All Chapters of สวรรค์ส่งข้ากลับมาทวงแค้น: Chapter 51 - Chapter 60

"ข้ากับแม่นางไม่เคยมีความแค้นใดต่อกัน เหตุใดถึงได้กล่าวหาว่าข้ากุเรื่องคำทำนายนั้นขึ้นมาเช่นนี้"ราชครูซ่งเห็นท่าทางสับสนของฝ่าบาทจึงรีบกล่าวว่าตนเองถูกใส่ร้าย"เพราะมีคนใช้วิธีเดียวกันกับหม่อมฉัน วางยาให้คนทั้งวังเห็นพระจันทร์สีเลือดขึ้นมา""บังอาจ! จับตัวนางผู้นี้โทษฐานใส่ร้ายราชครูซ่ง"จางปิงกุ้ยเฟยรีบสั่งการ"เซียนเซียนมิได้ใส่ร้ายท่านราชครูว่าเป็นคนวางยา เซียนเซียนเพียงแค่ต้องการคืนความเป็นธรรมให้องค์ชายสามเพคะ"อี้เฟยมองสตรีข้างกายด้วยแววตาหลากหลายความรู้สึกเป็นเพียงสตรีบอบบางไร้ซึ่งวรยุทธ์แต่กลับเด็ดขาด เด็ดเดี่ยวสู้กับผู้มีอำนาจเพียงเพื่อปกป้องเขา"ทูลเสด็จพ่อ เซียนเอ๋อร์นางมิได้ตั้งใจวางยาพระองค์และคนอื่น ๆ ก่อนจะลงโทษนางลองให้ทหารสืบหาความจริงก่อนค่อยตัดสินโทษก็มิสาย"องค์ชายอี้เฟยรีบคุกเข่าร้องขอแทนเฟิงซูเหยา"ข้าเหนื่อยแล้ว พรุ่งนี้เช้าค่อยหารือเรื่องนี้กันอีกที"สิ้นเสียงกล่าวนี้เป็นอันบ่งบอกว่าเรื่องนี้ฮ่องเต้เช่นเขาต้องสืบหาความจริงแน่ ทำเอาคนที่กลัวความผิดถึงกับนั่งไม่ติดพื้น"น้อมส่งฝ่าบาท"เสียงเหล่าขุนนางต่างกล่าวส่งเสด็จเมื่อฮ่องเต้เสด็จกลับตำหนัก ทิ้งให้งานชมจันท

ตอนนี้เป็นเวลายามจื่อ[1] ภายในคุกหลวงมีหนึ่งสตรีหนึ่งบุรุษถูกคุมขังเอาไว้คนละห้อง ทว่าทั้งสองกลับนั่งพิงหลังกันผ่านไม้กั้นห้องคุมขังด้วยความเหม่อลอย"ยาที่เจ้าใช้มีชื่อหรือไม่ แล้วเหตุใดคุณหนูสามเช่นเจ้าถึงมีของแบบนั้น"องค์ชายอี้เฟยครุ่นคิดอยู่นานว่าจะถามคำถามนี้ดีหรือไม่ แต่หากเขาไม่ถามมันเหมือนมีอะไรจุกอยู่ที่อกร้อนใจใคร่รู้จนต้องถามออกมา"ยานั้นเป็นสมุนไพรที่สกัดขึ้นมาจากกองโจรภูเขาเพคะ"เฟิงซูเหยาไม่อยากจะคิดถึงกองโจรที่ว่าเพราะทุกครั้งที่นางนึกถึง ความโหดเหี้ยม ความทรมานที่นางได้รับในสถานที่แห่งนั้นตั้งแต่รู้ความจนสิบขวบกลับมากัดกินความทรงจำให้นางหวาดกลัว"กองโจรเฟิงเสี้ยว?"กองโจรภูเขาที่เขารู้จักคงมีเพียงแค่ชื่อนี้กองโจรที่ปล้นฆ่าโหดเหี้ยม เล่ห์เหลี่ยมจัด ทุกครั้งที่กองกำลังทหารเข้าไปจับกุมมักหนีรอดและคลาดกันทุกครั้งราวกับหยั่งรู้ว่ามีทหารดักซุ่มรอจับพวกมันอยู่"เพคะ""แล้วเจ้าได้มันมาจากที่ใด"เป็นคำถามที่ยากจะตอบวันที่เฟิงซูเหยาวางยาเจินเม่ยก่อนขึ้นศาล นางได้ส่งสาส์นลับไปยังกองโจรเฟิงเสี้ยวเพื่อขอซื้อยาพลางตามา"พลังหยั่งรู้ที่เจ้าได้มาหรือ"เฟิงซูเหยาเงียบไปนาน องค์ชายอี้

"นิทราไร้เสียง"เหม่าทันที่ด้อม ๆ มอง ๆ อยู่ห่าง ๆ ได้ยินสิ่งที่เฟิงซูเหยาพูดถึงกับคิ้วขมวดเพราะน้อยคนนักที่จะรู้จักยาพิษชนิดนี้ไม่ถูก ๆ ต้องบอกว่ามีแค่สองคนที่รู้จักพิษชนิดนี้ดีหนึ่งคือ...คนที่ตายไปแล้วส่วนอีกหนึ่ง...คือคนที่ยังมีลมหายใจอยู่หรือว่านี่จะเป็นฝีมือของเขาผู้นั้น"มันคือพิษชนิดใดเหตุใดข้าเพิ่งเคยได้ยินชื่อนี้" ไป๋เจิ้นหยางถามอย่างใคร่รู้"นิทราไร้เสียง เป็นยาพิษชนิดหนึ่งที่สกัดขึ้นมาด้วยสมุนไพรพิษเก้าชนิด กลั่นในเตาหลอมยาเก้าวันเก้าคืน ไร้สี ไร้กลิ่น ผู้ที่ดื่มยานี้เข้าไปจะดูเหมือนหลับไหลสู่ห้วงนิทรารมย์ และไม่สามารถตื่นขึ้นมาให้มีเสียงเอื้อนเอ่ยอีกตลอดกาล"เฟิงซูเหยาอธิบายอย่างฉะฉาน ทำเอาไป๋เจิ้นหยางที่ปากไวหลุดปากขึ้น"หากข้าไม่รู้จักคุณหนูสามมาก่อนคงคิดว่าท่านคือผู้ทำยาพิษนี้ขึ้นมาเสียแล้ว"ไป๋เจิ้นหยางเข้าใจถูกแล้ว นางนี่แหละที่เป็นผู้สกัดยาพิษนิทราไร้เสียงนี้ขึ้นมาเองกับมือ"อย่าสนใจคนปากเสียเลย เจ้าพูดต่อเถิด"แม้ลึก ๆ อี้เฟยจะสงสัยเช่นศิษย์พี่เขา แต่ความเงียบแล้วเรียนรู้คนที่เราสงสัยเป็นวิธีจับพิรุธที่แยบยลของอี้เฟยไป๋เจิ้นหยางถูกขัดคอได้แต่ทำท่าทีขยับปากบ่นกล

"เลี้ยงให้เชื่องแล้วกัน ฟังจากที่ใต้เท้าเหม่าเล่าแล้ว ฟ่างเซียนเซียนผู้นี้ฉลาดและเจ้าแผนการนัก ขนาดสกุลเทียนที่มีอำนาจล้นมือยังถูกนางเล่นงานจนสิ้นชื่อเสียงระหกระเหินเร่ร่อนเพียงแค่ไม่กี่ชั่วยาม"ใช่ว่าอี้ซินจะคิดไม่ได้ แต่เขาเป็นประเภทชอบเสี่ยงและชอบเอาชนะผู้คน ใครที่ว่าดื้อว่าร้ายเขาจะตัดเขี้ยวเล็บคนผู้นั้นแล้วเลี้ยงให้เชื่องเชื่อฟังเขาอย่างไม่มีข้อแม้ใด ๆ อย่างเช่นสตรีที่ยอมตายเพื่อทดแทนบุญคุณเขาผู้นั้น"เสด็จแม่วางพระทัย ลูกจะไม่ทำให้ผิดหวัง ครั้งนี้คนที่จะถูกกำจัดไปพร้อมกับใต้เท้าเหม่าคือคนที่ไม่สมควรกลับมาเหยียบวังหลวงต่างหาก"จางปิงกุ้ยเฟยได้ยินแผนร้ายของบุตรชายที่คิดจะกำจัดเสี้ยนหนามที่นางหลงเหลือไว้เมื่อยี่สิบปีก่อนถึงกับยิ้มย่องอย่างพอใจหากครั้งนี้องค์ชายสามถูกกำจัดสิ้นซาก ตำแหน่งองค์รัชทายาทที่ฝ่าบาทไม่ยอมแต่งตั้งสักทีจะตกไปเป็นของผู้ใดได้อีกนอกจากองค์ชายห้าบุตรชายของนางผู้นี้"เช่นนั้นแม่จะรอฟังข่าวดีในเร็ววัน"ทั้งสองแม่ลูกต่างร่ำน้ำชาแทนสุราเลิศรสอย่างมีความสุขกับความชั่วร้ายที่ผุดในหัวของพวกเขา"เจ้าแน่ใจนะว่าจะอยู่ที่จวนนี้คนเดียว"หลังจากที่เฟิงซูเหยารีบกลับจวนสกุลฟ่า

เสียงประตูห้องพักนางดังขึ้น เฟิงซูเหยาที่เสมือนกึ่งหลับกึ่งตื่นคิดว่าเป็นฝีเท้าของสาวใช้จึงไม่ได้ลืมตาขึ้นดูฝีเท้าของผู้มาเยือนดังเบามากคล้ายสตรี หากแต่พอตั้งใจเงี่ยหูฟังกลับคล้ายฝีเท้าของคนฝึกยุทธ์ที่มีวิชาตัวเบาในร่างกายหมับ!กึก..!ทันทีที่เฟิงซูเหยากระจ่างใจแล้วว่าคนที่เข้ามาในห้องมิใช่สาวใช้ของนางจึงตื่นแบบไม่ลืมตา พอผู้มาเยือนเอื้อมมือมาหมายจะแตะลงบนแก้มนวลของตนจึงรีบแสร้งทำเป็นมือที่ค้ำหลับอยู่ค่อย ๆ อ่อนแรงและเอนฟุบหน้าลงกับโต๊ะทรงกลมจากนั้นทำทีเป็นตื่นขึ้นมาอย่างไร้พิรุธ"อ๊ะ! องค์ชายอี้ซิน"ทันทีที่ลืมตาตื่นแล้วเห็นบุรุษอยู่ในห้องส่วนตัวแถมใบหน้าเขายังห่างจากแก้มนางไม่ถึงชุ่น[1] จึงผงะตัวถอยหนีจนเกือบหงายหลังหล่นเก้าอี้ที่นั่งอยู่"ข้าขอโทษที่ทำให้เจ้าตกใจ"สุ้มเสียงอ่อนโยนที่ปกปิดอีกโฉมหน้าขององค์ชายอี้ซินดังขึ้น มือของบุรุษรูปงามคว้าแขนเรียวของเฟิงซูเหยาไว้มั่นตอนที่นางตกใจเขา"องค์ชายช่วยปล่อยหม่อมฉันด้วยเพคะ"ไม่ใช่หวงเนื้อหวงตัว หากแต่นางรังเกียจไม่อยากให้บุรุษผู้นี้มาแตะต้องร่างกายนี้แม้จะเป็นกายเนื้อของฟ่างเซียนเซียนก็เถอะ แต่คนที่รู้สึกคือเฟิงซูเหยาที่สิงสู่อยู่ในร