Semua Bab ระบำดอกดิน: Bab 41 - Bab 50

มัตติกาพูดออกไปโดยไม่สนใจอาการขยิบดวงตาของแองจี้ เธอรู้ว่าแองจี้จะพูดอะไร ก็คงเรื่องเดิมที่แองจี้พยายามจะสอนให้เธอมองโลกให้กว้างไม่ให้มองแต่เพียงด้านเดียว และตอนนี้เธอก็กำลังมองอย่างที่แองจี้สอน มองอย่างทะลุทะลวงเข้าไปถึงเนื้อแท้ข้างในหัวใจ หัวใจที่คิดว่ามันเป็นก้อนเนื้อสีแดง แต่สำหรับใครบางคนมันอาจจะดำจนหาจุดขาวไม่เจอก็ได้ และตอนนี้เธอก็เห็นแล้ว ‘อย่าคิดว่าถ้าตัวเราไม่ได้ทำความเดือดร้อนให้ใคร ใครก็คงไม่อยากเป็นศัตรูกับเราหรือต้องการทำร้ายเรา เพราะคนร้อยพ่อพันแม่ กมลสันดานแตกต่างกัน บางคนต่อมอิจฉากำเริบได้ง่าย เห็นใครได้ดีแล้วคันยิก ระวังตัว ถนอมตัว อย่าเด่นกว่าใคร อย่าสูงกว่าใครและอย่าด้อยกว่าใคร การอ่อนน้อมถ่อมตนเป็นสิ่งที่ถูกที่ควร แต่ไม่ใช่อ่อนแอสู้รบปรบมือกับใครไม่เป็น ใครพูดอะไรมาต้องชั่งใจ ฟังหูไว้หู คำหวานแต่ซ่อนเปรี้ยวหรือไม่ก็ซ่อนยาพิษร้ายแรงเอาไว้ ฟังให้เป็นและแยกให้ออก ประสบการณ์ที่ผ่านมาคือบทเรียนแสนแพง จำไว้ให้ดี ต่อไปนี้มัตติกาต้องเป็นคนใหม่ ไม่ใช่สาวน้อยไร้เดียงสามองโลกเพียงด้านเดียวอีกแล้ว เข้าใจไหม 3D น่ะรู้จักไหมสามมิติ มองให้ทะลุจอไปเลย’

น้ำเสียงของเขามีผลต่อจังหวะการเต้นของหัวใจ ทว่ามัตติกาคนนี้ไม่ใช่สาวน้อยไร้เดียงสาในวันวานอีกแล้ว ในเวลานี้ ขณะนี้ มีเพียงมัตติกาดาราสาวสวยที่มีข่าวคาวส่งกลิ่นโชยไปทั่วทั้งวงการ และคนที่ตอกย้ำว่ามันจริงก็คือเขาคนนี้ “ปล่อยฉันค่ะ! คุณไม่มีสิทธิ์จะมาทำอะไรกับฉันแบบนี้อีก” “ทำไมพี่ถึงไม่มีสิทธิ์ เราเป็น...” “ไม่ได้เป็นค่ะ มันจบไปแล้ว คุณอย่าลืม มันแลกด้วยเงินมาแล้ว” “แต่พี่จะจำ และพี่ก็จำได้ว่า เงินนั้นพี่ให้เพราะติ๊ก้าต้องการใช้ ไม่ใช่ค่าตัว เพราะติ๊ก้ามีค่ากับพี่มากกว่านั้น” “เหรอคะ! เท่าไรคะ! ค่าตัวของฉัน ฉันจะได้เรียกเพิ่ม คุณจะได้เลิกยุ่งกับฉันเสียที” มัตติกาเริ่มกรุ่นไปด้วยอารมณ์โกรธมากขึ้น เพราะพูดถึงขนาดนี้เขาก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยมือจากเธอ และที่เธออยากโกรธมากที่สุดก็คือตัวเอง เพราะก้นบึ้งในหัวใจนั้นเธอกำลังร่ำร้องขอให้เขาจับมือเธอให้แน่น ความขัดแย้งที่ตีรวนอยู่ในหัวใจมันกำลังทำร้ายร่างกายที่พยายามทำเป็นเข้มแข็งไม่แคร์เขา ไม่แคร์สายตาเว้าวอนคู่นั้น ไม่แคร์น้ำเสียงทุ้มเจือหวานที่ทำให้เธอสะท้านไปถึงหัวใจยามเขาเอ่ยเรียก

          มัตติกาชี้ชวนให้ภีรพลมองตามก่อนที่เขาจะยิ้มออกมาอย่างเขินๆ เมื่อเห็นฝ่ายคอสตูมสองสาวเทียมวิ่งไล่กันไปมา ชายหนุ่มมองใบหน้างามยามที่แย้มยิ้มมองมายังตนเอง ทำให้บรรยากาศโดยรอบคล้ายจะหยุดนิ่ง ดวงตาสวยหวานพร้อมรอยยิ้มพิมพ์ใจในครั้งแรกที่เห็นทำให้เขารู้สึกพิเศษกับเธอจนกล้าที่จะบุกมาขายขนมจีบถึงกองถ่ายโดยไม่หวั่นสักนิดว่าข่าวรอบเช้าในวันถัดไปนั้นจะมีเขากับเธอเป็นเจ้าของเรื่องหรือเปล่า          “วันนี้คุณภีมว่างเหรอคะ”          “ไม่ว่างครับ แต่อยากมาหา ติ๊ก้าชอบไหมครับ”          ภีรพลหมายถึงดอกกุหลาบสีขาวช่อโตที่มัตติกาประคองไว้แนบอกและกิริยาที่ค่อยๆ จดจมูกลงบนกลีบดอกสีขาวสะอาดตาก็ทำให้หัวใจเขาสั่นสะท้าน จนเธอเงยหน้าขึ้นมานั่นแหละเขาจึงต้องรีบทำสีหน้าให้เป็นปกติ ไม่ใช่ประหม่าราวกับเป็นเด็กอนุบาลริรักเหมือนที่กำลังขำตัวเองอยู่ในขณะนี้ &

          เผียะ!          เสียงฝ่ามือกระทบเนื้อดังเปรี๊ยะเข้าที่แก้วหู ใบหน้าซีกซ้ายชาวาบหลังจากหันตามแรงตบ ดวงตาคมเข้มทอประกายสีเขียววาววับไปด้วยแรงโกรธตวัดมองคนที่ฝากรอยนิ้วทั้งห้าไว้บนใบหน้าของเขา ทว่าน้ำตาที่เจืออยู่เต็มดวงตาคู่นั้นมันทำให้หัวใจเขาอ่อนยวบ          “ตบนี้ ฉันตั้งใจอย่างที่สุด ให้ความคิดทุเรศๆ ของคุณ คุณไม่เพียงไม่ให้เกียรติฉัน แต่คุณยังไม่เคยให้เกียรติตัวเองด้วย ถ้าคุณคิดได้แค่นั้น สำหรับเราการรอคอยก็คงไม่จำเป็นอีก ต่อไปนี้ต่างคนต่างอยู่ ฉันจะไปกับใครที่ไหนเมื่อไรก็เป็นสิทธิ์ของฉัน คุณไม่เกี่ยว เพราะเรามันก็แค่คนอื่นสำหรับกันและกันเท่านั้น ได้โปรดอย่าพาตัวเองมายุ่งเกี่ยวกับฉันเพราะเส้นทางของเราจะไม่มีวันบรรจบ”          “ไม่นะติ๊ก้า พี่ไม่มีวันยอมให้มันเป็นแบบนั้น พี่ขอโทษ พี่แค่หัวเสีย พี่แค่...”      

“แค่ป้ากับคุณยายได้เห็นว่าหล้าไปได้ดีมากขนาดนี้พวกเราก็มีความสุขมากแล้วจ้ะ ส่วนพี่แองจี้ของหล้า หล้าก็เห็นอยู่นี่ว่าพี่เขามีความสุขกับหล้ามากมายแค่ไหน” ปานใจปรายสายตามองไปที่กระเป๋ายี่ห้อดังที่แองจี้วางไว้ ก่อนจะพาคุณยายพิศเดินชมบ้าน “ส่วนคุณพ่อนั้นหล้าไม่ต้องห่วง พี่ธานไม่เคยทำอะไรแล้วหวังผลตอบแทนอยู่แล้วจ้ะ ป่านนี้คุณพ่อของหล้าคงยืนยิ้มอยู่บนสวรรค์แล้วละ แต่อย่าลืมขอบคุณอีกคนนะจ๊ะ” “ใครคะ” “ก็พี่ชายใจดีของหล้าไง” “พี่ชายใจดี?” มัตติกามีสีหน้างุนงงกับคำพูดของปานใจ “อ้าว...ลืมแล้วเหรอ ถ้าพี่นักรบรู้ว่าหล้าลืมเขาสงสัยจะเกิดอาการน้อยใจได้นะ พี่นักรบที่เคยให้ตุ๊กตาชาวเขากับหล้าไง” “พี่นักรบ?” ชื่อที่ไม่คุ้นหูเลยสักนิดหลุดออกมาจากริมฝีปาก มัตติกาจำได้แม่นว่าไม่เคยรู้จักใครชื่อนี้มาก่อน แต่ ‘น้องตุ๊กตา’ หรือตุ๊กตาชาวเขาตัวเก่าที่กอดนอนอยู่ทุกคืนนั้น แม้ไม่รู้ว่าได้มาจากไหน แต่ก็นับว่าเป็นของสำคัญที่สุดสำหรับเธอ เพราะแม้จะเก่าหรือเน่าจนแองจี้ร้องยี้และแนะนำให้เธอทิ้งไป แต่เธอก็ยังอยากจะเก็บไว้อาจเพราะรู้สึกผูกพันกับคนที่มอบให้อยู่ล