นจริงๆ ครับ ว่าแต่เรื่องนั้นสรุปเป็นแฟนคลับของผมจริงๆ เหรอครับที่เป็นคนโทร. ไปบอกนักข่าว”  &nb