Semua Bab ระบำดอกดิน: Bab 21 - Bab 30

          “พี่แองจี้อยากเตือนอะไรหล้า เตือนได้เลยค่ะ หล้ารักพี่แองจี้นะคะ ถ้าไม่มีพี่แองจี้หล้ากับครอบครัวก็คงไม่มีวันนี้ หล้าจะต้องได้ดีอย่างที่ทุกคนคาดหวังไว้ และหล้าจะทำทุกอย่างให้ยายกับน้ามีความสุขค่ะ” ดวงตาสวยหวานแสดงความมุ่งมั่นดังคำพูด น้ำตาที่เอ่อล้นยามพูดถึงครอบครัวมาพร้อมกับเสียงสั่น เพราะความจำเป็นบางอย่างกำลังถูกวันเวลาเร่งเร้า          “พี่ก็รักหล้านะ เอ่อ...ไม่สิ พี่ก็รักติ๊ก้านะ บอกไม่เคยฟัง อย่าเรียกตัวเองว่าหล้า เข้าใจไหม”          “หึ ก็อยู่กันแค่สองคนนี่คะ ไม่มีใครสักหน่อย”          “ก็นั่นแหละ ต้องเรียกติ๊ก้าให้มันติดปากเข้าไว้”          “จ้า...ติ๊ก้าจะเชื่อพี่แองจี้ทุกอย่าง”          แองจี้ลูบศีรษะท

สองสาวเทียมที่นั่งเมาท์กันอยู่ในห้องแต่งตัวทำให้คนที่กำลังจะก้าวเข้าไปถึงกับชะงัก เพราะเดาได้ในทันทีว่าน้องหน้าใหม่ที่ช่างแต่งหน้าทั้งสองคนพูดถึงอยู่นั้นคือใคร แม้จะเคยชินกับสังคมมายาที่คนนอกไม่มีวันรู้ว่าภายในนั้นไม่ต่างจากจานอาหารสวยหรู แต่ด้านในมีหนอนตัวเล็กตัวน้อยจนถึงตัวอ้วนสุดๆ กำลังรุมชอนไชอาหารจานนั้นอย่างหิวโหย แต่เขาก็ไม่คิดว่าเด็กสาวหน้าตาใสซื่ออย่างมัตติกาจะเป็นไปด้วย หญิงสาวซึ่งถนัดใช้หน้าตาไร้เดียงสาและท่าทางที่เป็นธรรมชาติอย่างที่สุดนั้น สูบเงินจากเอเจนซีและใครก็ตามที่สามารถจ่ายหนักให้เธอได้ อะไรก็ตามที่เป็นเงินเธอเอาทั้งหมด รวมทั้งการรับเล่นละครเรื่องนี้ด้วย ซึ่งมันก็ตรงกับที่จุ้งบอกไว้ว่ามัตติกาต้องการใช้เงินมาก ตอนนั้นเขายังไม่มีโอกาสได้เจอทำให้ไม่อยากรู้เรื่องราวของเธอเลยสักนิด แต่ตอนนี้ล่ะ ถ้าอยากรู้จริงๆ จุ้งจะบอกไหม แม้ละครเรื่องแรกจะเจอบทยากและท้าทายความสามารถมากขนาดนี้ แต่ดูเหมือนว่าคนที่ทำให้การถ่ายทำราบรื่นก็คงจะไม่พ้นแจ๊ค ผู้กำกับหนุ่มใหญ่ที่เขาเองก็เห็นกับตาว่ามัตติกาออดอ้อนแจ๊คมากขนาดไหน แล้วถ้าเป็นเขาล่ะ คนที่สามารถจ่ายให้เธอ

แองจี้กดโทรศัพท์โทร. ออกถี่ๆ ทั้งยังเดินไปเดินมาเพราะกว่าหนึ่งชั่วโมงแล้วที่ไม่สามารถติดต่อมัตติกาได้ มือถือสองเครื่องที่ซื้อให้ไว้สำหรับติดต่อเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวโทร. ติด แต่กลับไม่มีคนรับสาย จะว่าติดธุระหรือเข้าห้องน้ำก็ไม่น่าจะนานจนเกินเหตุขนาดนี้ และลางสังหรณ์รุนแรงก็ยิ่งทำให้แองจี้นั่งไม่ติดมากขึ้น          “ติ๊ก้านะติ๊ก้า ทำไมไม่รับโทรศัพท์ก็ไม่รู้ เวลาจำเป็นอย่างนี้ดันไม่รับ เฮ้อ! นี่มันเวรกรรมอะไรของฉันนะ อีนังคนไหนมันให้ข่าว อยากจะฆ่ามันนัก มันคิดได้ยังไง มันเคยเห็นกับตาเหรอ ทำไมมันต้องทำร้ายกันขนาดนี้ด้วย”          “ใจเย็นน่ะแก ยังไงนังริชชี่มันก็ฟังเราอยู่แล้ว เราบอกว่าไม่มีอะไรก็ต้องไม่มีสิ”          จุ้งลูบหลังลูบไหล่แองจี้ด้วยความกังวลใจไม่แพ้กัน แต่แองจี้นั้นท่าทางจะมากกว่าเยอะ หลังจากได้ข่าวล่ามาเร็วที่ริชชี่โทร. มาบอกเมื่อสักครู่ก็ทำให้เธอถึงกับนั่งไม่ติด เพราะ บก.

มัตติการู้สึกหัวสมองมึนงงคล้ายของแข็งหล่นกระทบ แต่ก็ต้องพาตัวเองออกไปจากสถานการณ์ที่ล่อแหลมนี้ให้ได้ หญิงสาวพยายามเดินตรงไปที่ประตู แต่ร่างสูงใหญ่ที่ยืนขวางเอาไว้ก็ทำให้เธออยากจะกรีดร้องออกมา เพราะสีหน้าแสดงอารมณ์เรียกร้องอย่างสุดๆ นั้น มันไม่ใช่เลย ไม่ใช่ศิรชัช...พระเอกในดวงใจที่แสนจะอบอุ่นคนนั้น          “อืม...เป็นเหมือนที่ใครๆ บอกไว้จริงๆ น้องติ๊ก้านี่ชอบสร้างความตื่นเต้นให้คู่นอน”          “ใครๆ บ้าอะไร! หลีกไปนะ! ฉันจะโทร. ให้พี่แองจี้มารับ หลีกไป!”          “โทร. ให้มารับหรือว่าจะปรึกษาเรื่องค่าตัวกันแน่ บอกพี่แองจี้ไปเลยว่าพี่แชมป์จ่ายหนัก คืนนี้ไม่เช้าไม่เลิก แต่พี่คงรอน้องติ๊ก้าไปคุยโทรศัพท์ไม่ไหวแล้ว เริ่มกันเลยดีกว่า ยิ่งทำเป็นไร้เดียงสาแบบนี้พี่ยิ่งชอบ ไม่เคยได้กินของสดๆ ใหม่ๆ เลยสักครั้ง แต่ของค้างที่เอาไปเวฟใหม่พี่ก็คิดว่ารสชาติคงจะยังอร่อยอยู่เหมือนเดิมนะ”        

คอนโดฯ ที่ว่างเปล่าปราศจากมัตติกา แต่แก้วน้ำ 2 ใบ ที่รินค้างไว้ก็ทำให้รู้ว่าต้องมีใครมาที่นี่แล้วอย่างแน่นอน แองจี้เต้นเร่า ร้อนรนไม่ต่างจากลูกของตัวเองหายออกจากบ้าน ดวงตาแดงก่ำนั้นฉายชัดว่าอยากจะร้องไห้คร่ำครวญ ถ้าไม่ติดว่าไม่ใช่เวลาที่ควรจะทำ ในเวลานี้เขาต้องหามัตติกาให้เจอ          “จุ้ง ติ๊ก้าไม่อยู่ที่คอนโดฯ ไปไหนอ่ะแก ดึกป่านนี้แล้วจะไปไหนได้ โทรศัพท์ก็ไม่รับ แก ฉันห่วงน้องมัน นี่มันจะเป็นอะไรหรือเปล่านะ” แองจี้ทรุดกายลงนั่งอย่างหมดเรี่ยวแรงหมดปัญญาจะคิด          “แองจี้ แกไปกับฉัน จะได้รู้กันไปเลยว่าอะไรเป็นอะไร”          แวบหนึ่งในสีหน้าของจุ้งทำให้คนเป็นเพื่อนตื่นตัว เพราะสิ่งที่ฉายชัดในดวงตาของจุ้งคือความกังวลใจอย่างชัดเจนที่สุด          “จุ้ง แกอย่าบอกฉันนะว่า...”